Gossip Girl: Welcome to the N.Y., bitch!


Υπάρχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τα shows που δεν επιχειρούν να είναι όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους, παρά επιλέγουν το συγκεκριμένο τους target audience και αποσκοπούν στο να διασκεδάσουν αυτό και μόνον αυτό: οτι μπορεί και να προκύψουν εξίσου focused και αποτελεσματικά με το Gossip Girl.

Ο Josh Schwartz φέτος κατά κάποιο τρόπο χώρισε τον εαυτό του στα δύο, διοχετεύοντας όλο του το χιούμορ, τις pop αναφορές, το geek appeal, και την χαριτωμένη self-awareness των χαρακτήρων του στο Chuck του NBC (το οποίο είδα και αγάπησα μέσα στο καλοκαίρι), αφήνοντας όλο το teen angst για το Gossip Girl του CW. Εγώ που λάτρευα και τις δύο πλευρές της δημιουργικότητάς του όταν έκανε το O.C., είμαι προφανώς διπλά ευχαριστημένος καθώς θα έχω διπλή δόση σε σχέση με τις προηγούμενες σεζόν. Εγγυάται όμως κανείς οτι αυτά που δούλευαν (συνήθως) συνδυαζόμενα, θα διατηρήσουν τις αρετές τους και μεμονωμένα? Το Chuck έδωσε μια πρώτη απάντηση, και το Gossip Girl την επιβεβαιώνει.

Η σειρά αποτελεί διασκευή μιας ομώνυμης σειράς βιβλίων που προσωπικά μου είναι άγνωστη, και η οποία επικεντρώνεται γύρω από τη σχολική ζωή μιας Queen Bee και του περιβάλλοντός της. Σε αυτό συναντάμε κάθε καρυδιάς καρύδι, από τον ατημέλητο γιο ενός ξεβρασμένου ροκά μέχρι την πρώην Queen Bee και πρώην BFF της τωρινής πριγκήπισσας, η οποία επιστρέφει στη Νέα Υόρκη μετά από ένα χρόνο self-imposed εξορίας. Πάθη, ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα, όμορφοι 24ρηδες που υποδύονται τα 16ρικα, ξενοπηδήματα, χόρτο που πάει σύννεφο, αλκοόλ που ρέει άφθονο, και χρήμα αρκετό για να σκουπίζονται με αυτό όχι μόνο οι ήρωές μας, αλλά και οι υπηρέτες τους. Κι αν νομίζετε πως όλο αυτό το έχετε ξαναδεί σε διάφορες παραλλαγές και συνδυασμούς, μαντέψτε ξανά, κι ακολουθήστε με μετά το άλμα.

Η βασική τομή του Schwartz στο genre, πράγμα που δεν θα περίμενε ίσως κανείς από τον άνθρωπο που δημιούργησε το απόλυτο teen soap νέας γενιάς, είναι το οτι παίρνει το υλικό του απολύτως στα σοβαρά. Μια σύντομη αναδρομή στη σαπουνόπερα θα μας φέρει αντιμέτωπους με camp (από το Dallas μέχρι το Ugly Betty), με tongue-in-cheek υφάκι (The O.C.), με quirky στοιχεία που δρουν απενοχοποιητικά (Grey's Anatomy), ή με μια σειρά ποπ αναφορών και μιας ατράνταχτης self-awareness που κάνουν το πακέτο τελικά να μη θυμίζει καν απουνόπερα. (hello, Gilmore Girls!) Κανείς δεν έχει σεβαστεί ξανά τόσο πολύ το υλικό του, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει τόσο λίγο με τηλεόραση.

Ο Schwartz διαποτίζει το σενάριο με έναν κυνισμό που μπορεί να απωθήσει μέρος του κοινού που έχει συνηθίσει τους χαρακτήρες να μιλάνε όλοι σαν τον Seth Cohen, αλλά δίνει στα γεγονότα μια αιχμή που λείπει από σχεδόν οτιδήποτε άλλο έχουμε δει στο genre εδώ και χρόνια. Οι χαρακτήρες είναι πάμπλουτοι και κακομαθημένοι, αλλά καθόλου self-aware about it, κι εκεί είναι η γοητεία τους. Το Gossip Girl δεν είναι wish fulfillment, δεν είναι μια ακόμα νεανική σαπουνόπερα με πάμπλουτους χαρακτήρες που τελικά έχουν όλοι τους χρυσή καρδιά και προσεγγίζουν τον λαουτζίκο που παρακολουθεί κλείνοντάς του το μάτι και λέγοντάς του πως κι αυτοί τις ίδιες ταινίες βλέπουν, τα ίδια προβλήματα έχουν, όλοι μαζί στον αγώνα είμαστε ρε αδερφέ!

Όχι, τα κακομαθημένα 16χρονα εδώ σκορπάνε χρήμα σα να μην υπάρχει αύριο, κάνουν σεξ με τον γκόμενο της καλύτερής τους φίλης ανά πάσα στιγμή ανάμεσα σε ποτό και ναρκωτικό, βρίσκονται ένα βήμα μακριά από το date-rape, έχουν γονείς που πρακτικά εκπορνεύουν τα παιδιά τους στο όνομα μιας εμπορικής συμφωνίας, και ζουν μια ζωή της οποίας οι αναφορές δεν έχουν τίποτα από την αφελή γοητεία του pop culture-driven παραλλήλου σύμπαντος ενός O.C.-- αντ'αυτού, η αυτοαναφορικότητά τους εξαντλείται στην από κοινού ανάγνωση γκοσιπάδικων blogs, κυρίως εκείνου που δίνει και τον τίτλο του στη σειρά: "Gossip Girl", που μας μετεφέρεται με τη φωνή της Kristen Bell.

Γιατί τότε να παρακολουθήσει κανείς? Διότι ανήκει στο target audience κι έχει βαρεθεί να βλέπει πλούσιους και ισχυρούς να συμπεριφέρονται σαν κινούμενα after-school specials. Η απουσία οποιουδήποτε είδους ηθικής από τη ζωή των ζάπλουτων οικογενειών του Gossip Girl μπορεί να μην αναιρείται από κάποιο λογύδριο που σπάει βιαίως τον τέταρτο τοίχο και κουνάει διδακτικά το δάχτυλό του προς την πιτσιρικαρία, αλλά τιμωρείται με τον πιο υπόγειο και αποτελεσματικό τρόπο: όλοι αυτοί οι κενοί άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ζουν με τους εαυτούς τους και με τους γύρω τους, σε αυτή την κυνική και στείρα μίνι-κοινωνία.

(Η χρήση του πρωτότυπου score σε συνδυασμό με τα γυρίσματα on location στη Νέα Υόρκη, καθώς και ντυσίματα, τεχνοτροπίες, κτίρια, ακόμα και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε περασμένες δεκαετίες, δίνουν στο όλο εγχείρημα μια αίσθηση ταινιών σαν το "Dangerous Liaisons". Mπορεί τα power plays ανάμεσα σε ευγενείς περασμένων αιώνων να έχουν μετατραπεί τώρα σε bitch-fights ανάμεσα στην ελίτ της άρχουσας τάξης, αλλά η ουσία κάθε αντιπαράθεσης παραμένει ίδια, είτε μιλάμε για την άκρως πολιτικής βαρύτητας συνάντηση σε ουδέτερο έδαφος των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, είτε για πώς η δύναμη εξισώνεται με το σεξ.)

Φυσικά μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει μοτίβα που δανείζεται το GG από το OC, συνεπώς η λογική λέει πως αργά ή γρήγορα όλοι οι χαρακτήρες θα ζήσουν τη στιγμή της επιφοίτησής τους. Εμπιστεύομαι τους Josh Schwartz και Stephanie Savage (άλλη μια παραγωγός του O.C.) πως θα μπορέσουν να πετύχουν μια μετάβαση πιστή στο πνεύμα που οι ίδιοι καθόρισαν με το καλημέρα για τη νέα τους σειρά.

19 σχόλια:

  1. God, olokliro sentoni gia to Gossip Girl. To ksero to ksero to ksero oti tha to latrepso.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ειρωνεία είναι πως δε βλέπω να έχω πράγματα να σχολιάζω σε εβδομαδιαία βάση (ίσως έπρεπε να σπάσω το post αυτό σε 5 κομμάτια :P) αλλά θα το παρακολουθώ ανελλιπώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Why not? Tha sxoliazeis ta rouxa, tis bitchy atakes, ta rouxa, ta hotspots, ta rouxa, ta tragoudia tis Patsavas, ta rouxa... eides posa mazeutikan amesos?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Tα οποία όλα αυτά που είπες τα άφησα παντελώς στην απέξω εδώ γιατί τα θεωρούσα λίγο-πολύ δεδομένα πράγματα κι εστίασα αντί αυτών σε αυτό που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον στη σειρά, δηλαδή το πόσο κυνική και νηφάλια είναι.

    Το οποίο φυσικά είναι κομματάκι ειρωνικό δεδομένου του τι κατεβάζουν τα βρωμόπαιδα, αλλά λέμε τώρα.

    Αλλα μιας και την ανέφερες, μου άρεσε που η Patsavas εδώ προτίμησε να πάει κυρίως με Top 40 stuff, γιατί συνεισφέρει κι αυτό στη γενικότερη αίσθηση για την οποία στόχευε ο Schwartz. Αυτά τα πιτσιρίκια θα άκουγαν Death Cab for Cutie? No way in hell. Αλλά από Rihanna και Timbaland μια χαρά τα πάμε. Πολύ ταιριαστές επιλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Haha! Loved your post title. Great little homage to The O.C!

    Δεν είχα ακούσει τίποτα για το Gossip Girl ουτε και το Chuck. But now you've made me want to watch them!

    I loved the first two seasons of The O.C and to me? Seth Cohen? Coolest guy ever.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. to latrepsa.....
    kai vasika jekinise me ena apo ta agapimena tragoudia gia fetos!!!!
    young folks!!!!
    kala mpike i season!!!!
    (nai evala epitelous kai katevazo averta kouverta!!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μπα, εγώ δε τρελάθηκα. θα το βλέπω βέβαια, αλλά πως να το πω, ενώ περίμενα να κολλήσω, όταν τέλειωσε, αναπόλησα το cruel intentions και έψαχνα να βρω το dvd.
    η μουσική επένδυση μου φάνηκε κι εμένα σούπερ ταιριαστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. To O.C. κι εγώ το λατρεύω, ιδίως τα πρώτα 7 επεισόδια και την τελευταία κουτσο-σεζόν. Και χαίρομαι που ο Schwartz δεν κάνει απλώς έναν κλώνο εκείνης της σειράς, αλλά επιχειρεί να πει μια παρόμοια ιστορία σε έναν όμως τόσο διαφορετικό τόνο.

    Το "Cruel Intentions" είναι νομίζω πράγματι καλή αναλογία. (πόσο ανόητος ήμουν που δεν το σκέφτηκα καν όταν αναφερόμουν στο "Dangerous Liaisons?" Duh!) Στυλιστικά τη σειρά πώς τη βρίσκεις? Το απαίδευτο μάτι μου δηλώνει εντυπωσιασμένο.

    Το "Young Folks" πρέπει να έχει παιχτεί στους μισούς πιλότους της σεζόν. Αν ακούσω ένα ακόμα σφύριγμα θα έχουμε ατυχήματα! (LOL) Με Justin πάντως δεν έχω παρόμοια issues. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και ένα πολύ καλό κομμάτι πάνω στο show από την Huffington Post, το οποίο εστιάζει στο potential της σειράς.

    (Έχει και λίγο από "Cruel Intentions" κιόλας, heh. ;) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Symfwnw se ola. Alla dystyxws den anikw sto target audience. I etsi tha lew dimosiws :P Oh, the guilt.
    Upirxe sygkekrimeni mousiki anafora sto Marie Antoinette.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι αναφορά? Το feel πάντως το είχε, ειδικά σε σκηνές σαν του party όπου επιστρέφει η Serena. Το μόνο που σε συνδέει απόλυτα με την εποχή είναι τα κινητά τηλέφωνα και όλο το blog-talk. (Που, by the way, είναι η σπάνια περίπτωση show όπου όλα αυτά τα νεολαιϊστικα δε μοιάζουν καθόλου μα καθόλου forced.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Περισσότερο από Cruel Intentions, συμφωνώ για Dangerous Liaisons -μάλλον με έψησαν κι εμένα τα κοστούμια και τα σκηνικά κι ότι ο Chuck δεν είναι Ryan Philippe, ούτε η Jenny είναι Reese Witherspoon...

    Όμως βρήκα ήδη τον ήρωά μου: ο φωτιστής, που σε δύο σκηνές έβγαλε τη Blake Lively ίδια με την Cate Blanchett, να περάσει επειγόντως για το Emmy του. Και να μού στείλει μία φωτό για το desktop μου, που έχει μείνει χρόνια τώρα στην Cate...

    Καλή ιδέα της "αόρατης" Gossip Girl. Κακή ιδέα το "Young Folks". Καλή ιδέα το casting του Chuck, εντυπωσιακά αντιπαθής. Κακή ιδέα το casting της Jenny, έχει την πιο ενοχλητική φωνή στην TV.

    Και, φυσικά, υπέροχη ιδέα η ατάκα της μαμάς της Blair: "you will never be more beautiful or thin or happy than you are right now"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλά, ο φωτιστής είναι παιδικός ήρωας, δεν το συζητώ. Αυτός κι ο φωτογράφος μαζί έχουν πιάσει τη Νέα Υόρκη μιας άλλης εποχής, που σεσυνδυασμό με το καρα-current υλικό κάνει για έναν πολύ ενδιαφέροντα συνδυασμό.

    Γενικά θα έλεγα πως τεχνικά το show παραείναι καλό, και μάλλον έφαγαν οι παραγωγοί σε αυτούς τους τομείς το μπάτζετ που θα τους επέτρεπε να έχουν προσλάβει μια στοιχειωδώς ενδιαφέρουσα third female lead.

    Δεν πειράζει όμως, η Lively κρύβει πράγματα πίσω από το βλέμμα της, ενώ η Leighton Meester είναι κουκλάρα και σταθερή αγαπημένη μου ανά τα έτη. Από Veronica Mars στο Surface, κι από κει στο House, καραδοκούσα για τη στιγμή που επιτέλους θα έπαιρνε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Νισάφι πια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μια στοιχειωδώς ενδιαφέρουσα third female lead; Ας μαζέψουμε όλοι λεφτά, ας παρακαλέσουμε, ας εκλιπαρήσουμε, ας απολύσουμε όσο technical staff περισεύει, αλλά...

    ...να προσλάβουμε την Amy Acker (με τη γκαρνταρόμπα του Alias, όμως, please...), to kick their butts και να τελειώνουμε...

    Και δεν πειράζει που είναι 30 something, άλλωστε κανείς δεν είναι 18 στις TV series...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Nαι παιδί μου, τι λες τώρα. Η Gabrielle Carteris ήταν 29 όταν έπαιζε την 15χρονη Andrea στο 90210, και αυτή μεγαλόδειχνε κιόλας!

    H Amy μπορεί να κάνει ίσως την college friend του Chuck (LOL) ή καμιά senior που έχει μείνει 2-3 φορές στην ίδια τάξη επειδή τρέχει συνέχεια με αγόρια και δεν ασχολείται με το διάβασμα. Damn, μου αρέσει αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. μιας και ρώτησες για το στυλ, ήδη κάνουν ολόκληρα 'get the look' αφιερώματα ;)

    http://www.instyle.com/instyle/package/general/photos/0,,20057739_20057738_20091364,00.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ακολουθούν τα αργπορημένα σχόλια μου για τη σειρά που θα τα διαβάσει μόνο ο Θοδωρής μάλλον (κι αυτό παίζεται!) αλλά. WHATEVER.

    1. Για το μουσικό ντύσιμο, συμφωνώ ότι οι επιλογές από την πισίνα του uber-mainstream είναι συνετές. Κανείς δε σχολίασε το γεγονός ότι τα παιδιά χορεύουν υπό τους ρυθμούς ενός κομματιού που λέει "I ain't got no money /// I ain't got no car to take you on a date // I can't even buy you flowers". Excellent.

    2. Από τα uber-generic επώνυμα στο O.C. (Roberts, Cooper, Cohen) πήγαμε στο "van der Woodsen".

    3. Thumbs up για την παραγωγή και τη φωτογραφία. Το πλάνο που φτάνει η Serena στο σχολείο με λίγο από Νέα Υόρκη στο background νομίζω είναι το high mark του πιλότου.

    4. Συνέχεια του (3): το (3) είναι το σχόλιο που κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος -- κάποιος που γράφει "ο φωτιστής είναι παιδικός ήρωας, δεν το συζητώ" με φοβίζει!! :P

    All in all, έχοντας γνώση του τι βλέπω (cue rants για επιφανειακότητα, κτλ. κτλ. εδώ) και όντας φαν του είδους, θα το παρακολουθώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όλα τα σχόλια τα διαβάζω!

    Για το πρώτο έχω να σημειώσω οτι είναι πολύ καλή παρατήρηση, και ταυτόχρονα πολύ συνεπές για αυτά τα παιδιά να μην ακούνε αυτό που ακούνε. Τέλειο, και ειρωνικότατο!

    Και η παρατήρηση με τα ονόματα πολύ καλή. Και πάλι, είμαι βέβαιος πως δεν είναι καθόλου τυχαίο, συμβάλλει στην αίσθηση των οικογενειών από τζάκι, σε αντίθεση με τους νεόπλουτους του Newport. Δηλαδή πραγματικά, την άλλη τη λένε Waldorf! (LOL)

    ΑπάντησηΔιαγραφή