Pushing Daisies: The Fun in Funeral

To πρώτο post-Sonnenfeld επεισόδιο του Pushing Daisies μπορεί και να είναι το καλύτερο ως τώρα, επιβεβαιώνοντας οριστικά κι αμετάκλητα τη θέση του ως το καλύτερο φετινό show. Spoilers μετά το άλμα.

Σχεδόν κάθε ενδιαφέρουσα νέα σειρά της σεζόν αφορά κάποια παραλλαγή του ίδιου premise. Ο πρωταγωνιστής αποκτά κάποια ιδιαίτερη δύναμη και προσπαθεί να ισορροπήσει την καθημερινότητά του στα νέα δεδομένα, μέσα από μια σειρά procedural χαρακτήρα περιπετειών. Εκεί όμως που όλες έχουν αποτύχει (εκτός ίσως, σε κάποιο βαθμό, του Chuck) είναι στο να μας κάνουν να νοιαστούμε για τους χαρακτήρες που αντιμετωπίζει ο ήρωας σε κάθε επεισόδιο, όλες εκτός από το Pushing Daisies. Εξίσου μεγάλο appeal με τις αυξανόμενης γλύκας προσπάθειες του Ned να φιλήσει την Chuck, έχει κάθε βδομάδα η ιστορία του όποιου νεκρού. Φυσικά και αυτές οι πλοκές έχουν πάντα στόχο, όπως στις περισσότερες σειρές, να αποτελέσουν κάποιον παραλληλισμό για τη συναισθηματική κατάσταση των πρωταγωνιστών, αλλά ο Bryan Fuller ρίχνει τόση φροντίδα στην ιστορία κάθε νεκρού ώστε ο θεατής να θέλει αληθινά να την δει να ξετυλίγεται. Και το τονίζω αυτό τώρα αντί στο προηγούμενο επεισόδιο, γιατί τώρα είναι που πραγματικά μετράει, σε αυτό τον δεύτερο πιλότο, ουσιαστικά, της σειράς.

Η Warner απέλυσε τον Sonnenfeld, την πολύχρωμη παλέτα και τα φανταχτερά σκηνικά του, επιλέγοντας μια οικονομικά ασφαλέστερη οδό. Το μεγάλο ερώτημα ήταν, θα διατηρούσε ο όποιος in-house σκηνοθέτης του ABC την μαγεία των δύο πρώτων επεισοδίων με το χαμηλότερο μπάτζετ και, λογικά, μικρότερο ταλέντο του? Η απάντηση είναι, δεν έχει σημασία: τα σενάρια του Fuller φτάνουν και παραφτάνουν. Θα είναι μεγάλη μου χαρά αν η Warner κάνει πίσω σε τίποτα ειδικές περιστάσεις και φωνάζει πίσω τον executive producer Sonnenfeld για να σκηνοθετεί κανένα sweeps επεισόδιο ή ακόμα καλύτερα, το season finale (τώρα που τα νούμερα δείχνουν σταθερά και υψηλά) αλλά στο ενδιάμεσο δε θα νιώθω πως λείπει κάτι από τη συνταγή.

Και μάλιστα, όχι μόνο το "Fun in Funeral" δεν χάνει σε τίποτα από τα περασμένα αριστουργήματα, αλλά ίσως να είναι και οριακά καλύτερο! Το πρώτο πεντοδεκάλεπτο είναι παραδοσιακά ένα έντεχνο recap του πιλότου αλλά γίνεται και πάλι με ξεχωριστό τρόπο, όπου μάλιστα μαθαίνουμε και το πώς ο μικρός Ned συνειδητοποίησε ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Όσο για την ιδέα να φέρει ο Fuller πίσω τον ιδιοκτήτη του Funeral Home από τον πιλότο, για πτώμα της εβδομάδας? Ιδιοφυής!

Καταρχάς, έστησε continuity. Όχι με τη σφιχτή έννοια που περιμένει κανείς από ένα Lost, αλλά με την απολύτως απαραίτητη μιας σειράς που στοχεύει να σου κρατήσει το ενδιαφέρον για 22 εβδομάδες. Είναι πολύ σημαντικό για την παρακολούθηση μιας ongoing ιστορίας το να ξέρεις πως ό,τι συμβαίνει έχει συνέπειες, όσο μη σοβαρά κι αν παίζονται. Δεν περιμένει κανείς σοβαρά από το Pushing Daisies να βουτήξει σε δραματικές, angst-ridden πλοκές, αλλά έστω κάποιου είδους ενοχή πρέπει να τη νιώσει η Chuck καθώς γνωρίζει τον άνθρωπο του οποίου την ζωή ζει, υπό μία έννοια. Δεν θέλω τους χαρακτήρες να μιζεριάσουν σε ένα παραμύθι, αλλά δεν θα ήθελα να είναι και καρικατούρες κιόλας. Μετά από αυτό το επεισόδιο, ξέρω σίγουρα πως όποτε ο Ned της πει την αλήθεια για τον πατέρα της, η αντίδραση δε θα είναι ένα μαγικό χαμόγελο που θα διώξει μακριά όλες τις έγνοιες. Δηλαδή, ας είναι, αλλά όχι αν δεν περάσει λίγος χρόνος. Η ισορροπία που κρατάει ο Fuller εδώ είναι εντυπωσιακή, και περιμένω να το κάνει και τότε.

Αγαπημένες στιγμές:

• To ξαφνικό φιλί στην αρχή του επεισοδίου!
• Τα γκαγκς με τους νεκρούς που ο Ned ξυπνά καταλάθος στο υπόγειο.
• Η οικογενειακή ιστορία του Woodruff. Δείχνει την αυτοπεποίθηση ενός showrunner όταν ξεπετάει μια τέτοια ξεκαρδιστική και ζουμερή ιδέα σαν random αστείο ενός τυχαίου επεισοδίου.
• Η αναφορά στους Jedi, που επανατοποθετεί όλη τη σειρά στο δικό μας κόσμο, απλώς ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ή ενός αθεράπευτα ρομαντικού αφηγητή.
• Κάθε δευτερόλεπτο παρουσίας του Chi McBride στην οθόνη.