PromoWatch: The X-Factor

Στη διάρκεια του χθεσινοβραδινού Super Bowl (*) (**) προβλήθηκε το νέο πρόμο της επερχόμενης μεταφοράς του Εξ Φάκτα στην Αμερική, με το οποίο ο Simon Cowell θα κάνει κι επισήμως irrelevant το παρατημένο του μωρό, το American Idol.

(* To most-watched οτιδήποτε στην ιστορία της αμερικάνικης τηλεόρασης, αν δεν το έμαθες.)

(** GO PACK!!!)

Από το κλιπάκι μπορούμε να βγάλουμε μερικά πρώτα συμπεράσματα:

α) Το show θα το χαρακτηρίζει η ίδια αίσθηση μέτρου και λεπτότητας για την οποία έχει γίνει διάσημο και το πρωτότυπο αγγλικό Εξ Φάκτα εξάλλου.
β) Το αμεριάνικο X-Factor θα είναι 'The Simons & Friends Show' ακόμα περισσότερο από ό,τι το αγγλικό.
γ) Το FOX ποντάρει όλα του τα χαρτιά πάνω στο brand του Simon Cowell, δεδομένου ότι ακόμα δεν έχουν καν επισημοποιηθεί οι υπόλοιποι κριτές.
δ) Αυτά.

Όπως θα υποθέσατε, στο εξής για να μην γράφω διαρκώς 'αμερικάνικο' και 'αγγλικό' για να προσδιορίζω για ποιο από τα δύο μιλάω, θα αναφέρομαι στο αμερικάνικο ως X-Factor και στο αγγλικό ως Εξ Φάκτα. Για το Skins ας πούμε δεν έχω παρόμοιο πρόβλημα δεδομένου ότι προσποιούμαι με αναπάντεχη επιτυχία πως το αμερικάνικο δε συνέβη ποτέ.

Anyway, η πρεμιέρα του show αναμένεται κάποια στιγμή το Σεπτέμβριο του 2011. Του X-Factor, όχι του Skins.

.

American Idol: Bizarro World

Πώς είναι να βλέπεις το American Idol δίχως τον Simon Cowell; Η αλήθεια είναι ότι το πάλαι ποτέ show-οδοστρωτήρας είχε πληγεί, αναπάντεχα, και από την αποχώρηση της Paula Abdul, της οποίας η loopy χαζοχαρά σε συνδυασμό με τον κυνισμό του Cowell έδιναν στο πάνελ των κριτών ακριβώς τις σωστές αναλογίες που χρειάζεται ένα τέτοιο show. (Ο Randy Jackson στο ρόλο της γλάστρας.)

Η Paula όμως έφυγε, ο Simon βρισκόταν στην τελευταία του χρονιά (και μάλιστα με έναν τρόπο "βαριόμαστε στα παρασκήνια και αυτό περνάει και στον κόσμο"), η Kara και η Ellen ήταν νεκρός χρόνος (ο Randy Jackson παρέμενε γλάστρα), το Idol πέρσι γενικώς υπέφερε. Ήταν η μόνη χρονιά που δεν το παρακολούθησα καν όλο.

Φέτος έχουμε το reboot. O Simon έχει φύγει για να κάνει το X Factor και το show έχει φέρει σαν αντικαταστάτες όλου του πάνελ που έχει αποχωρήσει, την J-Lo και τον Steven Tyler. (Ο Randy Jackson παραμένει στο ρόλο της γλάστρας.) Τώρα, ο Tyler πετάει την περιστασιακή αστεία ατάκα του και έχει μπόλικη ενέργεια (και δε θα κακολογήσω ποτέ κάποιον τηλεοπτικό ήρωα ονόματι Tyler), αλλά αν αυτός είναι η Paula, και ο Randy είναι ο Randy, τότε ο Simon ποιος είναι; Σίγουρα όχι η chica latina, η οποία πέρασε τα πρώτα επεισόδια ρωτώντας τον εαυτό της και τους τριγύρω "αχ πώς το κάνετε αυτό το πράγμα είναι τόσο δύσκολοοοοοοο" σουφρώνοντας τα χειλάκια της σα να ήταν 15χρονο που παίρνει φωτογραφία για το facebook.

Κοινώς, αυτό το πάνελ δεν παρουσιάζει σαν σύνθεση κανένα ενδιαφέρον. Το να αντικατασταθεί ο Simon θα ήταν ούτως ή άλλως μεγάλο μανίκι για το Fox, αλλά τελικά ίσως να είχε νόημα η ακραία άποψη που είχε διατυπωθεί στη διάρκεια του καλοκαιριού: Με τον Simon παρελθόν, και έτοιμο να ξεκινήσει το δικό του American Idol, πάλι στο Fox, ίσως είχε έρθει η ώρα το πρωτότυπο Idol να ανέλθει στους ουρανούς. Έτσι, και το brand θα προστατευόταν, και η αναμονή για το original recipe ΜΕ τον Cowell θα ήταν μεγαλύτερη.

Αντ'αυτού, η νέα, γλυκύτερη, αδιαφορότερη εκδοχή του American Idol που δεν ξέρει ούτε να λέει "όχι", ούτε να το κάνει με ενδιαφέροντα τρόπο, έκανε πρεμιέρα με νούμερα του στυλ "24% πιο κάτω από την περσινή πρεμιέρα" (βασικά η μεγαλύτερη πρώτη στην 10χρονη ιστορία του franchise), επιτρέποντας για πρώτη φορά σε όλους τους timeslot αντιπάλους του να βγουν αλώβητοι και να διηγηθούν την ιστορία.

Φαντάζομαι θα τσεκάρω την πρόοδο της 10ης αυτής σεζόν στη διάρκεια της άνοιξης (μου είναι αδύνατον να αντισταθώ στο format) αλλά χωρίς τον Cowell, το American Idol μπορεί μεν να παραμένει -έστω και λιγότερο εμφατικά- το #1 show της τηλεόρασης, αλλά πλέον έπαψε να είναι must-see TV, όπως κι αν το δεις το θέμα.

To X Factor, αυτό μάλιστα. Και το καλύτερο; Εκείνο το show δε θα έχει Randy Jackson.

.

Midseason 2011 Preview

Η καλύτερη σειρά του σύμπαντος, που ως γνωστόν είναι το Wipeout, έχει ήδη ξεκινήσει (και σε χειμερινό setting κιόλας, χιόνι, κρύο, περισσότερες γλύστρες). Όμως τι άλλο μας επιφυλάσσουν οι πρώτοι μήνες του 2011;

Well, κυρίως διασκευές ξένων σειρών. Απίστευτο, βαρέθηκα να τις μετράω. Παρακάτω το πλήρες μενού, και όταν λέω πλήρες στην πραγματικότητα δεν το εννοώ γιατί έχω παραλείψει τις σειρές για τις οποίες -πώς να το θέσω κομψά- βαριόμουν να γράψω. Πιστέψτε με, δε χάνει τίποτα ο κόσμος αν δεν ασχοληθούμε ποτέ με ένα procedural δικαστικό δράμα με την Dana Delany.

Αντ'αυτού, θα ασχοληθούμε με αυτά:


Κυριακή 9 Ιανουαρίου

The Cape (NBC)
Μπάτσος που όλοι νομίζουν νεκρός αποκτά υπερδυνάμεις και πολεμά το έγκλημα με τους δικούς του κανόνες, ντυμένος ως ο υπερήρωας που θαυμάζει ο γιος του.
(+) Παίζει η Summer Glau. ΚΑΙ Ο VINNIE JONES. Υποπτεύομαι ότι θα είναι καλύτερο από το No Ordinary Family...
(-) ...για τον τίτλο του Καλύτερου Υπερηρωικού Show Που Πραγματικά Δεν Υπάρχει Κανένας Λόγος Να Βλέπεις. To γράφει ο σεναριογράφος του επερχόμενου Παπουτσωμένου Γάτου (!), που θα είναι Shrek spin-off (!!) Αλλά βασικά βρωμάει lame sci-fi procedural.
*Η σειρά ξεκινά με δίωρο επεισόδιο την Κυριακή και μετακινείται μετά στην κανονική της μέρα, Δευτέρα.

Episodes (Showtime)
Ο Matt LeBlanc επιστρέφει στην τηλεόραση παίζοντας τον Matt LeBlanc που επιστρέφει στην τηλεόραση.
(+) Ωραία ιδέα, συμπαθώ τον Joey, βάζει μέσα στο mix τον παράγοντα αγγλική τηλεόραση. Θυμίζει Comeback.
(-) Είναι στο Showtime. Έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που μου άρεσε καινούρια σειρά του Showtime.

Shameless (Showtime)
Οικογενειακό δράμα. Δεν έχω βρει κάποια περιγραφή πιο συναρπαστική από αυτή.
(+) Δεν είναι απαραίτητα θετικό, αλλά με διασκεδάζει αφάνταστα το ότι το Showtime ζευγαρώνει μια καινούρια του σειρά που σατιρίζει το hack-job που κάνει το Hollywood διασκευάζοντας αγγλικές σειρές (Episodes), με μία διασκευή αγγλικής σειράς. Brilliant! A, επίσης το καστ δεν το λες κακό. William H. Macy, Emmy Rossum, Joan Cusack.
(-) Είναι στο Showtime. Το γράφει ο John Wells.

Επιστρέφουν: Californication (Showtime)


Τρίτη 11 Ιανουαρίου

Lights Out (FX)
Πρωταθλητής πυγμαχίας σκέφτεται να επιστρέψει.
(+) Είναι στο FX. Οι άνθρωποι έχουν να κάνουν λάθος όσο καιρό έχει το Showtime να βγάλει καλή σειρά. Ένα δράμα πυγμαχίας για την τηλεόραση είναι πολύ καλή ιδέα. Ακριβώς επειδή έχουμε δει άπειρες φορές την ίδια ακριβώς ταινία, το μέσο της τηλεόρασης επιτρέπει να γίνει μια διαφορετική προσέγγιση/εμβάθυνση.
(-) Εξακολουθεί το είδος να μη με ενδιαφέρει τρομερά, αλλά αυτό είναι δικό μου θέμα. Η σειρά είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ καλή.

Onion SportsDome (Comedy Central)
Παρωδία αθλητικών εκπομπών από το Onion.
(+) Παρωδία αθλητικών εκπομπών από το Onion.
(-) Σοβαρολογούμε; Παρωδία αθλητικών εκπομπών από το Onion! Πώς ΔΕΝ θα γαμάει αυτό το πράγμα;

Επιστρέφουν: Tosh.0 (Comedy Central)


Τετάρτη 12 Ιανουαρίου

Off the Map (ABC)
Ιατρικό δράμα που διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Νοτίου Αμερικής. Αν και κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται στην επίσημη περιγραφή, παίρνω όρκο ότι οι ερωτικές αλλαξοκωλιές θα έχουν περισσότερο screen time από τις actual ιατρικές υποθέσεις.
(+) Μερικές πολύ συμπαθείς φάτσες στο καστ. Η Caroline Dhavernas του λατρεμένου Wonderfalls, o Zach Gilford του Friday Night Lights, η Rachel Lefevre του, εχμ, Twilight. Είναι παραγωγής Shonda Rhimes.
(-) Αλλά δεν θα το τρέχει η Shonda Rhimes.


Παρασκευή 14 Ιανουαρίου

Επιστρέφουν: Funny or Die Presents (HBO), The Ricky Gervais Show (HBO), Real Time with Bill Maher (HBO)


Κυριακή 16 Ιανουαρίου

Επιστρέφουν: Big Love (HBO) *τελευταία σεζόν


Δευτέρα 17 Ιανουαρίου

Being Human (Syfy), Skins (MTV)
Δύο γαμάτες αγγλικές σειρές σε αμερικάνικα ριμέικ. Στο πρώτο ένας λυκάνθρωπος, ένα φάντασμα, ένα βαμπίρ κι ένας Πόντιος συγκατοικούν, στο δεύτερο μια παρέα νέων το ζει κανονικότατα κι εμείς το ζούμε μαζί τους, κάθε φορά μέσα από τα μάτια άλλου χαρακτήρα.
(+) Οι πρωτότυπες αγγλικές σειρές είναι φανταστικές.
(-) Αυτές δεν είναι οι πρωτότυπες αγγλικές σειρές.


Τετάρτη 19 Ιανουαρίου

American Idol (Fox)
Το μεγαλύτερο μουσικό ριάλιτι του κόσμου επιστρέφει για τη χιλιοστή σεζόν του, αλλά μετά την αποχώρηση των 3/4 του περσινού πάνελ κριτών, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια νέα σειρά.
(+) Η φόρμουλα είναι δοκιμασμένη, δύσκολα αποτυγχάνει, η ο Nigel Lythgoe έχει επιστρέφει ως παραγωγός. Οι Jennifer Lopez και Steven Tyler ως νέοι κριτές θα δώσουν ένα -αρχικό έστω- ενδιαφέρον στην όλη φάση.
(-) Αλλά Idol χωρίς τον Simon Cowell βασικά σημαίνει πως δεν υπάρχει λόγος να δει κανείς. Just cancel it, να μη χρειάζεται να ακούμε και τα ακατανόητα παραληρήματα του Randy "Dawg" Jackson.


Πέμπτη 20 Ιανουαρίου

Επιστρέφουν: Parks and Recreation (NBC)


Παρασκευή 21 Ιανουαρίου

Spartacus: Gods of the Arena (Starz)
Τα πολλά λόγια περιττεύουν. Prequel της γαμιστερής σειράς Spartacus, προορισμένο να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε στον προγραμματισμό λόγω της ασθένειας του πρωταγωνιστή Andy Whitfield.
(+) Είναι βασικά Spartacus season 0.
(-) Είναι μόνο 6 επεισόδια.

Portlandia (IFC)
Χιουμοριστική σειρά με σκετσάκια στη λογική του SNL.
(+) Το οποίο όντως έρχεται από ανθρώπους του SNL.
(-) Αλλά δεν είναι ότι πεθαίνω κιόλας για SNL.

Επιστρέφουν: Kitchen Nightmares (Fox)


Πέμπτη 27 Ιανουαρίου

Επιστρέφουν: Archer (FX)


Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου

The Chicago Code (Fox)
Αστυνομικό δράμα, όπου ένας σκληρός αστυνομικός κάνει ό,τι μπορεί για να καθαρίσει τους δρόμους του Σικάγο.
(+) Η σειρά είναι του Shawn Ryan, του ανθρώπου που μας έχει δώσει Shield και Terriers, κι εκεί μάλλον λήγει η συζήτηση. Πρωταγωνιστεί ο πολύ καλός Jason Clarke (του Brotherhood αν θυμάστε, πίσω τότε που το Showtime έκανε ακόμα καλές σειρές), η Jennifer Beals, ο Matt Lauria (του Friday Night Lights) και ο Delroy Lindo. Executive producer o Tim Minear, κι εκεί μάλλον ξαναλήγει η συζήτηση.
(-) Ο Shawn Ryan δεν έχει κάνει σπουδαία πράγματα μακριά από το FX. Όχι ότι το Unit ή το πέρασμά του από το Lie to Me έδωσαν κακή τηλεόραση, αλλά σίγουρα δεν τα λες must-see TV.


Τρίτη 8 Φεβρουαρίου

Traffic Light (Fox)
Αμερικάνικη διασκευή ενός ισραηλινού sitcom για την οποία το μόνο που γνωρίζω είναι ότι θα πρωταγωνιστούν η κοπελίτσα που έκανε τη βοηθό του Topher στο Dollhouse και ο τύπος που έκανε τον δαίμονα Skip στο Angel και τον αρραβωνιαστικό της Pam στους πρώτους κύκλους Office. Ναι, αυτά. Το US TV συνεχίζει να σας φέρνει την ενημέρωση, α γιέα.


Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου

Mr. Sunshine (ABC)
O διαχειριστής μιας αρένας αντιμετωπίζει το mid-life crisis του.
(+) Ήταν από τα πιο πρότζεκτ που όλα τα δίκτυα κυνηγούσαν πριν ένα χρόνο, αποτελεί πρακτικά one-man show του Matthew Perry ο οποίος είχε την αρχική ιδέα, είναι παραγωγός, συν-γράφει και πρωταγωνιστεί. Ο οποίος Perry έχει αποδείξει ότι το dramedy το κατέχει, ήταν φανταστικός στο Studio 60. Σκηνοθετεί ο Thomas Schlamme, του West Wing και του Studio 60. Συμπρωταγωνιστεί η υπέροχη Allison Janney του West Wing. Παραγωγός είναι η Jamie Tarses, μια πολύ καλή executive η οποία ήταν σύμβουλος παραγωγής στο Studio 60, και πάνω στην οποία ήταν βασισμένος ο χαρακτήρας της Amanda Peet.
(-) Όλα αυτά ακούγονται υπέροχα αλλά με κάνουν να αναπολώ τον Aaron Sorkin. Επίσης τα πρώτα σχόλια που έχουν ακουστεί, ενθαρρυντικά δεν τα λες.

Επιστρέφουν: Justified (FX)


Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου

Survivor: Redemption Island (CBS)
Νέα σεζόν Survivor μετά το άθλιο Nicaragua. Το twist θα είναι ότι κάθε παίκτης που ψηφίζεται για αποχώρηση, θα έχει άλλη μια ευκαιρία να παραμείνει στο παιχνίδι, αν νικήσει αρκετές μονομαχίες με τους επόμενους που ψηφίζονται. Φημολογούμενη επιστροφή για Russell και Boston Rob.
(+) Η ιδέα του Redemption Island μου αρέσει, προσθέτει νέα διάσταση στο στρατηγικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η πιθανή επιστροφή των Russell και Rob εν τέλει μου αρέσει γιατί η προηγούμενη σεζόν, στρατηγικά, ήταν το απόλυτο μηδέν.
(-) Αλλά παραμένει πρόβλημα το να έχουμε Russell σε 3 από τα 4 τελευταία editions του παιχνιδιού. Και πόσες φορές πια θα παίξει αυτό το παιχνίδι ο Boston Rob; Έχει νόημα μόνο αν υπάρξει twist που τους θέτει με κάποιο τρόπο αντιμέτωπους.

Criminal Minds: Suspect Behavior (CBS)
Spin-off του Criminal Minds, ό,τι ακριβώς έλειπε από τον κόσμο.


Κυριακή 20 Φεβρουαρίου


Επιστρέφουν: The Amazing Race: Unfinished Business (CBS)


Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου

Mad Love (CBS)
Τέσσερις φίλοι αναζητούν τον έρωτα στη Νέα Υόρκη.
(+) Ωραίο ensemble. Θα μου άρεσε να υπάρχει μια καλή σειρά με τους Judy Greer, Jason Biggs, Sarah Chalke, Tyler Labine.
(-) Αλλά πιο generic concept πεθαίνεις. Και το CBS δεν αποτελεί ακριβώς εγγύηση σε κάτι τέτοια genres.


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου

Επιστρέφουν: America’s Next Top Model (Τhe CW)


Μια μέρα τον Μάρτιο

The Killing (AMC)
Σπονδυλωτού τύπου αστυνομικό δράμα που ακολουθεί τρία storylines τα οποία σχετίζονται με τη δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού. Διασκευή δανέζικης μίνι σειράς.
(+) Η Michelle Forbes είναι καλή σε οτιδήποτε. Ακούγεται πάρα πολύ ενδιαφέρον, και το AMC ακόμα δεν έχει κάνει αληθινά κακή σειρά.
(-) Αλλά από την άλλη, ελπίζω να μην αντικατέστησαν το Rubicon με ένα ακόμα Rubicon.


Παρασκευή 1 Απριλίου

Camelot (Starz)
Το γνωστό.
(+) Το Starz έχει παντελώς ηλίθιο όνομα αλλά έχει χτίσει ωραίο σερί με Spartacus, Party Down και το Torchwood το οποίο παράγει πλέον μισό-μισό με το BBC America. Γράφει ο Michael Hirst του Elizabeth και των Tudors, που πάντα κάτι ψιλοενδιαφέρον έχει να δώσει στο historical fiction. Παίζουν μπόλικοι ενδιαφέροντες αλλά βασικά η Eva Green.
(-) Ταυτόχρονα πρωταγωνιστεί ο Joseph Fiennes, που ως κεντρικός χαρακτήρας του FlashForward βάζει γερή υποψηφιότητα για Πιο Άχρωμος Πρωταγωνιστής Του 21ου Αιώνα. Επίσης, όλα καλά για τον Michael Hirst, αλλά και το Tudors κατέληξε ανοησία, και το σίκουελ (...) του Elizabeth ήταν μπούρδα.


Τετάρτη 27 Απριλίου

Επιστρέφουν: South Park (Comedy Central)


Κυριακή 17 Απριλίου

Game of Thrones (HBO)
Δυναστείες αντιμάχονται για τον θρόνο.
(+) ΗΒΟ. Διάσημα, λατρεμένα από πολύ κόσμο, βιβλία. Μεγάλο, εξαιρετικό καστ. Γράφει ο David Benioff του 25th Hour. ΗΒΟ.
(-) Το ενδεχόμενο πάντα υπάρχει να μην μεταφραστεί αποτελεσματικά μια υπερφιλόδοξη σειρά βιβλίων σε ένα άλλο μέσο.


Αυτά. Συν εκείνη η σειρά με την Dana Delany.

.

The linkage

1. Χθες ήταν ο γάμος της Lisa Simpson. Καλό μας μήνα! [Jezebel]

2. "My very first tweet. I started this account just to let you know how disappointed I am in you." Και νόμιζες ότι εσύ ήσουν απογοητευμένος από το φινάλε του Lost. Ο Damon Lindelof αποκαλύπτει τα 5 πιο κακιασμένα tweets που έλαβε μετά το τέλος της σειράς. Hint: Το παραπάνω tweet είναι μάλλον το πιο γλυκό από αυτά. [Vulture]

3. O Nathan Lane στο Modern Family. Το Modern Family στο δρόμο που χάραξε το Will & Grace. [Ausiello]

4. "This is no Heroes. This is no Incredibles. This is No Ordinary Family." Michael Chiklis, σε αγαπώ, αλλά αυτή πρέπει να ήταν η πιο lame ατάκα που έχει ειπωθεί ως τώρα για καινούρια σειρά της επερχόμενης σεζόν. Και by the way, το No Ordinary Family ακούγεται ακριβώς σαν τα δύο παραδείγματα που ανέφερες. Still, εγώ το περιμένω με ενδιαφέρον, κι ας το γράφει ο Greg "eugh" Berlanti. [@sepinwall]

5. To ABC σούταρε τον πρόεδρο του entertainment λίγες μέρες πριν το press tour (οι φήμες μιλάνε για σεξουαλική παρενόχληση) και χθες ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του δικτύου άνοιξε τη συνέντευξη τύπου φέρνοντας μέσα στο δωμάτιο έναν ροζ ελέφαντα. Κυριολεκτικά. [Deadline Hollywood Daily]

6. O Steven Tyler περίπου επιβεβαιώνει ότι θα είναι του χρόνου κριτής στο American Idol. [MJ's /via Vulture]

7. Η ένωση κριτικών έδωσε τα βραβεία της χθες. Τώρα, μιλάμε για το γκρουπ 'ειδικών' που πριν κάποια χρόνια διάλεξε το Heroes σε βάρος της 4ης σεζόν του Wire. Κατά συνέπεια, ό,τι κι αν έκαναν μου είναι αδιάφορο, αλλά εσύ αν θες μπορείς να ρίξεις μια ματιά. [EW]

.

End of an era: O Simon Cowell φεύγει απ'το American Idol

Στο χθεσινό 9ο τελικό του American Idol το όνομα του νικητή έμοιαζε στοιχείο δευτερεύον. Τα φώτα και η συγκίνηση αφορούσε όλη τον Simon Cowell και το δικό του κύκνειο άσμα, προτού φύγει για να αναπτύξει το X Factor για την αμερικάνικη τηλεόραση. (Fox, Σεπτέμβριος 2011)

(Από αριστερά προς τα δεξιά: Jordin Sparks, Carrie Underwood, Paula Abdul,

Ruben Studdard, Kelly Clarkson, Simon Cowell, Fantasia Barrino, Taylor Hicks,

Ryan Seacrest, Justin Guarini, Ξανθιά Γκόμενα, Κωνσταντίνος Μαρούλης)

⇝Μετά το άλμα: Χωρίς τον Cowell δεν υπάρχει 24, δεν υπάρχει Kelly Clarkson, δεν υπάρχει House και Glee, δεν υπάρχει Όσκαρ για την Jennifer Hudson.

~-~-~

Προς το τέλος του live show, και αφού είχαν προηγηθεί μισή ντουζίνα βιντεάκια και αφιερώσεις στον κριτή-σταρ, όλοι οι περασμένοι νικητές (πλην του David Cook) συν δεκάδες άλλοι διαγωνιζόμενοι, ανέβηκαν στη σκηνή και τραγούδησαν όλοι μαζί. Μιλάμε ήταν οι πάντες εκεί, από την Kelly Clarkson και την Carrie Underwood μέχρι τον αξιαγάπητα άμπαλο νικητή-ανέκδοτο Taylor Hicks, κι από τον κλόουν Justin Guarini και το φρικιαστικό παιδί-ρομπότ David Archuleta μέχρι τον... Κωνσταντίνο Μαρούλη.

Και η Paula Abdul! Η οποία επέστρεψε ένα χρόνο μετά στο show για να δώσει τον δικό της συγκινητικό και αστείο (και που αναπάντεχα έβγαζε νόημα) αποχαιρετισμό στον Simon. Και που όταν τραγούδησε η μικτή Idol, τον ανέβασε στη σκηνή, όπου όοοολο μαζί το 'καστ' αγκαλιάστηκε και έκλεισε με δάκρυα (ή σχεδόν) στα μάτια το πιο επιτυχημένο reality competition στην ιστορία. Πώς είπατε, το American Idol συνεχίζεται και του χρόνου; Εκτός του ότι αυτό εμένα μου έμοιαζε με ό,τι κοντινότερο φτάνεις σε αποχαιρετισμό, το να συνεχιστεί το show χωρίς τον Cowell και μάλιστα μετά από μια καταστροφική χρονιά σαν τη φετινή (αν υπάρχει ακόμα ταλέντο σε αυτή τη χώρα, σίγουρα δεν πάει πια στο Idol), μου φαίνεται ανούσιο.

Το να εκτιμήσουμε βέβαια σε αυτό το σημείο την επίδραση του Cowell στην αμερικάνικη τηλεόραση και την ποπ κουλτούρα γενικότερα, είναι κάτι που πιθανώς δεν χρειάζεται. Εκτός του ότι κάθε talent show που σεβόταν τον εαυτό του είχε πάντα τον Κακό Κριτή με μοντέλο τον Simon, ήταν ακριβώς η αυθεντικότητά του και το στοιχεία του αυθεντικού σοκ που ήρθε αρχικά ("Μαμά, αυτός ο κύριος με την αστεία προφορά έκανε την κοπέλα με την κακή φωνή να κλάψει!") που τον έκαναν μοναδική φιγούρα στο τηλεοπτικό τοπίο.

Και εκτός του ότι έχει πολύ μεγάλο μέρος της 'ευθύνης' για την ανάδειξη ενός σεβαστού μέρους του σημερινού star system (για την Kelly και μόνο εγώ τον έχω στα θετικά), η μοναδικότητα του Cowell ήταν αυτό το στοιχείο (το X Factor, ναι) που έκανε το American Idol must-see TV. Με την προσοχή και τη φροντίδα του Fox, το American Idol γίνεται κολοσός, ένας πλανήτης με δική του βαρύτητα που καταφέρνει να στηρίζει από μόνος του το πρόγραμμα ενός ολόκληρου τηλεοπτικού δικτύου.

Καλλιεργώντας προσεκτικά τα μελλοντικά τους hits τοποθετώντας τα στρατηγικά στην ουρά του American Idol, το Fox καταφέρνει μέσα σε μια δεκαετία να γίνει το #1 δίκτυο γεννώντας τεράστια τηλεοπτικά σουξέ σαν το 24, το House, το Bones, το Glee, και στηρίζοντας έπειτα πάνω σε αυτά τις επόμενες προσπάθειες και τα -ομολογουμένως πολλά- καλλιτεχνικά ρίσκα που παίρνει. (Να είστε σίγουροι- αν δεν υπάρχει το Idol και το House, δεν υπάρχει Fringe, και δεν υπάρχει η πολυτέλεια για 2 σεζόν Dollhouse.)

Αλλά πέραν του ότι μια τηλεοπτική αυτοκρατορία στηρίχτηκε στις πλάτες του, η παρουσία του Cowell αξίζει και για έναν ακόμα βασικό λόγο. Γιατί σε μια ποπ κουλτούρα εθισμένη στο να καταπίνει αμάσητες και δίχως κρίση, τις προσωπικές σαπουνόπερες πίσω από την -όποια- τέχνη (Τι σημασία έχει αν η Crystal είναι μίλια μπροστά από οποιονδήποτε άλλον; O Lee έχει 'καλύτερη ιστορία'), ο Cowell δε σταμάταγε να βαράει ηλεκτροσόκ κατ'επανάληψη, έχοντας διάθεση να φέρνει βδομάδα μετά τη βδομάδα, λίγα λεπτά αληθινής (και καυστικής, και ιερόσυλης, και συχνά politically incorrect) κριτικής στο τραπέζι. Που για το κοινό που μεγαλώνει με MTV reality crap και παπαρατσικές ματιές στις ζωές των διάσημων από το E! Entertainment, θα πρέπει να έμοιαζαν κάτι ανάμεσα σε Roger Ebert και Βασίλη Ραφαηλίδη.

Σε μια εποχή που βλέπει ακόμα και ένα ιστορικό show κριτικής σαν το At the Movies να κόβεται, και κριτές-cheerleaders τύπου Ellen (ή παντελώς βλάκες, τύπου Randy) να επιβιώνουν στο τραπέζι του American Idol, είναι απαραίτητη η συνεχιζόμενη ύπαρξη μιας περσόνας σαν του Cowell. Ακόμα κι αν είναι κυνικός μπάσταρδος. Κι ακόμα κι αν το chest hair του είναι συχνά επίπονο. Γιατί χωρίς αυτόν ο Jack Bauer θα μας είχε αποχαιρετήσει στα μισά της πρώτης του μέρας. Και, κυριότερα, γιατί μπορεί και να είναι ο τελευταίος αληθινός κριτικός που υπάρχει στην τηλεόραση.

~-~-~

⇝Αυτό για το οποίο πάντα θα τον θυμόμαστε βέβαια, είναι οι επικές προσβολές του. Δείτε και διαβάστε μερικές από τις καλύτερες: 1 | 2 | 3.

.

Fox 2010-2011

Tι θα βλέπουμε στο Fox του χρόνου; Ψιλο-τα-πάντα, είναι η σύντομη απάντηση. Η αναλυτικότερη, μετά το άλμα.

Το Fox έχει θεμελιώσει πια τη θέση του ως #1 δίκτυο, και φαίνεται κι από τον τρόπο που συνεχίζει να ρισκάρει με δυνατό νεό πρόγραμμα κάθε σεζόν. Το μεγάλο τεστ θα είναι φέτος, που όπως δείχνουν τα πράγματα λήγει και η παντοκρατορία του American Idol, στο οποίο έχει βασίσει το δίκτυο την κυριαρχία του και το λανσάρισμα κάθε νέου hit του τα τελευταία 5 χρόνια. (House, 24, Bones, Glee, όλα τους στα πόδια του Idol μεγάλωσαν τα χρυσά μου.)

Η θέση μετά το Super Bowl δόθηκε στο Glee και θα σηματοδοτήσει τη μετακίνησή του στο πρόγραμμα για το β' μέρος της σεζόν του (με μικρότερο hiatus φέτος, περίπου 1μιση μήνα). Θα έβγαζε νόημα αν η θέση αυτή δινόταν στο υπερφιλόδοξο Terra Nova του Spielberg, αλλά hey, what do I know. Επιπλέον, παραδοσιακά το Fox ανακοίνωσε διαφορετικά προγράμματα για φθινόπωρο και χειμώνα, και εξίσου παραδοσιακά δεν πρόκειται να τα τηρήσει, αλλά what the hell, ας παίξουμε.

Αναλυτικά ανά μέρα:

ΔΕΥΤΕΡΑ
Το House παραμένει άγκυρα της νύχτας και θα χρησιμοποιηθεί για να ανοίξει το δρόμο σε δύο νέα δράματα (ελλείψει 24). Tου Lonestar, ενός Dallas-esque σαπουνιού από τους δημιουργούς του Party of Five(!) που έχει πάρει καλά πρώτα σχόλια, και του Ride-Along από τον χειμώνα, αστυνομικό από τον Shawn Ryan (nuff said).

ΤΡΙΤΗ
Πριν έρθει το Idol (και καλά με στάνταρ διάρκεια 90 λεπτά φέτος) το χειμώνα, τη νύχτα θα σηκώσει στις πλάτες του το Glee. Από πίσω τους θα ακολουθήσουν οι νέες προσπάθειες του δικτύου στην κωμωδία, όπου ξεχωρίζει το Running Wilde, την επανένωση του Will Arnett με τον Mitch Hurwitz του Arrested Development. Επίσης εδώ, Raising Hope και Mixed Signals, που τα μπερδεύω μεταξύ τους κι επίσης δε με πολυενδιαφέρουν κιόλας.

ΤΕΤΑΡΤΗ
Ζαλάδα εδώ. Το φθινόπωρο το Lie to Me (που αναπάντεχα ανανεώθηκε) είναι ζευγάρι με το Hell's Kitchen, και από Φλεβάρη το American Idol θα δείχνει show αποτελεσμάτων μισής ώρας και μαζί του θα είναι το Glee και μια από τις προαναφερθείσες κωμωδίες, μέχρι που το Fox θα αποφασίσει ότι το results show θα γίνει πάλι ωριαίο και η εν λόγω κωμωδία θα πάρει το μπούλο.

ΠΕΜΠΤΗ
Bones και Fringe, season-long. Αυτά ξέρετε, αυτά εμπιστεύεστε. Τι ωραία πράγματα.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Fun Fridays για το φθινόπωρο, με το Human Target να επιστρέφει για να κάνει παρέα στο καλοκαιρινό buddy cop show The Good Guys, ενώ από τη μέση της χρονιάς το Kitchen Nightmares θα αντικαταστήσει το Good Guys. (Που ξεκινάει καλοκαίρι και θα έχει ξεμείνει από επεισόδια.) (Κι επίσης θα κοπεί έτσι κι αλλιώς γιατί παίζει Παρασκευή.)

.

American Idol: #1 hits (Top-11)

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω, είτε από πλευράς χρόνου είτε ενδιαφέροντος, να κάνω παρόμοιο ποστ για κάθε βδομάδα των τελικών, αλλά για την ώρα βρήκα όρεξη. Προσπερνώντας λοιπόν τη γελοιότητα της παρουσίας της Miley Cyrus ως 'μέντορα' (άντε και τον Justin Bieber με το καλό), πάμε μια ματιά, τραγούδι-προς-τραγούδι.

Lee Dewyze, 'The Letter': Συγγνώμη, δε μπορώ να ξεπεράσω το άθλιο arrangement. Ο Lee έτσι κι αλλιώς μοιάζει να έχει ξεμείνει από ανάσα και δυνάμεις στα 2/3 του τραγουδιού και ανάθεμα κι αν ξέρω γιατί. Το κομμάτι όπως το έχει στήσει με αυτό το bleusy στιλάκι δεν έχει απολύτως τίποτα απαιτητικό. Οι κριτές χύνουν. Τον είδαν confident και ξερωγωτί. Μόνο ο Simon έχει δίκιο ως συνήθως. Αυτός δεν ήταν σύγχρονη ερμηνεία recording artist. Ήταν χαζοχαίρομαι με τους φίλους μου ενώ παίζουμε Guitar Hero 5.

Paige Miles, 'Against All Odds': Άβολο, άβολο. "Honestly, terrible," μέχρι και ο Randy Jackson το είπε στα χύμα. Οι νότες της φοβάσαι οτι θα πέσουν και θα σπάσουν, πέφτουν, σπάνε, κόβουν σαν ξυράφι, μου πονάνε τα αυτιά, μου τα ματώνουν. Αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί από τη μέση και μετά καβλώνει κιόλας και φωνάζει, και φεύγει τόσο off που δεν είναι καν αστείο. Δεύτερο σερί λατρεμένο μου τραγούδι που σφαγιάζεται απόψε. Αργεί η Crystal;

Tim Urban, 'Crazy Little Thing Called Love': Ακίνδυνο, αδιάφορο, βαρετό. Δεν είχε κάποιο εξόφθαλμο λάθος, δε με έκανε να πατήσω ff, αλλά κάτι χειρότερο: Mε έκανε να διαβάζω για τις επανατυπώσεις Marvelman σε ένα παράθυρο του Chrome πάνω από το VLC.

Aaron Kelly, 'Don't Want to Miss a Thing': "I don't wanna close my eyes" και του κώλου τα εννιάμερα. Καληνύχτα σας.

Crystal Bowersox, 'Me and Bobby McGee': Ναι. Το λήγουμε; Η Crystal μου φέρνει στο μυαλό τη σεζόν που υπήρχε η Melinda Doolittle και όλοι οι υπόλοιποι, αλλά τελικά στον τελικό πήγε η Jordin κι εκείνος ο ξανθούλης που κανείς δε θυμάται κι έκανε όλα αυτά τα περίεργα εφέ που έμοιαζαν να έχουν δραπετεύσει από το Police Academy. Τώρα, ναι, ήμουν με την Jordin εκείνη τη χρονιά, αλλά whatever, ήμουν και 2-3 χρόνια νεότερος και πιο ανόητος. Point is, η Crystal είναι αυτή που είναι, ξέρει ποια είναι, είναι Έτοιμη, αυτό που είναι, είναι η τελειότητα. Ξέρει να κάνει αφοπλιστικές κινήσεις, όπως το να ζητήσει την υπογραφή της Miley, ξέρει να σε μαγνητίζει με τις ερμηνειάρες της που μοιάζουν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, ξέρει να πιάνει το οποιοδήποτε τραγούδι και να σε κάνει να ξεχνάς οτι το έχεις ξανακούσει, και έχει αυτό που κανείς έξω από την Kelly Clarkson δεν είχε ποτέ μα ποτέ στα 9 του show. Δηλαδή να ξέρεις, και να ξέρει, οτι δεν πρόκειται ποτέ να κάνει οτιδήποτε λιγότερο από αυτό που ήθελε να κάνει. Τελειότητα. Τελειότητα. Πώς το είπε ο Simon; "Don't change a thing." Ας το λήξουμε. ΟΧΙ ας μην το λήξουμε, θέλω ακόμα 7 εβδομάδες Crystal.

Big Mike, 'When a Man Loves a Woman': Boring, Loungy. Όπως το είπε η Kara. Είναι γλυκούλης ο Big Mike, τίποτα άσχημο, αλλά ξέρεις. Whatever.

Andrew Garcia, 'I Heard It Through the Grapevine': Honey honey, no. Άψυχο, κοφτερό, βαρετό, άνευρο. Και δεν έφταιγε η απουσία της κιθάρας. Andrew, το φετινό μας one-trick pony. Τα λέγαμε.

Katie Stevens, 'Big Girls Don't Cry': Katie meets Miley meets Fergie OMG OMG OMG!!!!!1! Αυτό τα λέει όλα, ξέρεις.

Casey James, 'The Power of Love': Εντελώς αυτό που είναι ο Casey, και εντελώς κάτι που δε μου καίγεται καρφάκι να ξανακούσω ή σκεφτώ.

Didi Benami, 'You're No Good': Θεωρητικά θα έπρεπε να μου αρέσει η Didi, αλλά με αφήνει παγερά αδιάφορο. Παίζει χαρακτήρα, είναι επαναλαμβανόμενη, προσπαθεί τόσο πολύ υπερβολικά που καταλήγει απάλευτη. Αντίο.

Siobhan Magnus, 'Superstition': Η Siobhan είναι η μόνη άλλη διαγωνιζόμενη που αξίζει να αναφέρεται στην ίδια πρόταση με την Crystal, την περασμένη βδομάδα ήταν πολύ καλή (ίσως λίγο υπερεκτιμημένη) και γενικά πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, κάτι αυθεντικά weird. Με ωραίο τρόπο. Αλλά αρχίζει να επαναλαμβάνεται λίγο, και αυτό το πράγμα με τα ουρλιαχτά, ε, ας το κόψει σε κάποια φάση. Αν όλοι κάπου κινούνται σε ένα καθορισμένο πλαίσιο, τότε της Siohan φοβάμαι οτι άρχισε να γίνεται κουραστικό/επαναλαμβανόμενο πιο γρήγορα από της Crystal. Αλλά μπορεί κάλλιστα και να εκπλαγώ ευχάριστα την επόμενη βδομάδα. I really like her. Και παίρνει και πόντους για το οτι έκανε Stevie Wonder (που έχει κουραστεί μέχρι θανάτου από το show) χωρίς να με κάνει να θέλω να βάλω τα κλάμματα.


Εδώ είναι που θα έκανα κανονικά το best & worst, αλλά πραγματικά, έχει νόημα; Είναι χαοτικές οι διαφορές φέτος. Το μόνο γενικό σαν συμπέρασμα που έχω να κάνω, είναι οτι ο Simon ξεκάθαρα δε βλέπει την ώρα να βγάλει μια τελευταία star από το show στο πρόσωπο της Crystal, και να φύγει να πάει να κάνει το X Factor του. Και ό,τι είναι αυτό που θα αφήσει πίσω του, δε νομίζω πως θα με νοιάζει να το βλέπω.

.

American Idol: The Ellen era begins

Με το τέλος των οντισιόν παραδοσιακά πιάνω κάθε τέτοια εποχή το American Idol, περισσότερο από συνήθεια τα τελευταία δύο χρόνια παρά αληθινό ενθουσιασμό. Αλλά φέτος κάτι έχει αλλάξει.

Η στιγμή είναι ενδιαφέρουσα για το #1 show της τηλεόρασης, επειδή βρίσκεται εν μέσω ανακατατάξεων κι επειδή είναι η τελευταία σεζόν που θα κυριαρχεί ανεμπόδιστο. Πριν δηλαδή την έλευση του X Factor και τη μεταπήδηση του Simon Cowell στο δικό του show, κίνηση που αφήνει το Idol κάπως αβέβαιο στον άνεμο, με μόνο original κριτή τον Randy "For me, for you" Jackson.

Ευχάριστα τα μαντάτα λοιπόν οτι η Ellen DeGeneres, η πολυσυζητημένη κριτής που ήρθε να αντικαταστήσει την Paula Abdul, δεν είναι εκεί απλά για τα αστεία ή για να γεμίσει την ορφανή θέση με ένα γνωστό κι αγαπημένο πρόσωπο. Αλλά είναι μετρημένη, σοβαρή, θετική αλλά όχι cheerleader, με ουσιαστική κριτική να προσφέρει, και τόνους εμπειρίας στην showbiz να τροφοδοτούν τις συμβουλές της. Η ελπίδα δεν είναι εντελώς χαμένη για ένα judges table του χρόνου που να μην είναι παντελώς ανούσιο και ανόητο. (Αν φέρουν και τον Neil Patrick Harris ή τον Howard Stern για 4ο κριτή, τότε τα πράγματα γίνονται συναρπαστικά.)

Κι ενώ το επεισόδιο με το group stage παραδοσιακά αφιερώθηκε όλο σε περίπου φρικιά που δε μπορούν να συνεννοηθούν με 3 ανθρώπους για ένα-δυο βασικά πράγματα, τουλάχιστον η πρώτη ώρα στο Hollywood άνοιξε παράθυρο σε μια δεξαμενή ταλέντου που έχω την αίσθηση πως το Idol είχε χρόνια να δει. Ας ρίξουμε μια ματιά σε εκείνους που με έκαναν να καρφώσω το βλέμμα και να ανοίξω τα αυτιά μου, και να περιμένω πώς και πώς την ώρα των live.









Ξεχωρίζουν με διαφορά ως τώρα και, ωχ! για δες! όλοι κρατάνε κιθαρούλα και δοκιμάζουν χαριτωμένα arrangements σε γνωστά κομμάτια. Kris Allen, τελικά ήσουν πιο σημαντικός από ό,τι μια απλή αντι-Lambert ψήφος. Who knew!

.

θέλετε κι ένα τσιμπούκι με τη χρηματοβαλίτσα σας κύριε Cowell;

(φωτό από το Vulture)

Έθνη πεινάνε, οικονομίες καταρρέουν, μουσικοί θρύλοι πεθαίνουν.

Όμως κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά, κι ένα από αυτά είναι οτι το πλήρες line-up του Fox κρέμεται από έναν και μόνο άνθρωπο, τον Simon Cowell. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά τα λεφτά δε λένε ψέμματα. Και τα λεφτά λένε πως το δίκτυο ετοιμάζει προσφορά στον κριτή του American Idol που θα ανεβάζει τον ετήσιο μισθό του, από της ξεφτίλας τα $36 μύρια που τσεπώνει τώρα, σε κάτι περισσότερο λογικό, εκεί στην περιοχή των $100-144 μυρίων ανά σεζόν.

Πάρτε το μόνο στην πλάκα το ζήτημα, γιατί τη στιγμή που θα προσπαθήσετε να το κάνετε process αυτό το ποσό, θα καείτε, σα να είχατε πλησιάσει κοντά στον ήλιο ένα πράμα.

.

2008-2009: The year in song

ETA: Vote εδώ δίπλα, πάνω δεξιά.

Τι κάνεις όταν ζεις τη βδομάδα της μούτζας και έχεις και τον ήλιο να σε λιώνει; Το ρίχνεις στο τραγούδι! Καθώς η τηλεοπτική σεζόν φοράει τα μπρατσάκια της και ρίχνει το αποχαιρετιστήριο μακροβούτι, ας θυμηθούμε τις στιγμές που η περίοδος 2008-2009 τραγούδησε τους πόνους και τις χαρές της, με αξέχαστα και υπέροχα αποτελέσματα. Όλες τους ήταν οι αγαπημένες μου στιγμές των αντίστοιχων shows, καθόλου τυχαία φαντάζομαι...

Chuck: Africa

Mην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη ενός σπουδαίου ποπ κομματιού, ειδικά όταν συνδυάζεται με την πηγαία χαρά των uber-cool losers Jeffster. Το κομμάτι χτίζει με απίστευτο τρόπο, και όταν πια γίνεται η αλλαγή και μπαίνουν οι Toto, μιλάμε για ανατριχίλες πλέον! Έξτρα πόντοι για την πειστική φαλτσαδούρα του Vik Sahay- πρόκειται περί τέχνης, και μην το υποτιμάτε καθόλου.

30 Rock: Kidney Now!

Για κάποιο λόγο δεν βρίσκω πουθενά βίντεο έξω από το hulu, αλλά το κομμάτι με το οποίο έκλεισε η 3η σεζόν της σειράς παραμένει αξέχαστα ξεκαρδιστικό. Ακούστε πάλι τους απάλευτους στίχους και φέρτε στο νου σας έναν στόλο από guest stars, από τον Elvis Costello ("Or should I say, Declan McManus, international art thief?") μέχρι τον Clay "Ξάδερφο του Kenneth" Aiken και μια τύφλα Cyndi Lauper. Aπλά κωμικός χρυσός, ό,τι αστειότερο έκανε φέτος η σειρά.

Flight of the Conchords: Too Many Dicks On the Dancefloor

Δεν χρειάζεται εξήγηση αυτό.

Τhe Office: Take Me Home, Country Roads

Δεν έχω λόγια για το πόσο λατρεύω αυτή τη σκηνή. Μπορεί να είναι ο συνδυασμένος ήχος της κιθάρας και του μπάντζο που βγάζει κάτι το υπέροχο, ή μπορεί να είναι η νέα ρεσεψιονίστ, ή μπορεί να είναι το αναπάντεχο bromance που γεννιέται ανάμεσα στις νότες ("Take it, Andy!"), ή μπορεί να είναι η ανηλεής in-character κωμωδία ("In German!"), ή μπορεί να είναι το πόσο συνεπής είναι η διακοπή από τον Toby πάνω στο καλύτερο, ή μπορεί απλά να είναι η απόλυτα τέλεια σκηνή αυτής της σειράς για όλους αυτούς τους λόγους μαζί.

Pushing Daisies: Eternal Flame

Chills, chills, chills, CHILLS. To σωστό τραγούδι, στη σωστή στιγμή, στη σωστή σειρά, από τη σωστή ερμηνεύτρια. Τόσο συναισθηματικά πλούσιο, με τα απολύτως απαραίτητα υλικά. Θα υπάρξει ποτέ ξανά στις τηλεοράσεις μας τίποτα σαν το Pushing Daisies;

Dr. Horrible's Sing-Along Blog: On the Rise

Δε θα έλειπε φυσικά η συνδυασμένη awesomeness των Neil Patrick Harris, Felicia Day και Joss Whedon, ε. Και δε θα μπορούσε φυσικά να είναι άλλο κομμάτι από εκείνο που μας έδωσε την πρώτη υποψία για τα κρυφά επίπεδα μιας ιστορίας που είχαμε αρχικά παρεξηγήσει ως αφελή χαριτωμενιά. Οι αρμονίες που γουστάρει o Whedon είναι εδώ, η στιχουργία έχει εκλάμψεις ιδιοφυίας, οι εκφράσεις αηδίας του Nathan Fillion είναι ανεκτίμητες, και παρ'όλ'αυτά, ο Dr. Horrible και το ξεδιάντροπα ψεύτικο μουστάκι του καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση από το background.

Glee: ----
Μετρήστε πόση ψυχή ή/και χιούμορ κρύβει κάθε ένα από τα παράνω κομμάτια, και προσπαθείστε μετά να με πείσετε οτι το Glee αξίζει θέση σε μια λίστα που στη θεωρία μοιάζει κατασκευασμένη για να το υποδεχτεί. Aντ'αυτού...

The Simpsons: Falling Slowly

Γιατί καμία λίστα με μουσικές δεν πρέπει να χάνει την ευκαιρία να συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε έχει να κάνει με το Once. Aυτό εδώ το bit; Random and fun.


Τι ξέχασα; Ποιο αγαπάτε περισσότερο; Έπρεπε να έχω συμπεριλάβει το Heartless του Kris Allen;

.

FinaleWatch: American Idol

Toν ξέρουμε το νικητή πλέον τώρα, αλλά θέλω να αφήσω δυο γενικά σχόλια μετά το άλμα.

Αρχικά οτι τον Kris όπως ξανάγραψα, τον συμπάθησα αληθινά κατά τη διάρκεια της σεζόν, και από κάπου μέσα στον Απρίλιο έφτασα μέχρι το σημείο να θέλω να κερδίσει. Οπότε σαφώς το τελικό αποτέλεσμα με χαροποιεί. Η νίκη του, η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του Idol, εντοπίζεται τελικά σε δύο στοιχεία.

Αφενός, η άσβεστη δίψα του κοινού για το underdog story. Αν πιάσετε όλες τις σεζόν του Idol, θα δείτε οτι μόνο δύο ακλόνητα φαβορί κέρδισαν ποτέ, ο Τaylor Hicks (που πούλαγε περσόνα, και ποτέ δεν τον πήρε κανείς στα σοβαρά) και η Carrie που όμως ήταν πάντα modest, και παιδί του λαού, και αξιαγάπητα αφελής κτλ. Κανείς δεν ανέβηκε ποτέ στη σκηνή μήνα Φεβρουάριο με ύφος νικητή και στο τέλος να πήρε το διαγωνισμό.

Οπότε εδώ μπαίνει και ο κυριότερος -κακά τα ψέμματα- παράγοντας, η προσωπικότητα του Adam. Ο οποίος πάντα έμοιαζε larger-than-Idol, είτε με τη θεατρικότητα των 'ερμηνειών' του, είτε με τον τρόπο που κριτές και παραγωγοί του έγλειφαν τα πόδια, τραβώντας το κοινό από το αυτί και εξηώντας του με πολύ απλά λογάκια οτι ο Adam είναι ο άνθρωπός τους. Κι επειδή στον τελικό υπάρχει ουσιαστικά αρνητική ψήφος, το κοινό τους έδειξε την έξοδο, επιβραβεύοντας τον πτωχό πλην τίμιο (και underdog, μην ξεχνιόμαστε) Kris Allen. Yay, fas as I'm concerned.

Και τώρα που τελείωσε η σεζόν... μπορεί να μην ξανάρθει; Είναι αδιανόητο για μια συλλογή ενδιαφέροντων ταλέντων και προσωπικοτήτων σαν την φετινή (και με το arc των Kris & Adam και με την τελική ανατροπή) να κάνει για εν τέλει τόσο βαρετή τηλεόραση. Αλλά η παραγωγή υπήρξε κυνικότερη από ποτέ, ο Simon Cowell βαριόταν τη ζωή του, η Kara DioGuardi (όσο hot κι αν είναι, και όσο κι αν μας διασκέδασε στο φινάλε) ήταν σπατάλη οξυγόνου, το στοιχείο του Judges' Save ήταν φρικτό, φτηνό και απάνθρωπο, και τελικά όλα έμοιαζαν υπολογισμένα και στημένα και, περιέργως, ερασιτεχνικά.

Λένε πως δεν εκτιμάς αυτό που έχεις μέχρι να το χάσεις, και αυτό ακριβώς συνέβη φέτος με την αποχώρηση του Nigel Lythgoe από το show. Η αλήθεια είναι πως μια απορία την είχα, τόσα χρόνια: Πώς γίνεται από τη μία ο βρετανός να τρέχει το πιο φρέσκο και διασκεδαστικό reality της τηλεόρασης (αυτό που επιστρέφει σήμερα στις οθόνες μας, yay) κι από την άλλη να τα κάνει όλα στραβά στο Idol; Η αποχώρησή του έδειξε πως, για όλα τα στραβά που είχε ως showrunner, εν τέλει κράταγε πολύ περισσότερα πράγματα στη θέση τους από όσα φαίνονταν.

Υπήρχε πάντα μια γενική αίσθηση πως η φόρμουλα του Idol είναι idiot-proof, πως δηλαδή όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να τη χαλάσει, το αποτέλεσμα θα παραμένει πάντα εθιστικό. Όμως η ηλιθιότητα τελικά είναι αήττητη, και οι άνθρωποι που άφησε πίσω του ο Lythgoe το απέδειξαν, παράγοντας την πιο αδιανόητα κακή σεζόν της ιστορίας του Idol, και καταφέρνοντας να επιταχύνουν τη διαδικασία συναισθηματικής αποδσύνδεσης του κοινού με αυτό.

Ο χθεσινός τελικός απέφερε τις χαμηλότερες θεαματικότητες που έχει κάνει τελικός του show από τότε που έγινε ο γίγαντας που ξέρουμε σήμερα. Στα 28.5 μύρια θεατές (και με season average προφανώς κάμποσο πιο κάτω), το Idol πλέον γίνεται στόχος ορατός για τους αντιπάλους του. Και αν ο Simon πραγματοποιήσει την απειλή του και αποχωρήσει μετά την επόμενη σεζόν; Αυτό θα είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο.

Αλλά anyway. Kris is the new Idol! Και ο Ryan Seacrest παρέδωσε την ατάκα της βραδιάς, προς το ξεκάθαρα enhanced Bikini Girl: "I was going to ask you what's new, but I think I know the answer."

.

American Idol: Finalists revealed

Δε γίνεται να μην πω δυο λόγια για αυτά τα αποτελέσματα.

Εδώ και βδομάδες είχα φτάσει να με ενδιαφέρουν ακριβώς δυόμιση διαγωνιζόμενοι (Chris, Allison, και ο Adam όταν έκανε κάτι περίεργο αντί απλώς να τσιρίζει), οπότε δηλώνω απολύτως ευχαριστημένος -και σοκαρισμένος- για τον αποκλεισμό του Gokey. THEY PUT THE 'GO' IN GOKEY!

Θέλω να δανειστώ μια παράγραφο του Michael Slezak από το EW.com που βρήκα ιδιαιτέρως spot-on:

With the judges so focused on memorizing their lines, not one of 'em bothered to look up and see how Kris Allen, with his subtly shaded vocals and his sneaky-awesome song-arranging skills, had recast himself in the role of Adam's ultimate rival. And we the people followed suit, tossing the screenplay that said we had to give up our annual chance to play record exec, to give major-label deals to someone other than Jamie Foxx or Katy Perry or other pop stars of the Auto-Tune era. In the process, we put the reality back in America's most popular reality series. And as a reward, we are now preparing for the Best Possible Season Finale Not Involving Allison Iraheta That American Idol's Eighth Season Ever Could've Hoped For.

In other words, Idol's judges and producers may not have gotten what they wanted, but the show got exactly what it needed.

Ό,τι έπρεπε για να με νοιάξει ξανά η σεζόν λίγο πριν το φινάλε της.

.

American Idol: The Go in Gokey;

O τρόμος ο ίδιος όμως; To χειρότερο από όλα είναι μετά από αυτή τη φρικιαστική ερμηνεία, οι κριτές χάιδεψαν τον Danny ενώ λίγο πριν είχαν αδίκως ψιλο-θάψει την Allison για την καλύτερη ερμηνεία της βραδιάς. (Ε, και μη μου πείτε πάλι για τα ουρλιαχτά του Lambert.) Κι όλα αυτά ενώ για κάποιο λόγο τραγούδησαν όλοι από 1.5 τραγούδι (αντί 2 που συνέβαινε τόσα χρόνια) χάρη στην ακατανόητη και δυσλειτουργική απόφαση να συμπεριληφθούν στο διαγωνιστικό κομμάτι της βραδιάς ντουέτα. Huh;

Nigel Lythgoe, πραγματικά, γύρνα πίσω.

This! Is Quentin Tarantino!

Nuff said.

To performance κομμάτι ακόμα το βρίσκω εντελώς δίχως χαρακτήρα και βαρετό. Ευτυχώς που υπάρχει ο Lambert ο οποίος αυτή τη βδομάδα μπαλατζάρισε ιδανικά ανάμεσα στις ξεψυχισμένες μπαλάντες που οι κριτές παραληρούσαν όταν τραγουδούσε και στους υστερικούς θεατρινισμούς των πρώτων εβδομάδων για να δώσει την πιο ενδιαφέρουσά του ερμηνεία, για μένα. Ενώ και ο Chris κερδίζει πόντους για το γεγονός και μόνο οτι τραγούδησε το υπερ-λατρεμένο 'Falling Slowly', δείχνοντας όπως είπε και ο Tarantino την καλύτερη αίσθηση πνεύματος διαγωνιζόμενου από οποιονδήποτε άλλο.

Wait, who; Ναι, πόσο υπέροχα random οτι guest mentor ήταν ο Quentin! Ήταν απολαυστικός ως κριτής για ένα επεισόδιο στην 3η σεζόν, και δε θα χορτάσω ποτέ την ατακάρα που είπε στην Karmen όσες φορές κι αν τη δείξει και την ξαναδείξει το show. Kαι εδώ κατάφερε να κάνει πολλά σωστά points, περισσότερα από σχεδόν οποιονδήποτε μουσικό μέντορα έχουμε δει φέτος, έστω κι αν σχεδόν όλοι τον αγνόησαν με αποτέλεσμα μια ακόμα καρα-βαρετή εκπομπή. Ειλικρινά, βγάλτε τον Lambert από κει μέσα και δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα, τίποτα.

Στο μεταξύ η ανικανότητα των ανθρώπων που άφησε πίσω του στην παραγωγή ο Nigel Lythgoe έχει γίνει υπερβολικά εμφανής χάρη στην αδυναμία τους να κρατήσουν ένα επεισόδιο στην ώρα του. Το οποίο δε θα με ένοιαζε ιδιαίτερα, αλλά πρακτικά κάθε φορά που φτάνουμε στους δυο τελευταίους διαγωνιζόμενους φέτος οι 'κριτικές' είναι ανύπαρκτες σε ζημιογόνο βαθμό. (Βλέπε Alexis Grace και την αστειότητα περί 'oversinging'.)

Όσο για την ανεπανάληπτη φετινή κυνικότητα του show, κορυφώθηκε με την 'υποχρεωτική' χρήση του Judges Save οι οποίοι επέλεξαν να σώσουν τον... Τέτοιον; Αλήθεια; Ας αναλογιστούμε βασικά οτι την επόμενη βδομάδα δε θα μπορούσαν πρακτικά να το χρησιμοποιήσουν (θα γάμαγε το πρόγραμμα του Fox αν θα έπρεπε την μεθεπόμενη βδομάδα να χωρέσει 2x6=12 ερμηνείες σε μία ώρα αντί 2x5=10), ας αναλογιστούμε οτι θα ήταν χαζό να εισήγαγαν μια τέτοια καινοτομία και να μην τη χρησιμοποιούσαν καθόλου την πρώτη της χρονιάς, και ιδού το απόλυτα ψυχρό και υπολογισμένο σώσιμο του Τέτοιου, συνεπέστατο με μια τόσο ψυχρότατη και υπολογισμένη σεζόν, που κάνει όλες τις προηγούμενες να μοιάζουν με μεθυσμένο καραόκε στο Mike's Irish Bar. (Αχ Kylie πόσο υπέφερες.)

Α, και κάτι τελευταίο. Αν το theme της βραδιάς ήταν τραγούδια από ταινίες του Quentin Tarantino θα ήταν όλα τόσο πιο ενδιαφέροντα. Αντ'αυτού, μια από τα ίδια. Πφ.

.

today in random

O Quentin Tarantino θα είναι ο καλεσμένος mentor στο top 7 του American Idol την ερχόμενη Τρίτη! Ήταν θεός σαν guest judge στην 3η σεζόν, και το θέμα της επόμενης βδομάδας είναι κινηματογραφικά τραγούδια, οπότε δεν είμαι τίποτα παρά ενθουσιασμένος στην προοπτική να τον ακούσουμε να ξεφεύγει σε poorly worder rants και να ξυπνάει μια σεζόν από τον βαθύ της ύπνο.

.

πού πήγε το Idol την περασμένη βδομάδα;

Το έφαγε η μαύρη τρύπα χρόνου και διάθεσης. Γιατί ξενερωμένος από την γελοία αποχώρηση του top-11, σε συνδυασμό με το σαδιστικό αποχαιρετισμό και την ολοκληρωτική έλλειψη χρόνου αυτή την πάρα πολύ πιεσμένη βδομάδα, πέρασα απλά το επεισόδιο στο iPod και το έβλεπα στις συγκοινωνίες. Ε, μέχρι τον Scott άντεξα (*) και κάπου εκεί το έκλεισα και απλά έβαλα να ακούω Alexis. So, there.

Για να είμαι δίκαιος είδα eventually και το υπόλοιπο show, μόνο για να διαπιστώσω πως το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο που του εχει απομείνει (δηλαδή ο Adam Lambert) ουσιαστικά ευνουχίστικε από τους κριτές όταν αυτοί αποθέωσαν την πιο χαμηλών τόνων στιγμή του στο show ως σήμερα. Είναι ήδη νεκρό για φέτος το Idol;

(*) Θα πάω στην κόλαση γι'αυτό, αλλά κατά τη διάρκεια της ερμηνείας-υπνηλίας του Scott δε μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου μια υποθετική στιγμή. Διότι ο Scott ξεκινάει να τραγουδάει και δίπλα στο πιάνο λικνίζονται οι σουρλουλούδες back-up singers χωίς να βγάζουν κιχ όμως. Και απλά δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι μια εξέλιξη κατά την οποία θα έμπαιναν και οι τρεις τους ξαφνικά στο ρεφρέν και ο Scott θα ούρλιαζε από τρόμο επειδή δεν ήξερε οτι είναι κανείς εκεί. Ναι ξέρω, πάω να πεθάνω από ντροπή.

.

American Idol: Top-11

Holy Carrie Underwood, it's country week.

Michael Sarver, 'Ain't Goin' Down ('Til the Sun Comes Up)': Ωραία, μπορώ απλά να σκιπάρω στο επόμενο show; Ugh, πόσο τον καταλαβαίνω τον Simon αυτή τη στιγμή. Ειλικρινά δεν ξέρω τι υποτίθεται οτι ήταν αυτό που άκουσα μόλις τώρα. Βγήκε ο Sarver και έτρεχε κάτι μασημένες λέξεις πάνω από μια φυσαρμόνικα. Μπράβο του, χεστήκαμε. "You could have been singing in Norwegian," πρώτη ατάκα της βραδιάς από τον Simon φυσικά, εξηγώντας οτι δεν κατάλαβε λέξη από τις λέξεις που 'τραγούδησε' ο Sarver.

Allison Iraheta, 'Blame It on Your Heart': Πολύ, πολύ πλούσια φωνή η Allison, που καταφέρνει εδώ να μου θυμίζει ταυτόχρονα την Kelly Clarkson και την Carrie Underwood. Το πήρε το τραγούδι κι έφυγε εδώ, δίνοντας μια βρώμικη rock edge χροιά σε μια τυπικά χαζοχαρούμενη country με βιολιά μελωδία. Τίποτα που να με νοιάζει να ξανακούσω, αλλά δεν είναι εύκολο για όλυος να επιβιώσουν τόσο άνετα την country week, ειδικά όταν έχουν προλάβει να ταυτιστούν με άλλο μουσικό είδος. Ίσως μάλιστα αυτό να βοηθήσει την Allison να δείξει περισσότερες πλευρές του ταλέντου της στο μέλλον.

Kris Allen, 'To Make You Fell My Love': Jesus, είναι ιδέα μου ή ο hick που είχανε φέρει για μέντορα την έπεφτε στον Kris; "Good joοοοοb" και καπάκι παιξιματάκι με τα μάτια, μια χαρούλα! Και τα γράφω αυτά γιατί δεν έχω τίποτα να πω για την βαρετή καραόκε ερμηνεία του Kris. 'Καλή φωνή', 'όμορφη παρουσία' κτλ.

Lil' Rounds, 'Independence Day': Τι θέλει η Rihanna στο show; Regardless, η Lil επέλεξε να πει το ίδιο τραγούδι που θα είχα επιλέξει κι εγώ αν ήμουν κοπέλα διαγωνιζόμενος στο show, για τον πολύ απλό λόγο οτι είναι απολύτως προφανής επιλογή, ως το μοναδικό non-Carrie country τραγούδι που ξέρω και θα μπορούσε να παίξει στο Idol-- όλα τα άλλα μου είναι Κινέζικα. Όμως αυτό που κάνει η Lil είναι μια uber-flat βερσιόν ενός κομματιού πασίγνωστου το οποίο έχουν σημαδέψει ερμηνευτικά δύο πολύ μεγάλες φωνές (η Martina McBride και η Carrie, ντε). Πλάκα στην πλάκα, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπαμε τι θα προέκυπτε αν όντως έβαζε λίγο r'n'b μέσα στην country. Για κάτι τέτοια πρέπει να υπάρχει αυτό το show, διάολε, όχι για τέτοιες άβολες παιδικές ερμηνείες. O Simon είναι spot-on ως συνήθως.

(Σοβαρά όμως τώρα, μπορεί κάποιος να δώσει στην Kara ένα κουτάκι με νότες; Πραγματικά, μετά από κάθε διαγωνιζόμενο αναζητά απεγνωσμένα τις Νότες. Πού είναι οι Νότες! Χέσε μας ρε Kara.)

Adam Lambert, 'Ring of Fire': Hate to admit it, αλλά αυτό το πράγμα έπρεπε να κάνει και η Lil. Ακομπλεξάριστα να μπει και να αφήσει τον τραχανοπλαγιά mentor να κοιτάζει χαζεμένος και να μην βρίσκει κάτι ευγενικό να πει. Και να είναι απολύτως απολύτως απολύτως ο εαυτός της, σαν τον Adam. Ακόμα δε μπορώ να τον αντέξω ως τραγουδιστή βέβαια, αλλά παίρνει τρελούς πόντους για αρχίδια. Αλλά αλήθεια, ανυπόφορος.

Scott McIntyre, 'Wild Angels': ΥΠΝΟΙ. Skip. (Απλά μικρή παύση στο skip για να σημειώσουμε μια ακόμα αναζήτηση της Kara για Μεγάλες Νότες. Σοβαρά, 4/6 διαγωνιζόμενους; Είναι ήδη πιο προβλέψιμη από τον Randy.)

Alexis Grace, 'Jolene': Hate the har, love the choice απόψε για την Alexis. Oι κριτές κλασικά θέλουν τους διαγωνιζόμενους να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα από την αρχή ως το τέλος της σεζόν και έτσι σκάλωσαν τώρα που η Alexis μαζεύτηκε και έγινε λίγο πιο εσωτερική σε σχέση με το sex-fest του 'Dirty Diana' από την προηγούμενη βδομάδα. Και δεν ξέρω τι άκουγαν αυτοί, αλλά εγώ προβληματικό pitch δεν έπιασα. Δεν είχαμε τίποτα καλύτερο απόψε ως τώρα, επίσης.

Danny Gokey, 'Jesus Take the Wheel': Πω, αλήθεια ρε Gokey; Αλήθεια; Μπλιαχ.

Anoop Desai, 'You Are Always on My Mind': 'Anoop Dawg is back' κτλ κτλ, εγώ δεν πειράζει που βαριέμαι, έτσι; Καλή μπαλάντα, καλά φωνητικά, αλλά έλα ρε Anoop. Για άλλα πράγματα είσαι.

Megan Joy, 'I Go Walking After Midnight': Ah, Megan. Joy! Είναι το υπέροχο hot mess στο οποίο μας έχει πλέον συνηθίσει η Megan Joy, σπαστικός χορός, μοναδική χροιά, 'γεια σου' φωνητικά, υπέροχα ό,τι νά'ναι σύνολο. Έχω αρχίσει να τη λατρεύω, μέσα στη χαοτική μοναδικότητά της, και αναρωτιέμαι πλέον για πόσο καιρό θα μπορεί να παραμείνει μέσα στο διαγωνισμό. Είναι μια ξεχωριστή νότα μέσα στο μπαλαντονιανιά των Gokeys και των Anoops και των Scotts.

Matt Giraud, 'So Small': Όχι άσχημος, αλλά στα όρια του non-event όπως και η μισή βραδιά απόψε. Σκότωσε την τελευταία νότα βέβαια, που μπορεί εν τέλει να είναι το μόνο που θα θυμάμαι από αυτόν απόψε.


Best of the night: Three-way tie ανάμεσα σε Alexis, Megan και Megan Joy. Αυτές οι τρεις κάνουν τις βραδιές του Idol φέτος να ξεκολλάνε από τη βαριστημάρα...

Worst of the night: ...μαζί με τον Adam φυσικά, για όλους τους λάθος λόγους.
Will go: Η λογική λέει οτι παίζουμε κάπου μεταξύ Scott (πόσο μακριά να σε πάει η pity vote;) και Sarver (πήγε πρώτος) με το bottom 3 ίσως να συμπληρώνεται από την Megan Joy; Ας πούμε Scott, πάντως.

.

American Idol: Top-13

Αρχή με Michael Jackson theme night. Υπάρχουν καλά πραγματάκια εκεί μέσα, αλλά πρέπει να αραιώσει λίγο ο πληθυσμός, ε;

Lil' Rounds, 'The Way You Make Me Feel': Δεν άρχισαν τα υποννοούμενα να ξεκινήσουν, ε; Άσχετα από αυτά, η επιλογή ήταν πράγματι ασφαλής, το τραγούδι μοιάζει αρκετά εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, το προτιμώ από την καραόκε ασφάλεια που της έδωσε η Mary J. Blige, αλλά ενώ την συμπαθώ (σε αντίθεση με τους άλλους δύο Idol-Approved TM συμμετέχοντες) περιμένω ακόμα να με εκπλήξει. Και αυτό που φοράει όντως είναι απαίσιο.

Scott McIntyre, 'Keep the Faith': Δε μπορώ να τους κακίσω για όλες αυτές τις 'ανθρώπινες ιστορίες' που προκρίνουν στον τελικό, τηλεόραση θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι. Απλά ξυπνήστε με όταν φτάσουν οι αληθινοί τραγουδιστές. Οι λίγοι που χώρεσαν στο 'καστ', εν πάσει περιπτώσει. Όσο για τον Scott, πρέπει να θαυμάσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο ο Simon θάβει την επιλογή τραγουδιού γιατί πολύ απλά δε μπορεί να θάψει τον ίδιο τον Scott. Γαμώ την πολιτική μου ορθότητα!

"It's fine being artistic, just not on this show." O Simon Cowell προσφέρει άλλη μία επιθετικά ειλικρινή ατάκα σχετικά με τη φύση του show του, μετά το "We're casting this show" σχόλιο από τον wild card γύρο, στο οποίο μόλις αναφέρθηκα. Το πιο αστείο είναι ο τρόπος με τον οποίο γιουχάρουν από γύρω όλοι λες και θα ήξεραν ποτέ την τέχνη αν τους κλωτσούσε ανάμεσα στα πόδια. Κοιτάχτε, ο Cowell είναι ένας χαρισματικός businessman (και showman), και από μουσική στην πραγματικότητα δεν έχει ιδέα. Αλλά είναι ειλικρινής πάνω σε αυτό, και κάπου εκεί σου τελειώνουν τα επιχειρήματα.

Still, αργούν οι τραγουδιστές;

Danny Gokey, 'PYT': Μου πήρε λίγη ώρα να συνέλθω από το φριχτό άνοιγμα, και μέχρι το τέλος έμοιαζε λαχανιασμένος, αλλά για το ένα λεπτό που δούλευε αυτό το πράγμα ήταν απλά γαμάτο, μέσα στην corniness του. Φανταστικά φωνητικά, δούλεψε καλά τη σκηνή, διασκέδασε τον κόσμο με ένα κομμάτι Taylor Hicks-esque χορού, μια χαρούλα γενικώς. Όχι κάτι για να το πολυπάρεις στα σοβαρά, αλλά fun. Εξαιρετική επιλογή τραγουδιού, και ευτυχώς όχι άλλες inspirational μπαλάντες. Ας αφήσουμε λίγο τη νεκρή σύζυγο εκεί που είναι, ναι;

Michael Sarver, 'You Are Not Alone': Πωωωω.

Jasmine Murray, 'I'll Be There': Αρνούμαι να δεχτώ οτι έχει προκριθεί αυτή, αλήθεια. Δηλαδή έλεος, είναι χάλια! Ξερνάει κάτι κοφτές νότες, ειδικά όταν φωνάζει, μου ματώνει τα αυτιά. Ορκίζομαι, στην glory note στο τέλος είπα actually "Σκασε."

Χμ, ωραία. Ο Randy αρχίζει πάλι να θυμίζει με ποιους έχει συνεργαστεί, η Paula ξεκινάει με το "lovely", ο Simon θέλει να τη δει να παίζει την ηλικία της. Όταν βουτάνε τόσο βαθιά στη βαλίτσα των κλισέ τους οι κριτές, ξέρεις οτι τα πράματα δεν πάνε πολύ καλά. Αναρωτιέμαι ποιο από τα 3 points της Kara θα είναι το δικό της κλισέ ("You really surprised me", "Half key down maybe", "Great stage presence!"). Από εκεί και μετά, με διασκέδασε η πλήρης απουσία αντίδρασης του κοινού στο μίνι-θάψιμο. Σα να φαίνεται πως το κοινό δεν άρχισε να νοιάζεται γι'αυτήν ούτε αφού οι κριτές τους την έχωσαν με το ζόρι στο λαιμό. Και σαν οι κριτές να το μετάνιωσαν κι οι ίδιοι. Well done. Κάπου τώρα η Jesse Langseth γελάει πικρά.

Kris Allen, 'Remember the Time': Iκανός, αδιάφορος, ασφαλής. Πώς είναι εδώ αυτός είπαμε; Και ποιος είναι, επίσης; To καλύτερο πράγμα σε αυτή την κάπως άβολη ερμηνεία ήταν το σχόλιο του Simon για τη σύζυγό του! (Θα την κράταγε ακόμα κρυμμένη για κανα-δυο βδομάδες, apparently.) Simon steals the show, again.

Allison Iraheta, 'Give Into Me': Είναι το γαμάτο άτομο που έδωσε την καλύτερη non-Alexis στιγμή όλου του top-36 με την αντίδρασή της σε ένα αποτυχημένο high five ανάμεσα στην Jasmine και την Megan Joy. That said, και προσπερνώντας τα τραγικά "She's only sixteen!" της Paula, δεν τρελάθηκα για αυτή την ερμηνεία, αλλά και πάλι ήταν το καλύτερο ως τώρα για απόψε. Θέλω κι εγώ να τη δω να ψιλοχαλαρώνει σύντομα και να μη βυθίζεται μέσα στο κλισέ του rock grrrl που πάνε να της φορτώσουν με το ζόρι-- ξεχωρίζει έτσι κι αλλιώς. Νομίζω μάλιστα οτι στην πραγματικότητα δεν της ταιριάζει πολύ αυτό το στυλ, η ανάσα της κόβεται πολύ συχνά. Πρέπει να προσέξει μερικά πραγματάκια, αλλά αν με ενδιαφέρουν 3-4 άνθρωποι εκεί μέσα, η Allison είναι ξεκάθαρα ένας από αυτούς.

Anoop Desai, 'Beat It': Jesus, ξεκίνησε με το χαρακτηριστικό "ahh" του Michael Jackson, που ευθύς αμέσως με ξενέρωσε. Η φωνή του είναι αρκετά διακριτή για να τη γλιτώνει χωρίς να μοιάζει τρελά με καραόκε, παρόλο που αυτό που κάνει είναι ακριβώς ένα τέτοιο. Ενώ τα χάλια φωνητικά του έκοβαν λέξεις και νότες στη μέση, την ώρα που οι άβολες κινήσεις του στη σκηνή σε συνδυασμό με αυτά τα Ben Stiller-esque ψευτο-σκληρο-ερωτικά βλέμματα μου το έκαναν αδύνατο να πάρω έστω ένα δευτερόλεπτο της ερμηνείας του στα σοβαρά. Χάλια, χάλια. 0/2 οι κριτές ως τώρα, και τρελό credit στον Simon (και πάλι) που χωρίς ενδοιασμούς παραδέχτηκε ακριβώς αυτό, οτι μετανιώνει που πέρασε τον Anoop στην 13άδα. Η Jesse Langseth γελάει ακόμα πιο πλατιά.

Jorge Nunez, 'Never Can Say Goodbye': Eίναι κρίμα που τον έχουν χρωματίσει ως ένα τέτοιο cultural joke τον Jorge, γιατί αυτά εδώ είναι τα καλύτερα φωνητικά της βραδιάς. Που απλά χάνονται ολοκληρωτικά μέσα σε ένα παντελώς αδιάφορο πακέτο. Κάκιστη επιλογή τραγουδιού.

Megan Joy Corkrey, 'Rockin' Robin': Είναι τόσο αστείο αυτό το θέαμα που καταφέρνει να ακυρώσει το πόσο πανέμορφη είναι η Megan και να με κάνει να εύχομαι να μην υπήρχε εικόνα στην ερμηνεία της. Τότε φαντάζομαι θα μπορούσα να εκτιμήσω την ενδιαφέρουσα χροιά της, αλλά αυτό ήταν απλά... δεν ξέρω, ήταν ένα αστείο. Η Megan είναι σαν χαρακτήρας του 'Scrubs'. H Jesse Langseth συνεχίζει να γελάει, και αυτή τη φορά το γέλιο δεν έχει τίποτα να κάνει με το wild card-- απλά επειδή το θέμα είναι ξεκαρδιστικά άβολο.

Adam Lambert, 'Black and White': Δε θα μου είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από ανυπόφορος.

Matt Giraud, 'Human Nature': Όταν δεν προσπαθεί υπερβολικά έχει πολύ γλυκιά φωνή αυτός, αλλά δυστυχώς κάπου στη μέση του τραγουδιού και μιμούμενος προφανώς τον Jackson, ξεφεύγει σε ένα ξέσπασμα φαλσέτου που με έκανε να κλείσω τα αυτιά μου. Η Jesse Langseth δεν ξέρω αν γελάει, αλλά ο Justin Timberlake σίγουρα.

Alexis Grace, 'Dirty Diana': Nαι, ΟΚ, το θέμα είναι οτι δε με ενδιαφέρει αν θα κερδίσει το διαγωνισμό ή όχι, θέλω απλά να βγάλει άλμπουμ. Τώρα. To κομμάτι αυτό ήταν δικό της! Είναι πολύ αστείο βέβαια να μιλάνε οι κριτές του American Idol για over-singing, ειδικά δυο θέσεις μετά τον Adam Lambert, αλλά η αλήθεια είναι οτι θα μπορούσα να τη βλέπω και να την ακούω να τραγουδάει για τη διάρκεια και των 13 θέσεων του show.

Kαι τι είναι τώρα αυτή η τσαχπινιά περί αλλαγής του φορμάτ; Eκτός από την είσοδο των κριτών, ξεσηκώνουν και το sing for your life κομμάτι του 'X-Factor'; Δε νομίζω οτι θα δουλέψει αυτό στο συγκεκριμένο show, ειδικά από τη στιγμή που τα πάντα ως τώρα ουρλιάζουν στήσιμο από την παραγωγή, και ειδικά από τη στιγμή που 7 χρόνια τώρα δουλέυει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τελοσπάντων, βλέπουμε.

~-~

Best of the night: H Alexis και το 'over-singing' της, και μετά θα πρέπει να ομολογήσω οτι εκείνο που θυμάμαι είναι το πολύχρωμο και quirky trainwreck της Megan Joy. Που το απόλαυσα υπερβολικά ως ένοχη απόλαυση για να προσποιηθώ οτι τελικά δεν το λάτρεψα! Και ο Gokey πολύ καλός ήταν, επίσης.

Should go: Οι μισοί διαγωνιζόμενοι, στην πραγματικότητα. Υπερβολικά πολύ filler, διάολε. Αν ήταν στα χέρια μου θα διαολόστελνα τον Lambert, προφανώς. Και ο Scott είναι επίσης περιττός.

Will go: Θα φύγουν δύο αύριο, και πάλι λίγοι μοιάζουν. Άντε να αδειάσει λίγο ο χώρος για να ξεχωρίσουν ακόμα πιο πολύ οι 4-5 άνθρωποι που αξίζουν κάτι εκεί μέσα. Σύμφωνα με την ψηφοφορία πάντως, η λογική λέει οτι τον πάτο θα ξύνουν ο Jorge (ξεχάσιμος) και η Jasmine (κάκιστη, και μοιραζόμενη το demographic με δύο πολύ καλύτερες από αυτήν).

.

Previewing the American Idol finals

Και με 'preview' εννοώ βασικά αυτή την ξεκαρδιστική παρατήρηση που έκανε το Vulture:

When the producers of American Idol decided to keep thirteen finalists this year, they forgot about one hilarious detail. On previous seasons, viewers have been able to dial the phone numbers between 1-866-436-5701 and 1-866-436-5712 to vote for their favorite contestants. But, as it turns out, Idol does not own 5713 — which is a phone-sex hotline.

So there you go.

.

American Idol, Top-36: Week Three

To πιο αδιάφορο γκρουπ ως τώρα, αλλά το wild card show είναι μόνο δυο μέρες μακριά!

Von Smith, 'You're All I Need to Get By': A, είναι ο τύπος που μου φώναζε στην Hollywood Week. Και είπε οτι δε θέλει να είναι ο τύπος που φωνάζει στα μούτρα της Αμερικής, αλλά κατά τα φαινόμενα δεν ξέρει να κάνει πολλά άλλα πράγματα. Οι κριτές ήταν μαλακοί μαζί του, αλλά meh.

Taylor Vaifanua, 'If I Ain't Got You': ΠOIA EINAI AYTH; Πολύ αβέβαια φωνητικά και μια αίσθηση οτι προσπαθεί γενικά να μιμηθεί νότα προς νότα αλλά να μην έχει τη δύναμη να το κάνει. Ωραίο outfit.

Alex Wagner-Trugman, 'I Guess That's Why They're Called the Blues': Ωχ, είναι από αυτούς τους εξυπνάκηδες τύπου Chris Sligh που κάνουν 'αστειάκια' για τον Simon. Kαι είναι σοβαρός με αυτές τις κινήσεις εκεί πάνω; Και τι παθαίνει η φωνή του και κάνει σαν γέρος με άνοια που πάει να φτύσει φλέμμα; Kανάν σοβαρό άνθρωπο έχει το show απόψε;

Arianna Afsar, 'The Winner Takes It All': ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; Φτου, και χάρηκα προς στιγμήν οτι θα παίξουν ΑΒΒΑ στο Idol, αλλά τελικά εννοούσαν τη μπαλάντα τους. Ουστ. Και προσθέτοντας insult to injury, η γλυκύτατη νεαρά τραγουδάει χειρότερα από τον Pierce Brosnan.

Ju'not Joyner, 'Hey There Delilah': Too much για τα γούστα μου. Είναι ένα απλό υπέροχο τραγουδάκι, και ο τύπος το λέει όπως θα το ερμήνευε η Christina Aguilera. Το οποίο είναι βέβαια αυτό που γουστάρουν σε αυτό το show, οπότε λόγος δε μου πέφτει.

Kristen McNamara, 'Give Me One Reason': Εντάξει, οι κριτές προσπαθούν κλασικά να βάλουν τους πάντες σε μικρά κουτάκια έτοιμα για πώληση με τις ταμπελίτσες τους, αλλά παρά τα όσα έχουν προηγηθεί με την Kristen και παρά το φρικτό outfit και παρά τη βλακεία που τραγουδάει, δε μπορούν να παραγνωρίσουν με την καμία το γεγονός οτι είναι απλά ό,τι καλύτερο ακούστηκε ως τώρα. Όχι τρελό praise, βέβαια, αλλά αυτό έχω. :P

Nathaniel Marshall,'I Would Do Anything for Love': ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; (Χα, αστειάκι.) Mπορώ απλά να το πω άφοβα, οτι τραγουδάει ένα από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία, και όταν δεν είναι καρα-αδύναμο, είναι απλά γελοίο. Τράβα κάνε παρέα στον NickNorman και την Tatiana, ναι;

Felicia Barton, 'No One': ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; Και την είχαν αφήσει αυτήν έξω; Μπράβο, πολύ πετυχημένο. Πανέμορφη, πολύ ωραία φωνή, όντως το δεύτερο μισό του τραγουδιού δεν ήταν όσο καλό ήταν το πρώτο, και όντως κόπιαρε απλά την Alicia Keyes. Αλλά θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο.

Scott McIntyre, 'Mandolin Wind': Ποτέ δεν τον βρήκα όσο καλό τον βρήκανε οι κριτές, με το καλύτερο σημείο του στο show να είναι το high five με τον Ryan Seacrest. (Και φυσικά το επαναλαμβάνουν.) Απόψε και πάλι δεν ήταν κακός, δεν ήταν καλός, ήταν απλά εκεί. Αλλά θα περάσει, γιατί οι άντρες είναι ανύπαρκτοι απόψε.

Kendall Beard, 'This One's for the Girls': Θυμάμαι οτι μου άρεσε αυτή, αλλά απόψε δε μπορώ να θυμηθώ το γιατί. Φυσικά θα επιχειρούσε Martina McBride (η οποία μου αρέσει πολύ) αλλά δεν κάνει τίποτα που να μην έκανε και κάνει χίλιες φορές καλύτερα η Carrie Underwood. Καλύτερη βέβαια από τον συρφετό τον Carrie-ettes των τελευταίων ετών, και αληθινά συμπαθέστατη, οπότε δε θα με χαλάσει να την ξαναδούμε. Και μάλλον θα την ξαναδούμε.

Jorge Nunez, 'Don't Let the Sun Go Down on Me': ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ; Κοιμήθηκα, σόρι. Aλλά αυτά τα πατροναριστικά "ωωωω τι γλυκούλης ξέεεενος" των κριτών μετά είναι φρικτά.

Lil' Rounds, 'Be Without You': Τώρα θυμήθηκε να σπορώξει r'n'b act το Idol; Τώρα που ζούμε στην εποχή της Lady GaGa; Πάντα μέσα στα πράγματα. (LOL) Λοιπόν εντάξει, καλή ήταν αυτή, καλύτερη από τους προηγούμενους δύο Idol-Approved (TM) καλλιτέχνες, και η Mary J. Blige θα είναι πάρα πολύ χαρούμενη που έχει τώρα ένα double για να την ξεκουράζει στα shows της σε πολιτείες που κανείς δε θα καταλάβει τη διαφορά, εκεί στον αμερικάνικο νότο.


Will go through: Lil' Rounds, και αυτό το έγραψα πριν καν ξεκινήσει το show. Και ο Scott, γιατί ποιος νατί αυτού; Ε, μετά η τρίτη θέση φαντάζομαι θα παιχτεί κάπου ανάμεσα σε Ju'not, Felicia και Kendall. Ας πούμε Ju'not, γιατί πόσες κοπέλες θα περάσουν πια;

Should go through: Κατά σειρά Kristen, Lil' Rounds, και μία εκ των Felicia/Kendall.

<
.