FinaleWatch: 'Grey's Anatomy'

Ούτε μια βδομάδα καθυστέρηση! Spoilers μετά το άλμα για το season finale του 'Grey's Anatomy'.

Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για τη σχέση μου με το Grey's, που ξεκίνησε με μια συμπαθητική αλλά σε μεγάλο βαθμό ξεχάσιμη έναρξη για την 4η σεζόν (όχι ό,τι καλύτερο μετά την μετριότατη 3η), κατέστρεψε τον αγαπημένο μου χαρακτήρα μέσω ενός ill-conceived και ill-executed spin-off, και επέστρεψε από ένα διάλειμμα 100 ημερών για να με βρει να μη νοιάζομαι καθόλου, και απλά να γράφω σαν αγγαρεία παραγράφους 60 λέξεων για κάθε επεισόδιο. Με αυτά δεδομένα, μπήκα σε αυτό το φινάλε θεωρώντας λίγο-πολύ δεδομένο οτι θα επρόκειτο για την τελευταία προγραμματισμένη μου επαφή με τη σειρά.

Και για να quote-άρω τον Silvio των 'Sopranos' που quote-άρει τον Al Pacino, "Just when I think I'm out, they pull me back in."

Δεν είναι οτι αυτές οι δύο ώρες με έκαναν να αγαπήσω ξανά τους χαρακτήρες από την αρχή. Η Izzie εξακολουθεί να είναι ένας σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένος χαρακτήρας, για τη Meredith και τον Derek δε θα μπορούσα να νοιάζομαι λιγότερο σε αυτό το σημείο, η Cristina εξακολουθεί να είναι ένα ρομπότ χωρίς πολλά-πολλά δείγματα αλλαγής κτλ. Αυτό όμως που έκανε σωστά αυτό το επεισόδιο ήταν να δείξει την ειλικρινή μεταμέλεια της Shonda Rhimes για τα λάθη που κατ'εξακολούθηση διέπραττε τα τελευταία δύο χρόνια.

Δε νοιάζομαι για την ευτυχία των Meredith και Derek πλέον, αλλά επιτέλους είναι τουλάχιστον μαζί. Καλύτερα ένα ζευγάρι αδιάφορο, από ένα που περιφέρει τη δυστυχία και τη μιζέρια του στους γύρω του, και μάλιστα σε δύο δόσεις, μία για το κάθε μέλος του. Και ομολογώ οτι παρ'όλ'αυτά η τελευταία σκηνή με έπιασε, ένιωσα ένα κεφάλαιο επιτέλους να κλείνει, με αρκετά γλυκό τρόπο μάλιστα. (Αν και το κλείσιμο της σεζόν με τον Derek να αποχωρεί πάνω στην συναισθηματική κορύφωση... για να πάει να χωρίσει τη Rose ήταν ολίγον τι ξενερέ, αλλά δεν πειράζει.)

Η Cristina μπορεί να είναι όσο ψυχρή και υπολογιστική θέλει, αλλά δε χρειάζεται να τη βλέπουμε να ξενερώνει τη ζωή της για ώρες και ώρες μπροστά στην κάμερα. Βαρετή, μίζερη TV. Το να διοχετεύει την ιδιαιτερότητά της μέσω ξεσπασμάτων προς την Erika (clap-worthy σκηνή!) ή μέσω πρωτότυπων μεθόδων διδασκαλίας που κάνουν τη ζωή κόλαση στους interns της; Έτσι, μάλιστα.

Η Bailey να παραδίδει την κλινική στην Izzie για να σώσει την οικογένειά της; Χίλια ναι. Χίλια. Θα δεχτώ οτι η Shonda είναι ανίκανη να γράψει ένα ζευγάρι σε υγιή σχέση, αλλά από εκεί και μετά προτιμώ να βλέπω τη Bailey και τον άντρα της να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, παρά να τη βλέπω κι αυτή χωρισμένη στο super-sex Seattle Grace. Το ίδιο και για τον Chief.

Και όσο για τον Alex και την Izzie, δεν είμαι σίγουρος αν ζεστάθηκα τόσο πολύ όταν φιλήθηκαν επειδή το build-up κατά τη διάρκεια του επεισοδίου ήταν τόσο καλό ή επειδή επρόκειτο για μια εξέλιξη που περίμενα και περίμενα από την πρώτη σεζόν της σειράς. Μπορεί να ήταν και τα δύο, αλλά η ουσία είναι οτι μετά τον Τιτανικό που ήταν η 'σχέση' της Izzie με τον George, και το φεστιβάλ βαριεστημένης awkwardness που ήταν εκείνη του Alex με την Ava/Rebecca/Prince, το να έρθουν οι δυο τους κοντά ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να δω από τη σειρά, χωρίς καν να το έχω συνειδητοποιήσει. Και μπορεί σε όλο το επεισόδιο να φώναζα οτι ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ! ΦΡΟΝΤΙΖΕ ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟΣ! όποτε η Ava έσκαγε στην οθόνη, αλλά καθότι ο Alex είναι με διαφορά ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας της σειράς σε αυτό το σημείο, κατέληγα πάντα να εκτιμώ τις σκηνές του. (Και υπέροχος ο Justin Chambers.)

Τέλος περιμένω με ενδιαφέρον την εξέλιξη της σχέσης της Erika με την Callie. Μπορώ πολύ εύκολα να δω μια εξέλιξη στη γραμμή του 'Chasing Amy' όπου ένας χαρακτήρας βγαίνει από τα νερά της σεξουαλικότητάς του για να ακολουθήσει αυτό που του λέει η καρδιά του τη δεδομένη στιγμή. Εξάλλου ήταν επιτέλους καιρός για το show που φοράει την racial diversity του περήφανα ως σημαία, να επέκτεινε τον πλουραλισμό του και σε άλλους τομείς πλην του χρώματος του δέρματος.

Και πέρα από τις λεσβιακές αναζητήσεις της Callie, η συνήθης ιατρική υπόθεση/ξεκάθαρη αναλογία με τη συναισθηματική κατάσταση του χαρακτήρα, ήταν λιγότερο ανυπόφορη από συνήθως γιατί ΟΚ, παιδί παγιδευμένο σε τσιμέντο; Cool as fuck. Κι ας ήταν γελοίο όλο αυτό το Lola thing. (Lola;! Seriously;)

Παρά τα κατά τόπους αρνητικά στοιχεία που δε θα μπορούσαν να λείπουν (η ευκολία με την οποία ο George θα προβιβαστεί του χρόνου, το προαναφερθέν φάλτσο της τελευταίας σκηνής, η προφανής κατά τόπους γραφή κτλ), το επεισόδιο αυτό έδειξε οτι η Shonda Rhimes δεν έχει ξεχάσει τι ήταν αυτό που αγάπησε εξαρχής το κοινό σε αυτή τη σειρά, και εδώ έκανε υπερβολικά πολλές κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση για να μη το εκτιμήσω, ανανεώνοντας το season pass μου για τη σειρά. Πάνω που νόμισα οτι είχα ξεφύγει, διάολε...