Sopranos: I get it!

Θα είμαι σύντομος, δυστυχώς, περνώντας κατευθείαν στην ουσία του επεισοδίου. HUGE spoilers για το περασμένο Sopranos, λοιπόν.

Eν τέλει το "Comfortably Numb" της περασμένης εβδομάδας θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της σεζόν. Στο κείμενο για το προηγούμενο επεισόδιο επικεντρώθηκα στη σχέση του κομματιού των Pink Floyd με τον τρόπο που ο Tony αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, και εδώ έχουμε την πρώτη μεγάλη συνέπεια. Και, καθόλου τυχαία, συνδετικός κρίκος είναι το ίδιο τραγούδι. Ο Christopher ακούει το OST του "Departed" (τυχαίο?) και τη στιγμή της λυρικής και νοηματικής κορύφωσης του κομματιού, το τέλος: "The child is grown, the dream is gone." (Ο στίχος "I have become comfortably numb" εξανεμίζεται καθώς το αυτοκίνητο παίρνει το γκρεμό. Και οι Kennedy και Paige, απομακρύνονται από το ατύχημα. Είναι, και αυτές, βολικά βουβές.)

Αυτό που ακολουθεί, μη γελιέστε, είναι η Κόλαση. Και δεν ξέρω αν είναι αυτό που θεωρεί πως κατάλαβε στο τέλος ο Tony, αλλά εκεί βρίσκεται τώρα. Από επιλογή του, φυσικά, και δεν αναφέρομαι σε εγκλήματα του παρελθόντος αυτή τη στιγμή. Αν υποθέσουμε πως βρίσκεται στο καθαρτήριο από τότε που ο Junior τον πυροβόλησε, πως η ζωή του κρίνεται από το μηδέν από εκείνη τη στιγμή, και κάθε στιγμή, τότε η ώρα της κρίσης έφτασε. Προσέξτε την απίστευτη σημειολογία:

Σε όλη τη διάρκεια του επεισοδίου ο Tony έχει την ευκαιρία να κάνει πίσω ή μάλλον να πλησιάσει το φως του Παραδείσου που τον καλεί, αλλά φυσικά δεν το κάνει. Στο απόλυτο σκοτάδι του γκρεμού, ένα ζευγάρι φώτα κατευθύνονται προς αυτόν αλλά εκείνος δεν κάνει κάτι για να καλέσει το αυτοκίνητο, για να σώσει τον Chris. Αγνοεί τον περαστικό οδηγό, αγνοεί το Φως, και πράττει το ύστατο αμάρτημα-- δολοφονεί το παιδί του.

Κάτω από την πίεση για μια διαρκώς στενάχωρη μουτσούνα την οποία πλέον αδυνατούσε να προσποιηθεί (ούτε στη Melfi, ούτε καν Carmella) ο Tony ταξιδεύει στο Vegas όπου κερδίζει όσα είχε χάσει το τελευταίο διάστημα και πηδάει και τη Sarah Shahi. Τυχερός, ε? Καθόλου. Η ονειρική αίσθηση αυτών των σκηνών φέρνει καθόλου τυχαία στο νου την περίοδο που πέρασε σε κώμα ο Tony, και για μια ακόμα φορά στο ίδιο επεισόδιο κάνουμε την ίδια σκέψη: είναι ακόμα εκεί, στο Κολαστήριο. Ενώ βρίσκεται στην τουαλέτα μέσα στη νύχτα, το εκτυφλωτικό φως του λαμπτήρα του τρυπάει τον εγκέφαλο, τον μαγνητίζει. Τον καλεί. Εκεί έχει την ευκαιρία και πάλι να πλησιάσει το Φως, να φύγει από το δωμάτιο, να αφήσει κατά μέρος την εκδίκηση που παίρνει από το νεκρό ανιψιό του. Αλλά εκείνος για μια ακόμη φορά αρνείται τη λύτρωση και πηδάει ξανά στο κρεβάτι.

Το σούρουπο τον βρίσκει hungover μέσα στην έρημο, με μόνη παρέα τον ανατέλλοντα ήλιο. Το Απόλυτο και μοναδικό Φως. Το Απόλυτο και τελευταίο σημάδι. Τώρα δεν έχει να πάει πουθενά, δεν έχει τίποτα να επιλέξει. Η διαμονή του στο Κολαστήριο, μετά από 16 επεισόδια, έχει φτάσει στο τέλος της. Τώρα πια, βρίσκεται στην Κόλαση. Το φως αυτή τη φορά του κρύβεται, κι εκείνος καταλαβαίνει: "I get it!"

Τι ακριβώς είναι αυτό που κατάλαβε, θα το μάθουμε στα 3 τελευταία επεισόδια της σειράς. Ή ίσως και νωρίτερα, γιατί αυτός ο Phil δε μοιάζει πια να αστειεύεται. Δυο-τρεις σημειώσεις πέραν του πυρήνα του επεισοδίου, για το set-up της συνέχειας:

• O Chris ακόμα και μετά θάνατον τσαντίζει τον Paulie. Φυσικά όλοι πήγαν στη δική του κηδεία και κανείς δεν πάτησε σε αυτή της μαμάς/θείας του εκνευριστικού capo.
• O A.J. τελικά είναι πάντα ίδιος. Ο πατέρας του δε χρειάζεται να ανησυχεί οτι τον έστειλε να ακολουθήσει το μονοπάτι του (όχι οτι θα ανησυχούσε ο Tony για κάτι τέτοιο αλλά λέμε τώρα) γιατί το στομάχι του μικρού δεν είναι για τέτοια πράγματα. Και όταν συνειδητοποιεί οτι δεν αντέχει αυτό το lifestyle, το γυρίζει σε John Lennon. "Why can't we all just get along?" Δεν είναι υπέροχος ο ιδεαλισμός όταν λειτουργεί ως προσωικό άλλοθι αποτυχίας?
• Στη λίμνη ρε κάθαρμα, στη λίμνη? Τελικά η Κόλαση που απεικονίζεται εδώ δεν συναντάται μόνο σε αλληγορικό επίπεδο, αλλά και σε ένα άκρως ρεαλιστικό.
• Sarah Shahi. Αυτό έχω μόνο να πω.