Torchwood: Kiss Kiss, Bang Bang

Yπό κανονικές συνθήκες δεν ξέρω καν αν θα ανέφερα στο blog το "Torchwood", αυτό το φωνακλάδικο και ανώριμο spin-off του πολύ πιο subtle και ώριμου "Doctor Who". (Θα περίμενε κανείς πως οι χαρακτηρισμοί όφειλαν να πηγαίνουν ανάποδα.) Αλλά κάτι η απεργία, και κάτι η παρουσία του James Marsters (και, μελλοντικά, της Martha), είπα να αρχίσω μια κάλυψη δίχως υποσχέσεις για τη συνέχεια φυσικά. Spoilers μετά το άλμα για την απρόσμενα διασκεδαστική πρεμιέρα της 2ης σεζόν "Torchwood", αν και αυτή η φωτογραφία λέει όσα θέλετε πραγματικά να ξέρετε για το επεισόδιο.

Το υποψιάστηκα και πριν τον δούμε στο preview της σεζόν οτι θα επιστρέψει ο Captain John, και αυτό μπορεί να είναι το μεγαλύτερο stroke of genius που είχε ποτέ της αυτή η σειρά, δηλαδή το να βάλει τον James Marsters σε ρόλο πιθανού recurring villain/unlikely ally με κομμάτι στο season arc. Ποια η διαφορά από το "Smallville", θα μου πείτε. Well, πρώτον το "Torchwood" δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο κακό, αλλά κυρίως εκεί οι παραγωγοί έβαλαν τον Marsters στη διαδικασία να παίξει έναν διαφορετικό, half-baked ρόλο generic κακού-- εδώ δεν μπαίνουν καν στον κόπο να προσποιηθούν.

Ο Captain John βασικά είναι ο Spike. Στους μανερισμούς, στο ύφος, στις ατάκες, στα κίνητρα, στα πάντα. Μιλάει και κινείται σαν τον Spike, επιτίθεται και αμύνεται (με το κλασικό Who, me?! υφάκι) σαν τον Spike. Kι αν λάβουμε υπόψη πως η σειρά αυτή ουσιαστικά είναι το "Angel" με χειρότερους ηθοποιούς και πως ο Jack Harkness είναι ο Angel (όχι στο "Who"-- εδώ και μόνο), τότε καταλαβαίνετε οτι η σκηνή του φιλιού και η όλη σταδιακή αποκάλυψη της ιδιαίτερης σχέσης των δύο χαρακτήρων, με ενθουσίασε σε πολλά επίπεδα.

Γιατί άσχετα από το γεγονός οτι εγώ εκείνη την ώρα στο μυαλό μου έβλεπα τον Spike και τον Angel να κάνουν αυτό που όλοι ξέρουμε πολύ καλά πως κάποτε έκαναν ("They're open-minded people!", όπως λέει κι ο Whedon στο commentary της season 5), η όλη σκηνή είχει μια φοβερή ενέργεια, κι ας ήταν προβλέψιμη. Η είσοδος, το φιλί, η μάχη, το ποτό. Beat μετά το beat ήξερες τι θα γίνει, αλλά ήταν απολαυστικό nontheless.

Γενικά το επεισόδιο ήταν σε ένα άλλο επίπεδο όσο ο Marsters στον αυτόματο Spike πιλότο του βρισκόταν επί της οθόνης, και υπέφερε εξίσου όσο βρισκόταν εκτός αυτής. Γιατί όσο δεν μας διασκέδαζε ο Marsters είχαμε τον γνωστό κατακλυσμό από σαχλαμάρες, με χαρακτήρες να εξηγούν κάθε τι που τους κινεί, το exposition να πέφτει με γδούπο και ελάχιστη χάρη, και όλοι να την πέφτουν σε όλους. (Είναι όλοι οι παραγωγοί της σειράς 13 χρονών? Έλεος.) Και αυτό το πράμα που συνέβη στο τέλος με το DNA... Πονάει το κεφάλι μου, δε θέλω καν να το σκέφτομαι. Ούτε στο "Doctor Who" δεν θα το βλέπαμε αυτό.

That said, όσο κι αν το character drama που αφορούσε τα μόνιμα μέλη της σειράς και την δυσπιστία τους απέναντι σε ένα αφεντικό που τους παράτησε κι έφυγε, με άφησε παντελώς παγερό απέναντί του (έχουμε δει τα ίδια ακριβώς πράγματα... μαντέψτε... στην δεύτερη σεζόν... του "Angel"...), η screen time και ο βαθμός ελευθερίας κίνησης του Marsters έκανε την όλη διαδικασία να αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω, ειδικά από τη στιγμή που πέταξε ένα vague hint με την -προσωρινή- έξοδό του.

Και, για να είμαι ειλικρινής, το preview φάνηκε γαμάτο.

Περιμένω την επιστροφή του Captain John, όμως, ή την είσοδο της Martha, γιατί όλα αυτά τα gimmicky office affairs κάθε πιθανού συνδυασμού με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Τι πανευτυχής λοιπόν που ήμουν, μόλις έγινε γνωστό οτι ο showrunner της σειράς θα αναλάβει το "Law & Order: London" του χρόνου, κρατώντας τον τουλάχιστον μακριά από το "Doctor Who"...