HIMYM: 8 stages

Δεν ήταν όλα τα επεισόδια της 3ης σεζόν εξίσου επιτυχημένα ή μοναδικά, αλλά αν μη τι άλλο η σειρά αποχαιρετά τη χρονιά με κάτι που μόνο ο Bays και ο Thomas (ή ο Steven Moffat) θα μπορούσαν να έχουν γράψει. Spoilers μετά το άλμα.

Wow, πρέπει να υπήρχε κάποια στιγμή σε αυτό το επεισόδιο που αυτό που βλέπαμε ήταν flashback μέσα σε flashback μέσα σε flashback μέσα σε flashback μέσα σε flashback! (σωστά δε μέτρησα?) Και έξτρα πόντοι πάνε όχι μόνο για την αλληλεπίδρασή της και το πώς το ένα απαντούσε στο set-up του προηγούμενου, αλλά κυρίως γιατί απομονωμένα θα ήταν τυπικές sitcom-ιές ενώ συνδυασμένα αποτέλεσαν ένα απολαυστικό και μοναδικά HIMYM-esque 20λεπτο. Αυτό θα πει the sum is larger than its parts.

Case in point? Το στάδιο των χωρισμών θα ήταν αβάσταχτα αδιάφορο και un-funny αν δεν ερχόταν για ανατροπή ο Barney και η αναισθησία του καθώς παράταγε τη Wendy. Ακόμα καλύτερο παράδειγμα? To ίδιο το φινάλε. Όλοι ξέραμε πού κατευθύνονταν οι τρεις παράλληλες ιστορίες, το οποίο αν το συνδυάσουμε με την lameness της κάθε μίας από μόνη της, έκανε για ένα επεισόδιο που ενώ το παρακολουθούσα απολαμβάνοντας, αναρωτιόμουν όλη την ώρα πώς γίνεται να μην απογοητεύσει με την απουσία κλιμάκωσης.

Ε, και τι έκαναν οι Bays & Thomas? Αντί να δώσουν και στην ιστορία του Barney το ίδιο προβλέψιμο φινάλε με τις άλλες δύο, πήγαν και πάλι για το twist, κορυφώνοντάς την όχι με κάποιον πικρό χωρισμό, αλλά με τον Neil Patrick Harris να ίπταται σε slow motion σφαλιαρίζοντας το χάμπουργκερ του Marshall! Και, σοβαρά τώρα, έχει σφαλιαριστεί ποτέ φαγητό σε slow-motion χωρίς να είναι αστείο?

Πέραν λοιπόν του κεντρικού παιχνιδιού με τη δομή της ιστορίας που κατάφερε με άνεση να βολέψει όλους τους χαρακτήρες (λύνοντας και το πρόβλημα του πώς να γραφτεί ένα b-story για τη Robin που να μην είναι αίσχος), είχαμε και τα ongoing αστειάκια (Καναδάς, μαλλιά του Ted, η αγάπη του Marshall για branch), είχαμε κι αυτό που στα μάτια μου ήταν ένα μεγαλοπρεπέστατο hint για την ταυτότητα της μητέρας, και είχαμε και μερικές πολύ αστείες στιγμές (η παντομίμα του αδιόρθωτου sap, του Marhsall, για τη φράση "We just go across the hall!"). Έχω γελάσει περισσότερο στο παρελθόν με τη σειρά, αλλά καταλαβαίνω πως δεν γίνεται να τα έχουμε όλα κάθε φορά, κι ανάμεσα σε κάτι απίστευτα αστείο και κάτι απίστευτα πρωτότυπο, προτιμώ το δεύτερο. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα sitcom που ξεχωρίζει κυρίως για την εφευρετικότητά του.