Dexter & Friends!: A look at season 3

Μερικά λόγια μετά το άλμα για την 3η σεζόν του 'Dexter' που ολοκληρώθηκε προχθές.

Τα deadlines πιέζουν και έτσι κι αλλιώς δε θέλω να επεκταθώ πάρα πολύ πάνω στην 3η σεζόν του αγαπημένου δράματος. Την ξεκίνησα με τις πολύ καλύτερες των προθέσεων και, παρότι είχα υπόψη μου το αρνητικό hype, συνέχισα να απολαμβάνω όσα έβλεπα μέχρι και 2-3 επεισόδια πριν το τέλος ελπίζοντας οτι κάπου θα έστριβε η βάρκα και θα είχαμε α) μια αληθινή ανατροπή ή/και β) μια ουσιαστική εξερεύνηση όσων το show απλώς tease-άρει εδώ και 2 σεζόν. Όμως τίποτα από τα δύο δε συνέβη.

Αντιθέτως η κατάληξη, το season 3 finale, ήταν πιθανότατα το πιο βαρετό επεισόδιο στην τρίχρονη ιστορία της σειράς, επιχειρώντας την ΗΒΟ μέθοδο που θέλει συνήθως τις κεντρικές πλοκές να λύνονται στο προτελευταίο, με το φινάλε να είναι συνήθως ο χαρακτήρας που μένει μόνος με αντιμέτωπο τον εαυτό του. Η διαφορά είναι οτι εν λόγω κορύφωση του 11ου επεισοδίου ήταν επίπονα προβλέψιμη (αν κάποιος δεν είχε προβλέψει το θάνατο του Miguel μέχρι το 4ο βία 5ο επεισόδιο, αποβάλλεται! LOL), ήρθε με απότομη αποκλιμάκωση (ξαφνικά ο Dexter απλά απαγάγει τον Miguel και... τον σκοτώνει. Έτσι. Χωρίς κάποια τελική αντιπαράθεση. Λες και βιάζονταν οι σεναριογράφοι) και το κυριότερο αφήνοντας το τελευταίο επεισόδιο να συρθεί στη γραμμή του τερματισμού χωρίς, για μια ακόμα φορά, να πηγαίνει τον Dexter σε κάποιο ενδιαφέρον νέο σημείο.

Ήδη από πέρσι περιμέναμε να δούμε τον Dex ως ένα νέου είδους τέρας, και η φετινή πρεμιέρα επιβεβαίωση αυτή την κατεύθυνση. Η οποία όμως... δεν ήρθε ποτέ. Ο Dexter δεν κινήθηκε έξω από τα όρια του Κώδικα του Harry-- το μόνο του εξελισσόμενο στοιχείο σε σχέση με τις 2 πρώτες σεζόν είναι η συνεχιζόμενη προσπάθεια των συγγραφέων να τον εξανθρωπίσουν. Μέχρι το τέλος της σεζόν σχεδόν ήθελε να παντρευτεί τι Rita, υπονοήθηκε οτι αισθάνθηκε μάλιστα κάτι. Αν η σειρά, που έχει ανανεωθεί για άλλες 2 σεζόν, εξελιχθεί σε εγχειρίδιο εξανθρωπισμού ενός κοινωνιοπαθούς, θα κάψω τα DVD sets των 2 πρώτων κύκλων που κοσμούν το ράφι μου.

Δεν ήταν όλα άσχημα. Οι περιφερειακές πλοκές για πρώτη φορά δεν ήταν συνταρακτικά αδιάφορες καθώς έδεναν όλες με τον Dexter, ενώ η παρουσία και μόνο του Jimmy Smits κάνει το αποτέλεσμα must-see-TV. Δεν έχω κρύψει στο παρελθόν πόσο πολύ θαυμάζω αυτό τον ηθοποιό, που σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους του καταφέρνει και δημιουργεί καθηλωτικές τηλεοπτικές περσόνες τη μία μετά την άλλη, συχνά μάλιστα χωρίς να λαμβάνει την παραμικρή υποστήριξη από το σενάριο.

Αυτή δεν ήταν μια από τις φορές που το σενάριο τον άφηνε ξεκρέμαστο, πάντως: o Miguel ήταν ο #1 λόγος για να παρακολουθήσει κανείς τη σεζόν. Το σκοτάδι μέσα του που σταδιακά αποκαλύπτεται, ο Smits να κοντρολάρει το δύσκολο ρόλο χωρίς να γίνεται ασυνεπής ή να ξεπέφτει στην καρικατούρα ή την υπερβολή, κάθε σκηνή που μοιράζονταν Smits και Hall. Τηλεοπτικός χρυσός. Αλλά σκεφτείτε το λίγο και πείτε μου: τι ήταν ο Miguel αν όχι η Lila με μουστάκι; Σκεφτείτε το λίγο ακόμη περισσότερο: η 3η σεζόν δεν ήταν η 2η, χωρίς το επιπλέον ενδιαφέρον που έδινε πέρσι η παρουσία του Doakes; Και δεν είχαμε πάλι την ακριβώς ίδια κατάληξη; Βήμα. Προς. Βήμα;

Eλπίζω αυτή η σεζόν να μην είναι ενδεικτική της κατεύθυνσης της σειράς στο εξής. Δεν είναι οτι δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω εξερεύνησης-- το 'Shield' αν απέδειξε κάτι, είναι οτι ένα δράμα επικεντρωμένο γύρω από έναν κοινωνιοπαθή μπορεί να έχει διάρκεια ζωής και μπορεί να γίνεται καλύτερο με τον καιρό, όσο συνεχίζει να κοιτάζει όλο και πιο εσωτερικά. Όμως το 'Dexter' τείνει να κινηθεί προς μια κατεύθυνση οριακά αστεία με τον Dex ως οικογενειάρχη με σχεδόν-αληθινά αισθήματα αντί του πολύ πιο ενδιαφέροντος ενδεχόμενου του να πει στην αδρερφή του την αλήθεια ή ακόμα του να κινηθεί έξω από τον κώδικα και να αντιμετωπίσει το τέρας μέσα του-- κατεύθυνση που έχασε την ευκαιρία να πάρει η σειρά με το προβλέψιμο και φτηνό περσινό φινάλε.

Και, για όνομα του θεού, μετά τον Rudy στην 1η, την Lila στη 2η και τον Miguel στην 3η, μπορούν επιτέλους οι συγγραφείς να σταματήσουν να στέλνουν προς τη μεριά του Dexter Τέρατα Που Τον Καταλαβαίνουν; Αλήθεια τώρα, έχουμε δει 3 φορές την ίδια σεζόν. Αλήθεια.

Mερικές μικρές ακόμα σημειώσεις:

• Περιέργως, απόλαυσα τη χημεία της Deb με τον συνάδελφό της. Είχαν αυτή την περίεργη σχέση μίσους-θαυμασμού-συμπάθειας-φλερτ-αντιπάθειας.
• Αλλά οτιδήποτε άλλο είχε να κάνει με αυτόν... Σοβαρά τώρα, ποιο το νόημα της ύπαρξής του; Και τι ήταν όλο αυτό το sub-plot με την τύπισσα των εσωτερικών υποθέσεων; Τι προχειράτζες είναι αυτές!
• Ο Skinner δένει τον Dexter σε ένα τραπέζι and all that we got was this lousy t-shirt;! Ένα λεπτό tough-guy talk και μετά ο Dex αποδρά; (To οποίο btw δεν έβγαζε νόημα.) Αυτό ήταν όλο; Τι χαμένη ευκαιρία.
• Όμως η φάση που τον 'απήγαγε' ο Masuka είχε γέλιο. Όπως και οτιδήποτε είχε να κάνει με τον C.S. Lee γενικώς. Άλλος ένας MVP!
• Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου, αλλά φέτος η σειρά έμοιαζε να έχει περισσότερα λογικά κενά από συνήθως. Η τρεχάλα του Dexter μετά το φόνο του George King, το ξήλωμα του δέρματος του Miguel μετά το θάνατό του, το οτι ο King πήγε στο καταφύγιό του αμέσως αφού τον απελευθέρωσε η αστυνομία, όλη η σκηνή που ο Dex παρακολουθεί από το αυτοκίνητό του τη Maria και τον Miguel κατά σειρά να επισκέπτονται το SUV του δεύτερου μέσα στη νύχτα... Χρμφ.
• Αίμα στο λευκό φόρεμα όμως. Γαμώ visual.

Aυτά για φέτος. Του χρόνου ελπίζω η σειρά να πάρει μερικά ρίσκα παραπάνω και να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Κόλημμα μιας σεζόν είναι στραβοπάτημα, αλλά σε δεύτερη σερί θα μιλάμε μάλλον για δημιουργική ξηρασία.