Εκτιμώ τις αρετές της παραγωγής του "Amazing Race", αναγνωρίζω το fun value του "American Idol", μοιράζομαι τον εθισμό για το "Survivor" (όμως η επιτυχία του "Dancing With the Stars" παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο για μένα) αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα reality show που να αγγίζει ποιοτικά τα δύο αγαπημένα μου talent shows για τη χρονιά που πέρασε. Οι περισσότεροι σχετικοί διαγωνισμοί πλήγονται ανεπανόρθωτα από την πεποίθηση του μέσου θεατή πως "αυτός ξέρει". Όλοι είμαστε ικανοί να κρίνουμε τον κάθε διαγωνιζόμενο του Idol αν έχουμε ένα ζευγάρι αυτιά και ένα ζευγάρι μάτια, για να μην πιάσω καν το οτι οι πιο πολλοί είναι βέβαιοι πως μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα. Φυσικά αυτός ο παράγοντας είναι το κλειδί της επιτυχίας, με τη διαφορά πως επιφορτισμένοι με την ευθύνη να διατηρήσουν ένα μεγάλο κοινό, οι παραγωγοί καταφεύγουν στο camp και τις δημοφιλείς επιλογές για λόγους άλλους πέραν του ταλέντου.
Είναι τόσο δροσιστικό να βλέπεις ένα talent show τόσο αμετακίνητα βασισμένο στο αληθινό ταλέντο των διαγωνιζόμενων, που όταν πρωτοείδα είτε "Project Runway" είτε "So You Think You Can Dance", δεν πίστευα στα μάτια μου. Να κάτι που δε μπορείς να το πετύχεις στο zapping και να σκεφτείς "μμ, εγώ τραγουδάω καλύτερα στο μπάνιο μου". Κάτι το οποίο μπορεί actually να σου δώσει πράγματα, καθώς οι κριτές δε φοβούνται να χρησιμοποιήσουν άγνωστες λέξεις. Είναι συναρπαστικό να παρακολουθώ ένα από τα εβδομαδιαία runway shows του Project και να προσπαθώ να μαντέψω τις αντιδράσεις του υπέροχα bitchy designer Michael Korrs ή τα ωμά assessments της Heidi Klum λίγο πριν το Auf Wiedersehen, μόνο για να φάω τα μούτρα μου καθώς η Nina Garcia του Elle θα προσφέρει κριτική που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ. Συγκρίνετε με το Idol και τους κριτές των οποίων τα κουμπιά έχουμε πλέον μάθει τόσο καλά που μαντεύουμε με ευκολία τις απόψεις τους. (Για το βρετανικό "X Factor" της προηγούμενης εβδομάδας, υπήρξε μια στιγμή που κυριολεκτικά μουρμούρισα -με προφορά κιόλας!- λέξη προς λέξη το σχολιασμό του Simon Cowell, λίγα δευτερόλεπτα πριν τον επιβεβαιώσει.) Και αν όλα αυτά σας αφήνουν αδιάφορους και θέλετε απλά ολοένα και πιο δύσκολες και απρόβλεπτες προκλήσεις για τους διαγωνιζόμενους τώρα που έχετε βαρεθεί τη φόρμα του "Survivor", τότε αφεθείτε στη μαγεία ενός show που ζητά από τους διαγωνιζόμενους να δημιουργήσουν outfits με μπάτζετ $15 ή χρησιμοποιώντας αποκλειστικά υλικά που θα μαζέψουν από... σκουπίδια.
Όπως ακριβώς ισχύει και με τη μόδα, έτσι και η σχέση μου με το χορό περιορίζεται σε... εμ, τίποτα βασικά. Καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού έμενα με το στόμα ανοιχτό καθώς οι χορογράφοι Mia Michaels, Shane Sparks και Wade Robson πάταγαν ο ένας πάνω στον άλλον για να παραδώσουν στους χορευτές τους το πιο εντυπωσιακό κομμάτι όλων. (Μήνες μετά, routines σαν τις jazz διαπραγματεύσεις της Mandy Moore υπό τους ήχους των Eurythmics ή το Hummingbird του Wade, αδυνατώ να τα βγάλω από το μυαλό μου.) Εδώ, θα χαρείτε να μάθετε, δε θα δείτε κάποιον από τους αγαπημένους σας διαγωνιζόμενους να αποχωρεί τη στιγμή που επιβιώνουν σούργελα ή εμφανείς ατάλαντοι. Θα ακούσετε κριτές να μιλάνε για πράγματα παντελώς άγνωστα, και να ποντάρουν στο οτι το κοινό όχι μόνο δε θα φοβηθεί στη θέα ανθρώπων να μιλάνε για κάτι που δεν γνωρίζει, αλλά πως επιπλέον θα βρει το διάλογο συναρπαστικό και θα επιστρέψει για περισσότερο.
Και αυτό ακριβώς συνέβη. Το καλό της καθυστέρησης του "Project Runway" (αντί για καλοκαίρι, ως συνήθως, ξεκίνησε να προβάλλεται πριν ένα μόλις μήνα) είναι οτι δεν έπαιξαν ταυτόχρονα και τα δύο reality που θαυμάζω, αλλά το ένα έμεινε για τις ισχνές αυτές μέρες της απεργίας.
(So You Think You Can Dance, season 3)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου