'Sex & the City': Big expectations

Ναι, ναι, ξέρω, πρώτη φορά το κάνει κάποιος το αστείο. Όμως όταν σχολιάζεις τη σειρά που απεχονοποίησε το κακό pun, έχει λευκή κάρτα για οποιοδήποτε τετριμμένο αστείο μπορείς να φανταστείς!

Χρόνια λοιπόν μετά από έναν Ρώσο στο Παρίσι, μια πολύ δημόσια χημειοθεραπεία, μια μετακόμιση στο Brooklyn και μια εκ Κίνας υιοθεσία, συναντάμε επιτέλους ξανά τη γνωστή fabulous τετράδα που γερνάει αλλά μυαλό δε βάζει. Was it any good; Spoilers μετά το άλμα.

Βασικά ο Michael Patrick King προσπάθησε να χωρέσει μέσα σε δυόμιση ώρες ταινία μια ολόκληρη σεζόν εξελίξεων, το οποίο κατά βάση δε με χαλάει γιατί μου αρέσουν οι χαρακτήρες και θέλω να τους παρακολουθώ, κι επίσης γιατί η ταινία κυλάει χωρίς να το καταλάβεις. Αλλά ενώ το συναισθηματικό ταξίδι των ηρωίδων είναι κάτι που μπορώ να εκτιμήσω (κι ας είμαι τόσο απίστευτα μακριά από το target demo που δε μπορώ καν να φανταστώ τι πραγματικά σημαίνει), οι ιστορίες που έκρυψαν από πίσω τους το ταξίδι αυτό ήταν κατά κύριο λόγο σχηματικές και τραβηγμένες.

Το απόλαυσα, και θα ήθελα κι άλλο, και γέλασα, και απ'όλα, όμως αυτό που τελικά αποτυπώθηκε στην οθόνη ήταν η απειρία (ή μη θέληση) του King για προσαρμογή του στυλ του στις κινηματογραφικές απαιτήσεις. Οι ιστορίες που παρουσίασε ήθελαν αέρα πολλών επεισοδίων για να ευσταθήσουν καλύτερα, και η δομή της ταινίας ήταν καθαρά τηλεοπτική, με 4 ή 5 κεφάλαια να συνθέτουν αυτό που τελικά δεν έμοιαζε με ταινία με μέση, αρχή και τέλος, αλλά περισσότερο με περίληψη κάποιας σεζόν που ποτέ δεν γυρίστηκε.

Μια ματιά ανά storyline:

Ο γάμος της Carrie και του Big: Εδώ ας πούμε καταλαβαίνω για τι πήγαινε ο King, αλλά ειλικρινά τα έχουμε δει τόσες φορές, και έχει βάλει τους δύο χαρακτήρες του να τραβήξουν τόσα πολλά ο ένας από τον άλλον, που εδώ είναι σα να τους βασανίζει άλλη μια φορά για να μπορέσει να ξεζουμίσει από αυτούς ένα τελευταίο δίωρο ιστορίας. Όλο αυτό το πράγμα με τις χαμένες κλήσεις και την ατάκα της Miranda και τη συνάντηση ξανά στο δρόμο κτλ κτλ, συγγνώμη κιόλας αλλά είχα στραβώσει για κανά τέταρτο, μέχρι δηλαδή το σημείο που η Charlotte τα έκανε πάνω της και γέλασα κι εγώ όπως και η Carrie. ("Awwwww.")

Η χημεία των Parker/Noth, και η σύνδεση των δύο χαρακτήρων είναι σε ένα τέτοιο επίπεδο που με κάνει να βλέπω ακόμα πιο δύσπιστα το όλο cancelled wedding debacle, αλλά τουλάχιστον ήξερα από το πρώτο 20λεπτο πώς ακριβώς θα καταλήξει η ταινία οπότε δεν την έβγαλα όλη στραβωμένος. Και άσχετα από το πώς φτάσαμε ως εκεί, το actual φινάλε ήταν ωραιότατο, με το non-label νυφικό, και την πρόταση γάμου στην υπέροχη και εξωπραγματικά αχανή ντουλάπα.

Η απιστία του Steve: Blergh. Καταλαβαίνω οτι χρειαζόταν μια ιστορία με την οποία να αντιπαραβάλεται το στόρι της Carrie καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά η παρουσία του Steve ήταν τόσο ισχνή που σε καμία περίπτωση δεν στήριζε κάτι τόσο δραματικό και ριζικό όσο ο χωρισμός του ζευγαριού, οριακά εκτός οθόνης. Δεν ήταν αυτή η Miranda που λάτρεψα.

H αγέραστη λίμπιντο της Samantha: Το φινάλε της σειράς δε με είχε ικανοποιήσει καθόλου. Δεν ήταν κακό επεισόδιο, αλλά ο τρόπος που μια τόσο ριζοσπαστική σειρά ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα καταιγισμό συμβατικών κλεισιμάτων με είχε αφήσει απίστευτα παγωμένο. Κάποια στιγμή παρακολουθώντας την ταινία είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια: η Carrie εμφανώς θα παντρευόταν στο τέλος τον Big, o King δε θα μπορούσε να είναι τόσο σκληρός απέναντι στον Steve ώστε να τον ξαποστείλει για να κάνει ένα point, η Charlotte ζούσε το παραμύθι της... Όλα κρέμονταν από εδώ. Θα τελείωνε η ταινία με όλα τα ζευγάρια ακριβώς όπως τα βρήκαμε;

Αλλά ευτυχώς σε ένα storyline που έπιασε τον τόνο της σειράς περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, η Samantha ευχαρίστησε τον Smith και του έδειξε την πόρτα της εξόδου, γιατί συγγνώμη κιόλας, αλλά όταν η άλλη έχει ξαπλώσει εκεί για ώρες με το σπιτικό σούσι, δεν απαντάς "What's the big deal"! (LOL) Κατά τα άλλα η Samantha ήταν και πάλι πηγή για τις περισσότερες ατάκες και τις περισσότερες καθαρά SATC-esque στιγμές, οπότε χίλιες φορές καλοδεχούμενη, δεν το συζητώ.

Η τέλεια ζωή της Charlotte: Awww! Μου άρεσε που αισθανόταν άσχημα η Charlotte όταν όλα της πήγαιναν τέλεια, μου αρέσει το πόσο cool και effortless είναι ο Harry, και μου άρεσε το twist με τη γέννα ως επακόλουθο της ατάκας της προς τον Big. Όλα ομορφούλικα, κοινώς, αλλά είναι κρίμα για μια ακόμα φορά που ο χαρακτήρας του ensemble που δεν περνά κάποια τεράστια προσωπική κρίση είναι αυτός που δεν παίρνει σχεδόν καθόλου screen time. Κάπως έτσι φτάνουμε στα over-the-top ξεσπάσματα στη μέση του δρόμου, Carrie.

To ταξίδι στο Μεξικό: Vintage 'Sex & the City'! Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί οτι το αντίτιμο του εισιτηρίου αντιστοιχούσε σε αυτές τις σκηνές και μόνο, και δεν θα είχε πολύ άδικο. Μαργαρίτες, ευχάριστη χυδαιότητα, roundtables των τεσσάρων... και η μεγαλύτερη laugh-out-loud σκηνή της ταινίας, τόσο έξυπνα και αποτελεσματικά τοποθετημένη στα πλαίσια της ιστορίας από τον King, που σχεδόν με κάνει να συγχωρέσω τα issues μου με τον Big Wedding! Kαι κάπως έτσι η Kristin Davis όχι μόνο πήρε το λιγότερο χρόνο επί της οθόνης από τις 4, αλλά τα έκανε και πάνω της. Nice. Αλλά ναι, 'ήταν ευτυχισμένη' κτλ. :P

Jennifer Hudson: Θεά; Θεά;! Eίναι σαφώς κρίμα που η γραμματέας της Carrie πήρε τις πιο cringe-worthy από τις παραδοσιακά κακές SATC-ατάκες, αλλά η ίδια ως παρουσία και ως ύφος ήταν ό,τι πιο καλοδεχούμενο έκανε οόκληρη η ταινία! Και στη σκηνή που η Carrie της κάνει δώρο την τσάντα Louis Vuitton δεν ξέρω, αλλά ορκίζομαι οτι άκουσα τα δάκρυα να κυλάνε στο μάγουλο κάθε γυναίκας που υπήρχε σε απόσταση 3.56 χιλιομέτρων από την αίθουσα προβολής.

Stanford/Anthony: Τόσο λάθος που δε θέλω καν να το πιάσω το θέμα. Τσαντίλες κτλ.

Αυτά τα ολίγα από μένα! Τέλος καλό όλα καλά, mostly, άντε τώρα να περιμένουμε το sequel. (Με $97m. στην Αμερική σε 10 μέρες προβολής, τι εννοείτε με την ερώτηση "Α, θα βγει sequel;") Για τα ρούχα και τις τσάντες και τα νυφικά και νεκρά μπλε πουλιά κολλημένα στο κεφάλι θα σας πουν άλλοι, εγώ δεν ξέρω από αυτά, εγώ τώρα πάω να δω μπάλα. Αλλά αν μου άρεσε η φάση, αν χάρηκα που επιστρέψαμε στην fabulous Νέα Υόρκη της Carrie, αν θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο;

Abso-fucking-lutely.