Lost: ...what a twist!

Θα είμαι πιο sloppy από συνήθως γιατί στο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου προτίμησα να ξαναδώ το 'The Constant' με τον αδερφό μου που έκανε catch-up στη σειρά παρά να πολυ-επεκταθώ στο καινούριο επεισόδιο. Και έτσι όπως έρχομαι τώρα από την απίθανη κλιμάκωση εκείνου του επεισοδίου, το 'Ji Yeon' μου φαίνεται ακόμα πιο flat από όσο μου φάνηκε την ώρα που το έβλεπα. Spoilers μετά το άλμα.

Να το πιάσω τεχνικά μια στιγμή. Οι Kitsis/Horowitz είναι οι δύο χειρότεροι συγγραφείς της σειράς όπως κι αν το δει κανείς. Θυμάστε το ντροπιαστικό 'Dave' από τη 2η σεζόν; Με την ηλίθια ανατροπή που είχαν μαντέψει και οι πέτρες από την ώρα που ακόμα έτρεχαν τα credits; Εδώ η ανατροπή δεν ήταν ηλίθια, σύμφωνοι, αλλά εκτός του οτι ήταν επίσης σχετικά προβλέψιμη (η διαφορά στον τόνο των σκηνών της Sun με τον Jin ήταν τόσο έντονη που ήξερες οτι δεν πρόκειται για την ίδια αφήγηση) απαίτησε ένα πάμφτηνο τρικ προκειμένου να στηθεί.

Δε με πειράζει να με πιάνει μαλάκα ο συγγραφέας, αλλά να το κάνει με τρόπο που να σημαίνει κάτι. Οι σκηνές του Jin ήταν απλά καμένο φιλμ, είναι πεταμένος χρόνος που απλά γέμιζε με σαχλές εικόνες του Jin ώστε να μην καταλάβουμε οτι δεν είναι εκεί όταν γεννάει η Sun. Για να το θέσω αλλιώς, βλέποντας ξανά το Sixth Sense ή το 'Walkabout' του Lost δεν προσπερνάς όλες τις σκηνές του Bruce Willis ή του John Locke-- είναι απαραίτητες στην υποστήριξη της ανατροπής. Το repeat viewing σε αυτές τις περιπτώσεις όχι μόνο δεν αδυνατίζει την εμπειρία (παρότι γνωρίζουμε την ανατροπή) αλλά την κάνει εντονότερη. Εδώ, οι σκηνές του Jin είναι απλή παραπλάνηση, δε σημαίνουν απολύτως τίποτα, δεν προσθέτουν, δεν χτίζουν. Είναι απλά το φτηνότερο τρικ που υπάρχει.

Ενδεχομένως η πρόθεση να ήταν το να δούμε τον Jin όπως ήταν πριν την πτώση της 815, έναν άνθρωπο διαφορετικό από αυτόν που τώρα έχει συγχωρέσει η Sun. Όμως ο σαχλός τόνος καθώς ο Jin κυνηγούσε ένα λούτρινο πάντα μες στους δρόμους, πολύ απλά δεν βοηθούσε να αναπτυχθεί κανενός είδους δραματικό υπόβαθρο. Το όλο σύνολο απλά δε λειτουργούσε.

Ωραία η τελευταία σκηνή με τον Hurley στο κουστούμι, πάντως, και ερμηνείες επιπέδου από τους δύο Κορεάτες ηθοποιούς, όπως συνήθως. Και ευχάριστη έκπληξη η αποκάλυψη της Juliet, που είχε ως αποτέλεσμα να κορυφωθεί ένα από τα μακροβιότερα character arcs της σειράς. Κρίμα όμως που η ιστορία του ζευγαριού αυτού κλείνει τον κύκλο της τόσο άνισα. Με μια παραλανητική παράκαμψη και με σκηνές του νησιού γραμμένες με τόσο προφανή τρόπο: Jin και Bernard στη βάρκα; Σωστή ιδέα, αγαπημένοι χαρακτήρες, πολύ καλοί ηθοποιοί, όμως ο διάλογος; Λίγο πιο προφανής δε μπορούσε να είναι; "Karma, man. We are the good guys." Bam, νεκρός ο Jin 3 λεπτά πιο μετά. Και πότε ακριβώς έμαθε τόσο καλά αγγλικά; Σοβαρά, θα του μάθαινε η Sun πώς είναι ο καρκίνος; Και θα εξέφραζε τις σημαντικότερες σκέψεις του στα αγγλικά; Tι μας λες!

Άλλα σημεία που έχανε πόντους αυτό το φοβερά κακογραμμένο επεισόδιο ήταν οι εξυπναδούλες με τον Καπετάνιο του πλοίου ο οποίος ήταν "αναπάντεχα ευθύς" με τους δύο ήρωές μας, όταν φυσικά μοιραζόταν μαζί τους πληροφορίες που ξέραμε ήδη. Kitsis & Horowitz, το μάτι το κλείνουμε όταν έχουμε πει κάτι έξυπνο, ναι;

Δεν ήταν όλα έτσι μέτρια βέβαια, με τη Regina της Zoe Bell να εισέρχεται κι αυτή στο κλαμπ χαρακτήρων που πεθαίνουν κατόπιν 5 λεπτά παρουσίας στην οθόνη κι αφού έχουν περάσει 8 επεισόδια στο τηλέφωνο (πρόεδρος είναι ο Minkowski), σε ένα επεισόδιο που είδε δύο καρακάλτ ηθοποιούς του Grindhouse να συναντιούνται σε ένα διάδρομο για 10'' κι εγώ εκεί να χειροκροτάω σα χαζό.

A, και ποιος ήταν αυτός ο Kevin Johnson; Τον ξέρουμε από κάπου; :P