Aνάμεσα στο φεστιβάλ της Βαβέλ και το φινάλε των "Sopranos", είχα ελάχιστο χρόνο για οτιδήποτε άλλο αυτές τις μέρες, εξ ου και η μεγάλη καθυστέρηση. Αλλά νιώθω πως, οριακά μεθυσμένος και νυσταγμένος σε βαθμό κουτουλήματος, βρίσκομαι τώρα στην κατάλληλη ψυχοσωματική κατάσταση για να πω δυο σύντομα (spoiler-free) σχόλια για τη νέα δουλειά του David Milch.
Στην επιφάνειά του, ο "John" είναι ένα οικογενειακό δράμα στην παράδοση ενός "Six Feet Under" με σέρφερ αντί για νεκροθάφτες, και τον Luke Perry αντί όποιας νέμεσης αντιμετώπιζαν κατά καιρούς οι Fisher. Ο Mitch Yost είναι ο πάτερ φαμίλιας, σπουδαίος σέρφερ του παρελθόντος, που λόγω ενός τραυματισμού στο γόνατο αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το άθλημα. Τη σκυτάλη παρέλαβε ο Butchie, γιος του που σύμφωνα με τις γνώμες του κοινού αποτέλεσε επανάσταση για το άθλημα (αν και διατηρώ τη βεβαιότητα πως δεν έκανε κάτι παραπάνω από τον πατέρα του, και το όλο σκηνικό θα καταλήξει σε μια κριτική της κουλτούρας του Image), αλλά που τώρα σκοτώνει τις μέρες του ως τελειωμένος ναρκομανής σε κάποιο δωμάτιο ενός ανώνυμου μοτέλ. Το όνομα της δυναστείας σηκώνει πλέον στις πλάτες του ο μικρός Shaun, ταλαντούχος, ευεπηρέαστος και στόχος πολλών ισχυρών του χώρου.
Ισχυρών σαν τον αδίστακτο μάνατζερ που υποδύεται ο Luke Perry, σε μια ευχάριστα συνεπή παραλλαγή του ρόλου της καριέρας του, ως bad boy surfer Dylan McKay στο "90210". Το show γενικότερα κατοικείται από γνώριμες φιγούρες-στερεότυπα, στα πλαίσια της προσπάθειας του Milch να σχολιάσει τους τρόπους με τους οποίους υπεραπλουστεύουμε οι ίδιοι την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. (αυτό είναι κάτι που επίσης περιμένω να εισέλθει σταδιακά στο subtext.) Έτσι, έχουμε τον Willie Garson ως τον δικηγόρο της οικογένειας, τον Luis Guzman ως τον manager του μοτέλ και τον Ed O'Neil ως έναν συνταξιοδοτημένο μπάτσο, φίλο της οικογένειας. Μέσα σε όλα, υπάρχει και μια Rebecca DeMornay (η γιαγιά Yost) που σε κάνει να απορείς πώς γίνεται να είναι τώρα πιο hot από όσο ήταν πριν 10 χρόνια, αλλά αυτό το προσπερνάμε-- δεν ξέρω αν εντάσσεται κι αυτό στις προσδοκίες του Milch. :p
Στην όλη κατάσταση λοιπόν κάνει την είσοδό του ο χαρακτήρας του τίτλου που παραπέμπει στον Ιησού με έναν τρόπο τόσο προφανή που και πάλι με βάζει στη διαδικασία αμφισβήτησης: έχουμε εδώ απλώς μια περίπτωση μεσσιανικής αλληγορίας την οποία ο Milch προσπαθεί υπερβολικά να υπογραμμίσει? Τα αρχικά του John, ο σχηματισμός του τίτλου της σειράς (και ο τίτλος του ίδιου του επεισοδίου), οι ominous φράσεις που χρησιμοποιεί, η σαφής αίσθηση οτι έχει μόλις έρθει στη Γη, το θαύμα που προκαλεί ανασταίνοντας τον παπαγάλο του μπάτσου, και για να το επεκτείνω έχουμε τον Mitch που μπορεί να ανυψώνει τον εαυτό του casually, ενώ η ιδιότητά του ως σέρφερ παραπέμπει σε περπάτημα πάνω στο νερό. Ή μήπως πρόκειται για μια παραπλάνηση του θεατή που προσπαθεί και πάλι να δει κάτι με τον ίδιο απλουστευμένο τρόπο?
Όπως έγραψα στην αρχή, η σειρά θα μπορούσε άνετα να περάσει ως ένα φοβερά καλογραμμένο και καλοπαιγμένο family drama (after all, μιλάμε για τον άνθρωπο που μας έδωσε το "Deadwood" και το "NYPD Blue", δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα) αλλά είναι τόσο επίμονη η αίσθηση πως υπάρχει και κάτι άλλο εκεί, που καθίσταται σχεδόν αδύνατο να απολαύσουμε αυτό που παρακολουθούμε χωρίς διαρκώς να πιέζουμε τον εαυτό μας να ερμηνεύσει κάτι που (έχω την αίσθηση) δε θα μορφοποιηθεί για κάμποσα επεισόδια ακόμα.
Το καλό σε αυτή την περίπτωση είναι πως δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να σταματήσω να παρακολουθώ any time soon, κατά συνέπεια αν υπάρχει όντως κάποιο νόημα (κι όχι ένα αόριστο παιχνίδι του Milch με τον θεατή) θα είμαι εκεί για να το ανακαλύψω. Απλά είναι σπάνιο να παρακολουθώ τον πιλότο μιας σειράς και να μην έχω καν μια γενική ιδέα για το τι είναι αυτό που βλέπω. Aλλά ο άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για ένα από τα 5 σημαντικότερα τηλεοπτικά δράματα, έχει κερδίσει από μένα όλο το χρόνο του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου