'Battlestar Galactica': Faith

Amazing. Spoilers για την επεισοδιάρα μετά το άλμα.

Τι να πεις εδώ; Να ψειρίσεις εκνευριστικά γκρινιάζοντας για το πόσο αναλώσιμη ήταν η Τυχαία Τύπισσα #1 που ξέραμε οτι ήταν νεκρή τη στιγμή που προσφέρθηκε από το πουθενά να πάει μαζί με την Kara; Όχι, γιατί θα χάσεις το point, το μεγαλειώδες point στο οποίο οδήγησε αυτή η πράξη. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί λίγο προσεκτικότερα; Ναι, αλλά δε με νοιάζει, ειλικρινά δε με νοιάζει.

Αυτό το επεισόδιο από μόνο του είναι ο λόγος για τον οποίον κάποτε λάτρεψα το 'Battlestar Galactica' και το θεώρησα, για κάποια περίοδο σχεδόν ξεχασμένη τώρα, μετά την άνιση 3η σεζόν, ένα από τα καλύτερα δράματα στην τηλεοπτική ιστορία. Γιατί ο Ron Moore είναι ικανός να δώσει ώθηση στην πλοκή, βάζοντας σημαντικά κομμάτια στη θέση τους σε ένα τυχαίο επεισόδιο μέσα στη μέση της μισής σεζόν, και ταυτόχρονα να το κάνει με τρόπο που να μαρτυρά πράγματα για τους χαρακτήρες, να συνεχίζει το ταξίδι τους και να μας λέει κάτι νέο για αυτούς. Και μέσα σε όλα, να ρίχνει και μια συλλογιστική πάνω στη δύναμη που ασκεί επάνω μας το concept του θανάτου.

Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Η Kara ακολούθησε φυσικά το ένστικτό της παρά την αντίθεση όλου του πληρώματος του Demεtrius (αλλά και της λογικής γενικότερα) και βρήκε το Hybrid που, την τελευταία φορά που τσεκάραμε, διέδιδε όλες αυτές τις άσχημες προφητείες για την πάρτη της. Κάνοντάς το, η Starbuck διέλυσε οριστικά το όποιο δίλημμα υπήρχε για το αν είναι τρελή ή αν τα οράματά της όντως σημαίνουν κάτι, αλλά δεν ξεκαθάρισε το ρόλο της στη μυθολογία, με μια προφητεία αρκετά διφορούμενη. (Η λέξη 'end' μπορεί να σημαίνει έναν αριθμό πραγμάτων, μεταξύ των οποίων -αλλά όχι αποκλειστικά- και καταστροφή ή θάνατος.)

Πράγματα συμβαίνουν, στα οποία θα επανέλθω, και τελικά βρισκόμαστε τώρα με την Kara όχι μόνο να επιστρέφει στο Demetrius (και κατ'επέκταση στο Galactica) θριαμβεύτρια, αλλά φέροντας έναν σημαντικό σύμμαχο, το base ship των Cylons μαζί με Sixes και Eights (και τον παρανοϊκό θαυμαστή της Leoben), καθώς και ένα σημαντικό στοιχείο για το πώς θα βρει τη Γη. Apparently, αυτό που χρειάζεται να κάνει τώρα είναι να ξεκλειδώσει τη D'Anna (το βλεπαμε να έρχεται, και δεν αναφέρομαι μόνο στις ηλίθιες promo pics που απεικονίζουν τη Lucy Lawless) η οποία θα τους αποκαλύψει τις ταυτότητες των Final 5, νέο που δε χαροποίησε ιδιαίτερα τον Sam, οι οποίοι με τη σειρά τους θα δείξουν το δρόμο για τη 13η αποικία, τη Γη, από όπου έρχονται. Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο δεν έχω ιδέα, αλλά ποτέ κανένα hint σε καμία σειρά δε με είχε σε τόσο αναμμένα κάρβουνα όσο αυτό. 'Lost', schmost.

Αυτό που με ιντρίγκαρε περισσότερο στο επεισόδιο, και αυτό που συνδέει το "A" story της Kara με το "B" story της Laura στο νοσοκομείο, είναι ο τρόπος με τον οποίον οι χαρακτήρες αντιδρούν μπροστά στο ενδεχόμενο του θανάτου. Ο τίτλος του επεισοδίου, ο τελευταίος σε μια σειρά από ταιριαστές θρησκευτικές αναφορές, δίνει την απάντηση στο πώς συνεχίζει να προχωράς όταν αντιμετωπίζεις το τέλος. Και ενώ η ύπαρξη ενός χαρακτήρα που συνεχίζει να αγωνίζεται για την ξεροκεφαλιά του είναι πλέον κοινός τόπος σε κάθε TV drama που σέβεται τον εαυτό του, σπάνια έχει μπει σε τόσο ζουμερό context όπως εδώ της Kara. Aυτό από το οποίο αντλεί δύναμη ακόμα και μπροστά στο τρομακτικότερο των deadlines είναι η πίστη της σε μια εμπειρία ανώτερη από την ίδια. Όχι μια εμπειρία που νοιάζεται ιδιαίτερα να εξηγήσει ή να αποκωδικοποίησει, αλλά μια εμπειρία που μέσα της ξέρει οτι έχει βιώσει, όσο κι αν οι άλλοι τρελή την ανεβάζουν και τρελή την κατεβάζουν.

Αναζητώντας ένα παρόμοιο αποκούμπι στις τελευταίες της ώρες, η Laura βρίσκει τον εαυτό της να μη μπορεί να αντισταθεί στο ιδιαίτερα δελεαστικό μονοθεϊστικό δόγμα του Baltar, υπογραμμίζοντας έτσι το ιδιοφυές concept του. Είδαμε πώς λειτουργεί πάνω σε ένα λαό που δεν έχει τίποτα να περιμένει από τη ζωή του, τώρα γινόμαστε μάρτυρες της έλξης που ασκεί σε κάποιον που σε λίγο δε θα έχει καν ζωή. Σε κάποιον που, αντίθετα με τη Starbuck, δεν έχει κάτι ανώτερο από μόνος του στο οποίο να κρεμάσει τις ελπίδες του, η ιδεά που διακηρύττει ο Baltar το παρέχει τσάμπα. Δώσε ελπίδα στο λαό, δώσε στους πληγέντες κάτι να πιστέψουν. Φανταστικό.

στο απόλυτο και εκθαμβωτικό λευκό Στον ίδιο άξονα, κι εδώ έρχομαι να δέσω αυτές τις σκέψεις με την αρχική μου παράγραφο, ο θάνατος της Six στα χέρια της άλλης Six. Εδώ η αποδοχή ήρθε χάρη στο αίσθημα απελευθέρωσης που, για τους καταδικασμένους να αναγεννιούνται μέχρι το τέλος του κόσμου Cylons, συμβολίζει αυτός ο οριστικός θάνατος. Το φιλί του θανάτου ήρθε να σφραγίσει μια σκηνή άμεσα κλασική. Λίγο αργότερα, η ποίηση του αίματος της Eight καθώς αυτό κυλούσε αναζωογονώντας το Hybrid. (Σε ένα συμβολισμό της ένωσης της θεϊκής διάστασης των αθάνατων μηχανών με τη θνησιμότητα των ανθρώπων; Ο θεάνθρωπος είναι υβρίδιο ΑνθρωποCylon κτλ;) Kαι ενδιάμεσα ο Gaeta, με κάθε ανώτερη αίσθηση καθήκοντος πεταμένη έξω από το παράθυρο, να υποκύπτει στην ανθρώπινη αδυναμία του και να ζητάει από τον Helo να παρατήσουν τους άλλους για να σώσει τη ζωή του. Τι σπουδαία συλλογή απόψεων.

Ό,τι κι αν πει κανείς γι'αυτό το επεισόδιο θα είναι λίγο, με σχεδόν κάθε μία του σκηνή να είναι τροφή για σκέψη. Ίσως να μην είναι αργά για το 'Galactica' να βρει τη θέση του ανάμεσα στα all-time great shows, μια θέση που για μια στιγμή πίστεψα οτι θα έχανε, αλλά που με την όλο και καλύτερη, focused, πυκνή και πλούσια (σε πλοκή και νοήματα) 4η σεζόν, δείχνει να ανακτά για τα καλά. Εγώ τώρα δε μπορώ να πιστέψω οτι πάνω σε τέτοιο κρεσέντο, το frakking Sci Fi θα ξαναστείλει τη σειρά σε hiatus. Grr. Argh.

Μερικά ακόμα σχόλια:

• Kαι οι Eights συνεχίζουν να αποδεικνύουν για ποιο λόγο ξεχωρίζουν από όλα τα υπόλοιπα μοντέλα, βασικά ζητώντας από την Athena να αναλάβει την ανταρσία τους εις βάρος των Sixes. Λάθος μοντέλο απέσυρε ο Cavil.
• To "cut and run" αναρωτιέμαι αν ήταν ηθελημένη πολιτική αναφορά στο Ιράκ. Εξάλλου εν μέσω της πιο φορτισμένης προεκλογικής περιόδου εδώ και καμιά 15αριά χρόνια, κάθε πολιτική buzzword καρατσεκάρεται σε εξαντλητικό βαθμό. Η φράση σίγουρα δεν πέρασε κατά λάθος, λοιπόν.
• Τα πράγματα δε θα έχουν καλό τέλος με τους Centurions, ε; Καθόλου καλό.
• Ο Anders προσπάθησε να αδράξει κάθε του μικρή επαφή με το νέο του κόσμο. Πρώτα η επαφή του όταν κανείς δεν κοίταζε, κι έπειτα τα λόγια παρηγοριάς προς την Eight που πέθαινε, όταν η σκληρή Athena αρνήθηκε να τη συγχωρέσει.
• Έχω σκυλοβαρεθεί να το λέω, αλλά πόσα γαμημένα Έμμυ αξίζει η Mary McDonnell; Πόσα;
• Πάει καιρός που είχαμε μια μικρή έστω σκηνή με τον Adama και την Roslin απλώς να απολαμβάνουν ο ένας την παρέα του άλλου και να βρίσκουν ευτυχία σε μικρά πράγματα. Το τελευταίο πλάνο με τον Olmos και τη McDonnell να χαμογελούν από το βάθη της καρδιάς τους, μου έφτιαξε την υπόλοιπη μέρα μου.