'Doctor Who': Partners in Crime

Έχω μάθει μετά από 3 σεζόν 'Who' να εκτιμώ τον Russell T. Davies ως showrunner, να τον θαυμάζω ως παραγωγό, αλλά και να τον θάβω στην παραμικρή ευκαιρία ως σεναριογράφο. Τα επεισόδιά του ποτέ δε βρίσκονται ψηλά σε καμία λίστα καλύτερων επεισοδίων της σειράς, συχνά το αντίθετο μάλιστα (hello, 'Last of the Time Lords'!), και ό,τι αξίζει συνήθως αφορά τα κομμάτια γενικότερης μυθολογίας (η κορύφωση του arc της Rose στο κατά τα άλλα μέτριο season 2 finale) παρά τις αρετές του συγκεκριμένου σεναρίου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί δεν ξέρω αν απλώς συνέβη στη φαντασία μου, αλλά για πρώτη φορά ενθουσιάστηκα με ένα σενάριο του Davies. Μετά το άλμα, spoilers για το 'Partners in Crime', μακράν την καλύτερη πρεμιέρα που έχει κάνει η σειρά ως σήμερα.

Kαταρχάς, ο τόνος του επεισοδίου ήταν απλα σωστός. Ήταν τα πάντα τόσο cheeky που όταν εμφανίστηκαν τα -actually, γλυκούλικα- εξωγηινάκια, δε μου χτύπησε καθόλου στραβά ως νότα. Να πώς μπορούμε να έχουμε Who για τα μικρά παιδάκια χωρίς να χρειάζεται να υποστούμε κάτι σαν του Slytheen.

Όλο το πρώτο μισό του επεισοδίου ήταν μια ασταμάτητη χαριτωμενιά, με τον Doctor και τη Donna να χάνουν ο ένας τον άλλον για κλάσματα του δευτερολέπτου, καθώς εκτελούσαν βασικά την ίδια αποστολή. (με αστερίσκο για τη Donna οτι το έκανε εν μέρει κι επειδή έψαχνε τον ίδιο τον Doctor.) Κι όσο κι αν έβρισκα κάθε σκηνή του πρώτου εικοσαλέπτου αφάνταστα διασκεδαστική (μόνιμο χαμόγελο κτλ) δεν ήξερα τι σημαίνει comedy gold μέχρι τη στιγμή της συνάντησης.

Δεν έχω δει Catherine Tate έξω από το 'Doctor Who', αλλά συντάσσομαι ήδη με αυτούς που θεωρούν πως το casting της αποτελεί τη μεγαλύτερη επίδειξη ευφυίας στα 4 χρόνια του Davies στο τιμόνι της σειράς. Και δε γνωρίζω αν αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο ή αν το 'Runaway Bride' επρόκειτο να είναι μια κι έξω, αλλά όπως κι αν πάρθηκε αυτή η απόφαση, την επικροτώ με χέρια και πόδια.

Η Tate δίνει στη Donna μια καθαρά ανθρώπινη ποιότητα που έλειπε από τη Rose και τη Martha, τις οποίες ο Steven Moffat χαρακτηρίζει "βασικά υπερηρωίδες". Δεν είναι η γενναία επιστήμονας που θεμελιωδώς προοριζόταν για σπουδαία πράγματα, ούτε η μικρούλα που βλέπει μπροστά της έναν κόσμο πέρα από τη φαντασία της κι έναν Θεό να στηρίζεται σε αυτήν για να μη χάσει το ανθρώπινο κομμάτι του εαυτού του. Η Donna είναι βασικά ένα comic relief, ένα κινούμενο stand-up comedy skit, που βρίσκει τον Doctor σε μια φάση που απλώς δε γουστάρει συναισθήματα και μαλακίες, οπότε οι δυο τους κάνουν το τέλειο ζευγάρι.

Αυτή ακριβώς η παρεϊστικη διάθεση περικλίεται στον ήδη λατρεμένο διάλογο που πήρε το επεισόδιο κι έφυγε, εκεί προς το τέλος:

-I just want a mate.
-You just want to mate?!
-I just want EH mate!
- You're not gonna mate with me, sunshine!

Κάτι στον τρόπο που η Tate παραδίδει απλώς και μόνο μία λέξη, το "sunshine", με έκανε να λιώσω στα γέλια.

Και δεν είναι μόνο το υλικό εδώ που είναι κεφάτο και φρέσκο, είναι και η χημεία των δύο ηθοποιών που κάνει τα πάντα ένα κλικ καλύτερα. Σκηνές σαν αυτή που η Donna ξεφορτώνει τα μπαγκάζια της έξω από το TARDIS δε μπορώ να τις φανταστώ να δουλεύουν στο χαρτί, δηλαδή πριν βάλει την άβολη και goofy κίνηση του σώματός της η Tate ή την παραιτημένα μουτσούνα του ο Tennant. Ο οποίος πρέπει να πω οτι εδώ έχει στα χέρια του το υλικό των ονείρων του, και σε συνδυασμό με την ανεκτίμητη παρτενέρ του κάνουν θαύματα, δημιουργούν comic σπίθες και όλα αυτά τα συναφή.

Πιάστε τη σκηνή της συνάντησής τους. Αυτό το σιωπηλό δίλεπτο πίσω από τα τζάμια μπορεί και να είναι και η καλύτερη μεμονωμένη σκηνή που έχει γράψει ποτέ του ο Davies. Είναι απλά ιδιοφυής, αρχή μέχρι τέλος, και προσαρμοσμένη απολύτως στις δυνάμεις των ηθοποιών του. Δε μπορώ να φανταστώ κάτι παρόμοιο να δουλεύει με την Piper ή την Agyeman ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια, ενώ εδώ με την Tate γίνεται instant classic. "Am I interrupting you?" Brilliant!

Εντάξει, κάπου εκεί μέσα υπήρχε και μα πλοκή κιόλας, αλλά πραγματικά ποιος νοιάζεται. Κάτι αξιολάτρευτα τερατάκια λίπους ήρθαν να αναπαραχθούν στη Γη ή κάτι παρεμφερές, δεν έχει σημασία. Το μόνο που είχε σημασία είναι οτι η Donna είναι όσο ειρωνική και χαζοβιόλα και διασκεδαστική την είχαμε αφήσει, και κάθε δευτερόλεπτο παρουσίας της μέσα στο TARDIS αναμένεται ανεκτίμητο.

Ακόμα και όταν δεν είναι καθαρά κωμικό, όπως αναπάντεχα απέδειξε η τελευταία σκηνή όπου αποχαιρέτισε τον παππού. Κοιτάχτε λίγο. Σκεφτείτε το. Στην πλάτη ενός 100% κωμικού επεισοδίου, ένας γεράκος κοίταξε με το τηλεσκόπιό του τα άστρα και είδε μια τύπισσα μια τον χαιρετά μέσα από ένα blue box στον ουρανό. Και αυτό, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, δούλεψε. Αυτή είναι μαγεία του 'Doctor Who', και θα μπορούσα να το λατρεύω μόνο και μόνο για τις σπάνιες περιπτώσεις όπου τα πάντα μοιάζουν να βρίσκονται στην ιδανική τους θέση.

Τώρα, έτσι απορροφημένος όπως ήμουν προσπαθώντας να αναλύσω για ποιους λόγους το 'Partners in Crime' είναι το τέλειο Companion Intro επεισόδιο, σχεδόν ξέχασα το δεύτερο talking point στα χείλη όσων είδαν το επεισόδιο. (το πρώτο ήταν η χημεία της Tate με τον Tennant.) Την απροσδόκητη επιστροφή της Rose Tyler. Θα μου πείτε, τι απροσδόκητη, αφού είναι πρώτη μούρη και στο επίσημο trailer της 4ης σεζόν. Κι όμως.

Σε πρόσφατο thread για τη σειρά, έγραψα στα σχόλια:

“Eίμαι σίγουρος οτι είναι από αυτές τις εξελίξεις που αποκαλύπτονται από το "Next Time..." του προηγούμενου επεισοδίου, κι έπειτα από το pre-title sequence του επόμενου, οπότε no biggie.”

Πόσο πολύ χαίρομαι όταν μια σειρά με πιάνει τόσο πολύ μαλάκα! Πάνω που νομίζεις οτι έχεις καταλάβει πώς σκέφτεται και λειτουργεί ένας δημιουργός...

Η Rose λοιπόν επέστρεψε, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, έστω και με τρόπο που δεν περίμενα. Το στιγμιαίο τίναγμα στη θέα του προσώπου της έδωσε γρήγορα τη θέση του σε σκεπτικισμό, για τη θέση της στο φετινό season arc. Περίμενα οτι θα εμφανιζόταν απλώς στο Doctor-lite επεισόδιο, όπου θα δούμε όλες τις companions, αλλά από αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα φαίνεται να συμβαίνει κάτι αποφασιστικά σημαντικότερο. Η Rose έχει βρει τρόπο να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα δύο παράλληλα σύμπαντα, και μοιάζει απογοητευμένη. Ή στεναχωρημένη. Δεν είναι καλό πάντως. Δε μοιάζει να έχει έρθει επίσκεψη για να φέρει κουλουράκια.

Ή αυτό ή είναι ο 12ος Cylon.

Το επόμενο επεισόδιο δε μοιάζει να ξεφεύγει από αυτά τα βαρετά ιστορικά Who installments, αλλά μια μικρή ελπίδα την έχω, γιατί αν η Tate ήταν αρκετή για να κάνει τόσο συναρπαστικό ένα εισαγωγικό επεισόδιο, έχω κάθε λόγο να περιμένω πως θα κάνει το ίδιο και για ένα ιστορικό. Ίδωμεν!