Weeds: Bill Sussman

Eυχαριστώ Shane, ευχαριστώ Silas: WWVMD, δηλαδή What Would Vic Mackey Do, δηλαδή η νέα αγαπημένη μου catch-phrase!

Xάρη στη μαγεία που είναι τα preview tapes, είχαμε δει μαζεμένα 4 επεισόδια πριν ένα μήνα, αλλά προσωπικά το βρήκα πολύ εύκολο να ξανακυλήσω στον παλαβό κόσμο της suburbian κοινότητας Agrestic. Kαι για την επάνοδο, είχαμε τον Billy Bob Thornton (random enough?) να διασκευάζει κι αυτός με τη σειρά του το αγαπημένο theme song της Malvina Reynolds. Ας δούμε πώς τα πήγε και το υπόλοιπο επεισόδιο, μετά το άλμα.

Ήταν το πρώτο επεισόδιο που δε σκέφτηκα ούτε μία φορά τον Martin Donovan όσο το έβλεπα! (*insert cheers*) Προοδεύουμε. Και πώς να έχω το μυαλό μου αλλού δηλαδή, με όλο αυτό το χαμό? Δεν είμαι σίγουρος οτι αυτή η τόσο σκοτεινή στροφή στην πλοκή που επιχειρείται φέτος θα αποβεί θετικά για τη σειρά, αλλά για την ώρα το διασκεδάζω. Ιδιαίτερα το περίεργο bonding της Nancy με το πρωτοπαλίκαρο του U-Turn, τον Marvin δίνει ωραίες στιγμές και ταυτόχρονα ελαφραίνει κάπως τη βαρύτητα των καταστάσεων, επιτρέποντας σε εξελίξεις σαν αυτή του φινάλε του επεισοδίου να έρχονται σαν ολοκληρωτικά σοκ. Ακολουθεί διαρκώς αυτή τη φόρμουλα το Weeds, και συνέχεια την πετυχαίνει, απλώς φοβάμαι οτι πλέον έχουμε περάσει το όποιο όριο υπήρχε-- πώς μπορεί να τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σειρά δίχως τη Nancy να λαμβάνει την καρμική τιμωρία που της αξίζει? Πότε σταματάς να είσαι θύμα συμπαθές προς τον θεατή, και μεταμορφώνεσαι στον Tony Soprano? Food for thought.

H Parker πάντως συνεχίζει να είναι θαυμάσια και να παίζει ό,τι κι αν της δίνουν. Η σκηνή που προσπαθεί να ξεπλύνει το πίσω κάθισμα του αμαξιού της είναι 7 flavors of awesome, καθώς αλλάζει εκφράσεις και συναισθήματα μέχρι να πεις "pot." Τι φανταστική απεικόνιση νευρικού κλονισμού! Όχι μόνο σιωπηλή απόγνωση, όχι υστερία, όχι μόλις και μετά βίας συγκράτηση δακρύων-- όλα μαζί σε μια έκφραση, σε έναν διάλογο. Ιδιοφυής ερμηνεύτρια, και όσο βρίσκει νέους τρόπους να με καθηλώνει θα προσπαθώ να βρίσκω νέους τρόπους να την εξυμνώ. Κι αν μου τελειώσουν τα λόγια, θα επαναλαμβάνω τα ίδια.

Από εκεί και μετά ήταν έντονη σε αυτό το επεισόδιο αυτή η χοντροκομμένα liberal αίσθηση του χιούμορ την οποία έχω συνηθίσει να βλέπω σε αυτή τη σειρά, και την οποία συνεχίζω να απολαμβάνω μόνο επειδή τυχαίνει να συμφωνώ με τις απόψεις της Jenji Kohan. Τόσο η σκηνή των στρατιωτικών με τον Andy (που αποτέλεσε μια ακόμα επιβεβαίωση όσων έλεγα παλαιότερα περί εύκολων στόχων της σειράς), όσο και το punchline "There was a murder, of the worst kind. ABORTION!" του δασκάλου του Shane, τα βάζουν με τους συνήθεις punching bags της καρα-φιλελεύθερης σειράς, δηλαδή δεξιούς στρατόκαυλους και pro-life fanatics. Oι δύο σκηνές με ξελίγωσαν από τα γέλια ("Suck yourself!") αλλά είναι εύκολο χιούμορ, το είδος εκείνο που μετά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα που γέλασα με αυτό. Aπό τη σειρά που μας έχει δώσει ένα από τα επικότερα punchlines της σύγχρονης κωμωδίας (και δεν υπερβάλω καθόλου!) έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Meanwhile! Σε μια άλλη, εντελώς διαφορετική σειρά, ξεχασμένη από το χρόνο, ο Conrad κάνει κάτι που δεν ενδιαφέρει κανέναν.