Sopranos: Bus pass

Spoilers για το επεισόδιο "The Second Coming," 3o από το τέλος της σειράς.

Καταρχάς πρέπει να πω, αυτή είναι ίσως η αστειότερη εικόνα που έχω δει ποτέ σε αυτή τη σειρά! Δε μπορώ καν να ξεκινήσω να φαντάζομαι το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, αλλά κάτι μου λέει οτι αρκετοί χαρακτήρες θα το έβρισκαν χρήσιμο σε αυτό το επεισόδιο...

Kαι σίγουρα θα το βρουν χρήσιμο στη συνέχεια, γιατί μοιάζει περισσότερο από ποτέ να κορυφώνεται σε έναν all-out πόλεμο μεταξύ της Νέας Υόρκης και του New Jersey. Δε θα είναι η πρώτη φορά που δίνεται αυτή η εντύπωση και τελικά δε συμβαίνει τίποτα, αλλά εδώ η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε αυτό το σημείο περισσότερο λόγω τεραστίων "εγώ" παρά για οικονομικούς λόγους. Χωρίς personal stake, όλα τα αφεντικά έχουν δείξει στο παρελθόν πως την τελευταία δυνατή στιγμή θα δουν λογικά το θέμα και θα οδηγηθούν σε κάποια συμβιβαστική λύση. Αλλά εδώ ο Phil θέλει να αποδείξει σε όλους -και κυρίως στον εαυτό του- οτι δεν είναι ο δειλός πουέχει υπάρξει μέχρι σήμερα, δεν είναι αυτός που ξεχνάει τη δολοφονία του ξαδέρφου του επειδή φοβάται να πάει σε πόλεμο με τον Tony. (Την ίδια στιγμή όμως δεν έχει τα κότσια να του μιλήσει ευθέως και του φωνάζει την κήρυξη πολέμου από τη σοφίτα? Dude.)

Όσο για τον ίδιο τον Tony? Φαντάζομαι υπάρχουν κάποιες νοητές γραμμές που οφείλουν να μην ξεπερνούνται ποτέ, μαφία-ξεμαφία, πόλεμος-ξεπόλεμος. Ο Phil γνωρίζει για το θάνατο του Christopher (for all he knows, o Tony θρηνεί) και σίγουρα θα έμαθε για την απόπειρα αυτοκτονίας του A.J. Και εν μέσω αυτών των συγκλονιστικών γεγονότων, στέλνει (υπάρχει αμφιβολία?) τον Coco να ενοχλήσει τη Meadow με έναα τρόπο που είναι βέβαιο πως θα ανησυχούσε και τον πιο φιλήσυχο άνθρωπο? Εκεί ήταν η γραμμή, και ο Phil την πέρασε εξ επιτούτου ώστε να προκαλέσει τον πόλεμο με τον Tony που επιθυμούσε. Και έτσι ξεκινάει, με τον Tony να επιτίθεται εντελώς α λα "American History X" στον Coco, κατορθώνοντας κατά έναν περίεργο τρόπο να μην τον σκοτώσει. Huh.

Όλα αυτά με φέρνουν στην καρδιά του επεισοδίου, αυτή τη σπαρακτική σκηνή όπου ο Tony σώζει τον A.J. στην πισίνα. (Και είναι σημαντικό οτι ο A.J. αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στην πισίνα, δηλαδή το σημείο γέννεσης της σειράς, εκεί από όπου πέταξαν μακριά οι πάπιες που για τον Tony συμβόλιζαν την ίδια την οικογένειά του.) Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους δύο άντρες? Ο μικρός είναι σε ψυχοσωματικό επίπεδο ίδιος με τον πατέρα του, με τον ίδιο τρόπο που ο Tony είναι κατά βάση ίδιος με τη μητέρα του. Αλλά συγκρίνετε το άνοιγμα του επεισοδίου καθώς τους βλέπουμε να κοιμούνται: o πατέρας ροχαλίζει ατάραχος, ενώ ο γιος στριφογυρίζει ανήσυχος. Τι είναι αυτό που επιτρέπει στον Tony να αντιμετωπίζει τα ηθικά shortcomings του με έναν απόλυτα γουρουνίσιο τρόπο, τη στιγμή που ο A.J. αδυνατεί να αποδεχτεί τον κόσμο στον οποίο ζει? Τη διαφορά ίσως και να την έχει κάνει η Melfi, όπως της υποδεικνύει με αυτάρεσκο τρόπο ο Elliot.

Νωρίτερα στη σεζόν υπήρξε μια στιγμή όπου ο Tony δήλωσε με σιγουριά πως κατανοεί τη λειτουργία του υποσυνείδητου, μετά από τόσα χρόνια θεραπείας. Κι αν αυτό όντως ισχύει, τότε η θεραπεία με τη Melfi δεν τον έχει κάνει πράγματι έναν πιο δυνατό άνθρωπο? Και αυτό με τη σειρά του δεν έχει λειτουργήσει εις βάρος της κοινωνίας? Είναι τεράστιο το θέμα που θέτει ο δόκτωρ Kupfenberg, και δυστυχώς η απάντηση θα στερήσει από τη Melfi πολλές ώρες ύπνου. Και δεν το αξίζει, γιατί είναι ουσιαστικά ο μοναδικός αληθινά καλός άνθρωπος ολόκληρου αυτού του ensemble. Πάρτε την αντιπαράθεση που προκύπτει μέσα από το στόρι της Meadow εδώ. Η Jennifer είχε βιαστεί πριν κάποια χρόνια, αλλά παρά όλες τις ζωώδεις παρορμήσεις της, ποτέ δεν ενέδωσε στον ένστικτό της να πει στον Tony τι της συνέβη, γιατί ήξερε τι θα ακολουθήσει. Ακριβώς όπως και η Meadow ήξερε τι θα ακολουθήσει όταν περιέγραφε στον πατέρα της με κάθε λεπτομέρεια τα λόγια του Coco. Ποιος είναι ο εγκληματίας τώρα?

Η ψυχανάλυση μπορεί να έχει βοηθήσει τον Tony να καταπολεμήσει την "Soprano curse" που χτύπησε τώρα και τον γιο του, αλλά ακόμα δεν του έχει επιτρέξει να δει ξεκάθαρα ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Οτι έχει γίνει η μητέρα του.

Σε όλη τη διάρκεια του επεισοδίου αντιδρά πολύ άσχημα στην αδυναμία του A.J., ίσως γιατί σε αυτήν αναγνωρίζει σε κάποιο ασυνείδητο επίπεδο μια εκδοχή του εαυτού του που δεν επικράτησε ποτέ. Κάθε φορά που ο μικρός διαμαρτύρεται για κάτι, ο Tony αντιδρά με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: "Poor you." Έχει γίνει η Livia, κι αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη δυνατή τιμωρία για αυτόν. Η εξάσκηση χρόνων απέναντι στη Melfi τον έχει οπλίσει με τα εφόδια να μπορεί να διαβάσει τη ζωή με έναν τρόπο που δε μπορούσε παλαιότερα, αλλά ποιο το όφελος αν δε μπορεί να διακρίνει τη θέση του μέσα σε αυτή?

Τι είναι αυτό που κατάλαβε στο προηγούμενο επεισόδιο? Διάβασε την πραγματικότητα ως μια γονεϊκή κόλαση, παρομοιάζοντάς την με έναν συνεχή αγώνα να προλάβεις το λεωφορείο/μητέρα αντί να κάνεις αυτό που πρέπει, δηλαδή να το αφήσεις να φύγει. Όλα αυτά πηγάζουν από τη σχέση του με τη μητέρα του, φυσικά, αλλά αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει ο Tony είναι το πώς όχι μόνο έχει περάσει όλη του ζωή κυνηγώντας αυτό ακριβώς το λεωφορείο, αλλά το έχει προλάβει και έχει βγάλει Πάσο Εφ'όρου Ζωής σε αυτό.

Όταν καταστρέφει τη ζωή του γιου του, δεν το συνειδητοποιεί. Όποτε μοιρολογεί για το πώς έχει καταστρέψει το παιδί του και ανησυχεί για το κληροδότημά του σε αυτόν, εγώ νιώθω τον πόνο του. Είναι ειλικρινής, δεν προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του. Σαν την αδερφή του την Janice, θέλει αληθινά να γίνει ένας καλύτερος γονέας από τη Livia, αλλά τα τραύματα που τους έχει αφήσει αυτή η δράκαινα είναι τόσο βαθιά που ασχέτως θέλησης, είναι μάλλον ανίκανοι να συνδεθούν σε ένα επίπεδο που θα τους επιτρέπει να καταλάβουν τα παιδιά τους. Ο Tony πάντα θα πληγώνει τον A.J., γιατί είναι ο ίδιος το λεωφορείο που περιέγραφε, και αυτό είναι κάτι που δε θα αρκούσαν δεκαετίες ψυχανάλυσης για να το καταλάβει.

Πρέπει να πω πως ο τρόπος με τον οποίον κορυφώνεται η σεζόν και η σειρά τόσο σε επίπεδο ιστορίας, όσο κυρίως σε επίπεδο ψυχολογίκό και προσωπικό, πολύ-πολύ σπουδαιότερο από όσο περίμενα. Με αυτό το σερί επεισοδίων η σειρά έχει επιστρέψει στο ύφος των δύο πρώτων, αξεπέραστων, σεζόν και έτσι ακριβώς θα κλείσει, όχι ως σκιά του σπουδαίου εγκεφαλικού δράματος που ήταν στο πιο μεγάλο μέρος του run της, αλλά ως μια σπουδαία σειρά, τελεία και παύλα. Το ενοχλητικό τώρα είναι πως λόγω Memorial Day θα πρέπει να περιμένουμε όχι μία, αλλά δύο εβδομάδες για να δούμε πού θα πάει από εδώ η σειρά. Για να δούμε πού θα οδηγήσουν οι συνεχείς προκλήσεις του Phil, αλλά και πού θα πάει η σχέση του Tony με τον γιο του, ύστερα από αυτό το δυσβάσταχτο και αργόσυρτο πλάνο του κλεισίματος, όπου με αργά και βαριά βήματα ο πατέρας επιχειρεί να κάνει ειρήνη με το γιο του. Τα λέμε σε δύο εβδομάδες.