'Battlestar Galactica': Revelations

Huge, massive spoilers μετά το άλμα για το mid-season finale του 'Battlestar Galactica'.

Αν σκοπεύετε ποτέ να δείτε τη σειρά, μείνετε μακριά από αυτό το post. Μακριά.

Πάμε από το τέλος; Φυσικά, φυσικά και η κατάληξη του πιο 9/11 από τα έργα που παρήγαγε η ποπ κουλτούρα για την 9/11, θα λάμβανε χώρα σε ένα κατεστραμμένο Manhattan. Ή Brooklyn Bridge. 'H whatever. Οι απόψεις για την τοποθεσία διίστανται, αλλά όχι και για αυτό που συμβολίζει: το show που γεννήθηκε στη στάχτη της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους κάνει πλήρη κύκλο και επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε για να μας θυμίσει οτι ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα εξακολουθεί να παραμονεύει.

Και αν έχει υπάρξει ποτέ μια ιστορία που κέρδισε το δικαίωμα να μας κάνει κήρυγμα για το πώς πρέπει να λύσουμε τις διαφορές και να βαδίσουμε ειρηνικά προς το ηλιοβασίλεμα χέρι με χέρι, αυτή είναι το 'Battlestar Galactica' του Ron Moore, το οποίο πέρασε 3μιση σεζόν και σχεδόν 60 επεισόδια χτίζοντας μεθοδικά προς αυτή τη σκηνή, όπου Cylons και Ανθρωπότητα βρίσκονται στην ίδια θέση να κοιτάνε ανήμποροι μιας κατεστραμμένη Γη της (κοινής τους) Επαγγελίας. Τώρα, πιστεύω πως αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα επεισόδια της σειράς, όπως μάλλον λογικά έσπευσαν πολλοί να το ανακηρύξουν πάνω στον ενθουσιασμό τους; Όχι. (Το αμέσως προηγούμενο, ας πούμε, είναι ένα σκαλί ανώτερο.) Αλλά είναι σίγουρα το σημαντικότερο όλων, παρά τα σφάλματά του.

Βασικά δε μπορώ ακόμα να χωνέψω το οτι σκοτώσαμε ένα ολόκληρο επεισόδιο πριν δύο εβδομάδες με τον Romo Lampkin και τη νεκρή του γάτα, για να φτάσουμε εδώ να έχουμε τον κοσμοχαλασμό σε 40 λεπτά και να νιώθω πως κάθε φορά που έκοβε για διαφημίσεις έχανα τουλάχιστον ένα επεισόδιο στο ενδιάμεσο. Το πόσο απότομα συνέβησαν ορισμένα πράγματα σε αυτό το επεισόδιο ξεγυμνώνει και το γενικότερο pacing της σεζόν, η οποία ναι μεν ήταν η ποιοτικά πιο σταθερή της σειράς μετά την 1η, αλλά ταυτόχρονα κινείτο αρκετά αργά κατά τόπους, κάτι που τώρα μοιάζει με πολυτέλεια που δε θα έπρεπε να ήταν διαθέσιμη.

Πότε απελευθερώθηκε η Athena; Γιατί δεν είδαμε follow-up στις σκηνές μεταξύ Helo-Boomer; Πώς και ήταν τόσο sloppy το κάργα ασαφές σχέδιο της D'Anna; Πώς δε μας δείχνουν σκηνή με την Caprica Six να μαθαίνει την αλήθεια για τον Tigh; Πόσο πιο τηλεγραφημένα θα μπορούσε να έχει γραφτεί η σκηνή με την Kara, τους αποκαλυφθέντες Cylons και το θαυματουργό viper; Τι έκανε το Quorum σε όλη τη διάρκεια, έπαιζε σκάκι; Και τι στα κομμάτια σκέφτονταν με αυτό το μοντάζ με τον Bill Adama να σπαράζει για τον φίλο του, όπου τα πάντα γίνονταν τόσο γρήγορα που αντί να μπορώ να αφεθώ στη στιγμή σκεφτόμουν οτι "θα έπρεπε τώρα να έχω γίνει χώμα"; Δεν ήταν μόνο η σημαντικότητα του επεισοδίου που σήκωνε εκτενέστερο άπλωμα στο storytelling, αλλά και η απλή ποσότητα υπο-ιστοριών που έπρεπε να ειπωθούν, ή να ειπωθούν καλύτερα.

That said, η ίδια η ιστορία ήταν απλά συγκλονιστική, και το πώς όλα έδεσαν μεταξύ τους για να οδηγήσουν εκεί που οδήγησαν, αποδεικνύει οτι αν ως δημιουργός ξέρεις τι σημαίνει η ιστορία που θες να πεις, η ίδια η ιστορία θα σου έρθει ακόμα και στην πορεία. Μπορεί ο Moore να δηλώνει περιχαρής οτι τα σκέφτονται όλα καθώς προχωράνε, αλλά είμαι σίγουρος οτι το πλάνο με το οποίο έκλεισε το επεισόδιο το είχε στο μυαλό του αν όχι από την πρώτη στιγμή, τότε από αρκετά νωρίς στη σειρά. Retrospectively, τα πάντα οδηγούσαν εδώ. Τα πάντα.

Διάφορα άλλα μικρά πραγματάκια που απόλαυσα:

• Οι ερμηνείες. McDonnell, Olmos, Hogan θεοί. Δε μπορώ να τα γράφω κάθε βδομάδα, αλλά ναι, θεοί.
• Ένα ερμηνευτικό κομμάτι που με άγγιξε ιδιαίτερα; Αυτή η γαμημένη κραυγή του Olmos. Πριν έρθει το άβολο μοντάζ με το σπαρακτικό του κλάμα και τα πάντα να συμβαίνουν λες και βλέπουμε περίληψη αντί για επεισόδιο, αυτή η κραυγή με έψησε για όλο το συναισθηματικό υπόβαθρο του επεισοδίου από μόνη της.
• To "We've done it" μοντάζ του τέλους. Ποτάμια τα δάκρυα συγκίνησης, δεν το συζητώ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτή η αίσθηση χαράς και ολοκλήρωσης, ήταν κυρίως οι μικρές λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά. Όπως η ματιά στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα του Galactica ή το φιλί των δύο μηχανικών ή η φωτογραφία της Kat. Ένα από τα παραπονά μου από αυτή τη σειρά είναι οτι πολλές φορές παραμερίζει την εσωτερική λογική ή τη συνέπεια προκειμένου να φτάσει σε ένα point, οπότε χάρηκα ιδιαίτερα που εδώ φάνηκε σαν τίποτα να μην ξεχνιέται, σαν όλα να συνδέονται. Υπέροχο μοντάζ.
• Ο χαρακτήρας του Lee ποτέ μα ποτέ δε μου είπε τίποτα, και εξακολουθεί να μου κάθεται στο στομάχι η προεδρεία του και η retro-super-uber ηγετική φυσιογνωμιάρα του, αλλά τουλάχιστον είδαμε έστω κι έτσι να οδηγείται σε λύση ένα από τα ongoing themes της σειράς. Όπως είπε και ο Leoben (και μέσω αυτού η Starbuck), πρέπει να πεθάνει ο πατέρας για να μπορέσει να λάμψει ο γιος, και ήταν μόνο τώρα που πέθανε στα μάτια του Lee ο αγέρωχος πατέρας, που μπόρεσε ο ίδιος να γίνει ο άντρας που πάντα ήταν προορισμένος (και καλά) να γίνει. Σαν μικρογραφία του επεισοδίου: φανταστική ιδέα, sloppy εκτέλεση.
• H όλη ήρεμη αύρα μιας Laura Roslin που έχει παραδεχτεί τι σημαίνει γι'αυτήν ένας και μόνο άνθρωπος μέσα στους χιλιάδες για τους οποίους είναι υπεύθυνη, και η οποία έχει συγχωρέσει τον Gaius Baltar για τα εγκλήματά του. Ένας ακόμα χαρακτήρας που ολοκληρώθηκε.
• Η εντελώς 'bout-damn-time αντίδραση/παραίτηση του Tyrol στην σύλληψη του ίδιου και του Sam από τους στρατιώτες του fleet.

Και όσο για την τελευταία σκηνή; Δεν έχω αποφασίσει. Σίγουρα, όσο αφορά την ιστορία, πρόκειται για κάτι κατά τη γνώμη μου μεγαλειώδες ως προς τον τρόπο που έχει ενορχηστρωθεί διαμέσου των σεζόν. Πολύ απλά, όλο το show μοιάζει πλέον μια πορεία προς έναν εν τέλει αναπόφευκτο προορισμό. Αλλά αφαίρεσε πολύ από τη δυναμική της σκηνής το γεγονός οτι φαινομενικά προσπεράσαμε 2-3 επεισόδια για να φτάσουμε εκεί πιο νωρίς από το αναμενόμενο (ενδεχομένως λόγω της απόφασης του Sci Fi να κόψει τη σεζόν στη μέση;) κι επίσης δεν είμαι σίγουρος αν μου αρέσει το πόσο άμεσα και ξεκάθαρα 'δανείζεται' (αν το λέμε έτσι τώρα) από το προφανές φινάλε της προφανούς ταινίας.

Το στήσιμο των ηθοποιών, οι μικρές κινήσεις των χαρακτήρων, η σύνθεση μιας Νέας Ανθρωπότητας απαρτιζόμενη από ανθρώπους και cylons (που χωρίς την αθανασία τους, εν τέλει, τι διαφορά έχουν από τους 100% κρεάτινους ανθρώπους;), η επιστροφή στην καρδιά και την ουσία του show σε ένα κατεστραμμένο νεοϋορκέζικο (ή νεοϋορκέζικου τύπου) μνημείο, όλα αυτά είναι on point και φανταστικά. Αλλά όπως κι αν το κάνεις, θα ήταν καλό η σκηνή να έχει ίσως στηθεί με έναν τρόπο που δε θα έφερνε το 'Battlestar Galactica' και το 'Planet of the Apes' καταδικασμένα να διασχίζουν την pop culture αιωνιότητα χεράκι-χεράκι. Λέω.

Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι after-the-fact σκέψεις. Γιατί την ώρα που παρακολουθούσα, ήμουν μονίμως χαζεμένος για τουλάχιστον τα 10-15 τελευταία λεπτά του επεισοδίου. Και όπως κι αν το κάνεις, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός οτι προσπαράστηκε τόσο casually η ταυτότητα του 12ου Cylon και κανείς, πουθενά, δε νοιάστηκε. Thumbs up.

Και, σε περίπτωση που δεν έχει ήδη γίνει σαφές αυτό το popular feeling, άντε και γαμήσου Sci Fi. Δηλαδή νισάφι πια, είπε σε κάποια φάση ο Adama κάτι για "δύσκολα 3 χρόνια" και κόντεψα να πέσω από την πολυθρόμα μου από τα γέλια. Άντε.