Heroes: The Line

In fairness, θα παραδεχτώ οτι το κομμάτι του επεισοδίου με τον HRG ήταν επιτέλους η πρώτη φορά φέτος που ένιωσα να με ενδιαφέρει ό,τι γίνεται στην οθόνη. Also in fairness, κανένα cliffhanger δεν με έχει κάνει να ξεκαρδιστώ τόσο πολύ στα γέλια από τότε που ο Joey έκανε πρόταση γάμου στη Rachel. Spoilers μετά το άλμα.

Οπότε δηλαδή αφού περάσαμε μια ολόκληρη σεζόν γύρω από τις προσπάθειες ανθρώπων αγνώστων μεταξύ τους καθώς προσπαθούν να συνεργαστούν για να αποτρέψουν την καταστροφή της Νέας Υόρκης, μαθαίνουμε τώρα μετά από 6 αργόσυρτα επεισόδια οτι η δεύτερη σεζόν θα κορυφωθεί όταν άνθρωποι σκορπισμένοι στον χώρο και το χρόνο θα συνασπιστούν για να αποτρέψουν την καταστροφή της Νεάς Υόρκης?

Wow. Wow. Heroes: το πρώτο season-long procedural sci-fi στην ιστορία?

Αφήνοντας κατά μέρος λίγο αυτή την αβάσταχτη αίσθηση επανάληψης, ας πιάσω λίγο τον HRG, γιατί ένα πράγμα έκανε σωστά φέτος η σειρά, ας προσπαθήσω κι εγώ να το τιμήσω δεόντως. Θυμάστε τις πρώτες μέρες του show, όταν ο "Noah" ήταν εμφανέστατα ο villain, όμως έγινε παραπάνω δημοφιλής από όσο αναμενόταν, υποχρεώνοντας τους συγγραφείς να τον μαλακώσουν και να τον κρατήσουν τριγύρω επ'αόριστον? Το "τριγύρω" εξελίχθηκε σε "εν μέσω των πάντων", και μάλιστα το πρώτο character-centric επεισόδιο που έκανε ποτέ η σειρά αφορούσε αποκλειστικά αυτό τον χαρακτήρα ("Company Man"), και είναι αναμφίβολα ό,τι καλύτερο έχει δώσει μέχρι σήμερα.

Eίναι ξεκάθαρο οτι μια wild card σαν τον HRG, ένας άνθρωπος χωρίς δυνάμεις, γεμάτος μυστικά, λειτουργεί σε πλήρη αντίθεση με οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τη σειρά: χαρακτήρες-κλισέ, προβλέψιμα μοτίβα, πολύχρωμες υπερδυνάμεις, πολυλογία και clunky exposition. Όλα όσα είναι η σειρά γύρω του, ο άνθρωπος στο κέντρο της, δεν είναι. Γι'αυτό μας μάγεψε από την πρώτη του εμφάνιση, και γι'αυτό συνεχίσει να μας μαγνητίζει ακόμα και σήμερα. Γιατί ποτέ δεν έχασε αυτή την σκοτεινή αύρα του, όσο κι αν -ρεαλιστικά μιλώντας- έπρεπε να μαλακώσει με τον ίδιο τρόπο που ο Whedon άφησε για ένα διάστημα τον Spike να μετατραπεί σε αβοήθητο ανθρωπίδιο στις προχωρημένες σεζόν της Buffy.

Aν συναισθηματικά ο HRG συνέχιζε να είναι ό,τι αξίζει στο Heroes (η πεποίθησή του οτι ένας καθημερινός άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, η υπολογισμένη εφαρμογή του μότο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", η άνευ όρων αγάπη του για την Claire), σε αυτό το επεισόδιο οι συγγραφείς είχαν τα κότσια να του δώσουν πίσω το μοναδικό στοιχείο που του είχαν αφαιρέσει, δηλαδή το θανατηφόρο δάγκωμά του. Βασανίζει τον μέντορά του με έναν τρόπο που κάνει κάθε κάθε σκηνή βασανισμού που έχουμε δει ποτέ στο 24 να μοιάζει παιδικό παραμυθάκι. Τι να σου κάνει μια σφαίρα στο γόνατο, ποιος νοιάζεται για έναν παροδικό πόνο, όταν ο βασανιστής δε διστάζει να πάρει από τον αιχμάλωτό του ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει, τις αναμνήσεις μιας ζωής?

Η πιο φρικιαστική στιγμή που μας έχει δώσει ποτέ το Heroes έρχεται όταν ο HRG γαυγίζει στον Αϊτινό να διαγράψει από τον αιχμάλωτο τη μνήμη της νεκρής κόρης του, και ξέρουμε οτι το εννοεί. Αυτή η διαταγή φέρει ιδιαίτερο βάρος, γιατί τη δίνει ο ίδιος άνθρωπος που ξέρει περισσότερο από τον καθένα τι σημαίνει να χάνεις τις αναμνήσεις αυτού που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο. Ο αιχμάλωτος υποκύπτει, του δίνει όλες τις σχετικές πληροφορίες, και ο HRG προχωράει παρ'όλ'αυτά και τον δολοφονεί εν ψυχρώ. Δεν είναι gratuitous, δεν είναι εύκολο σοκ-- είναι απλά η φυσιολογική κατάληξη μιας πορείας που ξεκίνησε στο φινάλε του "Company Man", και που εδώ φτάνει πλέον στο αντίθετο άκρο του φάσματος.

Τώρα, αν το show σοβαρολογεί οτι θα πάει να σκοτώσει αυτό τον χαρακτήρα στο τέλος του arc, εγώ υπόσχομαι οτι θα αποχωρήσω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με συγγραφείς που ξεκάνουν δημοφιλείς χαρακτήρες (έμαθα να βλέπω τηλεόραση με τις σειρές του Joss Whedon, εξάλλου) αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο HRG είναι τόσο ασυναγώνιστα πιο ολοκληρωμένος και ενδιαφέρων από οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα υπάρχει στη σειρά, που ειλικρινά δεν ξέρω τι στα κομμάτια θα έμενε μετά που να με ενδιαφέρει.

Επειδή ένας τόσο σημαντικό μέρος του επεισοδίου με άφησε ικανοποιημένο (έστω κι αν τα υπόλοιπα 30 λεπτά ήταν το σύνηθες χάλι) θα αφήσω αυτή τη βδομάδα να φύγει χωρίς πάρα πολλή γκρίνια. ΟΚ, μόνο λίγη: Sylar, ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας εξήγησες το mwa-ha-ha σχέδιό σου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, γιατί μπορεί να μην είχαμε πιάσει τις λεπτές πινελιές με τις οποίες γράφτηκε. Μohinder, ευχαριστούμε που συνεχίζει να κάνεις τη μία ανεξήγητη ηλιθιότητα μετά την άλλη, για να έχει κάπου να πάει η πλοκή χωρίς να πηγαίνει απολύτως πουθενά. Ando, ευχαριστούμε που εξακολουθείς να αναπνέεις τον αέρα κάποιου άλλου, με μόνο λόγο ύπαρξής σου την παράθεση ενός αχρείαστου πλαισίου αφήγησης. Hiro, ευχαριστούμε που πολέμησες επιτέλους σε αυτή τη θρυλική απελευθερωτική μάχη που αποτελείτο από δυο τύπους να κυνηγιούνται ανάμεσα σε τεντόπανα. (αλλά ναι, ξέρω, μαζεύουμε λεφτά για το εκρηκτικό φινάλε, όπου ο Peter θα αποτελειώσει ξανά τον Sylar με μια τρικλοποδιά και πετώντας του τηλεκινητικά μια γλάστρα στο κεφάλι. Για να σώσει τη Νέα Υόρκη, φυσικά.)

Αλλά ξέρετε τι? Το HRG κομμάτι του επεισοδίου το λάτρεψα. Και η φάρσα που σκάρωσε η Claire με τον εμετικό flying emo boy της ήταν γαμώ τα γέλια. Οπότε θα κρατήσω μια positive note, και θα προσποιηθώ πως όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν εμφανίστηκαν εδώ καν, και πως αυτό το cliffhanger απλά το ονειρεύτηκα. Και όσο για τη συνέχεια, με μια ελπίδα ζούμε...