FNL: Last Days of Summer

Η πιο πολυαναμενόμενη πρεμιέρα της σεζόν για εμένα, είχε ως αποτέλεσμα και ένα από τα μεγαλύτερα σοκ, και όχι με την καλή έννοια. Αυτό που για 36 λεπτά ήταν λίγο-πολύ η τέλεια τηλεοπτική απόλαυση, με όλα όσα λάτρεψα στην περσινή σεζόν να είναι και πάλι εκεί, μολύνθηκε ίσως ανεπανόρθωτα από μια ανατροπή που μοιάζει να βγήκε από κάποια TV Movie-of-the-Week ή ίσως από κάποια άλλη δραματική σειρά σαν το One Tree Hill ή το 90210, πάντως όχι ένα υποδειγματικό δράμα που έχει φτύσει αίμα επί ένα χρόνο για να μας πείσει για το ρεαλισμό όσων παρουσιάζει.

Ακολουθούν σχόλια για την υπέροχη πρεμιέρα, και για το τέλος θα αφήσω το τεράστιο spoiler. Εν μέρει για να μην είναι πάνω-πάνω (είναι πολύ μεγάλο spoiler) κι εν μέρει γιατί αν κάποια στιγμή αποδειχτεί πως ήταν απλώς μια φάρσα ή οτι ονειρεύτηκα τη σκηνή, να μπορώ εύκολα να κόψω τα σχετικά σχόλια από το κείμενο. Sigh.

Πρώτα τα προφανή πράγματα. Connie Britton, πόσο άδεια ήταν η οθόνη μου χωρίς εσένα. Για όποιον είχε ξεχάσει συγκλονιστικές περσινές στιγμές της (όπως τη συζήτηση με την κόρη της για σεξ) εδώ θα θυμήθηκε για ποιο λόγο είναι ίσως η καλύτερη ηθοποιός στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή. Προσέξτε τη σιωπηλή της αντίδραση αφού ο Eric πληροφορεί την Tami οτι δυστυχώς θα πρέπει να φύγει ξανά νωρίς για το Austin-- η Britton με σφάζει σε αυτή τη σκηνή, ακόμα και πριν η πόρτα κλείσει και αυτή ξεσπάσει σε κλάμματα. Τι μεγάλη ερμηνεία.

Όχι οτι ο Kyle Chandler πάει καθόλου πίσω, κι εδώ είχε και υλικό. Αλλά πρώτα λίγα λόγια για την κόρη του. Το plot της Julie μπορεί εύκολα κάποιος να το απορρίψει ως filler (γουστάρει μεγαλύτερο, αυτός έχει γκόμενα, κλάμματα) όμως στα πλαίσια της συναισθηματικής κατάστασης της 16χρονης είναι απλά απαραίτητο. Ο πατέρας της έλειπε και βλέποντας τη μητέρα της να τραβάει όλα τα ζόρια μιας εγκυμοσύνης χωρίς βοήθεια, σίγουρα θα πέρασε 8 πολύ μπερδεμένους μήνες. Είμαι σίγουρος οτι σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το ενδεχόμενο να εξελιχθεί στη μητέρα της δεν πρέπει να έμοιαζε και πολύ ελκυστικό, και όταν το ένιωσε να συμβαίνει θέλησε κάτι να αλλάξει, αλλά δεν ήταν σίγουρη τι.

Έτσι έκανε μια εφηβική βλακεία, συμβαίνουν αυτά, όμως αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι τα όσα επακολούθησαν. Για όλα τα σκληρά λόγια που έλεγε στον πατέρα της (οτι δεν ήταν εκεί τόσο καιρό, και οτι ο λόγος του δεν περνάει πια σε αυτό το σπίτι κτλ) στην πιο δύσκολη στιγμή δε δίαστασε να του ζητήσει βοήθεια παρ'ότι ήξερε οτι θα μπει σε μπελάδες. Αυτό εκτός από σημαντική δήλωση για τη σχέση των δυο τους παρά τις όποιες αντιξοότητες, είναι ταυτόχρονα και running theme διαμέσου της σειράς. (κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και πέρσι, με τη μικρή πάλι να φωνάζει τον πατέρα της.) Και τότε ήρθε η σκηνή του αυτοκινήτου.

Εκτός του γεγονότος οτι η Aimee Teagarden παρέδωσε την καλύτερή της ερμηνεία στη σειρά μέχρι σήμερα (το κοριτσάκι είναι πολύ γλυκό, μου αρέσει να το βλέπω, αλλά η αλήθεια είναι οτι μέχρι σήμερα δεν την είχα πάρει και πολύ σοβαρά ως ηθοποιό. Θέλει δουλειά, αλλά δεν είναι και Elisha Cuthbert, είναι αυτό που προσπαθώ να πω), τα λόγια που είπε στον πατέρα της ήταν συγκλονιστικά. Δεν είναι οτι δεν αγαπάει αυτόν και τη μητέρα της, δεν είναι πως μισεί την προοπτική να γίνει σαν αυτούς, απλώς έχει πανικοβληθεί γιατί είναι πολύ νωρίς για να μην συμβαίνουν πράγματα στη ζωή της. "I'm 16, there's-- there has to be more than this." Wow.

Και ο Eric ακούει, δε μιλάει, μόνο ακούει και εκείνη τη στιγμή ακούει την κόρη του να απαξιώνει όλη τη ζωή του, αλλά ξέρει πως το λέει με αγάπη και με όλα όσα μπερδεύουν τις σκέψεις ενός 16χρονου παιδιού. "I feel so guilty for feeling like this," κλαίει η Julie, και o πατέρας της προσπαθεί να της εξηγήσει οτι δεν πειράζει, κι οτι την λατρεύει ακόμα, αλλά δεν είναι σίγουρος πώς. Ο Kyle Chandler, με ένα ξεφύσημα, ένα αμήχανο stare, μια αγκαλιά, τα περιγράφει όλα. Wow, και πάλι wow.

Oτιδήποτε άλλο είδαμε στο επεισόδιο ωχριά μπροστά στην δυναμική των Taylors, αλλά όπως και νά'χει, η αναγέννηση της Lyla ως αφοσιωμένη Χριστιανή, η παραπαίουσα κατάσταση του Buddy (από τη μία η γυναίκα του τον έχει ξεπεράσει, από την άλλη ο νέος προπονητής του τον θεωρεί παράσιτο), το δίλημμα του Street (ο νέος coach μοιάζει χοντρομαλάκας, αλλά δεν είχε ιδιαίτερο άδικο στα όσα είπε στον βοηθό του) κάνουν για μια νέα φουρνιά συναρπαστικών ιστορίων στις ζωές αυτών των ανθρώπων, δίχως να απομακρύνονται από τους θεμελιώδεις προβληματισμούς της σειράς. Θέλω βέβαια να επιστρέψουμε κάπως και στον οικονομικό παράγοντα και το ρόλο που παίζει στην καθημερινότητα αυτής της υπανάπτυκτης πόλης, αλλά η θρησκεία (Lyla) και η μάχη εικόνας-προσωπικότητας (Street) συνεχίζουν να εξετάζονται.

Οπότε αν όλα είναι καλά, και αν αφιέρωσα 6 παραγράφους υμνώντας όλο το show, προς τι η σκοτεινή εισαγωγή? Αν είδατε το επεισόδιο, ξέρετε πολύ καλά-- αν όχι, απομακρυνθείτε. Seriously.

Ένας από τους βασικούς παράγοντες της ανύψωσης του Friday Night Lights πάνω οποιοδήποτε άλλο δράμα παίζεται αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση, είναι αποτέλεσμα του ρεαλισμού. Λέξη-κλειδί. Ένας αριθμός παραγόντων (που δεν είναι της παρούσης) κάνει κάθε κεφάλαιο αυτής της ηθογραφίας να μοιάζει με ντοκιμαντέρ περισσότερο, παρά με ένα ακόμα τηλεοπτικό δράμα όπου όμορφοι νέοι ερωτεύονται άλλους όμορφους νέους. Κι αν κάποιο storyline από εδώ ή από εκεί παρουσιάσει κάποια ατέλεια, συγχωρείται γιατί στην καρδιά του συνεχίζει να μοιάζει αληθινό. Slice of life. Κομμάτι μιας κοινωνίας που τη νιώθεις να αναπνέει.

Όταν λοιπόν ο Katims πάει και βάζει τον Landry να σκοτώσει εν ψυχρώ τον παρ'ολίγον βιαστή από πέρσι και κατόπιν να τον πετάξει στο ποτάμι αποσιωπώντας το γεγονός... Για ποιον στα κομμάτια ρεαλισμό μιλάμε? Τι εξυπηρετεί αυτή η κατεύθυνση? Μάλλον, καταλαβαίνω τι εξυπηρετεί (το να έρθουν κοντά οι Landry/Tyra προφανώς) αλλά γιατί είναι αυτός ο σκοπός τόσο σημαντικός που να δικαιολογεί και τα μέσα? Το Friday Night Lights είναι μια ανθολογία χαρακτήρων, μέσω των οποίων χρονολογεί την ζωή σε μια οικονομικά ασθενή πόλη που έχει κάνει θεούς τους ανθρώπους, και είδωλα τους θεούς. Οι προσωπικές ιστορίες είναι παραπάνω από καλοδεχούμενες, είναι απαραίτητες, προκειμένου η ευρύτερη παρουσίαση να έχει σάρκα και οστά.

Αλλά είναι ένα πράγμα να βλέπουμε την οικογενειακή ζωή των Taylors, και να νιώθουμε πως κάθε λεπτό μαζί που περνάει τους γωνρίζουμε καλύτερα και τους αγαπάμε περισσότερο (συνεπώς αφιοσιωνόμαστε περισσότερο στις συνθήκες ζωής τους) και είναι ένα άλλο όταν αρχίσουν να παρουσιάζονται πλοκές τέτοιες που εμφανώς υπάρχουν ώστε να οδηγήσουν δυο χαρακτήρες προς μια επιθυμητή κατεύθυνση. Στην πρώτη περίπτωση αισθάνεσαι πως απλώς κρυφοκοιτάς ζωές υπαρκτών ανθρώπων, ενώ στη δεύτερη είναι λες και περιμένεις να αρχίσει το επόμενο επεισόδιο του Desperate Housewives.

Δεν έχω καμία αμφιβολία, το ξεκαθαρίζω, οτι οι ερμηνείες που θα παραδώσουν οι Jesse Plemmons και Adrienne Palicki θα είναι θαυμάσιες, και πως ο χειρισμός αυτής της ιστορίας θα γίνει με σεβασμό και προσοχή, και πως σε μια οποιαδήποτε άλλη σειρά θα ήταν high point. Αυτό που προσπαθώ να πως τόση ώρα, είναι πως μια τέτοια εξέλιξη δεν έχει καμία απολύτως θέση σε αυτή τη συγκεκριμένη σειρά. Όχι επειδή είναι υπερβολικά καλή η σειρά για να την έχει, απλώς γιατί δεν έχει δουλειά εκεί.

Δεν ξέρω πώς θα μπορέσω να ξαναδώ τον Landry της πρώτης σεζόν χωρίς να σκέφτομαι οτι λίγα επεισόδια μετά θα μετατραπεί από αληθινό άνθρωπο σε χαρακτήρα ενός ακόμα TV show. Και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το αντέξω όταν αυτό το misplaced storyline θα αγγίξει eventually και τους υπόλοιπους χαρακτήρες της σειράς, μολύνοντας έτσι όλο το show. Δεν ξέρω πώς θα μπορώ να απολαμβάνω ό,τι θεϊκό έχει να μου προσφέρει η σειρά (σαν αυτά για τα οποία παραληρούσα πιο πάνω στο post), και που σίγουρα θα μου το προσφέρει για τουλάχιστον το 90% κάθε επεισοδίου, όταν τρέμω οτι στην επόμενη σκηνή αυτό το απομονωμένο soapy storyline μπορεί να συνδεθεί με την οικογενειακή ζωή των Taylors ή την αναζήτηση ταυτότητας της Lyla.

Γιατί, γιατί, γιατί ήταν ανάγκη να πάνε εκεί? Για το καλό αυτής της αριστουργηματικής σειράς, εύχομαι ο Katims να ξεπεράσει το εγκεφαλικό που εμφανώς τον χτύπησε καθώς έγραφε το τέλος αυτής της πρεμιέρας, και να διώξει αυτούς τους δύο χαρακτήρες από τη σειρά, όσο έχει ακόμα χρόνο...