Mad Men: The Long Weekend

Aπό το να θυσιάσω αυτή την σπουδαία σειρά στο βωμό της νέας σεζόν με τις δεκάδες σειρές που ξεκίνησαν μέσα στο ίδιο δεκαήμερο, προτίμησα να αφήσω να περάσουν μερικές μέρες για να στρώσει το πρόγραμμα και να μην έχω να κάνω 4-5 posts τη μέρα. Ακολουθούν spoilers για το πολύ ενδιαφέρον 10ο επεισόδιο Mad Men, με το 11ο να ακολουθεί ελπίζω μες στις επόμενες μέρες.

Πάει λίγος καιρός που είδα τελευταία φορά τη σειρά και δεν είμαι σίγουρος αν αυτού του είδους τα μονοθεματικά επεισόδια εμφανίζονταν συχνά. Δεν έχω πρόβλημα με μια κοινή θεματική να διατρέχει ένα ολόκληρο 40λεπτο, αλλά όπως κι αν το κάνουμε είναι μια ευκολία που δε μου αρέσει να βλέπω να χρησιμοποιείται κατ'επανάληψη. Όμως, όσο κι αν τα sexual habits των '60s κατ'επίφαση δεν είναι κάτι αρκετά σημαντικό ώστε να σηκώνει ολόκληρο επεισόδιο, εδώ χρησιμοποιείται σωστά ως μέσο εξερεύνησης του γενικότερου συσχετισμού των δυνάμεων της εποχής.

Οι δυο κεντρικές ιστορίες εναλάσσονται με περίτεχνο τρόπο, υπογραμμίζοντας έτσι το διαφορετικό είδος ισχύος που ασκούν οι δύο παράνομοι εραστές Roger και Joan στους γύρω τους. Ο Roger, πριν πάθει το καρδιακό που τον ξεσκέπασε ως τον αδύναμο άνθρωπο που είναι στην πραγματικότητα (τα αμέσως προηγούμενα επεισόδια είχαν δείξει επανειλημμένως προς αυτή την κατεύθυνση, επίσης), επιδόθηκε σε μια σειρά υποβαθμιστικών σχολίων και πράξεων τις οποίες τώρα είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε με διαφορετικό τρόπο. Τι είναι όλες αυτές οι διαρκείς προσπάθειές του να καθιερώσει τον εαυτό του ως το απόλυτο alpha male αν όχι η κεκαλυμμένη απόγνωσή του επειδή ξέρει οτι δεν είναι?

Προσπαθεί να κάνει τις δίδυμες να φιληθούν (παρότι καταλαβαίνει πολύ καλά από την πικρή παραδοχή της μίας, πόσο πολύ τις υποβαθμίζει), σημειώνει πόσο κοντά είναι στην κόρη του, ηλικιακά, παρομοιάζε τον εαυτό του με βρυκόλακα που θέλει να τους ρουφήξει το αίμα... Κι όμως, καθώς η σάρκα τον προδίδει και ο Don τον επαναφέρει στην πραγματικότητα (απίστευτη σκηνή το χαστούκι πάνω στο φορείο), ο Roger επανεκτιμά την αγάπη του για τη γυναίκα του, και ντρέπεται να εμφανιστεί αδύναμος μπροστά στην κόρη του. Η ανάγκη τον έκανε ξανά άνθρωπο? Πες το κι έτσι, όμως σε κάθε περίπτωση ο Roger που ξύπνησε στο νοσοκομείο δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που μεταφέρθηκε σε φορείο έξω από τα γραφεία της Sterling/Cooper.

Όλη αυτή η εξερεύνηση του πιο συναρπαστικού χαρακτήρα της σειράς υποστηρίζεται εντυπωσιακά από τον όλο και καλύτερο John Slattery. Το χάρισμα του ηθοποιού αυτού ήταν σαφές ακόμα και σε μικρούς guest ρόλους που είχε κάνει στο παρελθόν, αλλά εδώ έχει το υλικό που του επιτρέπει να ξεδιπλώσει όλη του τη γκάμα. Δεν είναι απλώς οτι καταφέρνει να πλασάρει στο κοινό ως συμπαθή και ενδιαφέροντα έναν τόσο έντονα μισογύνη και εγωιστή άντρα, αλλά και το πώς μεταλάσσει του μανερισμούς του και την ένταση του βλέμματός του καθώς ο Roger ζει το μεγαλύτερο χαστούκι (κυριολεκτικό και μη) για όσο καιρό τουλάχιστον παρακολουθούμε τη ζωή του.

Not to be outdone, η Christina Hendricks δείχνει εδώ οτι έχει τα acting chops να σταθεί δίπλα σε ερμηνευτές σαν τον Slattery ή John Hamm. Και παρεμπιπτόντως, ένα επεισόδιο που αφιερώνεται κυρίως στους τρεις αυτούς χαρακτήρες, που για μένα είναι όχι απλά οι 3 πιο ενδιαφέροντες, αλλά παίζονται κι από τους 3 καλύτερους ηθοποιούς του ensemble, ήταν προορισμένο εξαρχής για μεγάλη λατρεία. Έλεγα όμως για την Hendricks, η οποία λάμπει σε δύο character-defining σκηνές. Πρώτα προσπερνά την εξομολόγηση της συγκατοίκου της χωρίς καν να πεταρίσει μια βλεφαρίδα, δίχως να σπάσει το πλαστικό της χαμόγελο. Για όσο την αφορά, η εξομολόγηση αυτή δε συνέβη ποτέ, σε ένα ακόμα δείγμα των ηθών της εποχής.

Το τραγικότερο όλων σε αυτή την ιστορία είναι το πόσο καιρό η Carol καταπίεζε αυτά τα συναισθήματα. Καθ'όλη τη διάρκεια της σειράς η Joan έχει εδραιωθεί ως το κατεξοχήν πρόσωπο που ξέρει να διαβάζει τους ανθρώπους γύρω της, και που ξέρει πάντοτε πώς να αντιδράσει όταν κάποιος πει ή κάνει κάτι που παρεκκλίνει από τις υπάρχουσες κοινωνικές επιταγές. Το οτι ζει δίπλα στην Carol όλα αυτά τα χρόνια, δείχνει ξεκάθαρα οτι πάντοτε γνώριζε για τις προτιμήσεις της, αλλά επέλεγε διακριτικά να τις αγνοεί, όσο και η Carol να τις καταπνίγει. Το show αυτό εξελίσσεται σε αυθεντία στο να παρουσιάσει τραγικές βινιέτες μελαγχολικών ανθρώπων παγιδευμένων στα δεσμά της εποχής τους, και τις αβέβαιες προσπάθειες ενός άντρα στο κέντρο όλων να ελευθερωθεί από αυτά.

Η άλλη σκηνή της Joan όμως που ανέδειξε και κάθε πιθανό προσόν της Hendricks ήταν εκείνη στο τέλος, όπου επιστρέφει στο γραφείο για να στείλει τηλεγραφήματα σε όλο το πελατολόγια της εταιρείας για την κατάσταση του Roger. Μαυροφορεμένη, με μια υπολογισμένα τέλεια ομορφιά που ένιωσα να με πνίγει, πέρασε σιωπηλά μια διαδικασία όχι ανόμοια με το να τηλεφωνεί σε όλους τους συγγενείς για να τους ενημερώσει πως ο άντρας της έχει πεθάνει. Προσπαθώντας να κρατήσει ακέραιο το φαίνεσθαι που για χρόνια πασχίζει να χτίσει, για πρώτη φορά στη σειρά βλέπουμε στο πρόσωπό της αυτή την προσπάθεια. Για πρώτη φορά, το προσωπείο δεν έρχεται αβίαστα. Και ο Cooper, ως καθόλου βλάκας που είναι, ξέρει τι γίνεται και αποφασίζει για πρώτη φορά να επέμβει, συμβουλεύοντάς τη να μην ερωτευτεί κάποιον σαν τον Roger. Ίσως είναι πολύ αργά?

Για τον Don, σίγουρα είναι. Έχει εκτιμήσει πολλές γυναίκες στη ζωή του, έχει θελήσει ακόμη περισσότερες, αλλά υποπτεύομαι πως ποτέ του δεν είχε ερωτευτεί, όχι πριν τη Rachel. To επεισόδιο του Roger τον ταρακούνησε, το τηλεοπτικό σποτ του Kennedy τον έστειλε πέρα από τα όρια (στην αρχή του επεισοδίου υπήρχε το debate για το κατά πόσο αξίζει ή πρέπει ο Nixon να εμπλακεί στην αρνητική διαφήμιση, αλλά ο Kennedy τους πρόλαβε) και η διέξοδός του ήταν η αγκαλιά της μόνης γυναίκας που διατηρούσε ακόμα κάποιο μυστήριο για αυτόν.

Δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσον ήταν απαραίτητη αυτή η αναλογία όπου τόσο αυτός όσο και η Rachel μοιράζονται την ίδια πονεμένη ιστορία γέννησής τους, αλλά αυτό μοιάζει με υποσημείωση μπροστά στο συναισθηματικό ξέσπασμα του φινάλε, όπου ο Don αποκαλύπτει σα χείμαρρος όσα δεν είχει πει ποτέ του σε άλλη ζωντανή ψυχή. Οι αποκαλύψεις αυτές ταιριάζουν με τα όσα είδαμε στο "Hobo Code", αλλά υπάρχουν αρκετές ακόμη σκιές στο παρελθόν του Don που χρειάζονται φως, οπότε δεν είναι οτι το μυστήριο χάθηκε.

Αναρωτιέμαι τώρα που η σειρά έχει ανανεωθεί για δεύτερη σεζόν, ποιο κομμάτι της ιστορία του κεντρικού χαρακήρα θα μάθουμε στα επόμενα 3 επεισόδια, και ποιο θα συνεχίσει να εξερευνάται του χρόνου. Ακόμη, το βλέπω όλο και πιο απίθανο να επιστρέψει για τη 2η σεζόν ο John Slattery, ιδίως τώρα που οι συγγραφείς έχουν legitimate τρόπο να γράψουν το χαρακτήρα του εκτός σειράς, κάτι που μάλιστα θα άνοιγε πολλές ενδιαφέρουσες προοπτικές και ερωτήματα. All in good time, I guess.