Doctor Who: The Next Doctor

Σύντομα σχόλια μετά το άλμα για τη νέα Χριστουγεννιάτικη περιπέτεια του Doctor Who.

Είμαι έτοιμος. Αν αυτό το Christmas Special επιβεβαίωσε κάτι, είναι πως πλέον είμαι αληθινά έτοιμος για το επόμενο κεφάλαιο της σειράς. Russell T. Davies, I am so over you. Για όλο τον ενθνουσιασμό που μου δημιουργεί πάντα το άνοιγμα κάθε επεισοδίου, ξέρω οτι περίπου τις μισές θα οδηγήσει σε απογοήτευση αλλά με το χθεσινό special μου δημιούργησε για πρώτη φορά κάτι νέο: βαρεμάρα και πλήρη αδιαφορία. Είμαι έτοιμος τώρα.

Κατ'αρχάς πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να μην το ρίξω στο FF. Όταν το μυστήριο με τον "επόμενο" Doctor λύθηκε -απογοητευτικά- πάνω στο μισάωρο, δεν πίστευα στα μάτια μου οτι το επεισόδιο είχε ακόμα μισή ώρα να παίξει. Για να κάνουμε τι;!, αναρωτιόμουν. Σκέφτηκα προς στιγμή οτι με τόση ώρα να απομένει θα είχαμε σίγουρα κάποια γερή ανατροπή, κάτι που να επιβεβαιώνει το αρχικό teasing, οτι τελικά ο David Morrisey μπορεί και να είναι ο επόμενος!

Αλλά ο RTD πιστός στους περιορισμούς της φαντασίας του απέρριψε αυτή την ενδιαφέρουσα προοπτική που ήθελε τον Ten να αναγεννάται, ιδανικά, πανέξυπνα, στον επόμενο εαυτό του, στήνοντας έτισ μια απροσδόκητη Two Doctors Story. Για να αφήσει έτσι ένα διαπροσωπικό δράμα χαμηλών τόνων (που ήταν στα πρώτα 30 λεπτά αυτή η ιστορία) στις συνήθεις ανεξέλεγκτες Michael Bay-esque φανφάρες του με κάτι γιγαντιαίους Cybermen, το μέλλον όλο του σύμπαντος και πάλι να κινδυνεύει, με τα συνήθη "I'm so so sorry", τον Doctor να δίνει στον εχθρό του την επιλογή, "You made me do this!", τη γνωστή μαγική επιστήμη, τους Cybermen ή/και Daleks να εξαφανίζονται οριστικά για μια ακόμα τελευταία φορά...

...και γενικώς το όλο πράγμα ήταν τόσο αφόρητα πολυπαιγμένο και πολυφορεμένο που κοίταγα το υποθετικό ρολόι μου μετά από κάθε σκηνή. Αλήθεια όμως τώρα. Αλήθεια. I'm ready to move on.