'Doctor Who': The Doctor's Daughter

Spoilers μετά το άλμα για την επιστροφή της 'κανονικής' σειράς.

Ευτυχώς η μεγάλη μου ανησυχία έφυγε από νωρίς-νωρίς, όταν εξηγήθηκε το όλο "She's my daughter" thingy με τρόπο που να μη με κάνει να θέλω να ξεριζώσω τα μάτια μου και να τα φάω. That said, και πάλι είχα πρόβλημα με την ανάπτυξη του χαρακτήρα της Jenny γιατί θύμιζε υπερβολικά το μοντέλο Astrid από το 'Voyage of the Damned'. Κοινώς, αν ο Doctor νοιαστεί τόσο πολύ και τόσο γρήγορα για κάποιον, έχουμε το 'Doctor Who' αντίστοιχο του "Be back in a bit" όταν ο καβλωμένος έφηβος πάει για κατούρημα σε slasher movie. Κοινώς, η σκηνή που τρώει τη σφαίρα όχι μόνο είχε τηλεγραφηθεί ως μηχανισμός από τη στιγμή που αρχίζουν όλοι να αφήνουν τα όπλα τους, αλλά ήταν προφανής ως εξέλιξη γενικά από πολύ νωρίς μέσα στο επεισόδιο.

Τώρα, η ανάστασή της (δίχως regeneration όμως, το οποίο είναι ενδιαφέρον ή sloppy, ό,τι επιλέξει ο καθένας να πιστεύει) ήταν μια ανατροπή εξίσου καλοδεχούμενη και αναπάντεχη. Ακούγεται οτι η ιδεά πίσω από αυτή την εξέλιξη ήρθε από τον Steven Moffat, το οποίο αν αναλογιστούμε οτι ο Moff θα είναι κατά 99,9% ο αντικαταστάτης του Davies από την επόμενη σεζόν, σημαίνει βασικά οτι έχουμε έτοιμη την επόμενη companion.

Και πολύ καλοδεχούμενη θα είναι ως τέτοια, μάλιστα, γιατί αν και η εξέλιξή της ως χαρακτήρα ήταν σε fast-forward λόγω του αρχικού σχεδίου να παραμείνει νεκρή, η Jenny πάταγε με ενδιαφέροντα τρόπο πολλά κουμπιά του Ten. Κι αν η self-awareness της γράφτηκε με τρόπο σχεδόν παιδικό, ρίχνω εκεί το φταίξιμο στη συνεργασία του σεναριογράφου (υπεύθυνου για το επίσης προβληματικό 'The Lazarus Experiment') με τον hammy ως σεναριογράφο Davies, προβλήματα που εικάζω πως δε θα υπάρχουν όταν πίσω από το τιμόνι βρεθεί ο Moffat.

Το επεισόδιο υπέφερε από το πόσο ανοιχτά και γενικά ήταν γραμμένα τα πάντα, από τους ανυπόφορα μονοδιάστατους β' ρόλους μέχρι τις παραλλήλους με την προσωπική ιστορία και ηθική του Ten, με τρόπο που κι ένα 8χρονο πλέον να μπορεί να αντιληφθεί τον κεντρικό άξονα της σεζόν. Δηλαδή εντάξει, θα υπομείνω 4 σερί ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από τη θεματική της ηθικής του πολέμου, την γενοκτονία, τη βία ως ύστατη λύση, την ύπαρξη επιλογής κτλ, αλλά όχι όταν ταυτόχρονα εξηγούνται τα πάντα με το νι και με το σίγμα! (Ελπίζω το μυστήριο της Agatha Christie την επόμενη βδομάδα θα αποτελέσει ένα διάλειμμα από όλη αυτή την genocide talk.)

Όμως η ιδέα πίσω από την ιστορία ήταν κατ'εμέ ιδιοφυής και μίλαγε από μόνη της για το πόσο βαθιά ριζωμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο του ανθρώπου είναι η ίδια η ιδέα της βίας. (Ένας λόγος παραπάνω που ήταν περιττές οι πολλές-πολλές εξηγήσεις.)

Πέραν αυτού, πεταμένη και πάλι η Martha και είναι κρίμα γιατί έχει φοβερή χημεία με τη Donna, και αναρωτιέμαι αν αυτό ήταν το τελευταίο που είδαμε από αυτή. Η ιστορία της μοιάζει ολοκληρωμένη, και ο μόνος τρόπος που θα επανέλθει θα είναι λογικά αν η σεζόν κατευθυνθεί εκεί που φοβάμαι οτι κατευθύνεται. (Και δεν θα πω τι έχω στο μυαλό μου, πέραν του οτι εμπλέκει όλες τις companions που είχε ποτέ ο Ten.)

Εκτός κι αν η -κατά τα άλλα ανούσια- παραμονή της για το επεισόδιο αυτό ήταν ο τρόπος του Davies να τη συστήσει στην Jenny ενόψει κάπου νέου πιθανού spin-off, αυτή τη φορά επικεντρωμένo στην U.N.I.T. Όχι, δεν το βγάζω από την κοιλιά μου αυτό, ρίχτε μια ματιά εδώ πίσω από την Jenny:

Next week, ένα παραδοσιακό Agatha Christie whodunnit. To "Noooooooo!" της Donna από το preview με είχε ήδη να κοπανιέμαι από τα γέλια.