'In Treatment', Week Seven

Kαθώς η σειρά μπαίνει στην τελευταία δεκάδα επεισοδίων της, ορισμένα arcs αρχίζουν να κορυφώνονται, τη στιγμή που άλλα μοιάζουν να ολοκληρώνονται. Spoilers μετά το άλμα.

Για πρώτη φορά από την έναρξη της σειράς δεν ένιωσα μια βδομάδα να αποτελεί βελτίωση επί της προηγούμενης. Έχω την αίσθηση πως αυτή η 5άδα επεισοδίων έπαιξε κατά κύριο λόγο το ρόλο μιας δραματοποιημένης σύνοψης για τα όσα έχουν προηγηθεί, εν όψει των εξελίξεων που θα οδηγήσουν στο φινάλε.

Το off-format επεισόδιο της Δευτέρας αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αλλά δεν προσέφερε κάτι καινούριο. Είδαμε τα παιδιά του Paul να βάζουν πρόσωπα και λόγια σε καταστάσεις και συναισθήματα που υποπτευόμασταν, όσο όμως κι αν αγαπώ την Mae Whitman (και ο τόνος της φωνής της Rosie καθώς απαιτεί από τον πατέρα της να φτιάξει την κατάσταση σχεδόν κάνει από μόνος του το 20λεπτο να αξίζει) στο τέλος δεν ένιωσα πως το επεισόδιο μου άνοιξε μια νέα πόρτα στην ψυχή των χαρακτήρων.

Το session της Sophie ένιωσα για πρώτη φορά πως ήταν κάπως προφανώς γραμμένο, υπογραμμίζοντας ξανά (πρώτα με στυλό) και ξανά (ύστερα με μαρκαδόρο) και ξανά (και τέλος με κόκκινη μπογιά) το κύριο point της εγκατάλειψης της Sophie από τον πατέρα της αφού για χρόνια την εκμεταλλευόταν και την εξέθετε σε ένα lifestyle που τη στιγμάτισε. Εδώ υπήρχε μια πολύ λεπτή γραμμή στην οποία έπρεπε να ισορροπήσει η Sarah Treem, καθώς στα πλαίσια της συνεδρίας η μικρή Sophie πράγματι ήταν φυσιολογικό να επαναλαμβάνει συνεχώς τις ίδιες φράσεις, γιατί ξέρει οτι ο Paul έχει δίκιο και κάνει μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο. Όμως ένιωσα οτι κάπου ξεπεράστηκε ένα όριο, κάτι που όμως δεν το αφήνει να με στεναχωρήσει:

το σιωπηλό κλείσιμο του επεισοδίου, με τη Sophie να έχει φτάσει στην αποδοχή, τους δυο τους να κοιτάζονται ήρεμα, και την επικοινωνία να μη χρειάζεται πλέον λόγια αλλά να γίνεται με τις εκφράσεις τους, ήταν πολύ απλά η αγαπημένη μου και πιο ουσιαστική στιγμή της σειράς ως τώρα. Περιμένω με αγωνία να δω υπό ποιες συνθήκες η Sophie θα επιστρέψει αυτή τη βδομάδα.

Ο Alex, για παράδειγμα, είχε κι αυτός ένα εξίσου μεγάλο breakthrough στο προηγούμενο session του, αλλά εδώ γύρισε αποφασισμένος να τα σκουπίσει όλα κάτω από το χαλί. Έτσι όμως δεν είναι χειρότερα; Καλύτερη είναι η άγνοια, παρά η σχετικά πλήρης συναίσθηση του εαυτού σου, συνοδευόμενη από την επίγνωση του κουκουλώματος του κάθε τι σε έφερε στην όλη διαδικασία εξαρχής. Γι'αυτό και πιστεύω οτι το τηλεφώνημα που έλαβε ο Paul στο τέλος της βδομάδας αφορούσε τον πιλότο. (Αλλά μπορεί την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο να έχω ήδη διαψευστεί. Για να μάθω να τα αργώ!)

Κι ενώ το arc του Alex μοιάζει να απέχει έναν μικρό επίλογο από το κλείσει οριστικά, δεν είμαι σίγουρος αν το ίδιο ισχύει και με τη Gina. O Paul και η Kate έφτασαν σίγουρα σε ένα επιθυμητό επίπεδο, αλλά η σχέση τους εξακολουθεί να είναι τόσο δηλητηριασμένη που και μόνο η υποψία χαρούμενης ανάμνησης τους φέρνει στεναχώρια. (προσέξτε το cold open του επεισοδίου, σχετικά.) Αν οι δυο τους αποφασίσουν να δουλέψουν μόνοι τους πλέον με βάση τα όσα αποκόμισαν από τη θεραπεία, και αν η Laura παραμείνει εκτός εικόνας (όπως και θα έπρεπε, για μένα) τότε δεν ξέρω τι θέση θα έχει η Gina στη συνέχεια.

Βασικά, δεν γίνεται οι 8 ώρες που απομένουν να είναι όλες Sophie-centric; Και μόνο στη σκέψη οτι πρέπει να υποστώ τουλάχιστον μια ακόμα συνεδρία της παθολογικής ψεύτρας (και εκθετικά αντιπαθούς) Amy όταν έχουμε ακόμα τόσο λίγη Sophie, θλίβομαι.

Το πιο εντυπωσιακό πάντως στοιχείο αυτή τη στιγμή στο In Treatment, είναι για μένα το πώς μια σειρά τόσο έντονα περιορισμένη από τη φόρμα της μου δίνει αυτή τη στιγμή την αίσθηση πως στα τελευταία της επεισόδια μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Can't wait.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου