'Battlestar Galactica': He That Believeth In Me

As promised, καρα-καθυστερημένα spoilers για την πολυαναμενόμενη επιστροφή του 'Battlestar Galactica', μετά το άλμα.

Ξέρετε τι ξεχνάμε να σχολιάσουμε όταν μιλάμε για το 'Battlestar Galactica'; Και το θεωρούμε δεδομένο αν και δε θα έπρεπε; Τα απίστευτα οπτικά του εφέ, αυτό ξεχνάμε. Μιλάμε για τους θρησκευτικούς παραλληλισμούς και την πολιτική αλληγορία και τους τραγικούς ήρωες, και ξεχνάμε τα εφέ. Αυτές τις ανείπωτης ομορφιάς ζωγραφιές σε μαύρο φόντο της Zoic που μετατρέπουν εκρήξεις σε ποίηση, τις περιστασιακές εμφανίσεις των οποίων απολαμβάνουμε μέχρι το τελευταίο τους πίξελ.

Δεν ξέρω αν είναι "σωστό" να ενθουσιάζομαι περισσότερο με μια σκηνή μάχης από ότιδήποτε άλλο υπήρχε σε αυτό το επεισόδιο (καθώς και το τι λέει το γεγονός αυτό για το ίδιο το επεισόδιο), αλλά όταν μιλάμε για σκηνή μάχης σαν αυτή που ανοίγει το 'He That Believeth In Me', τότε σίγουρα δε θα αισθανθώ ένοχος για αυτό. Είχε πολύ καιρό μια σεκάνς να παίξει τόσο πολύ στο repeat... (Come to think of it, ίσως η προηγούμενη φορά που έλιωσα τόσο ένα τρίλεπτο, να ήταν το 'All Along the Watchtower' από το περσινό φινάλε.)

Κι όσο κι αν δε θα είχα πρόβλημα να καθίσω και να υμνώ τη Zoic όλη τη μέρα, το επεισόδιο προσέφερε κι άλλα πραγματάκια άξια σχολιασμού, έστω κι αν τίποτα από αυτά δε με έκανε να θέλω να βγω και να το φωνάξω. (Το consensus για αυτή την πρεμιέρα με τον κόσμο που το συζήτησα κατά τη διάρκεια του weekend μοιάζει να ήταν η φράση "Καλό ήτανε, καλό ήτανε" και ψιλο-μέχρι εκεί έφτανε.) Ας τα δούμε αυτά τα πραγματάκια ένα-ένα.

H επιστροφή της Starbuck. Όπως αναμένεται όλο το περιβάλλον της Kara έχει μείνει με το χαζό ύφος που είχε ο Lee πέρσι στο season finale όταν την είδε να πετάει δίπλα του, και το ύφος αυτό σιγά-σιγά δίνει τη θέση του σε υποψία. Παραμένω πεπεισμένος οτι η εξήγηση για το ταξίδι της στη Γη είναι απόλυτα εύκολη και λογική (το Μάτι μέσα από το οποίο πέρασε δεν είναι παρά μια τσάκιση στο σύμπαν, μέσω του οποίου πέρασε στη Γη, και μετά ξανά πίσω-- για reference, θυμηθείτε το 'Contact' του Bob Zemeckis) ενώ παραείναι προφανής ως εξέλιξη να είναι αυτή το 12ο μοντέλο.

Όμως το σοκ είναι σοκ, και κάποια ερωτηματικά υπάρχουν, είναι η αλήθεια, (κι ας μην ξεχνάμε κι εκείνο το ominous "H Kara Thrace θα οδηγήσει το ανθρώπινο γένος σε αφανισμό" του Hybrid από το 'Razor') oπότε μπορεί και να κάνει καλά η Roslin που την κοιτάει με μισό μάτι. Εξάλλου τώρα ειδικά που έμαθε οτι όλα τα άγνωστα μοντέλα βρίσκονται στο Galactica, έχει ένα λόγο παραπάνω να είναι σκεπτική. Αυτό με φέρνει στα...

5 τελευταία μοντέλα Cylon. Έχουμε ήδη έναν στρατιωτικό, έναν μαχητή, έναν μηχανικό, έναν κυβερνητικό. (βασικά, ως γένος, την ψιλο-γαμήσαμε) Τώρα που ξέρουμε οτι και το 12ο είναι "εδώ κοντά", μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια λογική για να μαντέψουμε ποιος είναι; Αν το πάμε έτσι η Kara δεν στέκει ως σεναριακή κατεύθυνση, αλλά τότε τι; Ποιος κλάδος απομένει που δεν ελέγχουν -εν δυνάμει, έστω- οι Cylons;

Έξω από τις θεωρίες όμως, η πρεμιέρα αυτή είχε το δύσκολο έργο να ακολουθήσει τις αποκαλύψεις του περσινού φινάλε, και ο χειρισμός μοιάζει να πηγαίνει προς τη σωστή κατεύθυνση. Έχουμε ήδη αφιερώσει στο παρελθόν σημαντικό κομμάτι της σειράς στην εσωτερική μάχη ενός Cylon που δεν ήθελε να είναι Cylon (τη θυμάστε τη Sharon; Εκείνη την ασιάτισσα κοπελίτσα που έπαιζε κάποτε στη σειρά...;) οπότε έχουμε κάθε λόγο να περιμένουμε αυτή τη φορά να δούμε τους χαρακτήρες που βρίσκονται σε παρόμοια θέση να ακολουθούν κάποιο διαφορετικό δρόμο.

Η σκηνή του ξυπνητού εφιάλτη του Tigh ήταν για μένα το πιο ανατριχιαστικό λεπτό της πρεμιέρας, καθώς υπογράμμιζε έξοχα το πώς το υποσυνείδητό του έχει αρχίσει να ελέγχει τη συνείδησή του. Η απουσία κοψίματος που θα λειτουργούσε ως διαχωρισμός ανάμεσα στον εφιάλτη και την πραγματικότητα, έκανε ακόμα πιο σαφές το σβήσιμο των εσωτερικών ορίων του Tigh, κάνοντάς με να φοβάμαι πως αν κάποιος από τους 4 σπάσει πρώτος, θα είναι αυτός. Εξακολουθώ να περιμένω μια ικανοποιητική εξήγηση για το πώς μπορεί ο Tigh να είναι Cylon, αλλά αν το κάνουν να στέκει, θα πρόκειται για την ολοκλήρωση μιας κίνησης-ματ από την πλευρά των σεναριογράφων.

Η περαιτέρω Μεσσιοποίηση του Baltar, από την άλλη, δεν ξέρω κατά πόσο με ικανοποιεί. Φυσικά οι παραλληλισμοί ήταν πάντα εκεί, και σε επίπεδο συμβόλων αυτό το storyline λειτουργεί, αλλά έτσι αποκομμένο όπως ήταν από το υπόλοιπο επεισόδιο, φοβάμαι πως ο Baltar προορίζεται για κάτι που τελικά δε θα έχει και πολλά να κάνει με την κεντρική μυθολογία της σειράς. Αυτό δε με ενοχλεί γενικά, μου αρέσει να υπάρχουν b-plots και ξεκάθρα supporting χαρακτήρες σε σειρές με βαριά μυθολογία, αλλά ο Baltar δεν είναι τέτοιος χαρακτήρας. Επιπλέον, νιώθω πως σχετικά με αυτή την κατεύθυνση, το arc του ολοκληρώθηκε στο 'Taking a Break From All Your Worries'.

Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος, και μπορεί να επιστρέψει για να οδηγήσει οριστικά την ανθρωπότητα σε λύτρωση ή σε καταδίκη. (Γιατί μόνο κάτι από αυτά τα δύο ταιριάζουν στο συγκεκριμένο χαρακτήρα.) Εξάλλου, μέχρι τότε μπορούμε απλώς να απολαμβάνουμε τον φανταστικό James Callis καθώς παίζει με ανεξάντλητο κέφι αυτόν τον οριακά μαύρα αστείο Μessiah-gone-wrong, καταφέρνοντας πάντα στο βλέμμα του να περικλείει ειλικρινή έκπληξη για το πώς εξακολουθεί και ρίχνει γκόμενες χωρίς να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι.

All in all, λοιπόν, "Kαλό ήτανε, καλό ήτανε." Ας περάσουμε όμως στο ζουμί sooner rather than later, ε;