A merry, funny christmas

Και οι δύο αυτές κωμωδίες μεταμορφώθηκαν σε κάτι ελαφρώς διαφορετικό για τα Christmas editions τους. Όσο αναρωτιέμαι γιατί, ακολουθούν σύντομα σχόλια για τα Χριστουγεννιάτικα 'Office' και '30 Rock' μετά το άλμα.

Το 'Office' (5x10 Moroccan Christmas) ήταν ανά σημεία ξεκαρδιστικό, ειδικά μέχρι να αρχίσει το όλο intervention κομμάτι του επεισοδίου. Το concept του πάρτι, η Meredith να πιάνει φωτιά, ο Dwight με το σχέδιό του για να πλουτίσει τα Χριστούγεννα... Αλλά μετά κάπως βαρέθηκα, καθώς η Meredith είνια ιδανική για λίγο σλάπστικ πού και πού α λα Creed, όχι όμως και για τόση σοβαρότητα και κατήφεια πάνω στα Χριστούγεννα. Απλά δεν είναι το είδος του δράματος που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Όμως έξυπνα έσπασε ανά σημεία με υστερικά σκηνικά σαν τον Michael να κυνηγάει τη Meredith έξω από το κέντρο αποτοξίνωσης, ή να πετάει casually το μολύβι στον Toby χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Ή να λέει την ατακάρα οτι πρέπει να βοηθήσει τη Meredith να φτάσει στο πάτο και οτι τα κατάφερε με τη Jan: πικρό και αστείο ταυτόχρονα, το 'Office' που αγαπώ.

Την ίδια στιγμή, καλοδεχούμενη η επιστροφή των pranks του Jim, ο οποίος έστησε ολόκληρη ρέπλικα του γραφείου του Dwight με χαρτί περιτυλίγματος-- πόσο πολύ μου έχουν λείψει κάτι τέτοια! Όσο για το γνωστό τρίγωνο, σχεδόν πανηγύριζα όταν η Phyllis έκανε την αποκάλυψη που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και μισό χρόνο, βοηθώντας ελπίζω να μπει επιτέλους ένα τέλος στην παραφροσύνη. Αν και τον λυπήθηκα τον κακομοίρη τον Andy, τόσο στο τέλος όταν αδυνατούσε να καταλάβει γιατί όλοι είναι έτσι παγωμένοι, όσο και νωρίτερα που μοιράστηκε τις (ψεύτικες;) ιστορίες και τα ψευδώνυμά του από το κολλέγιο.

~-~

Το '30 Rock' (3x06 Christmas Special) από την άλλη δε νομίζω οτι είχε και πολλά redeeming qualities, και θα είμαι πολύ σύντομος. Λιγοστά αστεία, ένα κάπως άτσαλο b-story του Jack με τη μητέρα του, τίποτα που να πολυμένει στη μνήμη. Εκτός από την ατακάρα για τα γραμματόσημα Jerry Garcia βέβαια: "If I want to lick a hippie, I'll just return Joan Baez's phone calls." Δεν ξέρω, ίσως να είναι ο κυνισμός που έχω μάθει να περιμένω από τη σειρά, αλλά η τελική έκβαση των δύο βασικών ιστοριών μου φάνηκε βεβιασμένα μέσα στο πνεύμα των ημερών. Ίσως πάλι να είναι η γενικευμένη σκατίλα των ημερών, που λίγο έχει να κάνει με Χριστούγεννα και ταράνδους και δώρα, δεν ξέρω.