So far, so-so: 'House'

Σχόλια μετά το άλμα για το ξεκίνημα της 5ης σεζόν 'House', επεισόδια 1-3.

Ας φύγει ένα πράγμα από τη μέση στα γρήγορα: η 13 είναι κουκλάρα (ευχαριστώ θεέ μου για την Olivia Wilde) αλλά δεν είναι ούτε καν όσο ενδιαφέρουσα νομίζουν οι σεναριογράφοι οτι είναι. Αν μη τι άλλο είναι ένας μίνι παραλληλισμός για τον House, με τον τρόπο που οι ασθενείς της εβδομάδας είναι παραλληλισμοί των πρωταγωνιστών μας. Οπότε η σεζόν ξεκίνησε με ένα σαφέστατο πρόβλημα, με το πρώτο επεισόδιο να αφιερώνει το μεγαλύτερό του μέρος σε έναν ασθενή-αντιπαραβολή στην 13, η οποία είναι γιατρός-αντιπαραβολή στον House, ο οποίος μέσα σε όλα αυτά ξέχασε να έχει ικανό screen time. Ugh!

Θα ήταν εντελώς για τα σκουπίδια η ώρα αν δεν ήταν για τις σκηνές-διαμάντια του House με τον Wilson, οι οποίες εστίαζαν στη μόνη σχέση του show που πραγματικά νοιάζει εμένα και υποπτεύομαι πολλούς ακόμα από τους θεατές. Ενώ η κατεύθυνση είναι δραματουργικά σωστή και ενδιαφέρουσα, και πάντα εκτιμώ μια σειρά που τολμά να ακολουθήσει τα extremes στα οποία στέλνει την ιστορία της (όπως συνέβη πέρσι με την αντικατάσταση της ομάδας), η διάσταση των δύο φίλων παρουσιάζει ένα πολύ βασικό πρόβλημα: τίποτα από αυτά που απομένει στο show δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον για να καλύψει το κενό αυτής της φιλίας.

Ή τουλάχιστον δεν υπήρχε. Γιατί τη βαρετή πρεμιέρα ακολούθησε ένα επεισόδιο που ήθελα να μισήσω (αυτό και τον χαρακτήρα που εισήγαγε) αλλά δεν τα κατάφερα. Ο χαρακτήρας που εισάγεται στο δεύτερο επεισόδιο βρωμάει προσπάθεια από την κορυφή ως τα νύχια: είναι εκεί για να γεμίσει το προσωρινό κενό που αφήνει ο Wilson. Είναι εκεί για να θεμελιώσει ένα spin-off που επιθυμεί ο Shore και το FOX. Είναι εκεί ως ο ετήσιος μπελάς του House. Και ερμηνεύεται κι από τον τύπο που στο μυαλό μου πάντα θα είναι το low point του 'Six Feet Under', δηλαδή ο τυπάς με την κουκούλα που είχε απαγάει τον David στα μέσα της 4ης σεζόν.

Κι όμως, κι όμως. Γραμμένος με μια χαριτωμένη και αβίαστα χιουμοριστική συναίσθηση του εαυτού του, και παιγμένος με χαλαρή απάθεια από τον Michael Weston, ο Lucas o ντετέκτιβ δεν επιτίθεται πολύ έντονα στον θεατή με τον τρόπο που όλοι οι άλλοι μονότονοι ετήσιοι μπελάδες του House είχαν κάνει. (Περισσότερο όλων ο David Morse, κατά τη διάρκεια του arc του οποίου είχα βασικά παρατήσει τη σειρά.) Ευχάριστοι διάλογοι και μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, βοηθούν τη σειρά να μη βουλιάξει όσο ο David Shore καλείται να διαχειριστεί ένα κάρο άλλα προβλήματα αλλά δε μοιάζει να ξέρει πώς.

Συγκεκριμένα, προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει μια αίσθηση φόρμουλας στο show, όταν οτιδήποτε άλλο τριγύρω έχει αλλάξει ριζικά. Ο House γνωρίζει μικρές στιγμές ανθρωπιάς (το φινάλε του 3ου επεισοδίου, πχ, με αυτόν και τον Lucas να παίζουν μουσική) παρέα με κάποιον άλλο, η ομάδα έχει αλλάξει, ο Wilson δε μένει πια εδώ. O Shore στήνει άτσαλα το focus πάνω στα μέλη της νέας ομάδας αλλά ως τώρα έχει καταφέρει περισσότερο να με κάνει να βαρεθώ, καθώς τόσο το 13-centric όσο και το Taub-centric επεισόδιο ήταν by-the-numbers σε τραγικό βαθμό. Η παλιά ομάδα είναι εξαφανισμένη και ακόμα δεν έχουμε την παραμικρή ένδειξη οτι ξέρει κανείς τι να κάνει με αυτούς, πέραν του περιστασιακού cameo του Chase ή την διακοσμητική παρουσία του Foreman.

Και το χειρότερο όλων, την ακριβή στιγμή που η σειρά ψάχνει να σταθεί στα πόδια της μετά τη μεγαλύτερη αλλαγή status στην ιστορία της, αναζητώντας λεπτές ισορροπίες χωρίς να ξέρει πού ακριβώς να τις βρει, ο Shore επιλέγει πως είναι το κατάλληλο σημείο για να εισάγει έναν ακόμα νέο χαρακτήρα που λόγω της ιδιαίτερης φύσης του απαιτεί τη μεγαλύτερη μερίδα non-House ώρας από κάθε άλλο μέλος του καστ. Θα ήταν ολοκληρωτική καταστροφή, αν ο χαρακτήρας αυτός δεν ήταν στα μάτια μου μια ακόμα φρέσκια πνοή.

Σε μια σειρά που πριν ενάμιση χρόνο τράναγα τα μαλλιά μου με το πόσο βαρετή έχει γίνει, και τώρα με βρίσκω να θέλω να τη δω να φρενάρει λίγο. Η διάθεση για αλλαγές εκτιμάται πάντα, αλλά τη δεδομένη στιγμή το 'House'έχει δοκιμάσει υπερβολικά πολλές την ίδια στιγμή και δεν ξέρει τι να τις κάνει. Θα είμαστε εδώ όμως για τη συνέχεια.