American Idol: The Freak-Show Returns

Ο ενθουσιασμός μου καθώς έπεσαν οι τίτλοι της νέας σεζόν γρήγορα εκμηδενίστηκε για να δώσει τη θέση του σε σποραδικά ξεσπάσματα ενδιαφέροντος μέσα σε έναν ωκεανό βαρεμάρας. Περισσότερα μετά το άλμα για την πρεμιέρα της 7ης σεζόν "American Idol".

Να ανοίξω με μια θετική νότα? Το Stalker Song για την Paula ήταν ένα από τα αστειότερα πράγματα που έχω δει φέτος οπουδήποτε στην TV και αξίζει να διασωθεί για τις επόμενες γενιές. "If she were a bathtub I would caulk her"? Απλά σπουδαίο!



Υπογραμμίζει όμως ένα βασικότερο πρόβλημα για το show, δηλαδή την κατάληψή του από ένα μάτσο ημι-επαγγελματιο-ερασιτεχνών wannabes. (Ο Stalker είναι επαγγελματίας κωμικός.) Όταν ένα show που βασίζεται στο πηγαίο ταλέντο και την αυθόρμητη βλακεία χάσει κάθε έννοια αθωότητας και μετατραπεί ολοκληρωτικά σε μια self-aware μηχανή, τι έννοια ευχαρίστησης παραμένει? Τι διαφέρει από το να παρακολουθώ κάποιο μέτριο late-night show? Μέτριοι τραγουδιστές, μέτρια αστεία, μέτριος host... Όλα μέτρια.

Και βαρετά.

Πολλή φασαρία είχε γίνει πέρσι για τις ασταμάτητες κακίες του Cowell, αναφερόμενοι κυρίως στη συμπεριφορά του προς δύο νοητικά καθυστερημένους διαγωνιζόμενους (ασχέτως που οι Special Olympics βρήκαν το φέρισμό του άκρως τιμητικό), και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η φετινή σούπα. Ένας Cowell ήσυχος στη γωνία του, εμφανέστατα βαριεστημένος και απηυδησμένος με τα τσίρκα που η παραγωγή έστελνε στο δρόμο του, και όντας ανήμπορος να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο γιατί πάλι θα θιχτεί κάποιος. Πείτε ό,τι θέλετε για το cheese factor του "X Factor", αλλά σε αυτό το αγγλικό rip-off του Idol ο παραγωγός Cowell δεν έχει ρίξει ποτέ το show του σε τόσο χαμηλά επίπεδα σαν του τύπου με το hair waxing.

Tώρα, μέσα από όλη τη σαβούρα ξεχωρίσαμε τίποτα? Δύσκολο γιατί είδαμε μόνο 10 από τους 29 επιτυχόντες (τρα-γι-κό ποσοστό), αλλά so far ξεχωρίζω την 24χρονη Angela Martin, η οποία θα πρέπει να βιάσει τον Seacrest επί σκηνής για να μη φτάσει τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλιο, και λίγο λέω.



Είναι κούκλα, είναι ευχάριστη προσωπικότητα, τραγουδάει πολύ καλά, κουβαλάει μαζί της ένα entourage που σφύζει από αγάπη, και πάνω από όλα έχει μια ιστορία που έκανε μέχρι κι εμένα να εύχομαι να είναι actually καλή τραγουδίστρια για να μην αποτύχει. Το λέω αυτό ως κάποιος ο οποίος, ας πούμε, φυσούσε και ξεφυσούσε κατά τη διάρκεια αυτού του condescend-athon των δύο κριτών (ο Cowell ποτέ δεν έχει κάνει αυτό το λάθος) προς την 16χρονη κοπέλα με το τεράστιο σώμα. Διαβάζω αλλού για συγκινήσεις και τα ρέστα, εγώ απλώς ευχόμουν να τελειώσει.

Πέραν της ήδη φαινομενικά ανίκητης Angela? Είχαμε τις ετήσιες Carrie Underwoods μας, εκ των οποίων ξεχώρισε η Kristy Lee Cook. Η Kristy βέβαια ξέχασε να μας πει οτι πριν λίγα χρόνια είχε συμβόλαιο με την εταιρεία της Britney και δεν ζει πλέον στα λαγκάδια με τις αγελάδες. Ποια αθωότητα, ε? Η Kristy επίσης όμως με εντυπωσίασε ως παρουσία, κυρίως επειδή δεν μίλαγε σαν 12χρονο που ήρθε από χωριό-- αν τραγούδαγε εξίσου εντυπωσιακά...

Αν πρόλαβα να ξεχωρίσω κάποιον άλλον διαγωνιζόμενο μέσα από την audition-σίφουνα που είδαμε, ήταν ο Junot Joyner γιατί κατείχε το σπάνιο χάρισμα του non-oversinging.



Δεν ξέρω αν θα έχω την ενέργεια να κάνω το ίδιο πράγμα και για τις επόμενες 4 εβδομάδες των audition-- αν όχι, τα λέμε στο Hollywood. For the record πάντως, η θεαματικότητα ήταν 11% κάτω από την αντίστοιχη περσινή, και η χαμηλότερη εδώ και 4 χρόνια. Still, με 33 μύρια θεατές, το Idol ήταν και πάλι δημοφιλέστερο από όλο το υπόλοιπο programming μαζί. Θα δείξει.