Gossip Girl: Welcome to the N.Y., bitch!

Υπάρχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τα shows που δεν επιχειρούν να είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους, παρά επιλέγουν το συγκεκριμένο τους target audience και αποσκοπούν στο να διασκεδάσουν αυτό και μόνον αυτό: οτι μπορεί και να προκύψουν εξίσου focused και αποτελεσματικά με το Gossip Girl.

Ο Josh Schwartz φέτος κατά κάποιο τρόπο χώρισε τον εαυτό του στα δύο, διοχετεύοντας όλο του το χιούμορ, τις pop αναφορές, το geek appeal, και την χαριτωμένη self-awareness των χαρακτήρων του στο Chuck του NBC (το οποίο είδα και αγάπησα μέσα στο καλοκαίρι), αφήνοντας όλο το teen angst για το Gossip Girl του CW. Εγώ που λάτρευα και τις δύο πλευρές της δημιουργικότητάς του όταν έκανε το O.C., είμαι προφανώς διπλά ευχαριστημένος καθώς θα έχω διπλή δόση σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν. Εγγυάται όμως κανείς οτι αυτά που δούλευαν (συνήθως) συνδυαζόμενα, θα διατηρήσουν τις αρετές τους και μεμονωμένα? Το Chuck έδωσε μια πρώτη απάντηση, και το Gossip Girl την επιβεβαιώνει.

Η σειρά αποτελεί διασκευή μιας ομώνυμης σειράς βιβλίων που προσωπικά μου είναι άγνωστη, και η οποία επικεντρώνεται γύρω από τη σχολική ζωή μιας Queen Bee και του περιβάλλοντός της. Σε αυτό συναντάμε κάθε καρυδιάς καρύδι, από τον ατημέλητο γιο ενός ξεβρασμένου ροκά μέχρι την πρώην Queen Bee και πρώην BFF της τωρινής πριγκήπισσας, η οποία επιστρέφει στη Νέα Υόρκη μετά από ένα χρόνο self-imposed εξορίας. Πάθη, ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα, όμορφοι 24ρηδες που υποδύονται τα 16ρικα, ξενοπηδήματα, χόρτο που πάει σύννεφο, αλκοόλ που ρέει άφθονο, και χρήμα αρκετό για να σκουπίζονται με αυτό όχι μόνο οι ήρωές μας, αλλά και οι υπηρέτες τους. Κι αν νομίζετε πως όλο αυτό το έχετε ξαναδεί σε διάφορες παραλλαγές και συνδυασμούς, μαντέψτε ξανά, κι ακολουθήστε με μετά το άλμα.

Η βασική τομή του Schwartz στο genre, πράγμα που δεν θα περίμενε ίσως κανείς από τον άνθρωπο που δημιούργησε το απόλυτο teen soap νέας γενιάς, είναι το οτι παίρνει το υλικό του απολύτως στα σοβαρά. Μια σύντομη αναδρομή στη σαπουνόπερα θα μας φέρει αντιμέτωπους με camp (από το Dallas μέχρι το Ugly Betty), με tongue-in-cheek υφάκι (The O.C.), με quirky στοιχεία που δρουν απενοχοποιητικά (Grey's Anatomy), ή με μια σειρά ποπ αναφορών και μιας ατράνταχτης self-awareness που κάνουν το πακέτο τελικά να μη θυμίζει καν απουνόπερα. (hello, Gilmore Girls!) Κανείς δεν έχει σεβαστεί ξανά τόσο πολύ το υλικό του, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει τόσο λίγο με τηλεόραση.

Ο Schwartz διαποτίζει το σενάριο με έναν κυνισμό που μπορεί να απωθήσει μέρος του κοινού που έχει συνηθίσει τους χαρακτήρες να μιλάνε όλοι σαν τον Seth Cohen, αλλά δίνει στα γεγονότα μια αιχμή που λείπει από σχεδόν οτιδήποτε άλλο έχουμε δει στο genre εδώ και χρόνια. Οι χαρακτήρες είναι πάμπλουτοι και κακομαθημένοι, αλλά καθόλου self-aware about it, κι εκεί είναι η γοητεία τους. Το Gossip Girl δεν είναι wish fulfillment, δεν είναι μια ακόμα νεανική σαπουνόπερα με πάμπλουτους χαρακτήρες που τελικά έχουν όλοι τους χρυσή καρδιά και προσεγγίζουν τον λαουτζίκο που παρακολουθεί κλείνοντάς του το μάτι και λέγοντάς του πως κι αυτοί τις ίδιες ταινίες βλέπουν, τα ίδια προβλήματα έχουν, όλοι μαζί στον αγώνα είμαστε ρε αδερφέ!

Όχι, τα κακομαθημένα 16χρονα εδώ σκορπάνε χρήμα σα να μην υπάρχει αύριο, κάνουν σεξ με τον γκόμενο της καλύτερής τους φίλης ανά πάσα στιγμή ανάμεσα σε ποτό και ναρκωτικό, βρίσκονται ένα βήμα μακριά από το date-rape, έχουν γονείς που πρακτικά εκπορνεύουν τα παιδιά τους στο όνομα μιας εμπορικής συμφωνίας, και ζουν μια ζωή της οποίας οι αναφορές δεν έχουν τίποτα από την αφελή γοητεία του pop culture-driven παραλλήλου σύμπαντος ενός O.C.-- αντ'αυτού, η αυτοαναφορικότητά τους εξαντλείται στην από κοινού ανάγνωση γκοσιπάδικων blogs, κυρίως εκείνου που δίνει και τον τίτλο του στη σειρά: "Gossip Girl", που μας μετεφέρεται με τη φωνή της Kristen Bell.

Γιατί τότε να παρακολουθήσει κανείς? Διότι ανήκει στο target audience κι έχει βαρεθεί να βλέπει πλούσιους και ισχυρούς να συμπεριφέρονται σαν κινούμενα after-school specials. Η απουσία οποιουδήποτε είδους ηθικής από τη ζωή των ζάπλουτων οικογενειών του Gossip Girl μπορεί να μην αναιρείται από κάποιο λογύδριο που σπάει βιαίως τον τέταρτο τοίχο και κουνάει διδακτικά το δάχτυλό του προς την πιτσιρικαρία, αλλά τιμωρείται με τον πιο υπόγειο και αποτελεσματικό τρόπο: όλοι αυτοί οι κενοί άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ζουν με τους εαυτούς τους και με τους γύρω τους, σε αυτή την κυνική και στείρα μίνι-κοινωνία.

(Η χρήση του πρωτότυπου score σε συνδυασμό με τα γυρίσματα on location στη Νέα Υόρκη, καθώς και ντυσίματα, τεχνοτροπίες, κτίρια, ακόμα και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε περασμένες δεκαετίες, δίνουν στο όλο εγχείρημα μια αίσθηση ταινιών σαν το "Dangerous Liaisons". Mπορεί τα power plays ανάμεσα σε ευγενείς περασμένων αιώνων να έχουν μετατραπεί τώρα σε bitch-fights ανάμεσα στην ελίτ της άρχουσας τάξης, αλλά η ουσία κάθε αντιπαράθεσης παραμένει ίδια, είτε μιλάμε για την άκρως πολιτικής βαρύτητας συνάντηση σε ουδέτερο έδαφος των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, είτε για πώς η δύναμη εξισώνεται με το σεξ.)

Φυσικά μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει μοτίβα που δανείζεται το GG από το OC, συνεπώς η λογική λέει πως αργά ή γρήγορα όλοι οι χαρακτήρες θα ζήσουν τη στιγμή της επιφοίτησής τους. Εμπιστεύομαι τους Josh Schwartz και Stephanie Savage (άλλη μια παραγωγός του O.C.) πως θα μπορέσουν να πετύχουν μια μετάβαση πιστή στο πνεύμα που οι ίδιοι καθόρισαν με το καλημέρα για τη νέα τους σειρά.