In Treatment, Week Six

Τυπικά καθυστερημένα, spoilers μετά το άλμα για την 6η εβδομάδα In Treatment.

Αυτό μάλιστα, αυτό ήταν τέλειο. Σε σύλληψη και σε εκτέλεση. Και δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο ασθενή, αλλά σε όλη την εβδομάδα στο σύνολό της. Μάλιστα, πρέπει να ήταν η πρώτη φορά από την αρχή της σειράς που είδαμε τον Paul να λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά με κάθε έναν από τους ασθενείς του, και φυσικά στο session με τη Gina ήρθε το γκρεμοτσάκισμα του Paul, ο οποίος έκανε το ένα μετά το άλλο τα λάθη από τα οποία έσωνε τους ασθενείς του. (Με εντονότερη "παρουσία", αυτή του Jake, τρομακτικά.)

Καθώς η σειρά εξελίσσεται γίνεται όλο και σαφέστερο το πώς όλοι οι ασθενείς είναι εκεί για να κρατήσουν έναν καθρέφτη απέναντι από τον Paul, με το δράμα του καθενός όχι απλώς να αποτελεί παράλληλο σχόλιο σε εκείνο του γιατρού, αλλά να το ενισχύει. Οι αντιδράσεις του είναι το κλειδί, και λέει περισσότερα για τη σχέση του με τη γυναίκα του το πώς στέκεται ψύχραιμος απέναντι σε μια Amy έτοιμη να απατήσει τον Jake, όταν μια βδομάδα πριν κόντεψε να πνίξει τον Alex επειδή τόλμησε να μειώσει τη Laura.

Περιμένω πως μέχρι την ολοκλήρωση της σεζόν τα προβλήματα όλων των χαρακτήρων με τους πατεράδες τους θα αλληλοσυμπληρώνονται με τρόπο που να έχουμε πλέον μια εικόνα της αντίστοιχης σχέσης του Paul με τον δικό του, αλλά όπως έχουμε ξαναπεί, το σημαντικό εδώ είναι η ανάπτυξη του καθενός και πέραν του ρόλο του ως παραλλήλου του Paul. Και αυτή τη βδομάδα είχαμε σημαντικά breakthroughs για τον κάθε έναν από τους 4. (το αντίστοιχο για τον Jake συνέβη την περασμένη φορά, όταν υποβιβάστηκε σε ένα ανθρωπάκι που έτρεμε στη σκέψη του να μείνει μόνος του.)

Τυπικά, το session της Sophie πάλι με καθήλωσε, κάθε λεπτό του μια συναρπαστική εμπειρία που μου ξέσκιζε την καρδιά. Η ατμόσφαιρα μεταξύ των δυο τους όταν ο Paul έφερε στο τραπέζι το βιβλίο του πατέρα της ήταν πιο τεταμένη από όσο έχει υπάρξει ποτέ στη σειρά, και ενώ φοβήθηκα για μια στιγμή οτι ο Paul πίεσε περισσότερο και συντομότερα από όσο έπρεπε, είναι σαφές οτι πλέον οι συνεδρίες τους αποτελούν τόσο μεγάλη απόδραση για τη Sophie, που μια ήρεμη παράκλησή του έχει επάνω της ηρεμιστική επίδραση ακόμα και κατόπιν ενός σοκ μεγάλου σαν αυτό που είδαμε εδώ. Αναρωτιόμουν πότε θα έμπαιναν στη συζήτηση του απόντα πατέρα της μικρής, και ένα κομμάτι πίτσα σε συνδυασμό με τη λέξη "gusto" (από όλα τα πράγματα) έδωσαν στον Paul όλο το παράθυρο που χρειαζόταν για να χιμήξει. Και εν τέλει νομίζω οτι καλά έκανε, γιατί η μικρή την οποία τόσο πολύ αγαπά και νοιάζεται δεν απέχει πολύ από το να γίνει μια νέα βερσιόν της Laura.

Και αυτό δε μπορεί να μην το ξέρει ο Paul. Φυσικά και το ξέρει, γι'αυτό και καταφέρνει κατ'επανάληψη και αντίθετα σε κάθε παρόρμησή του, να μην εκμεταλλεύεται τη Laura. Aκόμα κι αν είχε ποτέ του αμφιβολία για το τι επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει, τώρα πλέον όλα είναι ξεκάθαρα, εξ ου και η σιγουριά με την οποία κινήθηκε απέναντί της στο απρογραμμάτιστο session τους. Στο πρώτο μισό του επεισοδίου τον έβριζα και τον μούτζωνα, μέχρι που έγινε εμφανές τι ήταν αυτό που έκανε, οπότε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό για την τόλμη και τη σιγουριά του. Για την ιστορία, προσωπικά θεωρώ οτι ποτέ δεν είχε αμφιβολία για το σωστό και το λάθος αυτής της ιστορίας, και γι'αυτό ακριβώς πήγε στην Gina, επειδή ήξερε οτι επρόκειτο να κάνει κάτι πέραν των ορίων και ήθελε κάποιον να τον συγκρατήσει.

Υπό αυτή την έννοια είναι σαν τον Alex, τον κατεξοχήν ασθενή του που ήρθε στον Paul με ένα ξεκαθαρισμένο σετ προβλημάτων και ερωτήσεων θέλοντας τον καλό γιατρό να πάρει όλες τις αποφάσεις για εκείνον. H γενική αντίληψη είναι πως ο Paul κάνει πολύ καλή δουλειά με την Sophie και μόνο, αλλά εγώ εξακολουθώ να θεωρώ οτι κάνει εξίσου μεγάλη πρόοδο με τον Alex, όπου η έκρηξη του περασμένου επεισοδίου απλώς αποτελεί επιβεβαίωση αυτού. Ο Alex ήρθε νομίζοντας πως ξέρει τα πάντα, κι όταν είδε τον έλεγχο του εαυτού να ξεγλιστρά από τον ίδιο, έφτασε στα άκρα προκειμένου να αποκτήσει μια ψευδαίσθηση ελέγχου επί του Paul.

Τώρα γυρνά μετανιωμένος, και σχεδόν σπασμένος πια αναλύει τον εαυτό του με μια τόλμη που ως τώρα δεν πίστευα οτι είχε μέσα του. Ο Blair Underwood επιτέλους σε μια ερμηνεία διαφορετική από αυτές που παραδίδει όπου παίζει, και όσο για τον χαρακτήρα έχουμε ακόμα δρόμο να διαβούμε αλλά πλέον ομολογώ οτι δεν είμαι όσο σίγουρος ήμουν για το αν πράγματι είναι gay ή όχι. Ίσως κατά βάθος να το ήθελε, να θαυμάζει την ελευθερία ενός τέτοιου concept απέναντι στην κοντρολαρισμένη περσόνα του, αλλά στην πραγματικότητα να είναι απλώς όπως είναι, και να πρέπει να αναζητήσει άλλες καταπιεσμένες ορμές του.

Για την Amy συνεχίζω να μη δίνω μία, διάολε! Καταλαβαίνω απολύτως το ρόλο της στα πλαίσια του show, αλλά εμφανέστατα ο συγγραφέας που δουλεύει τις δικές της συνεδρίες δεν έχει κάνει εξίσου καλή δουλειά, πχ, με της Sarah Treem η οποία έχει πάρει τη Sophie και την έχει κάνει ό,τι συναρπαστικότερο υπάρχει στη σειρά. Και οι δύο γυναίκες παραλλήλους αποτελούν, απλώς η μία μοιάζει αληθινή και η άλλη όχι. Ή αν μοιάζει κι αυτή αληθινή, δε με ενδιαφέρει η ύπαρξή της.

Κλείνοντας, θέλω απλώς να αναφέρω την παρουσία της Mae Whitman στο ρόλο της κόρης του Paul. Χωρίς να έχω δει το σημερινό επεισόδιο, η μόνη της εμφάνιση ως τώρα ήταν στο teaser της περασμένης Δευτέρας, αλλά η δύναμή της ως ηθοποιού (καθώς και το πόσο νιώθουμε ήδη να γνωρίζουμε το χαρακτήρα της χάρη στα επεισόδια της Sophie κυρίως) με προετοιμάζουν για βαρύ δράμα. Και δε βλέπω την ώρα να έρθει, ομολογώ, γιατί τη Whitman τη λατρεύω-- είτε όταν επιδεικνύει τα comedy chops της (Who, her; Yes, her!) είτε τα δραματικά της (στο υποτιμημένο Thief). Mάλιστα, θα τολμήσω να πω οτι αν το Bionic Woman δεν την είχε ηλιθιωδώς αντικαταστήσει με μια bland γκομενίτσα (στον unaired πιλότο έπαιζε την κωφάλαλη αδερφή της Jamie) τώρα θα περιμέναμε καινούρια επεισόδια τον Απρίλιο.