Spoilers για άλλο ένα τυπικά απολαυστικό φετινό "House".
Mου άρεσε για πολλούς λόγους αυτό το επεισόδιο, και θέλω πρώτα να αναφέρω αυτόν που έχει πάρει σχεδόν μηδενική κάλυψη σε άλλους σχολιασμούς. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεται ο Wilson κάθε φορά που ο House ερωτεύεται, μακριά από τη συνήθη expository περσόνα του, εκείνη που υπάρχει μόνο για να κουνάει αυστηρά και διδακτικά το δάχτυλο στον φίλο του εξηγώντας σε αυτόν (δηλαδή στο κοινό) το συναισθηματικό του arc για την τρέχουσα εβδομάδα.
Υπό μία έννοια κι εδώ αυτό έκανε, αλλά για μια φορά ήταν η φυσιολογική αντίδραση, κι εύχομαι οι συμβουλές του επί του θέματος να μην τελειώσουν εδώ, ειδικά τώρα που εδραιώθηκε η έλξη που ασκεί στον House η #13 ή που ασκεί ο ίδιος ο House στην Cameron. Όχι τυχαία, η τελευταία φορά στη σειρά που ένιωσα πως έχει θέση ο Wilson στο ensemble ήταν στο β' μισό της δεύτερης σεζόν, όταν είχαμε μόλις ξεφορτωθεί τη Stacy και περάσαμε τα υπόλοιπα επεισόδια με εκείνη την απολαυστική και unlikely συγκατοίκηση των δυο φίλων. More heartbreak please!
Μιλώντας για heartbreak, ας κάνω και την απαραίτητη αναφορά στον χαρακτήρα της Michael Nichole, που όχι μόνο διώχθηκε κακήν-κακώς, αλλά έγινε και με τρόπο που να ξεμπροστιάζει τον House, προσφέροντας αξεχαστες στιγμές comedy gold. Προσωπικό highlight, το αβοήθητό του ύφος όταν γύρισε προς τον Foreman περιμένοντας να του πει εκείνος αν η διάγνωση της Nichole ήταν σωστή ή όχι. Αλλά χαίρομαι που μας άδειασε τη γωνιά το αγγούρι (και τι είδους όνομα είναι αυτό που έχει, anyway?) και ειδικά που πριν φύγει έκανε ακριβώς το point που συζητάγαμε όλοι. Κοινώς... she's hot, αλλά δεν κάνει η γυναίκα!
Η θεματική της επιφανειακότητας μεταφέρεται σε όλο το επεισόδιο, και ενδυναμώνεται από την παρουσία του documentary crew στο νοσοκομείο. Μου άρεσε που δεν παραμείναμε στο χιλιοπαιγμένο θέμα του beauty is only skin deep (με θυμάμαι να το αναπτύσσω σε έκθεση αγγλικών στη δευτέρα γυμνασίου και πραγματικά, έχω σιχαθεί να το βλέπω πια) αλλά επιχειρήθηκε και μια επιπλέον προσέγγιση, με την εμμονή στην εικόνα να επηρεάζει όλους τους γιατρούς και ιδιαίτερα τον Taub.
Σε αυτή τη fictionalized παραλλαγή του αξιώματος πως η παρατήρηση και μόνο αλλοιώνει το παρατηρούμενο αντικείμενο, οι συγγραφείς μπόρεσαν να υφάνουν δεξιοτεχνικά το character arc του (guess!) πλαστικού χειρούργου που εξελίσσεται από ένας φοβισμένος να αντιπαρατεθεί δημόσια με το αφεντικό του γιατρός, σε εκείνο το είδος thinker που θέλει ο House στην ομάδα του. Στο είδος του ερευνητή που θα πάει κόντρα στη φύση και θα αρνηθεί δηλαδή να αλλάξει όσοι -και όσο πολύ- κι αν έχουν στραμμένη την προσοχή τους σε αυτόν. Είναι τώρα ενδιαφέρων, για να quote-άρω τον House.
Μάλιστα, παρ'ότι είμαι δηλωμένος φαν της Cutthroat Bitch, θα παραδεχτώ πως ο Taub είναι αυτή τη στιγμή ο μοναδικός από τους υποψήφιους με πλήρως ανεπτυγμένη προσωπικότητα, παρά μια ενδιαφέρουσα συλλογή από character traits, όπως όλοι οι υπόλοιποι, πλην της #13 φυσικά. (το οποίο είναι και το point, βέβαια, οπότε fair enough για την ώρα.) Κοινώς, είναι ο μόνος από τους φετινούς χαρακτήρες που νιώθω οτι τον καταλαβαίνω... Σίγουρα, ξέρουμε οτι η Bitch είναι ανταγωνιστική, αλλά... γιατί? Ο Taub πλέον μοιάζει πλήρης.
Και η σειρά, μαζί του. Τόσα επεισόδια μέσα στη σεζόν, και όχι μόνο δεν έχουμε δείγματα κόπωσης, αλλά αυτό το επεισόδιο ενδέχεται και να ήταν το κορυφαίο φετινό. Τώρα, η λογική λέει οτι μέσα στα February sweeps o House θα διαλέξει και την ομάδα του, που σημαίνει 2-3 επεισόδια ακόμα. Πάλι καλά που προλάβαμε την απεργία, για να μην κοπεί πριν την ολοκλήρωσή του αυτό το φοβερό storyline.
Απολαυστικότατο ήταν. Το είδα και σε 720p και μου τρέχανε τα σάλια. Χαίρομαι που πήρε πόδι η πως-τη-λένε, αλλά το καλύτερο κομμάτι ήταν το combo House-Wilson. Η σκηνή στο δωμάτιο που έβλεπαν το βίντεο ήταν χρυσός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου μου θυμίζει ότι είναι η πρώτη φορά που ο House είναι ανθρώπινος, πέραν των συνηθισμένων ελαττωμάτων του (πόδι, Vicodine κλπ) και μακριά από το συνηθισμένο απρόσιτο ύφος του. Η αντίδρασή του και σ´ αυτή τη σκηνή και αργότερα που παρακολουθεί το τελικό cut με την Cuddy δείχνει έναν πιο ordinary House, μακριά από την αυστηρότητα της συμπεριφοράς του προς τον εαυτό του.
Κατ' εμέ είναι ένα βήμα μπροστά για τον χαρακτήρα. Η τελευταία φορά που έκανε κάτι παρόμοιο ήταν στο "Merry Little Christmas", όταν λιώμα τηλεφώνησε στη μητέρα του για να της ευχηθεί.
Ένα πράγμα μόνο μου κάθισε κάπως περίεργα, όταν η Κάμερον κάνει πρόβες για το πως θα διορθώσει την on-camera "γκάφα¨ της, μπροστά στον Chase. Τελευταία φορά που έλεγξα ήταν αρραβωνιασμένοι. Λίγο πολύ ήρεμος δεν είναι ο Chase, δεδομένου ότι και ζηλεύει και αντιπαθεί (πια) τον House;
To αναρωτήθηκα κι εγώ αυτό για τον Chase και την Cameron. Πολύ άνετος ήταν ο τύπος δεδομένου οτι η αρραβωνιαστικιά του πρακτικά έδειξε σε όλο τον κόσμο οτι έχει thing για τον House. Μπορεί και οι fictional counterparts των Jesse Spencer και Jennifer Morrison να οδεύουν προς τον ίδιο χωρισμό που είχαν κι οι ίδιοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα συμφωνήσω με το σχόλιό σου για το πόσο ανθρώπινος ήταν εδώ ο House. Μου αρέσει πόσο consistently γράφεται μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, και αυτά τα μικρά περιστασιακά παραθυράκια σε μια πιο μαλακή πλευρά του έρχονται να θυμίσουν οτι δεν χρειάζονται over the top δράματικές καταστάσεις για να δώσεις υπόσταση σε έναν χαρακτήρα.
Α, μα είστε απαράδεκτοι. «Ανθρώπινος ο House» ο ένας, «ευαίσθητος» ο άλλος, πού θα πάει αυτό; Το για χρόνια πακτωμένο και καλολαδωμένο human interface του House είναι αυτό που κρατάει τη σειρά… είναι η σειρά. Ο χαρακτήρας έχει διανύσει πολύ δρόμο για να χτίσει το προσωπικό του τείχος, μη το ρίχνετε εν μια νυκτί à la «κατεδαφίσεις ο Μήτσος».
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα αλλάξει ο ανώριμος, μισάνθρωπος και εντελώς, μα εντελώς μόνος αντιήρωας House, τι θα μείνει;
Αυτά που λέω είναι σοβαρά, έστω κι αν τα πακετάρω με χαμόγελα μέσα. Κατανοώ την όποια ανάγκη έχουμε να ωραιοποιήσουμε κάτι τόσο αγνά εγωιστικό (όπως ο χαρακτήρας του House), αλλά απλά διαφωνώ. Ο House, όπως και η εικόνα που έχει για τον εαυτό του, είναι ακριβώς αυτή που ξανά και ξανά λέει για όλους τους άλλους. Συχνότατα λέει ψέματα για να γλιτώσει χαμένο χρόνο ή/και κόπο, η μοναδική του «φιλία» είναι μονόπλευρη (δεν έδωσε ποτέ τίποτα στον Ουίλσον αν αυτό δεν θα του εξασφάλιζε κάποιο άλλο κέρδος), και αντιμετωπίζει τη δουλειά του ως παιχνίδι (μπορεί, διότι είναι καλός σε αυτό που κάνει). Το παιδί μέσα του το έχει πνίξει για να επιζήσει ο έφηβος. Απολαύστε τον για αυτό που είναι.
Τι θέλετε; Να γίνει ο House γούτου-γούτου (καλή ώρα όπως ο Sawyer έγινε με την Kate στο Lost); Να πάψει να είναι ο χαρακτήρας που λέει ατάκες τύπου “there is a place on my dick”; Να κάνει οικογένεια και κουτσούβελα; Να αναγνωρίσει επιτέλους την καλοσύνη και όσα άλλα του προσφέρουν οι άλλοι; Να αρχίσει να δίνει αφιλοκερδώς; Τι θα μείνει, ξαναρωτάω.
Μα έτσι κι αλλιώς αυτό που κυρίως εδώ παρατηρήθηκε ως πιο "ανθρώπινη" συμπεριφορά ήταν ένα απλό crush, πηγμένο μέσα στην ανωριμότητά του. Δεν άλλαξε ο House ως χαρακτήρας για να το εξυπηρετήσει, κι αυτό ακριβώς εξυμνώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατανοώ το φόβο σου (οι αναμνήσεις του εφιλάτη-Stacy εξάλλου δε λένε να σβήσουν) αλλά νομίζω οτι κάτι τόσο προσεκτικό κι ανώριμο σαν το crush που παρουσιάστηκε εδώ, δίνουν στον House μια σχετική επαφή με την πραγματικότητα (Γουστάρει την τύπισσα και αυτό τον επηρεάζει επαγγελματικά! Είναι σαν όλους εμάς!) όχι όμως αρκετά μεγάλη για να τον απομακρύνουν από την ουσία αυτού που είναι.
Η συνέχεια θα δείξει αν οδεύουμε πάλι στα ίδια λάθη της 2ης σεζόν ή αν αυτή τη φορά οι συγγραφείς θα έχουν μια νέα προσέγγιση, αλλά ο τρόπος που τόλμησαν ως τώρα φέτος να παίξουν τόσο πολύ με τη φόρμα, με προδιαθέτουν για το δεύτερο παρά για το πρώτο.
Που το είδες εσύ να ζητάμε να μαλακώσει ο House; Προσωπικά ζητάω να εξελιχθεί. Το crush του ήταν τελείως ανώριμο. Δεν ήταν εκτός χαρακτήρα. Κάθε χαρακτήρας στη σειρά, όμως, ένα βασικό σκοπό έχει- να βοηθά στην αποτύπωση και ενίοτε και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του House. Ο Wilson είναι εκεί σα συνείδησή του και σαν ο μόνος με τον οποίο ο House μπορεί να είναι smartass, αλλά να χαλαρώνει λίγο το στυλάκι του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας χαρακτήρας που συμπεριφέρεται συνεχώς το ίδιο και το interaction του είναι ίδιο με όλους τους χαρακτήρες είναι ένας απλώς, τεμπέλης χαρακτήρας. Η μόνη διαφορά είναι πως, ειδικά στην post-Tritter σειρά, οι συγγραφείς επέμεναν να μας δείχνουν μόνο μια πλευρά του χαρακτήρα. Είναι καλό που μας έδειξαν και μια άλλη, έστω και για λίγο.
Αγαπητέ NeoRanger, δεν ήμουν αρκετά σαφής: καλά κάνεις και θέλεις εξέλιξη του χαρακτήρα, αλλά: παρότι το House MD μου αρέσει πάρα πολύ, είμαι της γνώμης πως, επειδή το show είναι στημένο γύρω από τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του House, η όποια εξέλιξη του ίδιου του House θα σημάνει και το τέλος της σειράς όπως την ξέρουμε (ή, απλώς, το τέλος της σειράς).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η ένστασή σου οφείλεται στο «τι θέλετε;» που χρησιμοποίησα, οφείλω κι εγώ να διευκρινίσω πως ήταν απλώς ρητορικό εργαλείο. Δεν ρωτούσα πραγματικά τους υπόλοιπους σχολιάζοντες ή τον κάτοχο του blog.
Παραδείγματα άστοχων χειρισμών υπάρχουν όμως κι από τις δύο πλευρές του φράχτη. Αν το μελορομάντζο στην αρχή της 2ης σεζόν αποπροσανατόλισε αρκετά τη σειρά γιατί δεν ήταν συνεπές με την ουσία του χαρακτήρα, η συνάντηση με τον Tritter και το follow-up αυτής κόντεψαν να καταστρέψουν δημιουργικά τα πάντα ακριβώς επειδή ήταν όλα τόσο αβάσταχτα ίδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα θα πρέπει να υπάρχει μια μέση οδός, και νομίζω πως η σειρά την περπατάει αυτή ακριβώς τη στιγμή!