I come from a land down under

Σύντομα και καθυστερημένα spoilers για Scrubs και Office, και τα δύο σε τοπ φόρμα την περασμένη βδομάδα.

Scrubs:
Επιτέλους τελείωσε αυτό το άθλιο storyline με την εγκυμοσύνη της Kim και μάλιστα και με τρόπο που να ξανακάνει τον JD συμπαθή, σε εμένα τουλάχιστον. Από την εμφάνιση του τυπά των Men At Work (που μου θύμισε μια λατρεμένη γιαπωνάζικη καφρίλα του Takashi Miike, το "Gozu") μέχρι τη γέννηση του μωρού που μπόρεσε να είναι ταυτόχρονα συγκινητική και signature-Scrubs αστεία, με τον JD να αναρωτιέται αν η Kim όντως μισεί τα μαλλιά του. Ο ειλικρινής χωρισμός ήταν η τέλεια λύση εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα, αν και ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι άλλο θέλει ο χαζούλιακας και δεν είναι ερωτευμένος με την Kim, αλλά τελοσπάντων. (Ελπίζω όχι κι άλλα πάρε-δώσε με την Elliot, τουλάχιστον.)

Ο χαρακτήρας του ήταν relatable για πρώτη φορά μετά από χρόνια, και ακόμα και όσο γκρίνιαζε στον Cox δεν κούρασε στιγμή. Αντιθέτως, οι ιστορίες των δυο τους συνδέονταν αντίστοιχα, κι αν ο Turk δεν είχε χάσει τη γέννηση του μωρού του φίλου του για να παίζει βιντεοπαιχνίδια, θα μιλάγαμε για ένα επεισόδιο ιδανικό για series finale. Ειδικά τώρα που το τέλος της σειράς δείχνει όλο και με μεγαλύτερη βεβαιότητα πως δεν θα έρθει με proper series finale, αυτό εδώ είναι το επεισόδιο που πιθανώς να επιλέξω να θεωρώ ως τέτοιο. Κι ας μην είχε τον Ted να μας αποχαιρετά με ένα τραγούδι.

The Office:
Νομίζω χωρίς καμία αμφιβολία το καλύτερο φετινό επεισόδιο, και γενικά το καλύτερο από το περσινό 'Business School' και μετά. (Ορκίζομαι στα DVD της Buffy οτι δεν το λέω επίτηδες επειδή και τα δύο έχει σκηνοθετήσει ο Joss Whedon!) Aυτό εδώ δεν είχε νυχτερίδες ή ρόπαλα (ή νυχτερίδες-ρόπαλα) αλλά είχε την επιστροφή της Karen σε έναν recurring ρόλο που θα μπορούσα και να συνηθίσω, είχε ένα ακόμα road trip-χρυσό για τους Michael, Jim & Dwight (με τον τελευταίο α κατουράει εν κινήσει), και φυσικά είχε τη γνωριμία μας με το elite Finer Things Club, το οποίο μπορεί και να είναι ό,τι καλύτερο έχει εισάγει ποτέ η σειρά σαν b-story.

Δεν ήταν μόνο υπερ-επικά αστείο (ειδικά το πώς προσπαθούσαν όλοι να χωθούν στο club ;h το πώς τους διέκοπταν συνεχώς ή η παρουσία και μόνο του ερωτοχτυπημένου Toby ή η ατάκα του Oscar: "...it's the gayest thing I dο") αλλά έδωσε κι ένα ακόμα hint από τα πολλά που οι συγγραφείς δίνουν εσάτως για τις ανασφάλειες του Jim στα πλαίσια της σχέσης του με την Pam. Ειλικρινά δεν ξέρω πού το πάνε οι συγγραφείς, αλλά δε μπορώ παρά να υποκλιθώ στον λεπτό τρόπο με τον οποίο γράφεται αυτή η απροσδόκητη εξέλιξη του χαρακτήρα του "Mr. Perfect" Jim. Κι άλλα τέτοια παρακαλώ!