Moonlight: Lowering the stakes

Ξεκίνησα να παρακολουθώ τον πιλότο, αλλά γύρω στο δεκάλεπτο το ξεκαρδιστικό θέαμα μου είχε δημιουργήσει μια ακατανίκητη επιθυμία να έρθω εδώ και να σχολιάσω όλο το επεισόδιο, σκηνή προς σκηνή.

Περάστε μετά το άλμα λοιπόν, gentle readers, για ένα recap που μου αρέσει να αποκαλώ Slayer of the Vampyre Genre. (Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει την 7η σεζόν της Buffy δε θα έχει την παραμικρή ιδέα από πού ήρθε αυτή η τελευταία πρόταση, απλά ας την αγνοήσει.)

"Being a vampire sucks." Ωραία αρχίσαμε. Επειδή ομολογείς μετά οτι ήταν κακό το αστείο, Mick μου, δε σημαίνει οτι γίνεται λιγότερο sucky, mmmkay? Oύτε και ο βασιλιάς του self-aware διαλόγου, ο Josh Schwartz, δεν ξεκίνησε το O.C. με κάτι τόσο κραυγαλέα cheesy.

Eπειδή λοιπόν βρισκόμαστε στο CBS και οι θεατές δεν πρέπει να συγχύζονται με πράγματα που απαιτούν μνήμη χρυσόψαρου και πάνω, η πρώτη αυτή σκηνή είναι σχεδιασμένη ώστε να θέσει με το καλημέρα όλους τους κανόνες, καθαρά και ξάστερα. Με εξυπνακίστικο υφάκι και χαρισματικότητα κούτσουρου, λοιπόν, ο Alex O'Loughlin μας δίνει μια σύντομη ξενάγηση στην κατά Moonlight ύπαρξη του βαμπίρ. Oι μόνες τους αδυναμίες? Φωτιά και αποκεφαλισμός και, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω, οι κακοί μονόλογοι.

Το proper επεισόδιο ξεκινά αμέσως μετά, με τον Mick να πετυχαίνει ένα online ρεπορτάζ της Δυναμικής Ανεξάρτητης Γυναίκας Που Θα Ερωτευτεί, σχετικά με το φόνο μιας άγνωστης κοπέλας. Σε αυτό το σημείο πρέπει δυστυχώς να σχολιάσω πως όχι όλοι οι Άγγλοι ηθοποιοί προσποιούνται εξίσου πειστικά πως είναι Αμερικάνοι. Η Michelle Ryan έχει εξαιρετική προφορά στο Bionic Woman, για παράδειγμα, αλλά η Sophia Myles... την αγαπώ, την εκτιμώ, την λάτρεψα στο Doctor Who, αλλά λυπάμαι, τα "r" της εδώ είναι τόσο off που μου θυμίζουν την faux αμερικάνικη προφορά του Spike στη Buffy. ("Ah'm a frrriend of Xah-nderrrr's.")

Ο Μick λοιπόν gets his stalker on, και κάθεται και χαζεύει την κοπέλα από μακριά. Θα μου άρεσε κι εμένα να "ερευνώ" έτσι, Mick, well done. And just like that, εξαφανίστηκε! Ω! Είσοδος κακού graphic τίτλων, έτοιμη η πρώτη ανατριχίλα. Here we go.

Μετά από μια ανούσια σκηνή στο γραφείο της Beth, περνάμε σε μια βίλλα όπου ο Logan από τη Veronica Mars λέει στο τηλέφωνο μια meta ατάκα ("You don't get to change the rules of the game after the game's started") πριν εμφανιστεί πάλι ο Mick για να κάνει το ένα-δύο του κακού pun μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. ("He's 400 growing up οn 30" και "Living... well, unliving proof that--") Σοβαρά, τι τρέχει με αυτό τον τύπο? Η Carrie Bradshaw τον έκανε βαμπίρ?

Ο Logan λέει σκληρά λόγια στο τηλέφωνο, σε κάποιον τύπο που δε θα δούμε ποτέ, και μετά πιάνει το γνωστό υφάκι του καθώς μιλάει στον παλιόφιλό του. Βασικά είναι ο Logan που απλά φοράει πουκάμισο, γραβάτα και τιράντες. Αν είχα δυο-τρεις λόγους να ανεχτώ αυτή τη σειρά, ένας από αυτούς ήδη κατέστη ανούσιος-- αν ήταν να δω τον Jason Dohring να παίζει τον Logan, θα παρακολουθούσα ξανά τη Veronica Mars που έχει και διάλογο που δε ματώνει τα αυτιά σου.

Ακολουθεί βαρετή έρευνα της υπόθεσης στο νεκροτομείο, η οποία οδηγεί στην πρώτη σκηνή ουρλιαχτών γέλιου. Βλέπουμε τον Mick να οδηγεί ένα κάμπριο μπροστά από green screen που δεν ήταν τόσο εμφανής ούτε στις ταινίες της αγγλικής περιόδου του Alfred Hitchcock. Θα μπορούσε κάλλιστα να στέκεται μπροστά από ένα περιστρεφόμενο πανί, το οποίο περιφέρεται επειδή είναι στερεωμένο στις κάτω άκρες του σε ένα μηχανικό τρενάκι. Κι ενώ η πόλη από πίσω κινείται μέσα στη νύχτα, ο Ο'Loughlin κοιτάζει σε ένα ακαθόριστο σημείο πάνω δεξιά όπως βλέπουμε εμείς, και σχηματίζει στο πρόσωπό του την έκφραση που ο Joey Tribbiani δίδασκε ως fart smelling. "Mμμμμ, εδώ πρέπει να είναι το σημείο where I ponder my mysteeeerious paaaast."

Cue said mysterious past. Ο Mick θυμάται μια περίπτωση απαγωγής που δεν έχει κανένα λόγο να θυμάται αυτή τη στιγμή εκτός κι αν ξέρει πώς τελειώνει, όμως αν ξέρει ήδη πώς τελειώνει τότε το context είναι λάθος. Αnyhoo, συνεχίζει τώρα την έρευνα και συναντιέται με την Beth και πάλι, ανακαλύπτει ένα φυλαχτό που θα κρύβει την απάντηση του μυστηρίου, αφήνεται σε ένα βαρετό δίλεπτο exposition και ύστερα αποχωρεί με τον ίδιο swoosh τρόπο που, αν βαμπίρ υπήρχαν στα αλήθεια, θα σκότωναν όποιον συνέχιζε να τον γράφει στα σενάριά του.

Ώρα της κηδείας, και νάτος καμαρωτός μπροστά μπροστά ο τύπος που έκανε τον Δράκουλα στην Buffy. Subtle! Kαι αυτό το πουλμανάκι που είναι μαζεμένο πάνω από τον τάφο, δε θα ήταν κάποιο cult by any chance...? "I smell fresh blood in the air, blood I'd smelled before," μονολογεί ο Mick όταν το επόμενο θύμα του καθηγητή Δράκουλα (oops, spoiler alert) του σκίζει τον λαιμό. Ο Μick ύστερα αποκαλύπτει οτι το αίμα στο φυλαχτό είναι του καθηγητή, κάτι που ίσως να ερχόταν ως ελαφρό twist αν δεν υπήρχε η παραπάνω αχρείαστη μονολόγηση. CBS: Φροντίζοντας τους πιο αργούς viewers του since 1939.

"I'm able to smell the past, glimpse the future... and I can hear a marriage go down the drain from 100 yards." Ναι, η Mary-Alice Young πήρε τηλέφωνο από την Κόλαση για να υπενθυμίσει στον Mick οτι είναι η μόνη νεκρή του prime time που δικαιούται να χρησιμοποιεί τόσο κακό narration. Kαθώς συνέρχομαι από την ατάκα, βλέπω τον Mick να κάνει ερωτήσεις στην κυρία Δράκουλα, αλλά πριν καλά-καλά βρω το φως μου, το ξαναχάνω: η Δημόσιο Ιντερνετικό Πρόσωπο Beth επιχειρεί να πάει undercover στο cult του καθηγητή Δράκουλα. Really? Το undercover ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να σκεφτούν, ειδικά από τη στιγμή που είναι πολύ πιθανό κάποιος να την γνωρίζει? Αυτά παθαίνεις όταν αναθέτεις τον ίδιο πιλότο σε 3 διαφορετικούς ανθρώπους, Joel Silver.

H Beth τώρα γλύφει τον Δράκουλα λέγοντάς του πόσο ενδιαφέρουσα βρήκε την ιδέα του, οτι τα βαμπίρ λειτουργούν ως μεταφορές για την επιθυμία. Μιλάμε έχει αλλάξει ο κόσμος μου τώρα, δεν ξέρω πώς κανείς δεν το είχε προτείνει αυτό ως τώρα, καλά που έχουμε και τον καθηγητή Δράκουλα. Και ω, θεέ μου, αυτός την ενθαρρύνει: "You did read my book, huh?" Αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να πιάσει και στα δικά μου ιδιαίτερα: "Βλέπω έχεις υπόψη σου το Πυθαγόρειο Θεώρημα, Κωστάκη. Μάλλον διάβαζες το βιβλίο μου, εεε? Χα!"

Neverheless, οι δυο τους τα βρίσκουν μια χαρά ανταλάσσοντας νηπιακού επιπέδου literary ερμηνείες, και ο Δράκουλας συστήνει την Beth στον Τ.Α. του, που είναι ο αληθινός κακός αν δεν το καταλάβατε. Κόβουμε σε ένα πλάνο του Mick καθώς ατενίζει την πόλη και μονολογεί ηλιθίως κάτι για το κακό που δεν κοιμάται. Ατάκα που ξεχωρίζει: "You don't have to be a vampire to get a taste for blood." Aνατριχίλες και πάλι.

Ο Mick και ο Δράκουλας επιτέλους συναντώνται τώρα, με ανούσιο διάλογο και ανταλλαγές αδιάφορων απόψεων πάνω στο τι είναι βαμπίρ. Το theme του επεισοδίου είναι το πώς όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα βαμπίρ, σε περίπτωση που κάποιος δεν το είχε αντιληφθεί. Πάμε παρακάτω, η Beth συνεχίζει την έρευνα σε μια ακόμα σκηνή που μοιάζει να ανήκει περισσότερο στο Without a Trace (αν το έγραφαν πίθηκοι με σύνδρομο Tourette) παρά σε ένα vampire show, και κατόπιν μεταφερόμαστε στη σουίτα του Logan, όπου ο εν λόγω Logan συνεχίζει να παίζει τον Logan που φοράει τα ρούχα του χρηματιστή θείου του.

Cut στη δολοφονία που κανείς μας δεν είχε δει να έρχεται, και καπάκι στο γραφείο του Mick, όπου αυτός μαλώνει με εντελώς "Ατίθασα Νιάτα" βλέμμα την Beth για την επιλογή της να πάει undercover στην cult του Δράκουλα. Έι, μην είσαι άδικος μαζί της, οι συγγραφείς την ανάγκασαν να το κάνει! Η Beth μετά επιμένει για δεύτερη φορά (hint, hint, nudge, nudge!) οτι κάπου έχει ξαναδεί τον Mick, οπότε βασικά είναι το κοριτσάκι από το παρελθόν του Mick. Πριν βυθιστεί σε ένα ακόμη oh so mysterious flashback, αυτός μονολογεί "Sometimes, the past doesn't just catch up with you; it haunts you." Πραγματικά, είναι λες και το σενάριο το έχει γράψει ένας 12χρονος που μετά το κοιτάει και προφανώς αισθάνεται περήφανος για αυτά που σκέφτηκε. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, θυμάμαι κι εγώ στην πρώτη γυμνασίου είχα αποδείξει μόνος μου ένα θεώρημα του Pascal χωρίς να γνωρίζω οτι υπήρχε ήδη, και θυμάμαι πόσο μεγάλη χαρά είχα μέχρι να μάθω πως επρόκειτο να το διδαχτούμε την επόμενη βδομάδα. Η διαφορά είναι οτι ο δικός μου καθηγητής μου είπε "μπράβο!" αλλά μετά δεν με έβαλε να το ανακοινώσω μπροστά σε όλο το σχολείο, ακούς Joel Silver?

Επιστέφουμε στο flashback του Mick, και πείτε μου οτι δεν είδα μόλις τώρα την Shannyn Sossamon να προσγειώνεται από ύψος 15 εκατοστών σε slow motion φορώντας ένα λευκό φόρεμα. Είναι κούκλα η άτιμη, αλλά θα με συγχωρέσει αν γελάω χωρίς σταματημό καθόλη τη διάρκεια της σκηνής της.

Τώρα λίγη δράση! καθώς ο Mick ανακαλύπτει τη νεκρή γκοθού #2 και τρέχει εν μέσω ξεκαρδιστικών εφέ να σώσει την Katherine, ερμ, Beth από τον Δράκουλα και τον διαβολικό Τ.Α. του. Έχει πλάκα το πόσο προφανές είναι ποιο κομμάτι του πιλότου αυτού είναι του δημιουργού Ron Koslow, και ποιο του προσωρινού showrunner David Greenwalt. Υποψία μυθολογίας με τον Mick και την υπεραιωνόβια παρέα του των Joseph και Coraline? Ίχνη της δυναμικής Spike-Angel-Drusilla. Αλλά ο Mick καθώς διαισθάνεται τον κίνδυνο της Αγαπημένης και τρέχει να τη σώσει μουγκρίζοντας ενώ πετά τους Κακοποιούς σε σκουπιδοντενεκέδες, στύλους και ό,τι άλλο μεταλλικό υπάρχει τριγύρω? That's vintage Beauty & the Beast, baby! Δεν το πιστεύω πόσο '80s είναι αυτό το show!

Το καλό νίκησε λοιπόν, και ο Mick έχει ένα ακόμα βολικά τοποθετημένο flashback που μας αποκαλύπτει τη σοκαριστική! αλήθεια για την Beth. OK, αυτό το πλάνο με την Sossamon και τον O'Loughlin να φιλιούνται ενώ ξεσκίζουν ο ένας τα χείλη του άλλου και η Coraline σκούζει σαν κοράκι? Θα μπορούσα να κάνω και χωρίς αυτό το visual στη ζωή μου, αλλά τελοσπάντων. Turns out, η Coraline ήθελε αυτή και ο Mick να υιοθετήσουν τρόπον τινά τη μικρή Beth, κάτι που δίνει ένα layer creepiness στον επερχόμενο έρωτα του βαμπίρ με την ιντερνετκή δημοσιογράφα. Όχι όσο creepy ήταν ο έρωτας μια δικηγόρου για ένα ανθρώπινο λιοντάρι, however, οπότε εκτιμώ την πρόοδο που έχει κάνει ο Ron Koslow στις φαντασιώσεις του.

Oh, HELL no! Ήμουν έτοιμος να κλείσω ήπια, με αυτό τον παραλληλισμό με το αφελές και αγαπημένο Beauty & the Beast, αλλά έπρεπε να πάνε και να ντύσουν τον apparent θάνατο της Coraline στην πυρκαγιά με... Evanescence. Πραγματικά, αδυνατώ να ξεκινήσω να απαριθμώ τους τρόπους με τους οποίους αυτό είναι λάθος. Γι'αυτό λοιπόν και μόνο, θα κλείσω αντ'αυτού με τον αποψινό νικητή Κακής Ατάκας: (emphasis added) "Sixty years is a long time to deny yourself the touch of another. But you do it, because you can't bear the thought of seeing yourself as a monster in someone else's eyes."!!!!!!!

Διαβάστε ξανά την τελευταία αυτή ατάκα. Καλή σας νύχτα.