John From Cincinnati: A series of dreams

Wasn't making any great connection
Wasn't falling for any intricate scheme
I'd already gone the distance
Just thinking of a series of dreams

Σε αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου ως ένα από τα καλύτερα openings επεισοδίων ever, o Shaun και ο John επιστρέφουν από το Cincinnati καβαλώντας θριαμβευτικά το κύμα που πιθανώς περίμενε το προηγούμενο βράδυ ο Butchie. Με soundtrack το "Series of Dreams" του Bob Dylan, οι δύο απόντες του περασμένου επεισοδίου επιβεβαιώνουν την πίστη του Butchie σε αυτούς, και με υποχρεώνουν στο μεγαλύτερο ύψωμα γροθιών στον αέρα από τότε που ο Matt Saracen έκανε το touchdown της χρονιάς.

Τραγουδάει ο Dylan:

Wasn't thinking of anything specific
Like in a dream, when someone wakes up and screams
Nothing too very scientific
Just thinking of a series of dreams

Thinking of a series of dreams
Where the time and the tempo fly
And there's no exit in any direction
'Cept the one that you can't see with your eyes

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστός στίχος για να περιγράψει αυτή τη θαυμαστή και δυσανάγνωστη και ιδιοφυή και ονειρική σειρά, από τους παραπάνω.

Με άλλα λόγια λέει το ίδιο πράγμα και ο πωλητής αυτοκινήτων, στη σκηνή που είμαι σίγουρος οτι είναι πολύ πιο σημαντική από όσο μπόρεσα να την αποκωδικοποιήσω (δηλαδή, καθόλου). "So, I have to know what I mean, before I have a feeling?", λέει απηυδησμένος προς πάσα κατεύθυνση. Αμήν, αδερφέ μου, αμήν. Αυτή η σειρά ονείρων που ήταν το "John From Cincinnati" κορυφώθηκε εδώ με ορισμένα που έδεναν με προηγούμενους εφιάλτες, αλλά και κάμποσα που έμοιαζαν σαφώς να προετοιμάζουν το έδαφος για μια συνέχεια που δε θα έρθει ποτέ. Όμως το γεγονός παραμένει, και δε θα αλλάξει ποτέ: όσα αισθανθήκαμε, όσα νιώσαμε στο πετσί μας, όσα πιστεύουμε οτι κατανοήσαμε αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα, τίποτα από αυτά δεν ακυρώνεται επειδή δε γνωρίζουμε την απόλυτη αλήθεια.

Για να κάνω quote την April από το "Gilmore Girls", είμαι 60% ανγωστικιστής και 40% άθεος-- όμως το βαθιά θρησκευτικό έπος του David Milch με έκανε να κοιτάξω την πίστη με μια εντελώς νέα ματιά. Με τον "John", ο ιδιοφυής (και θρησκευόμενος) δημιουργός, έδωσε στον Μεσσία μια διάσταση που πάντα του έλειπε, και αντικατέστησε το τυφλωτικό "πίστευε και μη ερεύνα" με το βαθιά ανθρωπιστικό "νιώσε και ύστερα κατανόησε".

Δεν ξέρω αν μπορώ να δω το τελευταίο επεισόδιο ξεχωριστά από τα προηγούμενα, καθώς πλέον ολόκληρη η σειρά έχει μπορέσει να δημιουργήσει κάτι σαν νόημα (gasp!) μέσα στο μυαλό μου, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια. Σαφώς μια θεματική αφορούσε τον Butchie και το πώς η πίστη του στον John τον έφερε κοντά σε όλους τους ανθρώπους που είχε αποξενώσει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν όμως ένας άλλος απόμακρος Yost poυ είχε τη σκηνή του επεισοδίου, όταν για πρώτη φορά αφήνει τον εγωισμό του στην άκρη και ζητά βοήθεια από τους δικούς του ανθρώπους. Ναι, αυτό κρυβόταν πίσω από τις φαινομενικά ασύνδετες χαμηλές πτήσεις του: η αδυναμία του να εξωτερικεύσει τα αισθήματά του με λόγια. (και, με κάποιο τρόπο, η εξωτερίκευσή τους με ανύψωση από το έδαφος. Τρέχα γύρευε.) Προσέξτε ποιοι είναι αυτοί που εν τέλει τον κατεβάζουν στο έδαφος. Είναι φυσικά ο Butchie και ο Shaun. Άπλωσε τα χέρια του προς αυτούς, κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Μαζί, και με τη θέληση του ίδιου να παίζει σημαντικό ρόλο, κατάφεραν να κατεβάσουν τον Mitch Yost στο έδαφος. Και να τον βάλουν ξανά στο παιχνίδι. Τόσο, μα τόσο, δυνατή εικόνα.

Άλλο arc που στα μάτια μου ολοκληρώθηκε? Linc. Από όλους τους ανθρώπους, είναι ο Linc που καταφέρενει επιτέλους να αποκωδικοποιήσει τη γλώσσα του John, αλλά μόνο αφού κι αυτός έχει μπορέσει να πιστέψει αληθινά σε αυτόν. Στην παρέλαση του τέλους, που η Stinkweed στήνει για να προστατέψει τον John (το εμπόριο στην υπηρεσία του γενικότερου καλού? Αυτός ο John είναι αληθινά θαυματουργός!) είναι ο Bill που παρέχει τον πολύχρωμο σχολιασμό των κεντρικών χαρακτήρων, αλλά είναι ο Linc που στο τέλος παίρνει μια σφαίρα για την ομάδα. Αναγνωρίζει οτι όλα είναι αντίληψη, και πράττει αναλόγως. Σώζει την ψυχή του. Και μπαίνει κι αυτός στο παιχνίδι.

Σε μια ώρα γεμάτη από αξέχαστες σκηνές, αυτή που μου έφερε δάκρυα στα μάτια ήταν εκείνη που κλείνει μια για πάντα το show. Όπου ο Bill έχοντας επιτέλους καταπολεμήσει τους προσωπικούς του δαίμονες, ανεβαίνει για πρώτη φορά τα θανατηφόρα σκαλιά, εκεί όπου η Lois πέρασε το τελευταίο διάστημα της ζωής της. Με πίκρα που δεν προδίδεται από τα λόγια του, αλλά μόνο από το παραιτημένο βλέμμα του, (δώστε Emmy στον Ed O'Neill. Ο άνθρωπος ήταν αποκάλυψη.) ο Βill αφηγείται τις ευτυχείς εξελίξεις στο φάντασμα της γυναίκας του, και το σύμπαν τον ανταμοίβει επιστρέφοντάς του τον Ζippy. Ποτέ ξανά δεν έχω δακρύσει βλέποντας έναν παπαγάλο να περνάει από ένα παράθυρο.

Κι από αυτή τη σκηνή, περνάμε στο οριστικό κλείσιμο, μια σκηνή-ανάσα ενός δευτερολέπτου, όπου ο John μιλάει πάνω στην εικόνα της Cass να σερφάρει, λέγοντας 5 απλές λέξεις: "Mother of God, Cass/Kai". Μόνο για αυτές θα μπορούσα να αφιερώσω ένα ξεχωριστό ποστ με πιθανές ερμηνείες, αλλά αυτό που νιώθω πως μας λέει ουσιαστικά εδώ ο Milch, είναι η ξεχωριστή θέση της γυναίκας στην αδερφική και ιδεατή κοινωνία. Συμβολικά, τόσο η Cass όσο και η Kai έχουν κάνει έρωτα με κάποιον Yost, πιθανώς μάλιστα φέροντας τα παιδιά τους-- εξ ου και το Mother of God. Ή μπορεί και να το παίρνω υπερβολικά κυριολεκτικά.

Aπό εκεί και μετά, για τη σημασία της Cass συγκεκριμένα έχω μιλήσει πολλές φορές. Νομίζω μάλιστα οτι πρόκειται ουσιασικά για την αληθινή καρδιά αυτής της ιστορίας-- όταν ο John λέει εδώ πως δίχως την κάμερα της Cass, "there is no big and huge", σε τι άλλο μπορεί να αναφέρεται αν όχι στη δύναμη της τέχνης, στον υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο καταγράφει, ερμηνεύει, και εν τέλει διαδίδει? Χωρίς την καταγραφή, νοείται πολιτισμός? Επιστρέφουμε πάλι στις ζωγραφιές του ανθρώπου των σπηλαίων, στις γραμμές και τους κύκλους. Τότε ήταν αυτό, σήμερα είναι οι γραμμές και οι κύκλοι του δυαδικού κώδικα. Οι άσσοι και τα μηδενικά της κάμερας της Cass (της κάμερας του ίδιους του Milch?), οι άσσοι και τα μηδενικά που κάνουν το internet να είναι huge. Ο Milch αναγνωρίζει το τρόπο με τον οποίο το internet έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι άνθρωποι, βάζοντας τον κήρυκα/Μεσσία John να το ανάγει σε σημαντικότερο στοιχείο της νέας κοινωνίας ανθρώπων που θέλει να δημιουργήσει ενόψει του καλύτερου Αύριο. (*) Αν ο Linc και ο Mitch μπήκαν στο παιχνίδι, η συμβολική κάμερα της Cass είναι το παιχνίδι.

Αντίο λοιπόν, John. Αυτή ήταν μια επίσκεψη που δε νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ μου. Δεν κατάλαβα ούτε τα μισά από όσα είδα, αλλά αυτά που ένιωσα θα μείνουν για πάντα μέσα μου. Και το βέβαιο της υπόθεσης, είναι πως σε αντίθεση με άλλες σειρές που μαζεύουν μεγαλύτερη θεαματικότητα και μεγαλύτερο buzz, αυτή εδώ είναι βέβαιο πως θα την επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά στα χρόνια που θα έρθουν. Όχι μόνο για να ζήσουμε ξανά στιγμές μεγαλείου σαν το κήρυγμα του John ή την επιστροφή του John και του Shaun. Και όχι μόνο διότι η ενοποιητική θεματική των 10 αυτών επεισοδίων επανακαθορίζει τη σχέση των ανθρώπων με τον όποιο θεό τους και, μέσω αυτού, με τους εαυτούς τους. Και όχι μόνο επειδή ο Milch ανακαλύπτει τη σωτηρία μέσα στον κάθε έναν από εμάς. Αλλά κυρίως γιατί κάθε φορά θα είναι ένα νέο ταξίδι στο άγνωστο. Και κάθε φορά που θα επιστρέφουμε, θα φέρνουμε πίσω κάτι πολύτιμο, και ολότελα καινούριο. Ε, θα το πω:

God bless.

(*) Όχι τυχαία, εκεί που η mainstream κριτική εγκατέλειψε τη σειρά μετά τα πρώτα επεισόδια, ανήμπορη να κατανοήσει αυτό το τόσο διαφορετικό και περίεργο δημιούργημα, στα blogs o "John" ήταν φωτιά. Το ίντερνετ, η κάμερα της Cass, οι άσσοι και τα μηδενικά. Δε νομίζω και ο ίδιος ο Milch να περίμενε κάτι διαφορετικό.