Idol 2008: Top-12 Boys

Δεν ξέρω γιατί κάποιοι απλά δε μπορούν να καταλάβουν οτι επειδή ένα τραγούδι είναι παλιό δεν απαγορεύεται να ακούγεται και σύγχρονο. Βλέπετε, γι'αυτό θεωρώ έξυπνη επιλογή τα '60s για opening night: ξεχωρίζουν τους karaokes από τους potentials.

Επίσης, ένα ακόμα γενικό σχόλιο, ας σταματήσει επιτέλους το Idol να χρησιμοποιεί την Kelly Clarkson ως αιώνιο άλλοθι για τη μη προβολή των μισών φιναλίστ πριν τα live shows. Όταν κέρδισε η Kelly το show ήταν ακόμα καινούριο, το κοινό ακόμα δεν ήξερε πώς να ψηφίζει, το internet δεν είχε τη σημερινή του επιρροή, και ο γύρος των auditions δεν κράταγε 13 χρόνια. Οπότε αν, Paula, κάποιος διαγωνιζόμενος έχει τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ! φωνητικά και το έδειξε μόνο στις auditions που δεν είδαμε, sorry, τα παράπονά σου στον Nigel Lythgoe που προτιμούσε να μας δείχνει random sob stories.

Πάμε τώρα λίγα σχόλια για την πρώτη live βραδιά των 12 αντρών μετά το άλμα, μια βραδιά που έδειξε πως υπάρχει μπόλικο cannon fodder και φέτος (δεν χώραγε στη 12άδα ο Josiah; Seriously;), αλλά όταν αυτό ξεκαθαρίσει θα μείνουμε με ένα ανεπανάληπτο top-10. Για πάμε.

David Hernandez: Ο τύπος έχει ωραίους χρωματισμούς στη φωνή του και είχε ένα φανταστικό άνοιγμα στο τραγούδι του. Όμως ξεφούσκωσε, μέχρι τη μέση είχα ψιλοβαρεθεί, και η μακρά νότα προς το τέλος ήταν αλλού γι'αλλού. Δεν έχει star quality και θα πρέπει να βελτιωθεί, αλλά για την ώρα νομίζω είναι ασφαλής.

Chikezie: Έχω μεγάλο πρόβλημα με διαγωνιζόμενους που βγάζουν γλώσσα, και όχι μόνο επειδή είμαι Cowell fanboy, αλλά κι επειδή μου μοιάζουν αχώνευτοι άνθρωποι. Πόσο μάλλον αν έχουν άδικο, ε; Ο τύπος εδώ έσκασε στην πίστα σαν τον Taylor Hicks, με κακό κουστούμι, corny ερμηνεία, διάσπαρτα "woo!", αλλά καθόλου από την likability του προπέρσινου νικητή. Παρά με eye-rolling ("...on '60s night") και με ειρωνίες. ("That's what he's for", αναφερόμενος στον Simon.) Dude, you're going down.

David Cook: Στο montage του με κέρδισε ως άνθρωπος, εκτιμώ αυτούς που εκτιμούν την κριτική και δε βιάζονται να βγάλουν γλώσσα. (Chikezie, πού'σαι ρε μάγκα!) Επιπλέον είχε ένα ενδιαφέρον take στο "Happy Together", το οποίο είναι πάντα θετικό όταν επιχειρείς ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια όλων των εποχών. Ξεκίνησε περίεργα, αλλά γινόταν καλύτερο ενώ προχωρούσε, κι επιπλέον ο David δεν έχει πάνω του ίχνος ποζεριάς.

Jason Yeager: To μόνο που ξέραμε γι'αυτόν τον τύπο πριν το show ήταν το "Are you serious?!" και το μόνο που ξέρουμε τώρα είναι ακριβώς το ίδιο, γιατί αν μάθαμε κάτι παραπάνω ούτε που το είδα καθώς με την πρώτη του νότα με έστειλε για ύπνο. Κάποια στιγμή ξύπνησε και άκουσα την Paula να εξηγεί με ποιο τραγούδι έκανε το πρώτο της ρεσιτάλ μπαλλέτου και απλά ξανάπεσα για ύπνο γελώντας. ("I bought my first puppy to that song", thank you Simon!) That guy's so done.

Robbie Carrico: Ugh. Apparently είπε το "Hemorrhage" στο Hollywood, το οποίο συνιστά την απόλυτη rock ιεροσυλία για το Idol, δεδομένου οτι αυτό το τραγούδι είναι η signature ερμηνεία του Daughtry. And this guy's no Daughtry. Από εκεί και μετά, απόψε το τραγουδάκι που είπε ήταν ευχάριστο, αλλά η φωνή του δεν έχει χαρακτήρα και ο ίδιος είναι το είδος της producer-sanctioned ποζεριάς που σιχαίνομαι στο Idol. Γιατί σκοτώνονται όλοι να τον πουλήσουν για ρόκερ; Τα ίδια με τον Constantine Maroulis θα έχουμε; "Δεν είμαι ποπ! Δεν είμαι ποπ!! Είμαι rawker!" Σιγά. Μάνα μου.

David Archuleta: Εδώ είμαστε. Τον πιτσιρικά ήθελα να τον μισήσω στις auditions γιατί δε μπορώ τα sob stories, αλλά το "Heaven" του στην Hollywood Week ήταν ό,τι καλύτερο έχω ακούσει φέτος στο show. Ανατριχίλες, μιλάμε. Απόψε δεν πόνταρε στην ασφάλεια της μπαλάντας, αλλά το έστριψε και κατάφερε να ακουστεί απόλυτα hip τραγουδώντας ένα κομμάτι των '60s. (Chikezie, how you holdin', dawg?) Έχει χροιά που δε θα τη μπερδέψεις ποτέ με κανενός άλλου, φωνητικά έχει αυτοπεποίθηση και σιγουριά, λάθη δεν κάνει, συναίσθημα αληθινό βγάζει χωρίς dramaqueen-ισμούς... βασικά he's the real deal. Εκτός αν βιάσει τον Seacrest επί σκηνής, δε χάνει με τίποτα μια θέση στην πεντάδα.

Danny Noriega: Ah, λατρεύω όταν ο Randy και η Paula κάνουν μπλοκ ενάντια στον Simon χρησιμοποιώντας φυσικά ακαταλαβίστικα παραληρήματα απέναντι σε στιβαρή κριτική. Φυσικά ο Simon έχει πάντα δίκιο, κι έτσι κι εδώ. Ο Danny αδίκησε τον εαυτό του και τα -unlikely- vocals που διαθέτει, με αυτή την εντελώς Taylor Hicks Does Elvis performance. Mου άρεσε όμως η στάση που κράτησε-- την είπε στον Simon, βγαίνοντας ταυτόχρονα ως good sport κι όχι ως κακομαθημένο μπασταρδάκι που θέλει να έχει πάντα δίκιο. (Chikezie, τι λέει ρε δικέ μου;)

Luke Menard: Δεν άκουσα ούτε μια ενδιαφέρουσα νότα από το στόμα αυτού του τύπου. Buh-bye.

Colton Berry: A'ight. Βασικά το τυπάκι είναι ο εφιάλτης του Idol, όπως εξήγησε ο Simon. Still, το αστειάκι του για την ομοιότητα με την Ellen, και το φροντισμένο του μαλλί θα είναι αρκετά για να τον κρατήσουν μέσα για την ώρα.

Garrett Haley: Okay, sorry, εντελώς γελοίος τυπάκος και επίσης, Το Τίποτα. Ασταθής φωνή, φρικτό παρουσιαστικό, μηδενικό performance value, υπνηλιακή ερμηνεία.

Jason Castro: Holy crap, συμφώνησα με κάθε λέξη που είπε η Paula! O Jason απλά κατάφερε να είναι ευχάριστος, ενδιαφέρων, σύγχρονος, αβίαστος, και σίγουρα όχι κάποιος που θα ξεχάσεις μέχρι το τέλος του επεισοδίου. (Πώς τον είπαμε εκείνον που κουβάλησε το παιδάκι του στο κοινό;) Έτσι καταφέρνεις να πας ψηλά στο show ακόμα κι αν οι παραγωγοί σε είχαν στο μπουντρούμι για όλο τον πρώτο μήνα προβολής. Awesome, απλά awesome.

Michael Johns: Μόλις συνειδητοποίησα οτι δεν σημείωσα τίποτα γι'αυτόν. Μπήκε τελευταίος, έκανε τη δουλειά του κι έφυγε. Αλλά δεν ξέρω, μου έκανε τυπικά καλός εδώ, σα να βαριέται και να θέλει απλά να προχωρήσει στο touring. Σα να ξέρει οτι οι εμφανείς ικανότητές του και το εξίσου εμφανές σπρώξιμο των παραγωγών του εγγυώνται θέση στον τελικό. Brotha, δε φαντάζομαι να θες να βγάλεις έτσι ένα ολόκληρο τρίμηνο, ε;


Should go: Σε αυτό το σημείο οποιοσδήποτε συνδυασμός εξόδου των Jason, Luke, Colton και Garrett για τις επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι λογικός και αποδεκτός, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν να πάρει πόδι θα ήταν ο Jakuzi. Chekezie. Whatever. Για παρέα θα του έστελνα τον Robbie "Don't Call Me Pop, Dammit!" Carrico γιατί δεν τις μπορώ αυτές τις ποζεριές, μου κάθονται κάπως στο στομάχι και ενοχλούν την χώνευση, καταλαβαίνετε.

Will go: Από την Ανύπαρκτη Τετράδα που ανέφερα πριν στείλω σπίτι τον Mouthy Jakuzi και τον Don't Call Me Pop, Dammit! νομίζω οτι ο Colton είναι ασφαλής, ο Garrett είναι τόσο χάλια σε κάθε επίπεδο που θα τσιμπήσει ψήφους από το Vote For The Worst, άρα αυτό μας αφήνει με τον Jason και τον Luke να μας αδειάζουν τη γωνιά. Ειλικρινά, σε αυτό το σημείο δε θυμάμαι ούτε μια νότα που να βγήκε από το στόμα τους. Ούτε. Μία.