The Shield 7x03 'Money Shot'

Ξανά σε 100% φόρμα, σχόλια μετά το άλμα για το 3ο επεισόδιο 'Shield'.

Eπιστροφή στην ουσία του πράγματος, και τι επιστροφή. The Ronnie Also Rises! Φυσικά και θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα η κόντρα που ψήνεται εδώ μεταξύ του Vic και του νέου του υπολοχαγού. Όπως γράφτηκε και στο ποστ του πρώτου επεισοδίου, ο Ronnie είναι ό,τι κοντινότερο έχει η σειρά σε πυξίδα ηθικής αυτή τη στιγμή, και είναι πλέον ξεκάθαρο οτι θέλει να ξεμπερδεύει, θέλει να μην έχει πια σχέση με αυτή την κινούμενη άμμο στην οποία τους έχει παρασύρει όλους ο Vic.

Είναι εκείνος που μπήκε τελευταίος στο γκρουπ των αμαρτωλών, ο τελευταίος που σκότωσε σαν συνέπεια των σχεδίων του Vic, ο τελευταίος που μπλέχτηκε με τους κύκλους εκδίκησης σχεδίων που έκαναν backfire, ο τελευταίος που βρέθηκε μέλος ενός αέναου κύκλου δράσεων και αντιδράσεων. Και φυσικά, θέλει να ξεμπερδεύει. Είναι εκείνος που βρίσκεται λιγότερο από όλους χωμένος μες στα σκατά, και ως εκ τούτου προσφέρει την καθαρότερη οπτική, αυτό που οι πνιγμένοι δε βλέπουν: οτι κάθε κίνησή τους προς τα πάνω, τους φέρνει μπλεγμένους όλο και πιο κάτω. Κινούμενη άμμος.

Από την άλλη ο Vic εξακολουθεί, ακόμα, να μην αντιλαμβάνεται και να μην καταλαβαίνει τι του λέει ο Ronnie. Θα δει την οικογένειά του να διαλύεται μπροστά στα μάτια του (*), και θα ζητήσει εξηγήσεις αντί να κοιτάξει στον καθρέφτη. Θα ακούσει την έκκληση παραίτησης από τον σύμμαχό του και απλώς θα ανεβάσει την ένταση. Θα βρει την ευκαιρία να αφήσει το παρελθόν για μια φορά να μην αφήσει τις νυχιές του στο παρόν του, αλλά θα την πετάξει από το παράθυρο συνεχίζοντας το εμετικό του θέατρο.

(Το οποίο να αναφέρω οτι με αφήνει έκπληκτο, σε όποιο επίπεδο κι αν διαδραματίζεται. Ειδικά όταν μιλάμε για τον τρόπο που η Strike Team παίζει στα δάχτυλά της τις αντίπαλες φατρίες, για το πώς έπεισαν τον Αρμένιο για την ψεύτικη ενέδρα. Θα ήμουν ψεύτης αν δεν παραδεχόμουν πως μου φέρνει στο νου κάτι σε μια πολύ πιο εξεζητημένη εκδοχή του 'Mission: Impossible'. O Jim Phelps θα έκανε πάρτι αν είχε τον Vic Mackey στην ομάδα του αντί για εκείνο το ξανθό ΚΔΟΑ που δε θυμάμαι πώς λεγόταν.)

Και ας μιλήσουμε λίγο για αυτό το θέατρο, γιατί προσωπικά συγκλονίστικα από τη σκηνή του φινάλε του επεισοδίου. Την έπαιξα στα καπάκια άλλες 5 φορές για να βεβαιωθώ οτι είδα αυτό που είδα. Τον Vic να χέζει πάνω στην ψυχή του και τη μνήμη του φίλου του, προς μεγίστη απέχθεια του Ronnie που τον κοίταγε σα να βλέπει κάποιον ξένο. Τόσους φόνους, παρανομίες, κλοπές μετά, ο Ronnie για πρώτη φορά κοιτά τον Vic με αηδία και είναι επειδή, στα μάτια του, παρέβη τον -ισχό, αλλά αυτόν ισχυρίζεται πως έχει- ηθικό του κώδικα, 'παραδεχόμενος' στον Shane οτι μπορεί να ξεχάσει και να συγχωρέσει.

Και πρώτος από όλους αηδίασε ο ίδιος ο Vic, που χάρη σε έναν ιδιοφυή Michael Chiklis κι ένα απλό επιφώνημα ("feh...") τα είπε όλα κλείνοντας με σοκαριστικό -αλλά διόλου ακραίο ή αιματηρό- τρόπο ένα επεισόδιο που φοβάμαι πως προετοιμάζει το έδαφος για προδοσίες σε πολλά επίπεδα εις βάρος του Vic.

(*) Mια από αυτές, για να επιστρέψω στα παραπάνω, μπορεί και να προέλθει από την μικρή του κορούλα, η οποία έχει εξελιχθεί σε γαμώ τις μουλάρες by the way, πράγμα καθόλου απίθανο όταν πατέρας της είναι αυτό το ανήθικο κομμάτι κρέας. Η σκηνή της κατάρρευσης της οικογένειας του Vic μου φάνηκε ατυπικά κακοπαιγμένη για τα δεδομένα της σειράς (η κόρη του Chiklis είναι, η κακομοίρα, κάκιστη ηθοποιός) αλλά το point πέρασε, ευχαριστούμε πολύ.

Μην το μαζέψω το ποστ χωρίς να αναφέρω όμως το νέο μου ήρωα, τον Billings, ο οποίος και πάλι απέκτησε νέα ενέργεια προς την διαλεύκανση της υπόθεσης όταν βρήκε soft spot λόγω της -apparently- ζεστής σχέσης που έχει με την κόρη του. Θα ήθελα βέβαια να τον δω σε κάποια φάση να ξεκινάει και να τελειώνει διακοσμητικός, γιατί τώρα είμαστε 3η σερί βδομάδα που αρχίζει ρεμάλι αλλά χάρη σε κάποιο δικό του breakthrough η υπόθεση λύνεται.

Όσο για την υπόθεση καθαυτή, με ακούμπησε και με έπεισε ιδιαίτερα έτσι όπως τελείωσε δίχως ευχάριστο resolution. Είναι ψιλοσοκαριστικό το όλο concept όσο το σκέφτομαι, αλλά αυτό που με κέρδισε απόλυτα ήταν το μη-κλείσιμο, με τη γκόμενα της μικρής να τη φωνάζει από μακριά γεμάτη πόνο και αγωνία, και όλοι να τη διώχνουν. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς πολυλογάδικο κλείσιμο, χωρίς αχτίδες ευτυχίας στο βάθος. Απλά, ξερά, έτσι.

Σαν το ίδιο το επεισόδιο.