I'm gonna leave CSI

Όχι εγώ φυσικά! Λόγια του Gil, αυτά. Σχόλια για το τελευταίο 'CSI' του 2008 μετά το άλμα.

Δε θα σταματήσω ποτέ να θαυμάζω αυτή τη σειρά για τον λεπτό τρόπο με τον οποίο προχωρά πάντοτε στις όποιες εξελίξεις. Eδώ έχουν βρεθεί στη δύσκολη θέση του να πρέπει να αντικαταστήσουν τον πρωταγωνιστή τους με κάποιον εντελώς καινούριο-- μια οποιαδήποτε άλλη σειρά θα έκανε τα εξής: α) θα αποχαιρετούσε τον αποχωρήσαντα βάζοντάς τον στο μέσο κάποιου υπερ-δραματικού αρκ με κάποιου είδους over-the-top τελευταία νότα και β) θα εισήγαγε το νέο του ήρωα με βεγγαλικά και βάζοντάς τον να λύσει μόνος του τα άλυτα.

Αντ'αυτών το 'CSI' πήρε το χρόνο του για να φέρει τον Grissom σε μια θέση που όλοι μας καταλαβαίνουμε ποια μπορεί να είναι η μοναδική του κατεύθυνση, πλέον. Έβλεπες στα μάτια του το βάρος και το συσωρρευμένο πόνο χρόνων, και του εύχεσαι απλά να τελειώσει. Οι αποχαιρετισμοί του, μικρές και συγκινητικές στιγμές: η δήλωσή του σε όλη την ομάδα, η στιχομυθία του με τον Brass που και οι δυο τους ξέρουν οτι δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ, το "εγώ δε θα αποσυρθώ ποτέ" του Albert, η συγκίνηση του νεαρού συνεργάτη του Gil, η παιδική αντίδραση του Hodges. Και όλα αυτά, καθώς στα προηγούμενα επεισόδια είχαμε ήδη μικρές επιστροφές χωρίς πολλές φανφάρες-- επιστροφές που η κάθε μία με τον τρόπο της έμοιαζαν απαραίτητες: της Lady Heather. Της Miniature Killer. Της Sara.

Και όσο για τον αντικαταστάστη; Δεν το ξέρει ακόμα, αλλά είναι ο Morpheus! Μακριά από εισόδους-σίφουνες που θα μας έδειχναν πόσο σίδερα μασάει ο Νέος Τυπάς, ο χαρακτήρας του Fishburne εισάγεται ως στιβαρός γνώστης του αντικειμένου του, καθόλου εξυπνάκιας, και με ξεκάθαρη στάση σεβασμού απέναντι σε έναν ανώτερο από αυτόν Gil. Το βασικότερο όλων είναι, κοινώς, οτι το κύκνειο άσμα του Gil δε μετατρέπεται σε όχημα εντυπωσιασμού για τη νέα είσοδο: ο βετεράνος ήρωας παίρνει αυτό που του αξίζει, και είναι δικό του.

Όσο για το τι είναι αυτό, ας περιμένουμε και το 2ο μέρος για να μπορέσουμε να κρίνουμε πιο σφαιρικά (θα προβληθεί μετά τις γιορτές όμως) αλλά χαίρομαι που πρόκειται για μια νέμεση αντάξια του μεγάλου Gil Grissom. Φόνοι που εκτείνονται από το βαθύ παρελθόν μέχρι το παρόν, larther than life περσόνα villain που παραπέμπει στον Hannibal Lecter μέσω του οποίου εξάλλου πρωτογνωρίσαμε τον Bill Petersen, και δύο εξαιρετικά ερευνητικά μυαλά έτοιμα να ξεχηθούν στο κυνήγι της λύσης και ενός απροσδόκητης τροπής μυστηρίου.

Tώρα κανονικά θα μίλαγα για Έμμυ στον Bill, αλλά η δουλειά που κάνει εδώ, και ο τρόπος που γράφεται ο χαρακτήρας του, είναι όλα δουλεμένα σε ένα τόσο λεπτό επίπεδο, χωρίς φτηνές εκρήξεις, παρά με όλο το παιχνίδι να γίνεται στα μάτια και τις μικρές κινήσεις του σώματος, που ξέρω οτι το παιχνίδι είναι εξαρχής χαμένο. Αλλά στα δικά μου μάτια, χάνουμε στο επόμενο επεισόδιο έναν από τους συνεπέστερα εξαιρετικούς ερμηνευτές της τηλεόρασης-- και σαν κατάθεση στην συνεχιζόμενα υψηλή ποιότητα της σειράς, δεν τη βλέπω να υπόκειται θανάσιμο πλήγμα.