Catching up: Pushing Daisies

Πάνω στην ώρα για το αυριανό (ή σημερινό? Το καναδικό CTV με έχει μπερδέψει) προτελευταίο επεισόδιο, ρίχνω εν τάχει μια ματιά στα δύο προηγούμενα. To 7o μάλιστα ενδέχεται να είναι και το αγαπημένο μου, post-pilot. Αλλά βιάζομαι. Σχόλια μετά το άλμα.

"Bitches":
H ιδέα ενός πτώματος που δίνει straight απάντηση ("η γυναίκα μου το έκανε!") για να προκύψει και πάλι τελικά ο γνωστός μπελάς, ήταν χαριτωμένη. Όπως χαριτωμένα ήταν και πάλι τα πάντα από την αρχή ως το τέλος, από την κλωνοποιημένη best-of ράτσα σκύλου μέχρι το πουκάμισο και το όνειρο του Emerson. Αλλά το μυστήριο προέκυψε σχετικά αδιάφορο και κάπως προβλέψιμο, μάλιστα, κάνοντας αυτό το επεισόδιο νομίζω το πιο αδύναμο ως σήμερα.

Winner στιγμές υπήρχαν όμως και πάλι, βασικά όποια σκηνή είχε τον Chi McBride να φλερτάρει με τη Simone. (ειδικά δεδομένου του πώς αυτή πρόλαβε να τον "εκπαιδεύσει".) Επίσης εκτίμησα την αμεσότερη αναφορά της σειράς στον κομματάκι γιγαντιαίo ελέφαντα στο δωμάτιο που είναι η μη δυνατότητα επαφής του Ned με την Chuck. Όχι πως οτιδήποτε έκανε το επεισόδιο μετά την εναρκτήρια σκηνή του ονείρου θα ήταν εξίσου τέλειο, αλλά μου άρεσε η διάθεση να συζητήσει έστω την πιθανότητα να προτιμήσει ο Ned την Olive για καθαρά... πρακτικούς λόγους. Και το ίδιο το όνειρο, με το Chuck costume? Instant classic!

"Smell of Success":
Τώρα μιλάμε! Ό,τι δοκίμασαν εδώ οι συγγραφείς ήταν απόλυτα τέλειο, στην ποσότητα quirkiness, στις ιδέες, στους χαρακτήρες, στο έγκλημα της εβδομάδας, και φυσικά στον Paul Reubens. Σε αυτό το επεισόδιο διέκρινα και μια υποψία κρεσέντου προς ένα -πρόωρο- φινάλε, με τα διάφορα μυστικά να υπενθυμίζονται ή να παίρνουν μια σπρωξιά προς την αλήθεια, και με χαρακτήρες να παίρνουν γενναίες αποφάσεις. Πριν από όλα αυτά όμως, θέλω να αναφερθώ μεμονωμένα στο έγκλημα της εβδομάδας, γιατί ήταν απλά υπέροχο.

Έχει ενδιαφέρον το οτι είδα αυτό το επεισόδιο την ίδια μέρα με το latest "Heroes", γιατί μια κραυγαλέα αντίθεση όσο αφορά τις comic-book sensibilities των δύο shows κατάφερε να εξυψώσει μέσα μου ακόμη περισσότερο το ένα σε σχέση με το άλλο, όχι οτι ήταν ποτέ ιδιαιτέρως κοντά. Την ίδια λοιπόν μέρα που το "επίσημο" superhero show της τηλεόρασης καταφέρνει να αστοχήσει θεαματικά με μια αναφορά στη φύση του ήρωα (τα γυαλιά του Clark Kent δεν είναι η μεταμφίεση, ο ίδιος ο Clark Kent είναι), ένα random παραμυθάκι πιάνει σωστά όλα τα sensibilities του villain. Δεν ξέρω κατά πόσο θεωρήθηκε ποτέ ανατροπή η ενοχή του Napoleon, αλλά από τη στιγμή που αντιπαρατέθηκε με τον Oscar έγινε σαφές οτι βλέπαμε μπροστά μας μια κλασική περίπτωση yin/yang, και εξίσου σαφές ποιος ήταν το κάθε ένα.

Από το origin που θέλει τους δύο μεγάλους αντιπάλους να ξεκινούν ως φίλοι και να διαφωνούν σε ένα θεμελιώδες κομμάτι της φιλοσοφίας τους, μέχρι την εξέλιξη του ενός σε arch-villain snob/supremacist (Μόνο οι ευγενείς μυρωδιές έχουν δικαίωμα στην ύπαρξη!) και του άλλου σε διαστρεβλωμένη εικόνα ήρωα/ανθρώπου του λαού και της μάζας (Κάθε οσμή είναι μέρος της φύσης!), αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν ο Magneto και ο Xavier αν το mutant gene ήταν η αυξημένη αίσθηση οσμής! Και φυσικά ο Oscar ήταν villain στην public consciousness, και φυσικά ο Napoleon χρησιμοποίησε τη γνωστή arch μέθοδο του θανάτου μέσω χρήσης αερίου. Όλα εκεί, και σαν επιστέγασμα η παρουσία του high-brow ψευτοκουλτουριάρη δημιουργού pop-up βιβλίων που μπορεί και να λειτουργεί ως σχόλιο πάνω στην pretentiousness της underground comic (erm, "graphic novel") σκηνής.

Κάθε ιστορία που βάζει αντιμέτωπους συγγραφείς βιβλίων οσμής και βιβλίων με pop-ups έχει κερδίσει την καρδιά μου. Αν επιπλέον το κάνει με τη λεπτή comic book ευαισθησία ενός "Unbreakable", τότε είναι καταδικασμένο να γίνει αντικείμενο εμμονής μου.

Το τρομακτικό είναι οτι τα ωραία δεν τελειώνουν εκεί. Στην πραγματικότητα, η πλέον αξέχαστη στιγμή του επεισοδίου δεν είχε τίποτα να κάνει με τους οσμιστές (huh?) ή τον Paul Reubens ή τα κόμικς, αλλά ήταν αυτή η αβίαστα ενταγμένη κλιμάκωση του b-story τόσων επεισοδίων, με τις Darling Mermaid Darlings να επιστρέφουν στο νερό καθώς η Ellen Greene τραγουδούσε Cat Stevens. Ανατρίχιασα, και θαύμασα για μια ακόμα φορά την αποστομωτική ικανότητα του Bryan Fuller να περνάει μικρά μουσικά νούμερα μέσα στην ιστορία χωρίς να το κάνει θέμα, και χωρίς να μοιάζουν παράταιρα. Θαύμα.

Από εκεί και μετά, όπως έγραψα και παραπάνω, διέκρινα μια τάση προς κορύφωση που μπορεί ή και μπορεί να μην έχει σχέση με την απεργία της WGA. Όταν ο Fuller έλεγε πως πήγε πίσω κι έβαλε μικρές λεπτομέρειες στα τελευταία 2-3 επεισόδια ώστε το 9ο (και τελευταίο, ως τώρα) να μπορεί να λειτουργήσει ως season finale, είχα μεγάλη απορία τι μπορεί να εννοούσε-- το "Pushing Daisies" δε μου έμοιαζε με το είδος του show που θα έχει μεγάλες διακυμάνσεις κοντά στα sweeps ή το finale. Όμως έτσι την είχα πατήσει και με το "Wonderfalls" (που από τη μέση και μετά ήταν πρακτικά serialized drama), έτσι κι εδώ.

Η Olive αρχίζει να γίνεται κάτι περισσότερο από η quirky χαριτωμένη τύπισσα στο background, οι θείες εξελίχθηκαν, το ίδιο και ο Ned (που συμφώνησε να αλλάξει το μενού), ενώ μαζί με την Chuck άρχισαν να αναρωτιούνται για τη βιωσιμότητα της "σχέσης" τους, ο Paul Reubens μάλλον ψήνεται για recurring ρόλος που θα ξεμπροστιάσει την Chuck, και όλα αυτά ενώ έχουμε δύο θεμελιώδη μυστικά να αιωρούνται πάνω από τους κεντρικούς ήρωές μας, καθείς εκ των οποίων κρύβει κάτι από τα αγαπημένα του πρόσωπα. (Ο Ned οτι σκότωσε τον πατέρα της Chuck, και η Chuck οτι... είναι ζωντανή.)

Για να δούμε πού πηγαίνει όλο αυτό...