First impressions: 'True Blood'


Thank god για αυτό το 5ο επεισόδιο, γιατί ήμουν έτοιμος να παρατήσω το 'True Blood' από βαρεμάρα. Μετά το άλμα, γενικά σχόλια για τη σειρά ως τώρα, για το απίστευτο επεισόδιο 1x05 'Sparks Fly Out' και για τον σχεδιασμό των δεν-έχω-λόγια-να-τους-υμνήσω τίτλους αρχής.

Οι σειρές του ΗΒΟ παραδοσιακά συνοδεύονται από κάτι πίσω από την φροντισμένη τους επιφάνεια, από κάποιο μεγάλο ερώτημα ενδεχομένως, από μια αγωνιώδη αναζήτηση γύρω από τον άνθρωπο, τη φύση του, την ύπαρξή του, την ηθική του. Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, με 'Sopranos' και 'Six Feet Under' ως τις εμπορικές αποτυχίες των 'John from Cincinnati' ή 'In Treatment', κάθε show του μεγάλου καλωδιακού δικτύου διερωτάται ποιοι είμαστε, τι μας κάνει
να κινούμαστε, τι σημαίνει η αρχή, τι σημαίνει το τέλος, πόσο μας θρέφει η βεβαιότητα του θανάτου, ποια η φύση του θεϊκού και ποια η σχέση του με τη θνητή μας καθημερινότητα. Διερωτάται, τελοσπάντων, τι σημαίνουν όλα.

Το μεγάλο ερώτημα που έρχεται μαζί με το 'True Blood'; Τι στα κομμάτια θέλει αυτή η σειρά στο ρόστερ του ΗΒΟ! Η ξεδιάντροπη επιφανειακότητα του show δεν είναι μόνο προφανής από το πώς ο δημιουργός Alan Ball σπάει πλάκα με τα πολιτικά ορθά στερεότυπα ή από τον γελοία υπερβολικό τρόπο με τον οποίο εστιάζει στην ηθελημένα απλοϊκή 'αλληγορία' του. Παρά φροντίζει να το ξεκαθαρίσει κι ο ίδιος, χαρακτηρίζοντας τη νέα του σειρά "ποπκόρν για έξυπνο κοινό".


Σε αυτό το σημείο θα προσπεράσω κάθε είδους σκέψη στο μήκος κύματος του "είναι κρίμα βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός μιας από τις 10 αγαπημένες μου σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης να χαραμίζεται με fluffy χαζομαρούλες που απλώς σπάνε πλακίτσα" γιατί έτσι θα μπορούσα κάλλιστα να μην ασχοληθώ καθόλου με τη σειρά. To ξεπερνώ γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ξεδίνει (γενικά), και το ΗΒΟ δοκιμάζει απεγνωσμένο ό,τι νά'ναι (ειδικά).

Αυτό είναι, λοιπόν. Μια τongue-in-cheek πλακίτσα με βαμπίρ που σαν διάφορα καταπιεσμένα κοινωνικά γκρουπ αποφασίζουν να βγουν από το φέρετρο και να αναζητήσουν την ισότητα. Ο Ball ξεκάθαρα διασκεδάζει αυτόν τον one-note επιφανειακό παραλληλισμό που του δίνει την ευκαιρία να σπάσει χοντρή πλάκα με μια γωνιά της Αμερικής που, ας μην κοροϊδευόμαστε, προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Βαριές προφορές, white trash ignorance, skimpy cut-offs, αφέλεια, μηδενική κουλτούρα... μ
ε τη δικαιολογία της σάτιρας, ο Ball παραδίδει μια κανονιά στο πλαίσιο των culture wars, και περνάει αδιαμαρτύρητα ακριβώς επειδή το έχει ντύσει σαν καρικατούρα. Κοινώς, πώς καταφέρνεις να δείχνεις τον άλλον και να γελάς στα μούτρα του; Εύκολο, απλά δείχνεις κι όλους τους υπόλοιπους! (Αλλά εμείς ξέρουμε τι εννοείς.)

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε οτι το show δεν έχει ουσία, πάμε στο ζουμί. Που είναι ακριβώς οτι κι εγώ διασκέδασα αυτό το "ποπκόρν" αρχικά, αλλά γρήγορα το βαρέθηκα. Καλή η πλάκα δηλαδή, αλλά δε με ένοιαζε το αστείο. Όσο για το vampire romance aspect της ιστορίας, χαίρομαι απλώς που και ο Ball δεν το παίρνει πολύ στα σοβαρά, γιατί έχοντας διαβάσει το φρικτό 'Twilight' της Stephanie Meyer και με την ταινία να μας βομβαρδίζει από παντού με αφίσες, τρέιλερ, κι ένα κάρο tie-in σκατά, έχω μάλλον υποφέρει αρκετό βαμπιρορομάντζο για φέτος. Φτάνοντας στο τέλος του 4ου επεισοδίου, το μόνο πράγμα που με έκανε πλέον να ε
νδιαφερθώ έστω και λίγο, ήταν το shoutout του Bill στους Dengue Fever. (Τα βαμπίρ γουστάρουν καμποτζιανή ποπ από το LA! Yay!)

Όμως, τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να παραιτηθώ θεωρώντας πως 2-3 επεισόδια είναι όλο το stretch που μπορεί να αντέξει αυτός ο χαβαλές, ήρθε το 5ο επεισόδιο και με έκανε να ενδιαφερθώ και για την ιστορία. Οι σαπουνοπεριφερειακοί χαρακτήρες παραμένουν, αλλά επιτέλους η σειρά κοίταξε το backstory του Bill του βάμπιρα και με έκανε όχι μόνο να καθίσω με ανανεωμένο ενδιαφέρον και να παρακολουθήσω, αλλά να θέλω και τη συνέχεια. Το ongoing arc με τις δολοφονίες πήρε νέα τροπή χάρη στο σοκαριστικό cliffhanger με τη γιαγιά, και ο λιγότερο ενδιαφέρων χαρακτήρας της σειράς (ο Sam ο μπαράκιας) από εκεί που θεωρούσαμε δεδομένο οτι ήταν ο σκύλος, όχι μόνο εμφανίστηκε στο ίδιο πλάνο μαζί του, αλλά και πλέον χρωματίζεται από τη σειρά ως ύποπτος για τους φόνους.

Η σειρά πρέπει ακόμα να περπατήσει πολύ για να γίνει κάτι εξαιρετικό, και σίγουρα δε θα είναι ποτέ τίποτα παραπάνω από ακίνδυνος χαβαλές. Αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού, χωρίς ψευδαισθήσεις μεγαλείου και χωρίς να προσπαθεί υπερβολικά να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, τουλάχιστον αρχίζει έστω και με λίγη καθυστέρηση να γίνεται ενδιαφέρουσα ως ιστορία. Χαρακτήρες-καρτούν έχει για να αποσπά όποτε χρειάζεται (ο himbo αδερφός της Sookie έχει απίστευτο γέλιο, το δίδυμο των αστυνομικών λειτουργούν σαν Ντιπόν και Ντιπόν μιας παράλληλης διάστασης), και το κέντρο βάρους της μυθολογίας μόλις άρχισε να αποκτά δόντια και ναι μόλις πήγα εκεί.

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε πλέον λόγο να παρακολουθούμε τη σειρά και για κάποιο άλλο λόγο πλην των τίτλων αρχής της, που δεν είναι απλώς στο τυπικό επίπεδο ΗΒΟ genius, αλλά ακόμα παραπάνω. Νομίζω είναι η εικόνα της εγκύου να τη βουτάνε στη θάλασσα αμέσως αφού έχει εμφανιστεί στην οθόνη το 'TRUE BLOOD', που μου πουλάει οριστικά αυτό το απίστευτο μοντάζ. Και είναι και η κομματάρα που παίζει. (Την οποία θα τσιμπήσετε από τον dust road.)

Περιμένω πώς και πώς τη συνέχεια, ξαφνικά, και ελπίζω αυτή να μη με απογοητεύσει.

17 σχόλια:

  1. Ouf! Egw anisuxousa oti epeidi den evlepa tipota vathutero mipws apovlakwthika entelws kai den to pianw.

    Alla nai, i aplotita tou show kai i epifaneiakotita twn alligoriwn tou itan kati pou den perimena na dw pisw apo auta ta duo onomata (HBO kai Ball).

    Kai akoma kai meta pou apodextika auta ta stoixeia tou emene na doume tin ploki mesa se auta ta plaisia kai nai, nomizw oti me ton thanato tis giagias (yay btw gia ton thanato tou pio annoying xaraktira) tha parakinithoun toso oi xaraktires oso kai to plot genikotera.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ είμαι μέγας fan από το pre-aired ήδη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σχολιάζω αναλυτικά τα σχόλια σου:

    Ναι
    Ναι
    Ναι
    Ναι
    και
    Ναι...

    dark tyler
    you complete me

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. csi rocked with its straightforwardness.heroes its addictive trash,mou arese o simon baker sto mentalist.true blood;xmmm.seira me hero pou epathe priapismo prepei na tin pareis sta sovara...............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. To big love( otan tha arxisei ton ianouario) tha to kalipteis i den asxolise me to thema???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. I bloody LOVE it! Ειλικρινά, είναι το τέλειο παράδειγμα περίπτωσης It's so Bad it's Good! Είναι καθαρή διασκέδαση, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, είναι τίγκα στα bad puns (Fangtasia, LOL -- και God hates Fangs), είναι αρκετά psycho για τα γούστα μου και πήρε και το ΟΚ για 2η σεζόν... Επιπλέον, Allan Ball! Και βιβλίο του Dan Brown να μετέτρεπε σε σειρά, θα το έβλεπα. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. γουστάρω τρελά αυτή τη σειρά!

    ακόμα κι αν δε μου αρκούσαν οι άλλες 1.000 ενδιαφέρουσες μικρολεπτομέρειες που έχει, θα μου αρκούσε το γεγονός και μόνο οτι το σενάριο γδύνει τον Ryan Kwanten με τελετουργική συνέπεια σε ΚΑΘΕ επεισόδιο! :P

    "Did anyone order an AIDS sandwich?"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ξεκίνησα να το παρακολουθώ γιατί είχα διαβάσει το Dead Until Dusk (το βιβλίο του οποίου την υπόθεση ακολουθεί μέχρι στιγμής η σειρά) και το είχα βρει ενδιαφέρον και εξωφρενικά αστείο κατά φάσεις. Παρόλα αυτά για κάποιο λόγο με το True Blood δεν κατάφερα να σκάσω ούτε χαμόγελο, παρόλο που δεν το βρήκα κακό (σίγουρα πάντως κλάσεις ανώτερο από το περσινό Moonlight). Ίσως φταίει το γεγονός ότι μένει στην επιφάνεια, αν και ούτε το βιβλίο καταδύεται στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης εδώ που τα λέμε:-Ρ
    Ίσως πάλι φταίει απλούστατα το ότι το ένα είναι καλογραμμένο και το άλλο όχι. Ακόμη θυμάμαι την εισαγωγή του βιβλίου με τις αναφορές σε Anne Rice και Interview With The Vampire. Αλλά μάλλον αυτό που με χάλασε περισσότερο είναι η διαφορετική οπτική με την οποία μας παρουσιάζεται η πρωταγωνίστρια (στο True Blood είναι μια επιεικώς ηλίθια χαζογκόμενα ενώ στο Dead Until Dusk πανέξυπνη, προκλητική και πνεύμα αντιλογίας). Αν πάντως μείνει πιστό στην υπόθεση του βιβλίου, πράγμα που κάνει σε γενικές γραμμές ως τώρα, η εξέλιξή του αναμένεται αρκετά ανατρεπτική απ'ότι θυμάμαι, αν και δεν θα μπω σε spoilers.Κρίμα, πάντως, γιατί το βιβλίο είναι πραγματικά απολαυστικό και αστείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. O dust road μάλλον συμφώνησε, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος.

    Πριαπισμός: Ναι, ναι, χίλια δίκια. Μιλάμε ενδεχομένως για το απόλυτο b-story του 2008. Δεν πίστευα τα μάτια μου, μιλάμε για καμπ μεγαλείο!

    elgalla, thanks για το συγκριτικόν, πάνω που σκεφτόμουν να ρωτήσω μπας κι έχει διαβάσει κανείς τα βιβλία. Πάντως η σειρά είναι πάρα πολύ αστεία, απλώς ενδεχομένως με διαφορετικό τρόπο από το βιβλίο;

    Δεν έχω ιδέα για τον τόνο των γραπτών της Harris, for all we know ο Ball μπορεί απλά να έχει πάρει την πλοκή και να σπάει πλάκα. Δηλαδή αυτός ξέρουμε σίγουρα οτι σπάει πλάκα, απλά δεν ξέρουμε αν ήταν ήδη η σπασμένη (η πλάκα) από τα βιβλία ή αν την έκανε αυτός τη ζημιά. Η Harris παίρνει καθόλου σοβαρά τον εαυτό της και το setting της ιστορίας της;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα έλεγα περισσότερο πως προσπαθεί να συνδυάσει χιούμορ και μυστήριο, καταφέρνοντάς τα αρκετά ικανοποιητικά. Θυμίζει σε αρκετά σημεία Anita Blake early novels, αν και ο κεντρικός του χαρακτήρας είναι αρκετά πιο "αδύναμος" από την Anita. Επίσης έχει πολλές αναφορές και jokes που σχετίζονται με την όλη κουλτούρα που έχει αναπτυχθεί στον Αμερικανικό Νότο από την Anne Rice και μετά και το όλο love story έχει αρκετά ενδιαφέρον. Επίσης το θέμα του Sam? Στο βιβλίο δεν καταλαβαίνουμε μέχρι το τέλος τι παίζει μ'αυτόν, το μόνο στοιχείο που μας δίνει είναι ότι η sookie δεν μπορεί να διαβάσει το μυαλό του.Πέρα απ'αυτό είναι αρκετά απολαυστικό και ως υπόθεση και ως γραφή. Δεν ξέρω τι κάνει στα υπόλοιπα βιβλία της σειράς η Harris, αλλά το πρώτο ήταν ένα καλό ξεκίνημα και αρκετά πρωτότυπο θα έλεγα δεδομένου ότι ξεφεύγει από τη μαυρίλα και τη γοτθίλα των κλασικών ιστοριών με βρικόλακες. Όσο για το αν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της και το έργο της; Σίγουρα το αντιμετωπίζει με συνέπεια και σεβασμό, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της σοβαροφάνειας. Με λίγα λόγια ξέρει η γυναίκα πως ούτε το Dracula γράφει ούτε το Interview With The Vampire και ούτε το προσπαθεί. Φτιάχνει μια διασκεδαστική ιστορία με βρικόλακες για να περάσει καλά και αυτή και ο αναγνώστης της χωρίς κανείς από τους δυο τους να χρειαστεί να σκεφτεί λίγο παραπάνω. Και, στην τελική, πιστεύω πως το πετυχαίνει απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γνωρίζοντας οτι ο Ball δεν είναι και κανάς τρελός φαν του σύγχρονου βαμπίρ (δηλωμένα, δεν έχει δει ποτέ του 'Buffy', ας πούμε), αυτό αποτελεί μια ακόμα ένδειξη οτι απλά τσίμπησε μια ευκαιρία για paycheck και έναν χοντρό χαβαλέ 'by the way'.

    Το οποίο διευκρινίζω πως δε με χαλάει όσο η μυθολογία είναι ενδιαφέρουσα. Απλά έχω τη σχετική βεβαιότητα οτι δεν έχει κανάν ιδιαίτερο σεβασμό προς το υλικό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να γίνομαι μειοψηφία πλέον, αλλά το True Blood έχει ήδη γίνει η αγαπημένη μου σειρά αυτής της season. Και ούτε με την έννοια του "τόσο κακό που είναι καλό" ή 'αγαπάμε να μισούμε".

    Η φαινόμενη απουσία βαθύτερου νοήματος ήταν πολύ συγχυστική στην αρχή, ακόμη περισσότερο επειδή βλέπουμε ΗΒΟ και Allan Ball, και είναι κάτι τόσο δεδομένο που νιώθαμε όλοι ελαφρώς ηλίθιοι. Αλλά τελικά φαίνεται πως όντως δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο (αν και ο καθένας άμα ψάξει μπορεί να βρεί το δικό του) -και δεν υπάρχει κανένας λόγος κάτι να παρέχει 72 επίπεδα ανάγνωσης για να είναι καλό. Δεν νομίζω ότι η σειρά χρησιμοποιείται συνολικά για να ειρωνευτεί την redneck κουλτούρα (όχι πως αυτό δεν γίνεται, βέβαια). Θα ήταν πολύ χοντρό για την φινέτσα του Ball κάτι τέτοιο, και αφετέρου δεν είναι κάτι που νιώθω βλέποντας την. Υπάρχουν βλάκες, καρικατούρες και όλα του Νότου τα καλά, αλλά culture war όχι.

    Δεν θέλω να αρχίσω να βλπεπω νοήματα απλώς επειδή θέλω να δω κάποια, αλλά το True Blood είναι κάτι παραπάνω από χαβαλές. Πιστέυω ότι θέλει να εξερευνήσει την πρωτόγονη, promordial soul των ανθρώπων, με τα βαμπίρ σαν καθαρό πυρήνα αυτής της ουσίας. Δεν νομίζω ότι είναι ο πρωταρχικός του στόχος, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει ένα σπουδαίο cast σε πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες (όχι επίπεδους, κατ'εμε), μια άριστη φωτογραφία και σκηνοθεσία και επιπλέον μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θέλω να δω που θα καταλήξει. Αυτό, για την ώρα, φτάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χμμ...αυτό εξηγεί πολλά.
    Το τελικό συμπέρασμα είναι πως αν και οι βρικόλακες πουλάνε, δεν γυρίζονται εύκολα καλές σειρές γι'αυτούς. Μετά τα Buffy/Angel και το αδικοχαμένο Kindred:the Embraced, δεν έχει κυκλοφορήσει και τίποτα της προκοπής. Ελπίζω το True Blood να φτιάξει κι άλλο στη συνέχεια πάντως, γιατί η υπόθεση του βιβλίου έχει και ενδιαφέρον και μπόλικα twists μέχρι να αποκαλυφθεί η λύση του μυστηρίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ine k i dikia mou agapimeni seira tis season, apla latreyw to kathe ti pou sumbainei, olous tous aksiagapitous deyteroklasatous blaxous xaraktires, olo to mistirio, ta katakeraynwtika cliffhangers se KATHE episodeio, tin agni k deleastiki k xwriatoparthena Sookie, ton kwlo tou Ryan Kwanten se KATHE episodio, ton scruffy barman, tin treli treli k adespoti magissa/magerissa/ergatria se oikodomi/drug dealer/tsatsa/taromantou/flytzanou/trabeli/porn mogul...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Απλά να σχολιάσω ότι ο Ryan Kwanten είναι ο ίδιος σαν κώλος, και ότι το Kindred:the Embraced ήταν κάθε άλλο παρά αδικοχαμένο, τον σχωρεμένο τον Spelling μου μέσα.

    Αλλά γενικά εμένα δε με ενοχλεί καθόλου το True Blood ως τώρα, ειδικά που δεν προσπαθεί να δώσει κάτι 'βαθύτερο'. Πιστεύω, βασικά, ότι αυτό το shallow outlook on life ταιριάζει μάλιστα με το southern feel της σειράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. O Stratis me kalypse plirws (les epeidi einai synonomatos?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή