Και κάπως έτσι ξεπερνάς τις γκρίνιες για το ηλίθιο επεισόδιο που προηγήθηκε. Η Jane Espenson γράφει (κεντάει) το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν. Spoilers μετά το άλμα.
Βασικά είμαι άφωνος και δεν ξέρω τι να γράψω. Είναι τόσο σπάνιο ένα επεισόδιο οποιασδήποτε σειράς να είναι τόσο τέλειο σε κάθε του σκηνή, κάθε ατάκα, κάθε βλέμμα που ειλικρινά αντί να γράψω οτιδήποτε θέλω απλά να πω "δείτε το ξανά". Αλλά μια προσπάθεια θα την κάνω γιατί ακόμα κι αν δεν ξέρω τι θέλω να γράψω, ξέρω από πού θέλω να ξεκινήσω: για τη σκηνή της επανένωσης του φινάλε, αξίζουν όλα τα δάκρυα του κόσμου. (του σύμπαντος;)
H Roslin κάπου ξέχασε οτι είναι άνθρωπος όσο ένιωθε το τέλος να της να πλησιάζει, αλλά όταν έφτασε τόσο κοντά σε αυτό που το είδε, και όταν άφησε τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού της να χαθεί ξεσκίζοντας τους επιδέσμους του Baltar, το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που θυμήθηκε τι είναι αυτό για το οποίο μάχεται. Αυτο δεν είναι κάποιο sappy statement, μια αφορμή για δύο χαρακτήρες να έρθουν μαζί-- είναι μια πανίσχυρη και πανανθρώπινη δήλωση, είναι η Laura Roslin ως σύμβολο όλων όσων ξεχνάμε πίσω όταν η επίτευξη γίνεται αυτοσκοπός. Και έστω κι έτσι, έστω και τώρα, κοίταξε τον εαυτό της και είδε κάτι λιγότερο ανθρώπινο από τον εχθρό, από έναν 'εχθρό' που την ίδια στιγμή μαχόταν να αποκτήσει ανθρώπινα στοιχεία που ποτέ δεν είχε.
Το "I love you" της Laura προς τον Bill δεν ήταν 3 επίπεδες λέξεις που σήμαιναν απολύτως και αποκλειστικά αυτό που έλεγαν-- ήταν ό,τι πιο πλήρες και ουσιαστικό έχει ακουστεί στη σειρά. Και η αποφασιστικά μη κινηματογραφική απόδοση της σκηνής επιβεβαιώνει και αναδεικνύει όλα αυτά τα επίπεδα: καμία επική μουσική δε συνοδεύει travellings της κάμερας η οποία διαγράφει κυκλική τροχιά γύρω από τους δύο εραστές οι οποίοι φιλιούνται παθιασμένα καθώς ο άνεμος παρασύρει τα μαλλιά τους. Ο τόνος πατάει γερά στον ρεαλισμό, η κορύφωση έρχεται με μια ζεστή αγγαλιά, και 3 λέξεις από τον καθένα αρκούν για να μεταδώσουν νοήματα και συναισθήματα που για να αναλύσω θέλω περίπου 4,000 λέξεις.
Αλλά αν η Laura Roslin (και μέσω αυτής ως σύμβολο, η ίδια η ανθρωπότητα) συνδέθηκε και πάλι με αυτό κυνηγούσε από την αρχή, το έκανε ανταποδίδοντας ουσιαστικά τη γενοκτονία με την οποία ξεκίνησε η σειρά. Και όλο το επεισόδιο, όλο αυτό το πανέμορφο, πανέμορφο επεισόδιο, δεν ήταν παρά ένας θρήνος. Η πένθιμη μουσική του Bear McCreary συνόδευε τις τραγικής ομορφιάς εικόνες καταστροφής, πετυχαίνοντας τον σωστό τόνο. Ο στόλος πέτυχε το σκοπό του, αλλά ούτε για μια στιγμή δεν έχουμε ως θεατές τη διάθεση να πανηγυρίσουμε. Αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι ένας θρίαμβος, αλλά μια κηδεία. Απίστευτα δυνατές ιδέες, πίσω από εξίσου δυνατές εικόνες.
Το 'Battlestar Galactica' έχει πολλές φορές την -ανεπίτρεπτη, για σειρά τόσο πολύ κοντά στο κλαμπ των all-time greats- τάση να αφήνει τους χαρακτήρες να εξηγούν υπερβολικά αναλυτικά συναισθήματα και καταστάσεις. Ευτυχώς όμως υπάρχουν επεισόδια σαν αυτό, τα οποία ανανεώνουν την πίστη μου στο πόσο καλά θα φερθεί στη σειρά ο χρόνος, δηλαδή επεισόδια όπου η εικόνα μιλάει δυνατότερα από τις λέξεις.
Δεν υπήρξε στιγμή στα όσα χρόνια παρακολουθώ τηλεόραση που δεν θεωρούσα την Espenson μια από τις αγαπημένες μου συγγραφείς, αλλά αυτό εδώ μπορεί και να είναι το μεγαλύτερό της επίτευγμα. Γιατί στο 'Hub' καμία οδυνηρή και ταυτόχρονα εξιλεωτική στιγμή δε θα διακοπεί για να εξηγήσει η Roslin γιατί αφαίρεσε τους επιδέσμους του Baltar (ή γιατί τους έβαλε ξανά πίσω). Η Εspenson είναι το αντίδοτο στην πολυλογία ενός Michael Angeli, είναι η συγγραφέας που καταλαβαίνει οτι μια εικόνα λίγων δευτερολέπτων με τον Helo να κοιτά ανήμπορος και αβέβαιος για τα συναισθήματά του ολόκληρη την production line των Eights να καταστρέφεται, αφήνει μέσα μας ένα τυφώνα αντικρουόμενων συναισθημάτων που κανένας διάλογος δε θα μπορούσε ποτέ να εκφράσει.
Και μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία ενός ελάχιστα εξιλεωτικού θριάμβου (υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα;), είχαμε έναν Baltar να προσπαθεί ακόμα και εκεί, σε στιγμές που η προσπάθειά του δε σήμαινε τίποτα, να δημιουργήσει προβλήματα. Και όπως ακριβώς θα περιμέναμε από μια σκηνή γραμμένη από την Jane Espenson και παιγμένη από τον James Callis, το μαύρο χιούμορ και η μαύρη, κατάμαυρη τραγωδία ισορροπούν θαυμαστά το ένα δίπλα στο άλλο.
Τώρα, τι θα συμβεί παρακάτω; Ο μόνος τρόπος με τον οποίον οτιδήποτε συμβεί την άλλη βδομάδα δε θα παραμείνει κάτω από τη σκιά αυτού του αριστουργήματος, θα είναι αν μάθουμε επιτέλους την ταυτότητα του τελευταίου Cylon. (Και προσκυνώ τις Espenson/D'Anna για το fake reveal!) Σε κάθε περίπτωση, η επιστροφή της Lucy Lawless θα δώσει καύσιμο σε μια σεζόν που ήδη κινείτο εξαιρετικά (Cavil, πώς είναι ο λαιμός, αδερφέ;) και με την τελική ευθεία τώρα μπροστά μας (αν ποτέ υπήρχε μια τελική στροφή σε αυτή τη σειρά, τότε σίγουρα ήταν η καταστροφή του Resurrection Hub) μπορώ να δω την ανάγκη για fillers σαν το προηγούμενο να εξαφανίζεται, και κάθε επεισόδιο να είναι potentially τέλειο σαν αυτό.
Αν μπορούσε κιόλας να αναλάβει η Jane τα σενάρια του Angeli, θα ήμασταν όλοι πολύ περισσότερο χαρούμενοι, νομίζω. :)
Τι απίστευτο, τι ανεπανάληπτο επεισόδιο ήταν αυτό! Το χωρίζει όχι απλώς τεράστια απόσταση από όλη την υπόλοιπη season, αλλά είναι αδευτέρωτο και μέσα σε όλη τη σειρά. Κάθησα και το ξανάδα, πραγματικά, και αυτό το κάνω πολύ σπάνια. Για μια φορά δεν υπήρχαν αποφάσεις και ενέργειες των χαρακτήρων με lame και κωμικές δικαιολογίες, και ούτε αυτές μας δηλώνονταν με ακατάσχετη λογοδιάρροια αλλά με τις πιο άμεσες και δηλωτικές εικόνες. Ηταν συγκλονιστικός ο τρόπος που η Roslin συνειδητοποίησε την σταδιακή αλλοτρίωση της. Η σκηνές με τον Baltar ήταν από τις πλέον βουτηγμένες στο μαύρο χιούμορ που έχω δει ποτέ, και δεν υπάρχουν αρκετά λόγια για την τελευταία σκηνή. Στο "Hub" έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν στο σωστό χρόνο και στο σωστό ρυθμό, χωρίς να είναι βεβιασμένα, κάτι απίστευτο αν σκεφτείς τι συνέβη: η ουσιαστική εξίσωση της μοίρας των Cylons και των ανθρώπων. About time.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα καλά, φάγαμε όλο το προηγούμενο επεισόδιο με τον μπού-Lee να προσπαθεί να γίνει πρόεδρος για ποιο λόγο?? Για να επιστρέψει στο επόμενο κανονικά η Roslin?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αν γίνει κάτι στο τελευταία και φύγουν σε διαφορετικούς δρόμους το base ship με τον υπόλοιπο στόλο. Mε τον Adama admiral σε base ship των cylons, και τον Cylon Saul ηγέτη των ανθρώπων...:)
Awesomeness…
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνειδητοποίησα πόσο σπουδαίο ήταν αυτό το epi τη στιγμή που η Laura ήταν αποφασισμένη να αφήσει τον Gaius να πεθάνει από αιμορραγία… και πραγματικά λόγω του φανταστικού/υποχθόνιου built-up μέχρι εκείνο το σημείο, I almost became physically sick…αυτός είναι ο τρόπος που γράφει η Jane: δεν σε χτυπάει στα μούτρα με το text…σε χτυπάει in the gut με το subtext…Όλο το επεισόδιο έπαιζε με το δίπολο θανάτου-ζωής τόσο αριστοτεχνικά, με τέτοια ισορροπία, με φανταστικούς συμβολισμούς, χωρίς φλυαρίες και εμμονή σε trivialities. H σκηνή της καταστροφής του Hub - btw τo CGI της μάχης ήταν αξεπέραστο- που έμοιαζε με εορταστικό πυροτέχνημα, με τσάκισε ψυχολογικά, όσο η τελευταία στιχομυθία μεταξύ Laura και Bill. Δυστυχώς νομίζω πως η αγαπημένη μου Laura θα πεθάνει σύντομα, εφόσον πλέον έκανε τον κύκλο της και κατέκτησε τελικά το redemption της, μέσα στην αγκαλιά του Bill μάλιστα. Προσωπικά, δεν μπορούσα να φανταστώ καλύτερο τρόπο να λήξει το romance τους…Brava!
PS1: Flawless Lawless brought back the snark!!!! Welcome back Xenalon!
PS2: μπού-Lee…χεχεχεχε
Απλά τέλειο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν πρώτοις, να υποκλιθώ virtually (πονάει λίγο η μέση μου!) στον cotsos για την τελευταία του πρόταση/πρόβλεψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Μισό να σηκωθώ.)
Στη σκηνή της "αποκάλυψης" μεταξύ D'Anna και Roslin, βλακωδώς σκέφτηκα: «μα καλά, μας δουλεύουν τώρα;», και φυσικά είχα δίκιο, αλλά το ζουμί είναι πως, προφανώς, ανήκω στο target group για το οποίο έγραψαν την σκηνή. Κύριοι, την επάτησα, όχι επειδή το πίστεψα, αλλά επειδή δεν περίμενα ότι θα έπεφτα τόσο εύκολα θύμα της (καλοδεχούμενης) εξαπάτησης. (Το ομολογώ σε άλλο blog για να ελαχιστοποιήσω το ρεζίλεμα από φίλους και μη :)
Είχα κι εγώ καιρό να ευχαριστηθώ έτσι επεισόδιο του Galactica.
Παρενθετικά, ήταν πολύ καλή η σκηνή με τον "Almost Polygamous" Helo που σιωπηλά αποχαιρετά την αθανασία της συζύγου του. (Και αν μου επιτρέπετε το bad pun: ξέρω από αυτά, την γυναίκα μου την λένε Αθανασία. Ευτυχώς δεν λένε Ελπίδα την πεθερά μου.) Πραγματικά ένα επεισόδιο που λέει (χύμα) λίγα και καλά.
ΥΓ Πολύ γουστάρω κάποια στιγμή αργότερα να μπει η D'Anna στο CIC του Galactica, και όταν δραματικά καρφωθεί το βλέμμα της με του Tigh… απλά να του κλείσει το μάτι. (αν το επεισόδιο θα είναι από κάποιον πιο φλύαρο και επεξηγηματικό συγγραφέα, προβλέπω η D'Anna να πηγαίνει και να του τσιμπάει το μάγουλο λέγοντας «Κερατούκλη!», και μετά στρεφόμενη προς τους υπόλοιπους κατά το γνωστό ανέκδοτο, «και για όσους δεν κατάλαβαν…»)
Α, και μια γρήγορη ερώτηση που ξέχασα: τελικά, ο EJ Olmos, φοράει ή όχι γαλάζιους φακούς επαφής; Είναι μια απορία που έχω καιρό, και τη θυμήθηκα με το close-up όταν καταφθάνει το baseship.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ νομίζω πως ναι.
Αν και γενικά σε αυτή τη σειρά δεν μου αρέσει το ρομάντζο όταν βρίσκεται σε πρώτο πλάνο(το προτιμώ όταν είναι 'υποβόσκον'),η σκηνή με Προεδρίνα και Ναύαρχο ήταν άρτια δοσμένη και με συγκίνησε μπορώ να πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστήθηκα πάρα πολύ που είδα αυτό το "redemption" όπως γράφτηκε και παραπάνω,γιατί η Laura είχε αρχίσει,μπροστά στο φόβο του θανάτου,να χάνει τα στοιχεία εκείνα που την έκαναν τόσο ξεχωριστή από την αρχή της ιστορίας του BSG.Αλλά μέσα από το εσωτερικό της ταξίδι,ξαναγεννήθηκε(πιθανότατα...λίγο πριν πεθάνει_ειρωνία,ε?)και ως συνέπεια,την ξανα-αγάπησα κι εγώ από την αρχή,και ίσως πιο πολύ από ποτέ.
Υπέροχα γραμμένο το επεισόδιο,φοβερές πρωταγωνιστικές ερμηνείες,συγκλονιστική για άλλη μια φορά η μουσική.
Παρόλα αυτά,η σαιζόν συνεχίζει να μου φαίνεται λίγο low-profile και low-quality για τα δεδομένα της σειράς.Παλιά,για κάθε filler(τα οποία δυστυχώς φοβάμαι πως δεν θα πάψουν να υπάρχουν ποτέ...) παίρναμε και μια επεισοδιάρα για να επανέλθουμε.Πλέον,περιμένω μήπως και το season-finale κάνει αυτή τη δουλειά,γιατί κατά τα άλλα,ακόμα και τα καλά επεισόδια της χρονιάς(όπως το "Hub"),δεν με έχουν συγκλονίσει.
Πολύ καλό επεισόδιο,σίγουρα,αλλά ανήκω στην_μάλλον μικρή_ομάδα θεατών που δεν τον βρήκαν κορυφαίο/μαγικό/καλύτερο της σειράς κ.α.
Βέβαια,αν έχεις φάει στη μάπα κάτι Escape Velocity,Road Less Travelled και Sine Qua Non,αυτό ήταν 3 κλάσεις πάνω...
Προς ΤΖΩΤΖΙΟΥ:Νομίζω,έχω διαβάσει κάπου ότι ο Olmos όντως φοράει φακούς,για να μοιάζει και καλά...με το γιο του(γιατί από το μάτι θα φανεί τίνους είναι το παιδί... ήμαρτον)
gia mena ola ta lefta itan i skini tis Laura me ton Gaius na milane sto Hybrid. OLA. TA. LEFTA.
ΑπάντησηΔιαγραφήfobero gelio, k apisteyti ximeia. Genika o Gaius edwse resta sto episodeio.
k epistrofi tis D'anna! woo hoo! k me full-on PMS ap'oti fanike, :D
p.s. sto pseyto-reveal tis Laura, ekana ena ixiro -woohoo- san ton blaka :p