The Shield 7x07 'Bitches Brew'

Σχόλια για το 7ο επεισόδιο και απόλυτο turning point της 7ης σεζόν 'Shield' μετά το άλμα.

Ο Shawn Ryan δεν χαρίζεται ούτε στο ελάχιστο στον αντι-ήρωά του, ε;

Eίναι συχνό, πολύ πιο συχνό από ό,τι θα θέλαμε, φαινόμενο σε αστυνομικές ή ιατρικές σειρές η όποια πλοκή της εβδομάδας να αποτελεί παραλληλισμό με κάποια κατάσταση των πρωταγωνιστών. Και συνήθως αυτός ο παραλληλισμός έρχεται με τη χάρη σφυριού που σε κοπανάει στο κεφάλι, μια αναλογία μασημένη και για τον τελευταίο των θεατών που αρνείται να σκεφτεί λίγο τι βλέπει. Κι έρχεται μετά κάτι σαν αυτό το επεισόδιο για να υπενθυμίσει πως ό,τι αποτελεί συνταγή χιλιοχρησιμοποιημένη, είναι χιλιοχρησιμοποιημένη για κάποιο λόγο, διάολε. Κοινώς, αν ένα πράγμα ξέρεις να το κάνεις σωστά, δε σε νοιάζει πόσα procedurals το έχουν τσαλαπατήσει στο έδαφος μόνο τον μήνα που πέρασε.

Ο Ryan εδώ επιστρατεύει ένανα ακόμη χαρακτήρα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, την Bottom Bitch που μα το θεό δε θυμόμουν την ιστορία της πριν τη φρεσκάρω με μια βόλτα στα ίντερνετς. Θυμόμουν το χαρακτήρα, αλλά όχι τον τρόπο με τον οποίο είχε εκτυλιχθεί η υπόθεσή της πριν από τόσα χρόνια. (Και πόσα κιλά αρχίδια έχει πια αυτή η σειρά, όταν μας την εμφανίζει από το πουθενά χωρίς καν μια αναφορά στο "Previously On"; Ειδικά από τη στιγμή που επιλέγει να την κάνει τόσο νευραλγικό κομμάτι της αφήγησης, έστω και σε δεύτερο επίπεδο;)

Σε μια λοιπόν σοκαριστική εξέλιξη ο Vic πέφτει θύμα της ίδιας ακριβώς πλεκτάνης, ο τρόπος του Shawn Ryan να βάλει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο όλες τις υπόλοιπες εξελίξεις του παρόντος. Κοινώς σα να μας λέει οτι παρόν, παρελθόν και μέλλον είναι όλα ένα και το αυτό όταν μιλάμε για τον Vic Mackey, ό,τι έγινε στο παρελθόν θα γίνει και τώρα και θα γίνει ξανά στο μέλλον. Τα λάθη που έκανε με την Bottom Bitch πριν χρόνια θα τα κάνει και τώρα. Τα λάθη που έκανε με τον Shane θα τα κάνει πάλι με τον Ronnie. Τα λάθη που έκανε με την κόρη του θα τα κάνει ξανά με το γιο του. Το ξαναείπαμε, αλλά: μπορεί κανείς να ρίξει φταίξιμο στη Danny που τρέχει να ξεφύγει από τον μανιακό που είναι πεπεισμένος να κλείσει τους πάντες γύρω του στον αέναο κύκλο επαναλαμβανόμενων λαθών;

Ο Ryan μοιάζει να πιστεύει πως η μοίρα ενός ανθρώπου σαν τον Mackey είναι προδιαγεγραμμένη, όχι μόνο από τον τρόπο που παρουσιάζει εξαιρετικά την ιστορία του να επαναλαμβάνεται (χάρη και σε ένα απίστευτα δεξιοτεχνικό και πολυεπίπεδο σενάριο από τους Charles Eglee και Elizabeth Hansen), αλλά και από το πώς επιστρέφει καθόλου τυχαία στο φάντασμα από το μέλλον του, δηλαδή αυτή την προοπτική-κατάρα του να γίνει κάτι σαν τον Lester. Ένας ξοφλημένος πρώην μπάτσος που σέρνει την κακή του φήμη καθώς παρανομεί (και πάλι) για να τα βγάλει πέρα. Δεν ξέρω αν ο David Chase υπήρξε ποτέ του τόσο σκληρός με τον Tony Soprano, αλλά ο Shawn Ryan σίγουρα δεν βαστάει πίσω τις γροθιές του. Ειλικρινά, μετά από επεισόδια σαν αυτό, η όποια εξέλιξη της πλοκής μοιάζει σχεδόν δευτερεύουσα.

(Και δε θέλω καν να σκέφτομαι τι άλλο πρόκειται να του συμβεί μετά το σοκαριστικό cliffhanger αυτού του επεισοδίου.)

Την ίδια όμως στιγμή που επιφυλάσσει τον Vic τη χειρότερη δυνατή μοίρα, ο δημιουργός προσεγγίζει με έναν πολύ ενδιαφέροντα και ανθρώπινο τρόπο το πώς το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Γιατί από τη μία ο Mackey αρνείται πεισματικά να το κοιτάξει κατάματα, αλλά παράλληλα υπάρχει για αντιστάθμισμα κάποια σαν την Claudette (που πάντα ήταν ό,τι κοντινότερο υπήρχε στο show ως yang στο yin του Vic) που εξίσου αναπόφευκτα νιώθει οτι οι μέρες της είναι αριθμημένες, αλλά έχει γύρω τον δικό της Dutch συν τη σοφία να ξέρει πότε πρέπει να αποδεχτεί ορισμένα πράγματα. Ο Vic τι σκατά έχει εκτός από δαίμονες; Κοινώς, αν δε μπορείς να αποφύγεις τη σκατοκατάσταση, τουλάχιστον φρόντισε να μην την περάσεις μόνος.

Δε θυμάμαι πολλές φορές να έχει απεικονιστεί με καλύτερο τρόπο αυτό το συνήθως πεζό "you have to let go," ε; Δεν είναι η πρώτη φορά που το 'Shield' παίρνει μια πολύπλοκη ιδέα που έχει ευτελιστεί σε κάτι απλοϊκό από τη σύγχρονη μυθοπλασία, και το επιστρέφει στα επίπεδα που του αξίζει. Το έχει κάνει πολλές φορές, το κάνει τώρα, και θα το κάνει ξανά. Προδιαγεγραμμένο κι αυτό.