Παρακολουθώντας back-to-back τα δύο τελευταία επεισόδια "Friday Night Lights" μετά από μια μίνι (όχι εξ επί τούτου) αποχή, εξακολούθησα να βρίσκω αδιόρθωτα προβληματικό ό,τι με ενοχλούσε και πριν αλλά ταυτόχρονα πολύ πιο αποτελεσματικά τα υπόλοιπα αspects του show. Spoilers για τα επεισόδια 5 και 6 μετά το άλμα.
Ας ξεκινήσω με το storyline που είχα αρχικά θεωρήσει μέρος του προβλήματος, αλλά τελικά εξελίχθηκε σε ό,τι πιο υπέροχο έχει προκύψει ως τώρα από τη δεύτερη σεζόν της σειράς. Το ταξίδι του Street στο Μεξικό αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι του προσωπικού ταξιδιού του προς το φως, δηλαδή την άφιξή του στο συμπέρασμα οτι θέλει να αλλάξει τη ζωή του. Αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη σειρά όταν επιλέγει την οδό ενός τέτοιου νατουραλιστικού storytelling απέναντι σε βεβιασμένα σεναριακά ουρλιαχτά σαν την villainous μαριονέτα του προπονητή MacGregor που μείωνε τον Jason σε κάθε ευκαιρία. Στη δεύτερη περίπτωση ο χαρακτήρας δεν αλλάζει οργανικά παρά ωθείται σε μια μεγάλη απόφαση εξαιτίας μιας καρτουνίστικης συμπεριφοράς ενός "κακού", η οποία βγάζει το θεατή από το τριπάκι του ρεαλισμού που πουλάει η σειρά.
Ο Jason λοιπόν πήγε στο Μεξικό, τραγούδησε ένα καραόκε-επιφοίτηση για τον Riggins και εδώ μαζί με τη Lyla του στήνουν ένα μίνι intervention επί θαλάσσης. Υποδειγματικά στημένο και με chills-inducing ερμηνείες (ιδιαίτερα από τον Taylor Kitsch που με εξέπληξε σε αυτά τα επεισόδια), από τον αποφασισμένο λόγο του Tim μέχρι την ενστικτώδη βουτιά του Jason στον ωκεανό, κι από την γλυκιά και μελαγχολική στατικότητα του ατενίσματος από την όχθη, μέχρι τα συγχυσμένα και γεμάτα ερωτισμό καδραρίσματα της ίδια νύχτας, ό,τι πλάνο μας ήρθε από Μεξικό ήταν ακριβώς το "Friday Night Lights" που αγάπησα παράφορα πέρσι.
Όμως η θεματική συνέχισε να με καθηλώνει και ανατριχιάζει και μετά την επιστροφή των τριών καμπαλλέρος, όταν στο πάρτι για τα 19α του γενέθλια, ο "Six" κατάφερε επιτέλους να αντιληφθεί με ακρίβεια τι είναι αυτό που τον κρατάει πίσω. Αφού είχε τους φίλους του να τον προφυλάσσουν όταν πήγε να χάσει το μυαλό του με το road trip to Mexico, τώρα είναι όλα αρκετά καθαρά ώστε να διακρίνει οτι όσο αυτός και όλη η πόλη κοιτά με θαυμασμό τον Jason Που κάποτε ήταν, δε θα μπορέσει φυσικά ποτέ να γίνει ο Jason που θέλει να γίνει. Κι αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με το αναπηρικό καροτσάκι, αλλά έχει τα πάντα να κάνει με ένα χαρτόκουτο γεμάτο αναμνήσεις από τη ζωή που έζησε ένας άνθρωπος άλλος, ένας άνθρωπος που δεν υπάρχει πια.
Πρόκειται για μια υπέροχη, ειλικρινή και εγκάρδια ερμηνεία ενός μοτίβου κλασικού, και σαν character arc το συγκαταλέγω εκεί ψηλά δίπλα στις αναζητήσεις των αβέβαιων ανήλικων αντι-ηρώων του "Freaks & Geeks". Αυτή η διαδρομή του Jason Street (του οποίου το μέλλον μοιάζει πλέον αβέβαιο-- πού πας στα πλαίσια του show μετά από μια τέτοια απόφαση?) όχι απλά μου θυμίζει τις περσινές δόξες της σειράς, αλλά επισκιάζει και τις όποιες εξελίξεις στην σκοτεινή της πλευρά, εκεί που δεν λάμπουν τα φώτα της Παρασκευής και στο σκοτάδι ο Landry έχει μεταλλαχθεί σε μια fanfiction version του.
Δε θέλω να αφιερώσω πολύ χρόνο σε αυτό το κομμάτι, μιας και επιτέλους υπήρχε κάτι που αληθινά λάτρεψα στο υπόλοιπο show, αλλά μια αναφορά σύντομη θα πρέπει να την κάνω. Έως πολύ σύντομη, βασικά, γιατί δεν ξέρω τι υπάρχει εκεί για σχολιασμό που να μην είναι προφανές. Ο Landry, που πέρσι έφτυνε στη γενικότερη κατεύθυνση της ομάδας, φέτος έγινε και ο unlikely hero του νικηφόρου ντεμπούτου του coach? Σοβαρολογούμε? Και ο πατέρας του πήγε κι έκαψε το αυτοκίνητο του γιου του για... τι, ακριβώς? Να τραβήξει επάνω του όλα τα βλέμματα ακόμα κι όσων δεν κοίταγαν ήδη προς τα εκεί? Ακόμα χειρότερα κάνει τα πράγματα το γεγονός οτι σε αυτό το mind-numbing storyline χαραμίζεται πλέον ένας ακόμα λατρεμένος καρατερίστας, ο Glenn -Aaron Pierce- Morshower, του οποίου κάθε σκηνή στο επεισόδιο 6 ήταν απλά συγκλονιστική. Αυτός και ο Jesse Plemmons χτίζουν μια υπέροχη και φοβερά ενδιαφέρουσα δυναμική πατέρα και γιου, την οποία όμως αδυνατώ να πάρω στα σοβαρά λόγω του context μέσα στο οποίο αναπτύσσεται.
Σε μερικά random σχόλια:
- H γνωριμία του Eric με την προπονήτρια ποδοσφαίρου (σε έναν ρόλο που γράφτηκε για την Rosie O'Donnell) ήταν ξεκαρδιστική και εντελώς αναπάντεχη.
- Είμαι ο μόνος που θεώρησε πως ένα threesome την τελευταία νύχτα του Mexico road trip θα όφειλε να είχε συμβεί, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, κι έτσι όπως η Lyla effortlessly φίλησε και τον Tim και τον Jason?
- Μισώ τη Jessalyn Gilsig, και ο ρόλος της εδώ δεν ήταν εξαίρεση. Ένα φορτωμένα γραμμένο σεναριακό όχημα για να δηλωθούν δυο character points σχετικά με την Tami. Πώς γίνεται και οι μισοί τηλεοπτικοί χαρακτήρες έχουν τόσο outgoing αδέρφια ρε παιδί μου...
- Ο φωτισμένος Τim σαν μια πιο ρεμαλιτζήδικη βερσιόν του Street μου αρέσει πάρα πολύ, ακόμα κι αν είναι μέντορας του Tyra's Love Interest που ακόμα έχει να μας δείξει κάτι πιο ουσιώδες ως δικαιολογία ύπαρξης.
- Αν και πρέπει να πω, ο λόγος για τον οποίον ο Eric πέταξε τον Tim έξω από την ομάδα είναι contrivance του κερατά. Όταν ο Jason υπέβαλε την παραίτησή του στον coach ήταν πολύ δύσκολο να του ζητήσει απλώς να μην είναι τόσο σκληρός απέναντι στον φίλο του γιατί έτσι κι έτσι?
- Matt/Julie/Cheerleader. Yawn.
- Cocky Smash. Oh, yeah.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου