The Office 5x01/02 'Weight Loss'

Και για την πρεμιέρα του 'Office', σχόλια μετά το άλμα.

Έχω παραιτηθεί στην πραγματικότητα οτι το 'Office' δε θα είναι ποτέ ξανά όσο αστείο είναι το '30 Rock' ή το 'How I Met Your Mother' στην καλή του μέρα, γιατί το focus της σειράς έχει ξεκάθαρα μετατοπιστεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων 2 σεζόν σε ένα άλλο μέρος. Και όσο και αν η 4η σεζόν ήταν εξαιρετική σε αυτό που έκανε, νιώθω οτι πήγε οριστικά τη σειρά προς μια κατεύθυνση που θα ήθελα να μην είχε πάει. Όμως το σωστό να λέγεται, γιατί η πρεμιέρα πέτυχε εκεί όπου κάθε άλλο hour-long επεισόδιο στο παρελθόν έχει αποτύχει.

Δεν συνέβη βέβαια το αδιανόητο, να γελάμε για 40 λεπτά. Αυτή η στατιστική απιθανότητα έχει συμβεί μάλλον μια φορά ακριβώς, με το θρυλικό 'The Boyfriend' του 'Seinfeld', επεισόδιο στο οποίο και οφείλουμε αυτή τη συνεχιζόμενη ακόμα και σήμερα κατάρα των ωριαίων επεισοδίων sitcom του NBC. Aλλά από την άλλη δεν είχε το πρόβλημα όλων των προηγούμενων αντίστοιχων επεισοδίων που είχε το 'Office' στις περασμένες του σεζόν, που ένιωθες το υλικό να τεντώνεται μέχρι οι ραφές του να σπάσουν, και τον χαρακτήρα του Michael Scott να φτάνει σε όρια Ομήρου Σίμπσον για να απλωθούν τα γέλια και τα gags σε 40 λεπτά αντί για 20.

Οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη και οι συγγραφείς επιτέλους κατάλαβαν πώς να γράφουν για 40λεπτη τηλεόραση αντί για 20λεπτη, αλλά το κατάφεραν. Έτσι κι αλλιώς η σειρά εδώ και καιρό θύμιζε περισσότερο δομή και λογική ωριαίου δράματος (θέλω να πω σαπουνόπερας, αλλά αυτό κάνει αυτόματα αρνητικούς συνειρμούς) παρά ημίωρης κωμωδίας. Οπότε τα αστεία δεν είναι όσα πολλά θα περίμενε κανείς, αλλά το επεισόδιο δεν κρεμάει πουθενά. Έχουμε την προσεκτική εξέλιξη της σχέσης του Michael με τη Holly, το τρίγωνο Dwight-Angela-Andy, την επιστροφή του Ryan, και φυσικά την πρόταση γάμου από τον Jim στην Pam.

Να ειπωθεί πως αυτό το τελευταίο ήταν όχι μόνο αναπάντεχο, αλλά υπέροχο μέσα στην έκπληξη που μας προκάλεσε, και το εξαιρετικό του στήσιμο, σκηνοθετικά, από τον αγαπημένο Paul Feig. Φυσικά απλά ξέρουμε οτι οι δυο τους δε θα βρουν την ησυχία τους μόνο και μόνο επειδή συνέβη αυτή η πρόταση επιτέλους. Οι συγγραφείς έχουν αποδείξει βέβαια οτι ξέρουν να γράφουν μια μη επεισοδιακή σχέση χωρίς να βγαίνει ως βαρετή, αλλά αυτό το παλικάρι από το 'Mad Men' που είναι εδώ συμφοιτητής της Pam δεν ξέρω κατά πόσο θα κρατήσει το crush του για τον εαυτό του.

Η επιστροφή του Ryan σα βρεγμένη γάτα ήταν απολαυστική και έδωσε και την αφορμή για ένα γαμάτο ongoing gag με τα goatees. Αλλά το αγαπημένο μου story του επεισοδίου, ήταν ο έρωτας του Michael για την uber-nerd Holly. Όχι μόνο γιατί είχε τον Michael όπως τον αγαπήσαμε (όχι καρτουνίστικο, απλά προσβλητικά ανόητο με πινελιές ανθρωπιάς), αλλά έδωσε και την πάσα για τα καλύτερα αστεία της ώρας: το beat-boxing (dude!!), το σκίσιμο των εισιτηρίων, το μουγκρητό που ο Michael απλά αδυνατούσε να εξηγήσει, σε μια από τις μακρύτερες και ξεκαρδιστικότερες άβολες σιωπές της σειράς. Δεν ξέρω τι μέλλον υπάρχει για την Amy Ryan στη σειρά, αλλά τρέμω τη μέρα που θα φύγει και θα επιστρέψουμε σε full-time σχέση του Michael με την όλο και πιο ανυπόφορη πρώην του.

Μιλώντας για ανυπόφορα πράγματα, Dwight. Angela. Andy. Y A W N. Το μαζεύουμε σιγα-σιγά;

Για το κλείσιμο, ταιριαστά, ας γίνει και μια αναφορά στον κακομοίρη αιώνιο loser Toby. Απλά η σωστή νότα για τελευταία σκηνή του επεισοδίου. Και μια μικρή ελπίδα οτι δε θα είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουμε.