First impressions: 'True Blood'

Thank god για αυτό το 5ο επεισόδιο, γιατί ήμουν έτοιμος να παρατήσω το 'True Blood' από βαρεμάρα. Μετά το άλμα, γενικά σχόλια για τη σειρά ως τώρα, για το απίστευτο επεισόδιο 1x05 'Sparks Fly Out' και για τον σχεδιασμό των δεν-έχω-λόγια-να-τους-υμνήσω τίτλους αρχής.

Οι σειρές του ΗΒΟ παραδοσιακά συνοδεύονται από κάτι πίσω από την φροντισμένη τους επιφάνεια, από κάποιο μεγάλο ερώτημα ενδεχομένως, από μια αγωνιώδη αναζήτηση γύρω από τον άνθρωπο, τη φύση του, την ύπαρξή του, την ηθική του. Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, με 'Sopranos' και 'Six Feet Under' ως τις εμπορικές αποτυχίες των 'John from Cincinnati' ή 'In Treatment', κάθε show του μεγάλου καλωδιακού δικτύου διερωτάται ποιοι είμαστε, τι μας κάνει να κινούμαστε, τι σημαίνει η αρχή, τι σημαίνει το τέλος, πόσο μας θρέφει η βεβαιότητα του θανάτου, ποια η φύση του θεϊκού και ποια η σχέση του με τη θνητή μας καθημερινότητα. Διερωτάται, τελοσπάντων, τι σημαίνουν όλα.

Το μεγάλο ερώτημα που έρχεται μαζί με το 'True Blood'; Τι στα κομμάτια θέλει αυτή η σειρά στο ρόστερ του ΗΒΟ! Η ξεδιάντροπη επιφανειακότητα του show δεν είναι μόνο προφανής από το πώς ο δημιουργός Alan Ball σπάει πλάκα με τα πολιτικά ορθά στερεότυπα ή από τον γελοία υπερβολικό τρόπο με τον οποίο εστιάζει στην ηθελημένα απλοϊκή 'αλληγορία' του. Παρά φροντίζει να το ξεκαθαρίσει κι ο ίδιος, χαρακτηρίζοντας τη νέα του σειρά "ποπκόρν για έξυπνο κοινό".

Σε αυτό το σημείο θα προσπεράσω κάθε είδους σκέψη στο μήκος κύματος του "είναι κρίμα βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός μιας από τις 10 αγαπημένες μου σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης να χαραμίζεται με fluffy χαζομαρούλες που απλώς σπάνε πλακίτσα" γιατί έτσι θα μπορούσα κάλλιστα να μην ασχοληθώ καθόλου με τη σειρά. To ξεπερνώ γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ξεδίνει (γενικά), και το ΗΒΟ δοκιμάζει απεγνωσμένο ό,τι νά'ναι (ειδικά).

Αυτό είναι, λοιπόν. Μια τongue-in-cheek πλακίτσα με βαμπίρ που σαν διάφορα καταπιεσμένα κοινωνικά γκρουπ αποφασίζουν να βγουν από το φέρετρο και να αναζητήσουν την ισότητα. Ο Ball ξεκάθαρα διασκεδάζει αυτόν τον one-note επιφανειακό παραλληλισμό που του δίνει την ευκαιρία να σπάσει χοντρή πλάκα με μια γωνιά της Αμερικής που, ας μην κοροϊδευόμαστε, προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Βαριές προφορές, white trash ignorance, skimpy cut-offs, αφέλεια, μηδενική κουλτούρα... με τη δικαιολογία της σάτιρας, ο Ball παραδίδει μια κανονιά στο πλαίσιο των culture wars, και περνάει αδιαμαρτύρητα ακριβώς επειδή το έχει ντύσει σαν καρικατούρα. Κοινώς, πώς καταφέρνεις να δείχνεις τον άλλον και να γελάς στα μούτρα του; Εύκολο, απλά δείχνεις κι όλους τους υπόλοιπους! (Αλλά εμείς ξέρουμε τι εννοείς.)

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε οτι το show δεν έχει ουσία, πάμε στο ζουμί. Που είναι ακριβώς οτι κι εγώ διασκέδασα αυτό το "ποπκόρν" αρχικά, αλλά γρήγορα το βαρέθηκα. Καλή η πλάκα δηλαδή, αλλά δε με ένοιαζε το αστείο. Όσο για το vampire romance aspect της ιστορίας, χαίρομαι απλώς που και ο Ball δεν το παίρνει πολύ στα σοβαρά, γιατί έχοντας διαβάσει το φρικτό 'Twilight' της Stephanie Meyer και με την ταινία να μας βομβαρδίζει από παντού με αφίσες, τρέιλερ, κι ένα κάρο tie-in σκατά, έχω μάλλον υποφέρει αρκετό βαμπιρορομάντζο για φέτος. Φτάνοντας στο τέλος του 4ου επεισοδίου, το μόνο πράγμα που με έκανε πλέον να ενδιαφερθώ έστω και λίγο, ήταν το shoutout του Bill στους Dengue Fever. (Τα βαμπίρ γουστάρουν καμποτζιανή ποπ από το LA! Yay!)

Όμως, τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να παραιτηθώ θεωρώντας πως 2-3 επεισόδια είναι όλο το stretch που μπορεί να αντέξει αυτός ο χαβαλές, ήρθε το 5ο επεισόδιο και με έκανε να ενδιαφερθώ και για την ιστορία. Οι σαπουνοπεριφερειακοί χαρακτήρες παραμένουν, αλλά επιτέλους η σειρά κοίταξε το backstory του Bill του βάμπιρα και με έκανε όχι μόνο να καθίσω με ανανεωμένο ενδιαφέρον και να παρακολουθήσω, αλλά να θέλω και τη συνέχεια. Το ongoing arc με τις δολοφονίες πήρε νέα τροπή χάρη στο σοκαριστικό cliffhanger με τη γιαγιά, και ο λιγότερο ενδιαφέρων χαρακτήρας της σειράς (ο Sam ο μπαράκιας) από εκεί που θεωρούσαμε δεδομένο οτι ήταν ο σκύλος, όχι μόνο εμφανίστηκε στο ίδιο πλάνο μαζί του, αλλά και πλέον χρωματίζεται από τη σειρά ως ύποπτος για τους φόνους.

Η σειρά πρέπει ακόμα να περπατήσει πολύ για να γίνει κάτι εξαιρετικό, και σίγουρα δε θα είναι ποτέ τίποτα παραπάνω από ακίνδυνος χαβαλές. Αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού, χωρίς ψευδαισθήσεις μεγαλείου και χωρίς να προσπαθεί υπερβολικά να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, τουλάχιστον αρχίζει έστω και με λίγη καθυστέρηση να γίνεται ενδιαφέρουσα ως ιστορία. Χαρακτήρες-καρτούν έχει για να αποσπά όποτε χρειάζεται (ο himbo αδερφός της Sookie έχει απίστευτο γέλιο, το δίδυμο των αστυνομικών λειτουργούν σαν Ντιπόν και Ντιπόν μιας παράλληλης διάστασης), και το κέντρο βάρους της μυθολογίας μόλις άρχισε να αποκτά δόντια και ναι μόλις πήγα εκεί.

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε πλέον λόγο να παρακολουθούμε τη σειρά και για κάποιο άλλο λόγο πλην των τίτλων αρχής της, που δεν είναι απλώς στο τυπικό επίπεδο ΗΒΟ genius, αλλά ακόμα παραπάνω. Νομίζω είναι η εικόνα της εγκύου να τη βουτάνε στη θάλασσα αμέσως αφού έχει εμφανιστεί στην οθόνη το 'TRUE BLOOD', που μου πουλάει οριστικά αυτό το απίστευτο μοντάζ. Και είναι και η κομματάρα που παίζει. (Την οποία θα τσιμπήσετε από τον dust road.)

Περιμένω πώς και πώς τη συνέχεια, ξαφνικά, και ελπίζω αυτή να μη με απογοητεύσει.