Idol 2008: Top-10, Show & Results

Yay, τραγούδια από τη χρονιά που γεννήθηκαν! Φωτογραφίες μωρών, you can't ever go wrong with them. Eπιπλέον, οι πάντες στο show είναι γεννημένοι στα '80s, και λατρεύω τα '80s (yeah, there you go) οπότε είναι εξαιρετικά σπάνιο να μην περάσω καλά σε μια τέτοια Idol night. Μετά το άλμα ακολουθούν σχόλια και spoilers για τις ερμηνείες και το elimination. Έλεγα οτι δε θα έγραφα κάτι, αλλά τελικά δε μπορώ να αντισταθώ.

Ramiele Malubay, 'Alone': Το τραγούδι θα ανήκει για πάντα στην Carrie Underwood, και η Ramiele δεν κάνει καν προσπάθεια να αφήσει το στίγμα της. Είναι αστείο που στο κλιπάκι της λέει οτι μικρή τραγούδαγε συνέχεια καραόκε, γιατί και απόψε επιδεικνύει το ίδιο εύρος συναισθημάτων με την μηχανή καραόκε κι επιπλέον χάνει νότες αριστερά και δεξιά. Χάλια. Kαι ακόμα να καταλάβω πώς γλίτωσε το bottom-three. Μετά από αυτά τα 90'' ήμουν σίγουρος οτι θα έφευγε.

Jason Castro, 'Fragile': Eυτυχώς τώρα δεν κάνει σαχλές φατσούλες όταν τραγουδάει ξενόγλωσσους στίχους και γενικά μοιάζει λιγότερο άβολος. Αλλά νιώθω οτι απλά ξεπετάει το τραγούδι, δεν έχει τον παραμικρό συναισθηματικό αντίκτυπο πάνω του. Φωνητικά αδιάφορο όπως πάντα για τραγούδι του Jason, και εν γένει τυπική ερμηνεία. O Simon το έπιασε απόλυτα, συγκρίνοντάς τον με τους τύπους που τραγουδάνε στο μετρό. Απίστευτο shocker η παρουσία του στο bottom-three, αλλά αντικειμενικά ολόσωστη. Well done, America.

Syesha Mercado, 'If I Was Your Woman': OK, απλά σταμάτα να το κάνεις αυτό! Το baby cry της Syesha με φρικάρει όσο λίγα πράγματα με έχουν φρικάρει στη ζωή μου. Και αυτό είναι το μόνο ενδιαφέρον πράγμα για αυτήν αυτή τη βδομάδα. I actually fast-forward it: η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολούμαι με την Syesha. By the way, οι κριτές τι πίνανε; Ήταν τόσο προφανές οτι αυτό το πράμα θα κατέληγε στο bottom-three που σχεδόν γέλαγα όσο την εξυμνούσαν.

Chikezie, 'It's Only For One Night': Μισό λεπτάκι. Η μητέρα του Chikezie λέγεται Chika Eze; Πείτε μου οτι απλά δεν ονόμασαν το παιδί τους με το συνειρμικό ήχο του ονόματος της μητέρας του! Kατά τα άλλα, συμφωνώ με όλους τους κριτές. Περίεργο, ε; Αλλά έχει δίκιο η Paula για τη χροιά της φωνής του, έκανε ενδιαφέροντα πραγματάκια τραγουδώντας το, και συμφωνώ και με τον Simon (και τον Randy υποθέτω) οτι ήταν και πάλι cheesy, καθόλου πρωτότυπος και εν τέλει ελαφρώς βαρετός. Είναι βασικά η ερμηνεία την οποία θα προσπερνούσα αν δεν είχαν προηγηθεί αυτά που έκανε το τυπάκι με τα κομμάτια των Beatles. Ψιλο-αναμενόμενο bottom-three, κρίμα που δεν πρόλαβε την Dolly Parton γιατί θα έκανε γαμάτα πράγματα. Δεν ήταν από τους καλύτερους ερμηνευτές, αλλά θα προτιμούσα να έμενε μέχρι να φύγουν 2-3 ακόμα περιττοί. Oh well.

Brooke White, 'Every Breath You Take': Θεά με την πρώτη νότα να της ξεγλιστράει και να το ξαναπιάνει απ'την αρχή. "Generally I shouldn't do that," η απάντησή της όταν πήρε praise ουσιαστικά για ένα λάθος. Γαμάτη. Το κομμάτι φυσικά μου άρεσε όλο, γιατί και το πρώτο μισό αλλά και το δεύτερο με την ορχήστρα ήταν αρκούντως Brooke-ized, με μικρά αγγιγματάκια στο arrangement και στην ερμηνεία να το κάνουν και πάλι δικό της. Με μαγεύει ο τρόπος με τον οποίον κάνει ξεχωριστά και διακριτά όλα τα κομμάτια που τραγουδάει, δίχως να καταφεύγει σε gimmicks. Πάντα, πάντα, πάντα υπέροχη.

Michael Johns, 'We Will Rock You'/'We Are The Champions': Το έχασε σε 2-3 σημεία και γενικά δεν το διαφοροποίησε ιδιαίτερα από το πρωτότυπο πέραν του οτι οξυγονοκόλλησε 2 anthems με διφορούμενο αποτέλεσμα. (gee, over-the-top much;) Φυσικά στο τέλος πέταξε δύο τεράστιες νότες του μισού λεπτού η κάθε μία και έπιασε κριτές και, υποθέτω, ψηφοφόρους, από τη μύτη. Αυτό θέλουν, αυτό έκανε. Έξυπνο παιδί ο Michael. Επιτέλους.

Carly Smithson, 'Total Eclipse Of The Heart': A, η Carly είναι ένα μήνα μικρότερή μου! Και σχετικά με τα μαλλιά-μπούκλες της, δηλαδή όταν ήταν μικρή την φωνάζανε Curly Carly; Eek. Το κομμάτι τώρα το έπιασε και του άλλαξε τα φώτα με το φινάλε, όπου πέταξε εκεί μέσα ένα αχρείαστο vocal run και ακύρωσε ό,τι συμπαθές είχε κάνει ως εκείνη τη στιγμή. Μου άρεσαν σημεία του τραγουδιού, αλλά εν γένει βγήκε υπερβολικά μηχανικό. Το συμπέρασμα είναι φυσικά οτι κανείς δεν αγγίζει Bonnie Tyler. (Kαι μπορεί εγώ να λέω οτι το internet name μου είναι αναφορά στον Tyler Durden, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ποια είναι η αλήθεια. :P)

David Archuleta, 'You're The Voice': Get out! Εγώ το ξέρω μόνο από Λαυρέντη Μαχαιρίτσα αυτό το κομμάτι! Και μου άρεσε και πολύ κιόλας όταν ήμουν μικρός. Okay, scary personal info τέλος για την ώρα. Για τον Saint David δεν έχω τίποτα, προσπαθούσα όση ώρα τραγούδαγε να θυμηθώ τους ελληνικούς στίχους (ρίξε κόκκινο στη νύχτα, ρίξε λάδι στη φωτιά κτλ, κάπως έτσι δεν πήγαινε;), κάτι που υποθέτω πως επιβεβαιώνει το τρελό θάψιμο που του έριξε ο Simon. Και τώρα κοιτάω το κολλημένο και αμήχανο χαμόγελο στη μουτσούνα του Archie και επιτέλους βλέπω πέρα από κάθε αμφιβολία πόσο ρομποτάκι είναι. Πώς μπόρεσα ποτέ να πιστέψω διαφορετικά;

Kristy Lee Cook, 'God Bless The U.S.A.': Aκόμα εδώ είναι αυτή; Χριστούλη μου και παναγίτσα μου. Chop chop chop, kill kill kill. Ψόφος τρόμος πανικός αηδία τρέμουλο ανατριχίλα φόβοςςςςςς. Fast. Freakin'. Forward.

David Cook, 'Billie Jean': LOL για το σχόλιο με το τεράστιο κρανίο. Όντως μοιάζει με Marvel villain! Το τραγούδι ήταν Michael Jackson για τη γενιά του Chris Daughtry. Χάλια βερσιόν, δεν το συζητώ (όχι οτι περίμενα κάτι άλλο από τον Chris Cornell), και κάποια στιγμή ο David θα μπορούσε να δείξει τις ικανότητές του χωρίς να ψάχνει να βρίσκει τις πιο obscure εκτελέσεις των κομματιών που κάνει. Ερμηνευτικά όμως ήταν ωραίο, είχε και τη νότα για να τσιμπήσει ο λαός, μια χαρούλα. Να πιάσω μία το original τώρα, ε;

Άντε, can't wait for Dolly. Και έχω αυτή την περίεργη αίσθηση πως θα φύγει η Kristy γιατί στην country week όλοι θα τραγουδήσουν country, και το country κοινό θα δει οτι η Kristy είναι καρα-μπάζο. Έγραψα πολλές φορές "country". *shakes head*