A Very Special Super House

Δεν ξέρω πόσο έντονα μπορώ να πω Μπράβο! στους παραγωγούς του "House". Τη στιγμή που τολμάω να σκεφτώ οτι ενδεχομένως, ίσως, μελλοντικά η σειρά να ρουτινιάσει, πάνε και φτιάχνουν ένα από τα καλύτερά της επεισόδια ever. Spoilers μετά το άλμα.

Μπορούμε να έχουμε τη Mira Sorvino ξανά στο show? Και ξανά? Και ξανά? ΟΚ, ξέρω οτι πιθανή επανεμφάνισή της δε μπορεί παρά να απομυθοποίησει λίγο την εικόνα του χαρακτήρα της αυτή τη στιγμή, αλλά ο εν λόγω χαρακτήρας απλά παραείναι καλός για να μείνει στη χώρα του Patient of the Week.

Να πούμε πώς είναι η τέλεια γυναίκα για τον House? Είναι μακριά τον περισσότερο καιρό (άρα δε θα κουραστούμε να την τρώμε στη μάπα, και άρα θα έχει πάντα κάτι το άφταστο για τον House), είναι του επαγγέλματος (άρα καταλαβαίνει από επαγγελματικές υποχρεώσεις και δεν θα έχει αυτό το κουραστικό κλισέ Νια-νια-νια που ήσουν νια-νια-νια γιατί άργησες νια-νια-νια όλο εγώ το ταϊζω το παιδί νια-νια-νια) και πάνω από όλα? She gets him! Τι σκέφτονταν οι συγγραφείς όταν για μισή σεζόν είχαν τη Stacy να κλαψουρίζει και να προσπαθεί να φέρει τον House στα μέτρα της? Η Cate έρχεται αυτή στα μέτρα του House, καθώς όχι μόνο δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να τον διαβάσει, αλλά δεν μοιάζει να έχει κανένα πρόβλημα με αυτό που βλέπει! Πώς να μην έχει ενθουσιαστεί ο άνθρωπος?

Οι δυο ηθοποιοί είχαν χημεία που σπάνια συναντάς σε αντίστοιχα σενάρια. Αυτό το είδος του καταδικασμένου έρωτα χτίζεται κατά κανόνα σε ανύπαρκτες βάσεις, όμως εδώ εκτός από έξοχο ψυχολογικό set-up είχαμε τη Mira Sorvino και τον Hugh Laurie να παίζουν ο ένας απέναντι από τον άλλο λες και οι χαρακτήρες τους ήταν ερωτευμένοι από κάποια άλλη ζωή. Χωρίς σιρόπια και moony faces και puppy eyes και τέτοια σαχλά. Βλέμματα κατανόησης με λίγα λόγια, αλληλοεκτίμηση και ειλικρινής αγωνία. Μετρημένες και μεστές αντιδράσεις. Και το "Let's Get It On" να παίζει κατά τη διάρκεια του ιατρικού striptease της Cate. Χρειάζεται τίποτε άλλο?

Για την ακρίβεια, ναι. Ένα υποδειγματικό επεισόδιο "House" δε μπορεί να είναι όλο γλύκες. Άρα, εσύ τυχαίε τυπάκο που στο τέλος θα πάρεις το κορίτσι, πιες πρώτα τα ούρα της, και κάνε μια τρύπα στο κρανίο της! Καλή φάση, ε? Στη διαρκή προσπάθεια των παραγωγών να σκέφονται όλο και πιο παλαβές περιπτώσεις, εδώ είχαμε κρανία, ούρα, καρκίνους και... ένα τεστ με συνδετήρα, κι όλα επειδή κάποια δε γούσταρε να περπατάει ξυπόλητη. (Ενώ εγώ που βαριέμαι να βάλω μια κάλτσα, ας πούμε, δε θα είχα ποτέ αυτό το πρόβλημα.) Για να τα δέσει όλα, ήρθε το πανέξυπνο gimmick της απομόνωσης της ασθενή που έδωσε στο ιατρικό μυστήριο και κατά συνέπεια στο ίδιο το επεισόδιο έναν αέρα διαφοροποίησης από τη φόρμα στην οποία τόσο πολύ ήμουν σίγουρος πως θα ξανακυλούσε. (Αλλά συνεχίστε ελεύθερα να με διαψεύδετε, παραγωγοί της σειράς!)

Τα άλλα κομμάτια του επεισοδίου ήταν εξίσου αποτελεσματικά, με το plot McGuffin της καλωδιακής (ιδιαίτερα ταιριαστό για έναν άνθρωπο που διατείνεται πως οι έρευνές του έχουν δείξει οτι η τηλεόραση μας κάνει πιο ευτυχισμένους) να στέλνει την ομάδα του House μακριά από την πλοκή για όσο χρειαζόταν, και ταυτόχρονα να δίνει πλατφόρμα στον Kutner για να γίνει επιτέλους σχεδόν ενδιαφέρων. Τι άλλο δούλεψε? Η απουσία του Chase. Γιατί, seriously, τον χρειαζόμαστε ακόμα? Κι όσο για την Cameron... μπορεί όντως να την απέλυσαν? Υπό κανονικές συνθήκες δε θα έδινα σημασία, αλλά φέτος τα περιμένω όλα από τη σειρά.

Όπως αυτό το υπέροχα soapy twist του φινάλε, ας πούμε. Τεχνικά βέβαια, το περίμενα γιατί είχα φάει το spoiler από πολλαπλές πηγές, αλλά και πάλι το απόλαυσα χάρη στο χαμένο βλέμμα πλήρους έκπληξης του House. Σπάνια συμβαίνει αυτό, και πρέπει να το απολαμβάνουμε! Κάποια στοιχεία της δυναμικής House-Wilson tease-αρίστηκαν σε αυτό το επεισόδιο από την ψυχολόγο Cate, κι έχω την αίσθηση πως θα παίξουν ακόμη περισσότερο στο επόμενο, τελευταίο pre-strike. Can't wait.