Το ψιλοέτρεμα αυτό το επεισόδιο γιατί ο Salvatore ήταν από την πρώτη στιγμή το μοναδικό αρνητικό στοιχείο που έβρισκα σε αυτή τη σειρά. Οι συνεχείς υπενθυμίσεις προς το κοινό της closeted gayness του έπαιζαν περισσότερο σαν gags από sitcom τύπου The Class παρά σαν μέρος της παλέτας ενός character piece σαν το Mad Men. Όμως οι Weiner & Co. όχι απλά απέφυγαν έντεχνα τις όποιες παγίδες είχαν στήσει για τους εαυτούς του, αλλά ταυτόχρονα παρέδοσαν ένα εκ των 2-3 καλύτερων επεισοδίων της σειράς. Περισσότερα μετά το άλμα.
Αφού έκανα την εισαγωγή για τον Salvatore, ας προχωρήσω πρώτα με το δικό του storyline, από τα αρκετά που είχε αυτό το ιδιαίτερα πυκνό επεισόδιο. Δεν είναι πως τώρα τα άτεχνα hints των πρώτων επεισοδίων εξιλεώνονται, αλλά τουλάχιστον από εδώ και στο εξής θα μπορώ να βλέπω τον χαρακτήρα ως κάτι παραπάνω από μια σειρά wink-wink nudge-nudge κρυάδων. Όποιος είδε την τελευταία σκηνή του Salvatore σε αυτό το επεισόδιο και δεν έπεσε σε κατάθλιψη, δεν έχει καρδιά. Οι σκηνές νωρίτερα είχαν αρχίσει να μας υποψιάζουν για την κατάσταση του Sal (40χρονος άντρας μένει ακόμα με τη μητέρα του, η οποία τον παίρνει συνέχεια τηλέφωνο στη δουλειά? Um, hello!) αλλά η αποχώρησή του από το δείπνο επιβεβαίωσε τις χειρότερες από αυτές τις υποψίες μας.
Ο Sal όχι μόνο έχει περάσει όλη του τη ζωή χωρίς την παραμικρή επαφή, αλλά επιπλέον υποχρεώνει τον εαυτό του να υποστεί το φλερτ ακίνδυνων (δεδομένων των προτιμήσεών του) γυναικών σαν την έξυπνη και γλυκιά τηλεφωνήτρια. Γιατί? Γιατί στον κόσμο των ισχυρών αντρών που εργάζεται, ξέρει οτι πρέπει να διατηρεί έστω την εμφάνιση του alpha male, και αυτά τα επίπονα φλερτάκια κάνουν τη δουλειά τους. Ταυτόχρονα όμως, δίνουν στον Sal τη γεύση ενός απαγορευμένου καρπού, τον οποίον δε θα δοκιμάσει ποτέ. Ελπίζω να μην παιχτεί με μεγαλύτερη ελαφρότητα ο χαρακτήρας ξανά στο μέλλον, γιατί εδώ ήταν όλα τέλεια. Και αβάσταχτα.
Περνώντας στο υπόλοιπο επεισόδιο, αξίζει να σημειωθεί πως ενώ οι ιστορίες ήταν ουσιαστικά ασύνδετες μεταξύ τους, είχαν και οι 3 θεματικά ένα κοινό thread: τοποθέτησαν χαρακτήρες σε ένα περιβάλλον το οποίο τους έκανε να αισθάνονται ολοκληρωτικά ξένοι, δίνοντας την ευκαιρία να μελετήσουμε λίγο ακόμα την ψυχοσύνθεσή τους πριν τους δούμε να πετάνε λευκοί πετσέτα και να αποχωρούν πίσω στον ασαφαλή κόσμο τους. Αυτό έκανε ο Salvatore αφού έπαιξε για λίγη ώρα με την ιδέα να κάνει σεξ, αυτό έκανε ο Don δραπετεύοντας πίσω από την πόρτα του γραφείου του, αυτό έκανε και ο Pete όπως θα δούμε σε λίγο.
Πριν μιλήσω για τον Don, νομίζω πως πρέπει να κάνω μια διευκρίνηση σε κάτι που έγραψα την περασμένη βδομάδα. Τον χαρακτήρισα "ανοιχτό βιβλίο", κι ενώ το γενικότερο νόημα εκείνης της παραγράφου δεν επηρεάζεται (το σχέδιο εκδίκησής του για τον Roger δεν ήταν δηλαδή κάτι που θα περιμέναμε να τον δούμε να εκτελεί) η συγκεκριμένη έκφραση με ενοχλούσε για όλη αυτή τη βδομάδα. Φυσικά και ο Don δεν είναι ανοιχτό βιβλίο, καθότι γνωρίζουμε μεν τις αντιδράσεις του, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που τον ωθεί να πράξει κατά τον συγκεκριμένο τρόπο. Άρα, κολλώντας με αυτή την αναλογία, ο Don είναι ένα ερμητικά κλειστό βιβλίο, που απλά έχει πολύ ευδιάκριτο εξώφυλλο. Kι αφού με μάλωσα, προχωρώ στο flashback αυτού του επεισοδίου.
Ήταν ελαφρώς heavy-handed και δεν προσέφερε κάποια αληθινή εξήγηση ή πληροφορία για τα γεγονότα που οδήγησαν τον Dick να μεταμφιεστεί σε Don για την υπόλοιπη ζωή του, αλλά αυτό για να είμαι ειλικρινής το εκτίμησα. Δε χρειάζεται να γνωρίζουμε τα πάντα για να εκτιμήσουμε την επιρροή του περιφερόμενου βετεράνου στη ζωή του Don, ο οποίος έκανε ουσιαστικά mission statement της ζωής του εκείνη τη σύντομη συνάντηση. (να σημειώσω by the way την εμφάνιση του Paul Schultze στο ρόλο, πρώην συνεργάτη του Weiner στους Sopranos, και πιο γνωστό ως Ryan Chappelle από το 24.)
Ο άστεγος έμαθε στον μικρό Dick πώς να χρησιμοποιεί απλά σύμβολα για να περικλείει σε αυτά ολόκληρες έννοιες, κι έπειτα να τις πασάρει σε άλλους. Πείτε μου τι ήταν ο "hobo code" αν όχι μια πρωτογενής έννοια διαφήμισης! Και πείτε μου τι είναι ο σημερινός Don αν όχι ένας άνθρωπος περιφερόμενος, από ζωή σε ζωή κι από ερωμένη σε ερωμένη, σε μια αέναη προσπάθεια να βρει το καλύτερο proverbial πιάτο φαγητού. Όσο για το σύμβολο του τέλους (το οποίο είτε σκάλισε σε ταχύτητα φωτός ο καλεσμένος των Whitmans, είτε υπήρχε εκεί από παλαιότερα κι απλά αυτός δεν το είδε), τι είναι αν όχι ευθεία αναλογία με την ταμπέλα του ονόματος του Don πάνω στην πόρτα του γραφείου του?
Ο Don δραπετεύει από το πάρτυ των beatniks μετά το λεκτικό διασυρμό που δέχτηκε ("You invent want", του λέει ένας από τους θαμώνες, σε μια από τις πλουσιότερες φράσεις 3 λέξεων που έχω ακούσει στη ζωή μου) και τρέχει στην αγκαλιά του γιου του, ζητώντας του απεγνωσμένα να τον ρωτήσει οτιδήποτε. Ο Don προσπαθεί να πείσει τον εαυτό μου οτι δεν ζει το ψέμα, πως ό,τι κι αν τον ρωτήσει ο γιος του θα απαντήσει ειλικρινά. Αλλά τι σημασία έχει? Μέχρι το τέλος έχει αποσυρθεί και πάλι πίσω από αυτή την πόρτα που φέρει επάνω ένα σύγχρονο hobo code. "Don Draper". A dishonest man lives here.
To τελευταίο character piece του επεισοδίου δεν είναι κακό, αλλά μεταξύ του δράματος του Sal και του flashback του Don αυτό μοιάζει... ασήμαντο. Ο Pete είναι και πάλι το γνωστό αρχίδι που έχουμε συνηθίσει, αδυνατώντας να δεχτεί την Peggy ως κάτι άλλο από περιφερόμενη κούκλα. (όπως και η Joan, που δεν προσπαθεί καν να κρύψει τη δυσαρέσκειά της για την επιτυχία της νέας γραμματέως.) Έτσι, την ξανακάνει δικιά του, ευελπιστώντας πως θα μείνει για πάντα το αποκούμπι του για τις ώρες ανάγκης όπου η γυναίκα του θα τον έχει μετατρέψει σε σκουπίδι κι αυτός θα έχει την ανάγκη να ξεδώσει κάπου. Όμως η Peggy έχει άλλα σχέδια, όχι οτι είναι self-conscious about it βέβαια. Τι έκανε? Γιόρτασε τη μεγάλη της επιτυχία σε έναν κόσμο αντρών, χόρεψε, τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στη "σχέση" της με τον Pete, καλώντας αυτή εκείνον σε χορό. Ανήκουστο! Ο Pete θέλει την Peggy έτοιμη μόνο όταν εκείνος το ζητά, κι έτσι της λέει το απίστευτο "I don't like you like this." Wow. Τι ωμή και αποκαλυπτική ατάκα.
All in all, ένα φανταστικό επεισόδιο, πρακτικά αψεγάδιαστο. Ίσως τώρα να νιώσω περισσότερο motivated για να γράψω το επόμενο recap την ίδια την εβδομάδα προβολής, και όχι 5 μέρες μετά. Ahem.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου