Επειδή μου τη βάρεσε, μια γενικότερη εκτίμηση της κατεύθυνσης του Heroes, με δυο πολύ σύντομα σχόλια για το latest installment.
Καθώς σε αυτό το επεισόδιο άρχισαν να γίνονται κάποια πράγματα (αλλά προσωπικά να βαριέμαι εξίσου) δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο μεγάλη χαμένη ευκαιρία είναι αυτή η σειρά. Κλέβει concepts από Watchmen κι από X-Men χωρίς να προσποιείται, όμως συνειδητοποιώ οτι ποτέ δε θα γίνει σαν ένα έστω απλώς καλό X-book (για Alan Moore ούτε λόγος, duh) γιατί γεννήθηκε στη λάθος στιγμή. Ο Tim Kring ανέπτυξε τη σειρά εν μέσω της κορύφωσης των serialized dramas, τα οποία πλέον έχουν εξαφανιστεί και πάλι από την τηλεόραση, αφήνοντας ουσιαστικά το Heroes να είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα τέτοιου τύπου show. (Aκόμα και σειρές σαν το Lost ή το 24, έχουν πάντα ένα ξεκάθαρο στόρι κάθε βδομάδα που αναπτύσσεται και κορυφώνεται μέχρι το τέλος της ώρας.) Και επειδή ο Kring είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακά τεπέληδες παραγωγούς που υπάρχουν εκεί έξω, τη δομή που είχε η πρώτη σεζόν ως επιταγή της εποχής της, θα τη διατηρήσει επ'άπειρον, ακόμα κι αν αυτή ακριβώς η εποχή ξεπεράστηκε γρηγορότερα από όσο της πήρε για να γίνει μόδα.
Κι αυτό με φέρνει στο point μου, που είναι το εξής: ωραία, είχαμε μια πρώτη σεζόν αργόσυρτη, με ένα κεντρικό μυστήριο και χαρακτήρες που πολύ αργά συναντήθηκαν μεταξύ τους. Γιατί πρέπει με την αρχή της δεύτερης να πέσει reset και όλοι να ξαναχωριστούν (θυμίστε μου πάλι γιατί ο Nathan δεν είναι Κυβερνήτης...?), με τον καθένα σε ένα ξεχωριστό storyline, αντί η σειρά να υιοθετήσει τη δομή των X-Men comics που τόσο ξεδιάντροπα κλέβει, με πολλές περιπέτειες, περισσότερη δράση, περισσότερες ευκαιρίες για πολλούς χαρακτήρες να εμφανιστούν (αλλά με το σωστό τρόπο: ένας-δυο ανά επεισόδιο, όχι όλοι μαζί, με τους παλιούς να εξαφανίζονται) και κυρίως χωρίς αυτή την αίσθηση πάνω από το κεφάλι μας οτι και πάλι όλα θα καταλήξουν σε ένα big fat nothing? Φανταστείτε απλά αυτό το ελαφρύ, flashy θέαμα που είναι το Heroes, να έχει τη δομή της Buffy αντί του Lost-minus-the-flashbacks. Kαι κοιτάχτε τι έχουμε τώρα. Τον Peter να τριγυρίζει ασκόπως επί ένα μήνα σε μια ιρλανδέζικη pub. Sigh.
Ήθελα να αναφέρω αυτές τις σκέψεις, αντί να γράψω πάλι μια ειρωνική περίληψη του επεισοδίου σε 2 παραγράφους. Εξακολουθεί να μη μου αρέσει, και κυρίως να μη με ενδιαφέρει, καθόλου αυτό που βλέπω. Γιατί να ασχοληθώ σοβαρά με μια ιστορία, όταν ξέρω οτι στην πρώτη ευκαιρία θα ακυρωθεί αν οι συγγραφείς δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν? (Mohinder, σε εσένα μιλάω, που παρέδωσες την Molly στην ίδια Company από την οποία βοήθησες να την ελευθερώσεις πέρσι. Έλεος δηλαδή.) Ή που ξέρω οτι θα τραβήξει όσο χρειαστεί χωρίς να γίνεται τίποτα, απλώς και μόνο για να απασχολούνται χαρακτήρες? (Third Wheel Hiro, σε σένα αναφέρομαι. Και σε σένα, Veronica Mars with a Lightning Twist, που μας ανακοίνωσες την παρουσία σου μονολογώντας και κάνοντας αχρείαστη επίδειξη δυνάμεων... στον εαυτό σου, μόνο και μόνο για να αποχωρήσεις όταν είχες τον στόχο σου στον από πάνω όροφο.)
ΟΚ, so, γνωρίσαμε τον Εφιάλτη της Molly. Pretty neat, αλλά και τι με αυτό? Η μάχη στην οποία οδήγησε μεταξύ των Parkman και Nathan δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο (αν και, ομολογώ, καλοφτιαγμένο). Επιπλέον, ξέρουμε οτι ο αληθινός κακός είναι πάντα ο τύπος με το στριμμένο κεφάλι στη φωτογραφία, που δε φαίνεται επειδή θα τον παίζει κάποιος αληθινά αναγνωρίσιμος ηθοποιός και δεν ήθελαν να το προδώσουν τόσο νωρίς.
Αν κάτι με -σχεδόν- ενθουσίασε απόψε, ήταν μόνο η παρουσία του David Anders στα credits ως μέλος πλέον του regular cast, το οποίο μπορεί να προδίδει πρακτικά την επιστροφή του στο παρόν με τον Hiro, αλλά ταυτόχρονα μου δίνει έναν λόγο να μην παρατήσω τη σειρά στην ψύχρα. Τα 3 πρώτα επεισόδια ήταν βαρετά μέχρι θανάτου, αλλά τουλάχιστον ο Anders είχε υλικό και κένταγε. Ας ελπίσουμε οτι θα έχει παρόμοιες ευκαιρίες και στο άμεσο μέλλον, γιατί δεν βλέπω να τραβάει η ομάδα.
(Ως regular αναφέρεται και η Kristen Bell, αλλά όταν λέμε οτι δε μου έκανε τίποτα, εννοούμε τίποτα. Με το ύφος που αφηγείται το Gossip Girl, ξεπετάει άθλια γραμμένους διαλόγους, αφήνοντας τη Veronica ως μια μακρινή ανάμνηση.)
Αντίθε με σένα, είμαι απόλυτα ευχαριστημένος με το Heroes, προτιμώ το slowly slowly, από το κλασσικό γίνονται 300 πράγματα σε ένα τεύχος των κλασσικών x-men και εκεί μου θυμίζει αρκετά ,για έμενα τουλάχιστον, το αργό storytelling του Moore. Ο Suresh νομίζω ότι παραμένει ο απλός άβουλος τύπος και της πρώτης season (the sylar years)όπου με την πρώτη δυσκολία πιάνεται από όπου μπορεί και ενώ προσπαθεί να το πολεμήσει (βλ. Nicki)δεν του βγαίνει. Ο Nightmare man είναι αρκετά καλός, εξωτερική εμβάνιση μεσόκοπου αμερικανοιταλού gambler με powers σε επίδεδο mangeto/xavier. Όσο για την Kristen Bell, επίσης διαφωνώ με το point σου, η επίδειξη της δύναμης στον ευατό τηε μετα μονολόγου συνοψίζει αυτό που είναι: μια επιδειξιομανής sociopath.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ υπνωτιστικός ρυθμός όμως του Alan Moore διαθέτει μια χάρη, μια ποιητικότητα, κι εκτός αυτού η αργή ανάπτυξη της πλοκής εξυπηρετεί character building στιγμές (από διαλόγους μέχρι τις σιωπηλές περιπλανήσεις ενός Dr. Manhattan ας πούμε) και κυρίως το σχηματισμό ενός subtext ισχυρότερου από την ίδια αυτή την πλοκή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο Heroes οι ρυθμοί δεν είναι μελαγχολικοί (απλώς νωχελικοί), οι χαρακτήρες βρίσκω πως είναι κυρίως one note ή κλισέ ή και τα δύο (εξαιρούνται ένας-δυο προφανείς, δηλαδή ο HRG) και φυσικά η σειρά είναι περήφανη για τον εαυτό της, για το πώς βουτάει πλούσιες ιδέες και τις απογυμνώνει από την ουσία τους, κρατώντας μόνο την καθαρή πλοκή.
Θα έλεγα 10% Moore (δηλαδή οι ιδέες του, αλλά χωρίς τον λόγο ύπαρξής τους) και 90% Bendis. (δηλαδή αργό pacing γιατί έχουμε τόσα τεύχη να γεμίσουμε, και ποιος σκέφτεται τώρα τόσες ιστορίες!)
Σχετικά με τη δομή, fair enough, μπορεί η σειρά να έκανε αυτό που σκέφτομαι εγώ και να ήταν μια καταστροφή. Απλώς δε μου αρέσει να βλέπω επιτυχημένα shows να βολεύονται τόσο γρήγορα στην ίδια φόρμα, και θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να έκαναν ένα block επεισοδίων φέτος που να ήταν plain superhero fun αντί για ένα ακόμα αργόσυρτο μυστήριο. Σε σειρές με βαριά μυθολογία, τα filler επεισόδια μπορεί πολλές φορές να είναι πιο απολαυστικά από τα "σημαντικά", βλέπε X-Files.
Θα συμφωνήσω για τον πατέρα του Matt. Μου άρεσε πολύ κι εμένα, δεν το ανέφερα όπως ήθελα γιατί εστίασα πιο πολύ σε τριγύρω πράγματα, κακώς. Όντως είναι ενδιαφέρουσα κοψιά villain, προσωπικά δεν μπορούσα να χωνέψω οτι ήταν αυτός που λέγανε μέχρι που έκλεισε την πόρτα πίσω του.
[i]θυμίστε μου πάλι γιατί ο Nathan δεν είναι Κυβερνήτης...?[/i]
ΑπάντησηΔιαγραφήΛεπόν κι εγώ το είχα απορία, κοίτα να δεις που υπάρχει εξήγηση
http://votepetrelli.com/, ξες τώρα, έξτρα content για να σε μπάσει στο κλίμα, ημερολόγια, myspace accounts, τι μου θυμίζει τι μου θυμίζει, Α ΝΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟ WATCHMEN, σε πιο ξεφτιλέ βερζιόν βεβαίως.
the verdict:
Σταθερά μετριότατη η σειρά, με one trick pony χαρακτήρες και ρυθμό που θυμίζει ντραγκονμπόλ, χωρίς τη δράση.
emena pali itan to proto episodio pou ontws mou arese!
ΑπάντησηΔιαγραφήi maxi sto illusion itan kalogurismeni sto epakro, polu kalo editing!
oso gia tin Kristen Bell, kati mou ekane ayto to koritsistiko evil persona. Teleiws amoral. pame gia to epomeno!
Ah, ευχαριστώ για την εξήγηση, γιατί είχα αρχίσει να πιστεύω οτι έχανα κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω απόλυτα πως ως τώρα η σειρά είναι εντελώς, μα εντελώς βαρετή, και για αυτό φταίει το μετριότατο σενάριο ως εδώ. Τα όποια «σεναριακά ευρήματα»… ευρέθησαν επειδή κάποιος άλλος τα είχε πετάξει. Θα συνεχίσω να βλέπω (με μεγάλη καθυστέρηση λόγω λοιπών υποχρεώσεων στη ζωή), αλλά για την ώρα προσβλέπω στον τερματισμό της σειράς στα 11 επεισόδια αν συνεχίσει έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφή