Josh Schwartz Happy Hour!

Πόσο χαίρομαι που υπάρχει κι αυτός και δεν είναι η νέα σεζόν εντελώς χαμένη! Ακολουθούν spoilers για Chuck και Gossip Girl.

Chuck:
For the record, έχω να δηλώσω οτι ακόμα αντιπαθώ τον Morgan, όσα γλυκά χαμόγελα λύπησης κι αν του ρίξει η Ellie. That said, όποιο μέρος του επεισοδίου δεν είχε να κάνει με αυτό το τραγικό υποκατάστατο του Seth Green ήταν σκέτη απόλαυση. Περισσότερος Casey από την περασμένη βδομάδα, αρκετές ακόμα δόσεις σωστά ισορροπημένου angst από τον Chuck για τη δουλειά, την οικογένεια, τους φίλους του, και δράση όσο καλοστημένη την θέλω ώστε να μπορώ να πάρω το show έστω όσο σοβαρά θέλει να πάρει τον εαυτό του. (Δηλαδή ελαφρώς.)

Τα freeze frames βέβαια με ενοχλούν φοβερά συνήθως, αλλά τουλάχιστον εδώ υπογραμμίζουν ένα ξεκαρδιστικό gag, με τον Chuck στη μεγάλη του ηρωική στιγμή να σταματάει το καροτσάκι του ανάπηρου Κινέζου. Μιλώντας για ηρωική στιγμή, φοβόμουν την αναπόφευκτη πρώτη φορά που ο nerd θα έπρεπε να αυτοσχεδιάσει στο πεδίο της μάχης, και ο τρόπος με τον οποίον έγινε αυτό πραγματικότητα ήταν απόλυτα πιστός με την καθημερινότητα του χαρακτήρα. Δεν έκανε δηλαδή κάτι απόλυτα ιδιοφυές ή απαιτητικό, απλά πήγε στο εστιατόριο και έκανε αντιπερισπασμό με τα πυροτεχνήματα του Morgan.

Συναισθηματικά, ήταν η φορά που το επεισόδιο με έπιασε απόλυτα, γιατί απέφυγε τις έντονα δραματικές αντιπαραθέσεις μεταξύ του Chuck και της αδερφής του, η οποία ήταν κατανοητική ως προς τα νέα δεδομένα. (Ή αυτά που πιστεύει πως είναι νέα δεδομένα, εν πάσει περιπτώσει.) Και έτσι έχουμε στο ίδιο επεισόδιο την πιο συγκινητική σκηνή της σειράς ως τώρα (την αλήθεια για την Mother's Day) δίπλα σε αυτό που είναι όχι απλά η αστειότερη ατάκα της σειράς, αλλά και εν γένει της σεζόν ως τώρα:

"I know, a girl that beautiful with a colon that spastic." Γέλαγα καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας, στο λεωφορείο, στα ιδιαίτερα, στο φαγητό, βλέποντας ποδόσφαιρο, μιλώντας στο τηλέφωνο. Οτιδήποτε κι αν έκανα σήμερα, μου πέρναγε από το μυαλό αυτή η ατάκα και άρχιζα να γελάω εκτός ελέγχου! A girl that beautiful! With a colon that spastic!

Gossip Girl:
Πιάνομαι από κάτι που έγραψε παραπάνω, οτι στο Chuck αποφεύγεται το έντονο και αχρείαστο δράμα, και αυτό είναι κάτι που ισχύει και στην άλλη σειρά του Josh Schwartz. Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα θαυμαστό αν το καλοσκεφτείτε, γιατί ένα teen drama υποτίθεται πως ζει από τις αχρείαστες συγκρούσεις, αλλά όπως και στην πρώτη (και τέταρτη) σεζόν του O.C., ο Schwartz επιλέγει να βασιστεί σε character arcs παρά να συντηρεί έχθρες χωρίς λόγο.

Θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να διατηρεί μονίμως την Blair μια μονοδιάστατη σκύλα σε διαρκή αντιπαράθεση με την Serena, ένα premise που θα γεννά πάντα ιστορίες. Όμως εδώ οι κορυφώσεις στήνονται σε έντεχνα χαραγμένες πορείες των χαρακτήρων, παρά σε ευκολίες τύπου πήδηξες τον γκόμενό μου, θα σε σαμποτάρω σε κάθε επεισόδιο χαρ χαρ. Το μασκέ πάρτυ των Waldorfs ήταν σημείο συνάντησης όλων των ιστοριών, και έξω από ένα-δυο στραβοπατήματα (η "μεταμόρφωση" της Jenny σε Serena ήταν πρόχειρα γραμμένη) δούλεψε εξαιρετικά.

Αυτή η μέθοδος showrunning έχει ήδη κάψει τον Schwartz μια φορά στο παρελθόν. Στο O.C. σεβάστηκε το υλικό του όπως ακριβώς και εδώ, αρνούμενος αρχικά να ξεπέσει σε κλισέ και camp ευκολίες με δικαιολογία "It's fun! It's soap!" Πράττοντας όμως έτσι, έκαψε τόση πολλή αληθινή ιστορία στην πρώτη σεζόν, που μετά αναγκαστικά ξέπεσε σε αυτά ακριβώς τα κλισέ που ξεκίνησε αποφεύγοντας. Άφησε όμως για legacy έναν πραγματικά θαυμάσιο χρόνο, και το ίδιο βλέπω να συμβαίνει και εδώ.

Μερικές τυχαίες αγαπημένες στιγμές: το φιλί του Rufus με την Lily, η όλη ύπαρξη της Vanessa (καθόλου forced, και απόλυτα πειστική ως αντίθεση της Serena), η ατάκα "Ηandmaiden is Jane Austen for slave" της Vanessa (ήταν μια καλή βραδιά για Schwartz-quotes), και το όλο feel του πάρτυ. Μάλιστα έχω να σημειώσω γι'αυτό οτι βλέπω παρόμοιου -υποτίθεται- βεληνεκούς εκδηλώσεις στο Cane του CBS (δηλαδή του #1 δικτύου) και νιώθω πως είναι 15 άτομα σε μια πέργκολα, ενώ εδώ έχουμε ένα πάρτυ στο Gossip Girl του CW (δηλαδή ενός ούτε-καν-δικτύου) και νιώθω πως βλέπω κάτι απευθείας βουτηγμένο από το Marie Antoinette. Και πάλι τα σέβη μου στην καλλιτεχνική -και μη- παραγωγή του show, που καταφέρνει με τόση συνέπεια να το κάνει να δείχνει τόσο ακριβότερο από ό,τι είναι.