Thursday night panic

Eπειδή διανύω μια βδομάδα γενικότερης κατάπτωσης και δεν έχω δύναμη/όρεξη για πολλά αυτή τη στιγμή, ακολουθούν μετά το άλμα σύντομα σχόλια για τη χθεσινοβραδινή τηλεόραση, κατά σειρά 'The Office', 'CSI', 'Survivor' και 'Life on Mars'. Θα προσπαθήσω από βδομάδα να πιάσω και τα σαπούνια του ABC, αλλά για την ώρα δεν έχει ακόμα 'Grey's' :(

To 'Οffice' ήταν μόνο σποραδικά αστείο, αλλά όχι επειδή απέτυχαν αστεία, απλά επειδή έπεσε το βάρος περισσότερο σε μικρές προσωπικές στιγμές αυτή τη βδομάδα. Αλλά η ισορροπία και η εκτέλεση ήταν εξαιρετική, οπότε δεν έχω παράπονο, κι έτσι κι αλλιώς τα αστεία ήταν ξεκαρδιστικά. (Η παρομοίωση του Creed με την Omaha Beach, το άνοιγμα του επεισοδίου, το talking head του Stanley που σύγκρινε εαυτόν με έγκυο, 'Golden shower'.)

Κι αν αυτό το επεισόδιο σημαίνει οτι τελειώσαμε με τη Jan, τόσο το καλύτερο γιατί την έχω σιχαθεί πλέον. Ευτυχώς εδώ υπήρχε η υπέροχη Holly της υπέροχης Amy Ryan κι εξισορροπούσε την κατάσταση, βγάζοντας τον πιο ανθρώπινο εαυτό του Michael: η αγκαλιά στο τέλος με εξέπληξε και μου προκάλεσε κι εμένα ένα μικρό βουρκωματάκι σαν τη Holly. (Κι επίσης, πόσο όμορφη η σκηνή με τον Michael που κρατούσε τα μωρά;) Αν και πρέπει να σταθώ απορημένος σε ένα σημείο, και να θαυμάσω το ανεπανάληπτα ξεδιάντροπο product placement για την Κούνια Που Δεν Καταστρέφεται (ΤΜ).

~-~

Δεν τρελάθηκα με αυτό το 'CSI' που, μετά την εκπληκτική πρεμιέρα κινήθηκε σε πιο γνώριμα και ακίνδυνα νερά. Όχι οτι δε με διασκέδασε το story με την υπνωτίστρια, απλώς παραήταν προβλέψιμο χάρη κυρίως στον κανόνα του πιο αναγνωρίσιμου guest star. Tην ίδια στιγμή δεν πολυενδιαφέρθηκα για το παράληλλο storyline των Gil & Sara, κυρίως γιατί το έχω το πρόβλημά μου με τις ιστορίες που τραβούν αναλογίες με τις ζωές των πρωταγωνιστών-- αν ήθελα να δω το 'House', θα έβλεπα το 'House', ευχαριστώ πολύ. Αφήστε που ο τύπος που Το Έκανε ήταν από τους πιο φριχτούς που έχω δει τελευταία στην τηλεόραση. Την επόμενη βδομάδα αν δεν απατώμαι συστήνεται βέβαια ο νέος χαρακτήρας, οπότε δεν υπάρχει λόγος να χαλαρώνουμε.

~-~

Και το 'Survivor' συνεχίζει τη θεάρεστη αποστολή του με το να ξεφορτώνεται όλα τα λάθη που φέτος έγιναν κατά τη διάρκεια του κάστινγκ (σκουριάσαμε, Mark Burnett;), εδώ με το διώξιμο του παντελώς ανισόρροπου και άχρηστου GC. Το κακό, εκτός της γενικότερης προβλεψιμότητας της σεζόν ως τώρα, είναι οτι πάει τόσο μονόπατα που τη μία φυλή δεν τη γνωρίζουμε σχεδόν καθόλου (μόνο ο Randy μου κάνει κάτι ως χαρακτήρας, φοβερό που φώναξε για να μπερδέψει τον Ace στη δοκιμασία) και από την άλλη είναι ο ένας πιο ανούσιος από τον άλλον, πλην του Ace φυσικά και ίιισως της Crystal; Δεν κάνουμε reality όμως έτσι. Μπορούμε να μεταφερθούμε στον τελικό κατευθείαν;

~-~

Όσο για το 'Life on Mars', το δεύτερο επεισόδιο στάθηκε στα στάνταρντ του πρώτου. Εδραιώνει ένα πολύ ενδιαφέρον ύφος, με χαρακτήρες που μοιάζουν αυθεντικοί και αποφεύγοντας τα εύκολο αναχρονιστικό χιουμοράκι. Βασικά ό,τι κομπλιμέντο έκανα για τον πιλότο, ισχύει και εδώ, χωρίς κάτι παραπάνω. Φοβερή η σκηνή στο νοσοκομείο με τον Sam Tyler και τον Gene Hunt να παίζουν ξύλο και μετά να συζητάνε. (Τυπική male bonding σκηνή, αλλά καλοπαιγμένη.) Και με άγγιξε το δίπτυχο σκηνών που αφορούσαν τη Maya (τα σύννεφα με το "funnypages" και εκείνη αργότερα που ο Sam δακρύζει καθώς την θυμάται) και αυτή του φινάλε θα παραήταν cheesy αλλά την έσωσε η γιούχου χίπισσα που με κέρδισε άμεσα.

Όσο το show μοιάζει να παίρνει στα σοβαρά το setting του και τους χαρακτήρες του (με τους Keitel & Imperioli ακόμα καλύτερους εδώ), και όσο βρίσκουν ενδιαφέρουσες πλοκές που να συντηρούν το ενδιαφέρον στο procedural στοιχείο, θα είμαι εκεί. This one's a keeper.