Με τον "John From Cincinnati" να απορροφά την όποια μου ενέργεια τις τελευταίες δύο εβδομάδες, το άλλο εξαιρετικό show του καλοκαιριού έπεσε λίγο στη γωνία. Caught-up τώρα ενόψει του νέου επεισοδίου, παραθέτω μερικά σύντομα σχόλια για τα δύο περασμένα installments.
Το "Marriage of Figaro" ήταν το λιγότερο αγαπημένο μου επεισόδιο ως τώρα, αν και από τη μέση και μετά όταν το σκηνικό μεταφέρεται από το γραφείο στο πάρτυ γενεθλίων της κόρης του Don, ανεβαίνει στα γνωστά επίπεδα της επώδυνης καταγραφής ενός χαρακτήρα παγιδευμένου σε λάθος εποχή. Ο Don λίγο πριν το τέλος, αδυνατεί να βγει από το αυτοκίνητό του και να επιστρέψει στο πάρτυ, καθώς νιώθει τον ανεξήγητο κλοιό να σφίγγει γύρω του. Νωρίτερα είχε δεχτεί την απόρριψη της Rachel (η οποία δεν έδειξε την ίδια προθυμία να μεταλλαχθεί σε μια άλλη Midge για χάρη του Don) και στην αρχή του επεισοδίου, στην κορυφαία σεκάνς του 40λέπτου, συναντά στο τρένο κάποιον που νομίζει πως τον γνωρίζει, και τον καλεί με λάθος όνομα. Αν δεν είναι αυτό ένα ιδιοφυές σχόλιο πάνω στην ύπαρξη ενός ανθρώπου που νιώθει πως ζει τη ζωή κάποιου άλλου, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Την ίδια στιγμή όμως που η περσόνα του Don συνεχίζει να με συναρπάζει, αυτό που μπορώ να ξεχωρίσω ως μοναδικό ουσιαστικό πρόβλημα της σειράς άρχισε να γίνεται εμφανές. Αποτελεί μεν το "Mad Men" μια αποστομωτική καταγραφή της εποχής, και μέσω αυτής μετατρέπεται με το έντεχνο και υπόγειο γράψιμο σε ηθογραφικό σχόλιο συμπεριφορών αιώνιων, αλλά αυτό ως αποστολή θα όφειλε να στηρίζει μια γενικότερη κατεύθυνση που εδώ δεν υπάρχει. Να το πω ξερά και μπακάλικα, η σειρά δεν έχει πλοκή. Και αυτό ακόμα δε με πειράζει, όσο υπάρχουν τόσες πτυχές ανεξερεύνητες, και δε νομίζω να αποτελέσει πρόβλημα σε αυτή τη σεζόν, αλλά το σημειώνω ως μοναδική μου ανησυχία.
Όπως είπα όμως, υπάρχουν ακόμα τόσες πτυχές ανεξερεύνητες που η παρατήρηση είναι για την ώρα πρακτικά άσχετη με οτιδήποτε. Πάρτε το απίθανο τέταρτο επεισόδιο, "New Amsterdam", και το πορτρέτο του Pete που μας παρουσιάζει. Δεν έχει τον παράγοντα εντυπωσιασμό όπως ο πιλότος, αλλά στα πλαίσια της σειράς ενδέχεται να αποδειχτεί το σημαντικότερο επεισόδιο-- είναι σίγουρα το προσωπικό μου αγαπημένο για την ώρα. Δεν είναι οτι βλέποντάς το συμπαθώ πλέον τον Pete, αυτό το μικρό καθαρματάκι που είναι έτοιμο να πατήσει επί πτωμάτων για να ανέβει θέσεις στην εταιρεία γρηγορότερα από όσο του έρχονται ιδέες. Αλλά να... τον συμπαθώ λίγο. Από οίκτο, έστω.
Πρέπει να δώσει κανείς έξτρα πόντους στον Matthew Weiner διότι αυτά τα οδυνηρά πορτρέτα των χαρακτήρων που σιγά-σιγά παρουσιάζει, καταφέρνουν και εστιάζουν το κάθε ένα σε μια διαφορετική πτυχή του πώς μπορεί η κοινωνία και οι ετικέτες της να φέρουν τη δυστυχία σε ένα μέλος της. Έτσι, ο τρόπος με τον οποίο είναι παγιδευμένος ο Pete διαφέρει απόλυτα από εκείνον του Don. (και παρεμπιπτόντως, είμαι περίεργος να δω αν θα δούμε κάποιο ανάλογο spotlight στον Salvatore, που παραμένει με διαφορά η μεγαλύτερή μου ενόχληση στη σειρά, για την ώρα.) Εκεί που ο Don τα έχει όλα, αλλά νιώθει τόσο άδειος και ανικανοποίητος που δε θέλει και δεν περιμένει απολύτως τίποτα, ο Pete είναι ο πιτσιρικάς που βρέθηκε για πρώτη φορά στο πάρτι με όλα τα κουλ παιδιά του σχολείου-- αλλά αυτό που δεν ξέρει είναι οτι βρέθηκε μόνο επειδή η μητέρα του είχε πάρει τηλέφωνο και το είχε απαιτήσει. Η κατάρα του ονόματος και της κληρονομιάς που είναι ταυτόχρονα πασπαρτού αλλά και βάρος ασήκωτο, είναι μια θεματική άχρονη. Οι Petes ήταν relevant στα '70s, είναι relevant και τη στιγμή που μιλάμε.
Όχι οτι αυτά που γνωρίζει όμως ο Pete τον κάνουν να αισθάνεται καθόλου καλύτερα. Ο πατέρας του είναι ένα κομπλεξικό αρχίδι που κάνει τον Christian Sheppard να μοιάζει με τον Sandy Cohen. Έχοντας ακόμη απωθημένο το οτι ζει μια πλούσια ζωή την οποία -αισθάνεται πως- δεν αξίζει, αρνείται να αναγνωρίσει στον γιο του τα όσα έχει καταφέρει ως σήμερα. Στο μυαλό του, επιτυχία είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, και ο Pete δεν είναι αυτό. “We gave you everything. We gave you your name. What have you done with it?” λέει στον γιο του, στην πιο συνταρακτική ατάκα του επεισοδίου. Αυτό όμως που δεν του ομολογεί με την ίδια ευκολία, είναι η προέλευση αυτών των καταπιεσμένων συναισθημάτων, το πώς αφού ο ίδιος δεν κατάφερε να χτίσει την περουσία που τώρα διαχειρίζεται, πρέπει να το κάνει ο γιος του.
Και σα να μην έφτανε στον Pete η πλήρης απουσία μιας φυσιολογικής πατρικής φιγούρας (εξ ου και ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον Don?) έχει παντρευτεί μια καταπιεστική και κακομαθημένη πλούσια κόρη, πιθανώς στο δρόμο της πλήρους μεταμόρφωσης στον πατέρα του. "Αμαρτίες γονέων...": ο Μatthew Weiner έχει μαθητεύσει δίπλα στον David Chase όσο έγραφε στους "Sopranos", και οι επιρροές κάνουν τώρα ξεκάθαρα την εμφάνισή τους. Αν υπήρχε ένα show που έδειχνε ξεκάθαρα και επίπονα πως όλοι είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε οι γονείς μας, ήταν το αριστούργημα του ΗΒΟ.
Υπήρχαν κι άλλα στοιχεία του επεισοδίου που με ικανοποίησαν πλήρως (η περίπου φιλία της Betty με τη χωρισμένη Helen, της οποίας τον γιο τον κόβω να μεγαλώνει και να γίνεται ο Crispin Glover, ο τρόπος με τον οποίο ο Roger έκανε τον Pete να νομίσει πως ο Don έσωσε τη δουλειά του, ο φανταστικός μονόλογος του John Slattery καθώς εξηγούσε την σχεδόν ερωτική σχέση του Roger με το ποτό) αλλά αυτό που κυρίως κρατάω είναι, μη γελιόμαστε, η περιήγησή μας στην ψυχή του Pete Campbell. Βοηθούμενος από μια ερμηνεία-έκπληξη από τον Vincent Kartheiser (ποιος να το έλεγε όταν μας ενοχλούσε ως Connor στο "Angel") στα μάτια και τις εκφράσεις του οποίου τρέχουν χίλια συναισθήματα όταν του δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσει τις ιδέες του, αλλά ένα και μοναδικό όταν αντιμετωπίζει τον πατέρα του ή τη γυναίκα του, (απογοήτευση και παραίτηση, αντίστοιχα) η σεναριογράφος Lisa Albert παρέδωσε την πρώτη σπουδαία τηλεοπτική ώρα της σεζόν που να μην έχει γραφτεί από τον David Milch.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου